Οι επόμενοι μήνες πέρασαν πολύ γρήγορα. Άλλο ένα σχολικό έτος είχε φτάσει στο τέλος, και τώρα μας είχε απομείνει μόνο η εξεταστική περίοδος. Ήταν ήδη τέλη Μαΐου, και την επόμενη εβδομάδα θα ξεκινούσαν οι πανελλαδικές για την τρίτη Λυκείου και οι ενδοσχολικές εξετάσεις για τα υπόλοιπα έτη.

Απόψε όμως, είχαμε διοργανώσει μια δεξίωση στο σπίτι μου μαζί με την οικογένεια του Κωνσταντίνου για την ονομαστική μας εορτή και τα γενέθλια μου. Χρειαζόμασταν ένα πάρτυ για να ξεφύγουμε για λίγο από όλα αυτό το διάβασμα και το άγχος που μας είχε καταβάλει όλους.

"Ελένη, είσαι έτοιμη; Μας περιμένουν" η φωνή της Μαρίας με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Έριξα μία τελευταία ματιά στον καθρέφτη και είδα την αντανάκλασή μου.

"Ναι, έτοιμη!" χαμογέλασα στο είδωλό μου και γύρισα προς το μέρος της.

Φορούσαμε και οι δύο ίδιες μακριές τουαλέτες με ένα σχίσιμο στο δεξί μας πόδι, μόνο που η δική μου ήταν σε μπορντό χρώμα και της Μαρίας σε μπλε ελεκτρίκ. Τα μαλλιά μας τα είχαμε αφήσει κάτω σε χαλαρές μπούκλες και είχαμε κάνει ένα έντονο μακιγιάζ. Ήμασταν και οι δύο πανέμορφες.

Κατεβήκαμε τις σκάλες και στο τέλος βρισκόταν ο Κωνσταντίνος με τον Άγγελο να μας περιμένουν.

"Είστε πανέμορφες!" αναφώνησαν σχεδόν ταυτόχρονα και τους χαμογελάσαμε ενώ τους πιάσαμε αγκαζέ.

Αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς την αυλή όπου είχε διοργανωθεί η δεξίωση κι ένιωθα το βλέμμα του Κωνσταντίνου πάνω μου να μου καίει το δέρμα.

"Αυτό το φόρεμα σου πηγαίνει παρά πολύ, όμως δεν παύω να σε σκέφτομαι χωρίς αυτό!" ψιθύρισε στο αυτί μου ο Κωνσταντίνος και τον σκούντηξα απαλά στα πλευρά του.

"Θα πρέπει να περιμένεις μέχρι να τελειώσει η δεξίωση για να πάρεις το δώρο σου" αναφώνησα κι εκείνος άφησε ένα απαλό γέλιο να βγει.

"Δεν ξέρεις πόσο ανυπομονώ γι'αυτό!" απάντησε κι εγώ χαμογέλασα.

Φτάσαμε στον κήπο και η διακόσμηση του με είχε αφήσει άφωνη. Όλοι οι θάμνοι είχαν στολιστεί με φωτάκια ενώ στα δέντρα κρεμόντουσαν φαναράκια με κεριά που τρεμοέπαιζαν. Αλυσίδες με φωτάκια κοσμούσαν τον ουρανό από πάνω μας, πιασμένα από δέντρο σε δέντρο. Γύρω γύρω υπήρχαν τραπέζια σε σχήμα κάρου με διάφορα σνακ, ποτά και γλυκά ενώ στη μέση του κήπου υπήρχαν χαμηλά τραπέζια και μεγάλες μαξιλάρες για να καθίσουμε.

Μόλις φτάσαμε στο χώρο, άρχισαν να μας πλησιάζουν για να μας ευχηθούν. Όλος ο κήπος είχε γεμίσει με γνωστούς και φίλους, συνεργάτες των γονιών μας, συμμαθητές μας αλλά και συγγενείς. Όλοι μας ευχόντουσαν για τη γιορτή μας αλλά και για τις εξετάσεις του Κωνσταντίνου για να διαπρέψει και να ακολουθήσει τα βήματα των γονιών του. Κι εγώ ευχόμουν το ίδιο, και ήλπιζα να περάσει σε κάποια σχολή εδώ και να μην φύγει στο Λονδίνο.

"Θα σε ξαναβρώ σε λίγο" η φωνή του σαν ψίθυρος στο αυτί μου, έγνεψα θετικά κι εκείνος απομακρύνθηκε από κοντά μου.

Εκείνος κατευθύνθηκε προς την παρέα του με τον Άγγελο ενώ εγώ και η Μαρία προχωρήσαμε προς ένα πηγαδάκι που είχαν δημιουργήσει οι συγγενείς μου, κι όλοι άρχισαν τα κομπλιμέντα για το πόσο όμορφη ήμουν απόψε και πόσο ωραίος ήταν ο συνοδός μου. Τους ευχαρίστησα θερμά και προχώρησα προς το πάγκο με τα ποτά. Πήρα μία λεμονάδα στα χέρια μου και κινήθηκα στον χώρο για να χαιρετήσω και τους υπόλοιπους καλεσμένους.

"Ένα, δύο, με ακούτε;" η φωνή του Κωνσταντίνου ακούστηκε στα μεγάφωνα κι έψαξα γύρω μου στο χώρο για να δω από που μιλούσε.

Στο βάθος είχαν στήσει μια ξύλινη εξέδρα σαν πίστα και μπροστά υπήρχε ένα μικρόφωνο. Ο Κωνσταντίνος στεκόταν εκεί και μόλις είχε στρέψει όλα τα βλέμματα πάνω του.

"Θα ήθελα να σας κλέψω δύο λεπτά από το χρόνο σας πρώτου αρχίσουν οι γονείς μας τις συγκινητικές ιστορίες και τις δικές τους ευχαριστίες που παρεβρεθήκατε όλοι εδώ απόψε" πήρε το λόγο και όλοι γέλασαν. "Σας ευχαριστούμε όλους που είσαστε εδώ απόψε για να γιορτάσετε μαζί μας την ονομαστική μας εορτή, αλλά και τα γενέθλια της ωραίας Ελένης" είπε χαλαρά και έδειξε προς το μέρος μου, και όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν. Σίγουρα είχα κοκκινίσει και χαμογέλασα αμήχανα. "Αυτή η χρονιά είναι διαφορετική από τις υπόλοιπες, μιας που είναι και η δική μου τελευταία στο λύκειο και η πιο σημαντική όμως όλοι χρειαζόμασταν ένα διάλειμμα από όλο αυτό το άγχος που μας έχει κατά φάει, και αυτή η δεξίωση είναι ότι πρέπει! Ελπίζω όλοι να περάσετε υπέροχα, ξέγνοιαστα και να διασκεδάσετε με την καρδιά σας. Χρόνια Πολλά έρωτα μου! Ας αρχίσει το πάρτυ" είπε τελικά και μουσική ξεχύθηκε στο χώρο κι όλοι άρχισαν να χορεύουν στο ρυθμό.

Ο Κωνσταντίνος άρχισε να με πλησιάζει κι έκανα κι εγώ το ίδιο. Πήρε το χέρι μου και κατευθυνθήκαμε μαζί προς την πίστα για να χορέψουμε.

"Χαρούμενα δέκατα εβδομα γενέθλια!" ψιθύρισε στο αυτί μου και έβγαλε ένα κουτί από την τσέπη του κοστουμιού του. Το άνοιξε μπροστα μου κι ένα χρυσό κολιέ σε σχήμα καρδιάς ξεπρόβαλε μέσα από αυτό. Πάνω είχε χαραγμένο τα αρχικά μας, ήταν πανέμορφο.

"Είναι πανέμορφο" αναφώνησα κι εκείνος το πέρασε στο λαιμό μου. "Σε ευχαριστώ!" είπα όταν το κούμπωσε κι εκείνος άφησε ένα απαλό φιλί στο μέτωπό μου. Ύστερα, έπιασε τη μέση μου κι αρχίσαμε να λικνιζόμαστε στη μουσική.

"Αυτό το κολιέ θέλω να σου θυμίζει πάντα, πως όπου κι αν είμαστε κι όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε οι καρδιές μας θα είναι πάντα ενωμένες σαν μία. Άργησα πολύ για να το καταλάβω αυτό, όμως πλέον δε θέλω να σε αποχωριστώ ποτέ. Σε αγαπάω Ελένη και θέλω να είμαι μαζί σου για πάντα!" η εξομολόγησή του με έκανε να βουρκώσω. Ούτε εγώ ήθελα να τον χάσω κι όσο πλησίαζε η περίοδος των εξετάσεων, φοβόμουν όλο και περισσότερο.

"Κι εγώ σ' αγαπάω, αλλά τι θα γίνει αν δεν περάσεις εδώ; Η Αγγλία είναι πολύ μακριά, πως θα τα καταφέρουμε;" τον ρώτησα και χαμήλωσα το βλέμμα μου για να μην δει πως έκλαιγα.

"Δε θέλω κλάματα" ψιθύρισε και σήκωσε το πιγούνι μου για να με κοιτάξει. "Θα περάσω Αθήνα και θα είμαστε μαζί, θα το δεις! Δεν διαβάζω άδικα τόσο καιρό" απάντησε κι ένιωθα ελπίδες να γεννιούνται μέσα μου.

"Δε θέλω να είμαι εμπόδιο στο μέλλον σου όμως..." δεν ήθελα να τον κρατήσω εγώ εδώ, σίγουρα οι σχολές τις Αγγλίας θα ήταν καλύτερες από τα δικά μας πανεπιστήμια.

"Εσύ είσαι το μέλλον μου!" ανταπάντησε και με φίλησε. Όλοι άρχισαν να χειροκροτούν και τότε πυροτεχνήματα εκτοξεύτηκαν στον ουρανό.

Όλα ήταν τόσο μαγικά, ήλπιζα όλα να πάνε έτσι όπως τα είχαμε ονειρευτεί!

*Αγάπες, το επόμενο κεφάλαιο θα είναι και το τελευταίο!