Το καταραμένο ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει σαν τρελό κι εγώ κάτω από τα σκεπάσματα προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο να βγάλω το χέρι μου έξω από αυτά και να το κλείσω. Είχα κάνει έναν άστατο ύπνο και το σεντόνι είχε βρεθεί όλο τυλιγμένο γύρω μου με αποτέλεσμα στην προσπάθειά μου να δραπετεύσω από αυτό, να βρεθώ φαρδιά πλατιά κάτω στο πάτωμα.

"Τέλεια! Η μέρα μου ξεκίνησε υπέροχα!" ειρωνεύτηκα κι αφού σηκώθηκα από το πάτωμα, έκλεισα το ξυπνητήρι με δύναμη.

Μπήκα να κάνω ένα ντους κι αφού τελείωσα, έβαλα τη φόρμα μου, μία κοντομάνικη μπλούζα κι έπιασα τα μαλλιά μου σε μία ψηλή αλογοουρά. Δεν ήμουν από τις κοπέλες που βαφόντουσαν στο σχολείο, ούτε είχα όρεξη κάθε πρωί να φτιάχνω τα μαλλιά μου και με ένα διαφορετικό χτένισμα. Το κινητό μου χτύπησε, ήρθε μήνυμα.

"Κατέβα σε πέντε!", ήταν η κολλητή μου η Μαρία.

Κι αν λένε πως τα ετερώνυμα έλκονται, τότε έχουν δίκιο. Η Μαρία ήταν ακριβώς ότι δεν ήμουν εγώ! Περιποιημένη, βαμμένη, φτιαγμένη στην τρίχα! Κάθε μέρα, όλη μέρα! Ούτε στο περίπτερο δεν πήγαινε απεριποιήτη. Πραγματικά δεν ξέρω από τι ώρα σηκωνόταν το πρωί για να προλάβει να ετοιμαστεί.

Πήρα την άδεια τσάντα μου από το γραφείο μου, και κατέβηκα στον κάτω όροφο, στην κουζίνα. Ένα χαρτί με περίμενε κολλημένο στο ψυγείο.

"Καλημέρα πριγκήπισσα! Το πρωινό σου βρίσκεται στο φούρνο μικροκυμάτων. Να έχεις μια όμορφη μέρα! Καλή σχολική χρονιά! Η μαμά και ο μπαμπάς! Υστερόγραφο: θα αργήσουμε." Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου, και πήγα αμέσως στο φούρνο. Δύο κρουασάν με σοκολάτα με περίμεναν και το στομάχι μου άφησε έναν παραπονιάρικο ήχο να βγει στη θέα τους. Δεν πρόλαβα να τελειώσω το πρώτο, όταν άκουσα την κόρνα έξω από το σπίτι μου. Είχαν έρθει!

Βγήκα γρήγορα έξω κι έτρεξα στο αυτοκίνητο που είχε παρκάρει στο δρομάκι του σπιτιού μου. Ο Κωνσταντίνος -αχχ- ήταν απορροφημένος στο κινητό του, ενώ η Μαρία είχε βγει ήδη από το αμάξι και έτρεχε προς το μέρος μου να με χαιρετήσει.

"Ελενάκι μου, πόσο μου έλειψες!" φώναξε σχεδόν μέσα στο αυτί μου.

"Κι εμένα τρελή!" απάντησα και την έσφιξα σφιχτά. Είχαμε ένα μήνα να ειδωθούμε, απ' όταν έφυγε για το Λονδίνο για να επισκεφτεί συγγενείς της.

Προχωρήσαμε προς το αμάξι και μπήκαμε μέσα σε αυτό. Ο Κωνσταντίνος έβαλε αμέσως μπρος δίχως να μου ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Πόσο πιο αδιάφορη πια να του περνάω;

"Καλημέρα και σε 'σένα!" ψέλισσα νευριασμένη κοιτάζοντάς τον και μου φάνηκε πως σχεδόν σχηματίστηκε ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του.

"Καλημέρα μικρό. Έχεις σοκολάτα παντού πάνω σου!" απάντησε κοιτάζοντάς με μέσα από τον κεντρικό καθρέφτη του αυτοκινήτου, κι ένιωσα τρία εγκεφαλικά μαζί να έρχονται. Αυτόματα άρχισα να σκουπίζομαι ενώ έσκυψα για να μπορέσω να με δω στον καθρέφτη. Τι την ήθελα τη σοκολάτα πρωινιάτικα? Αφού με καθάρισα, άρχισα να τον παρατηρώ διακριτικά μέσα από τον καθρέφτη.

Ήταν τόσο ωραίος! Τα μαύρα μαλλιά του ήταν κοντοκουρεμένα και είχε γένια λίγων ημερών. Τα λακκάκια στα μάγουλά του, τον έκαναν να δείχνει τόσο γλυκός μα και ακαταμάχητος. Και τα μάτια του, είχε τα πιο ωραία καστανά μάτια που είχα δει ποτέ μου. Ο Κωνσταντίνος -αχχ- ήταν ο παιδικός μου έρωτας, και πιθανόν η παντοτινή μου καψούρα, αν και δεν είχα καμία ελπίδα μαζί του!

Φτάσαμε έξω από το σχολείο, κι αφού πάρκαρε το αυτοκίνητο βγήκαμε όλοι από αυτό. Ο Κωνσταντίνος πήγε στο γνωστό παγκάκι στην πίσω αυλή να βρει την παρέα του, ενώ εμείς προχωρήσαμε προς το προαύλιο, όπου είχαν μαζευτεί οι φίλοι μας και συμμαθητές μας.

Μετά τον αγιασμό, μας κατέταξαν στις τάξεις μας. Αφού μας έδωσαν το πρόγραμμα για την αυριανή μέρα, πήγαμε στην αίθουσα όπου μοίραζαν τα βιβλία.

"Μα καλά πρώτη μέρα σχολείο και θα κάνουμε τρεις ώρες κατεύθυνση; Μας δουλεύουν;" παραπονέθηκε η Μαρία και εγώ απλά γέλασα.

"Πρέπει να το πάρεις απόφαση πως πλέον όλα θα αλλάξουν. Είμαστε δεύτερα φέτος και μόνο η κατεύθυνση θα έχει σημασία για μας!" απάντησα καθώς βγαίναμε από την αίθουσα, αφού είχαμε ήδη πάρει τα βιβλία μας.

"Μα αρχαία πρωινιάτικα;" συνέχισε εκείνη και την πήρα μια αγκαλιά.

"Αφού όλοι γνωρίζουμε πως είσαι η καλύτερη σε αυτόν τον κλάδο γιατί παραπονιέσαι;" της είπα γλυκά κι εκείνη άφησε ένα γελάκι στο άκουσμα των λέξεών μου.

"Ε, είμαι, χωρίς να θέλω να το παινευτώ. Απλά θα μου λείψει ο ελεύθερος χρόνος που είχαμε και η ανεμελιά μας. Επίσης, φέτος θα είμαστε σε διαφορετικές τάξεις. Θα περνάμε τόσο χρόνο χωριστά" άφησε έναν αναστεναγμό να βγει. Εγώ είχα διαλέξει τη θετική κατεύθυνση, ενώ εκείνη τη θεωρητική.

"Ναι, αλλά σε όλα τα μαθήματα γενικής θα είμαστε μαζί, και θα βρισκόμαστε συνέχεια εκτός σχολείου, όπως πάντα άλλωστε" προσπάθησα να της φτιάξω λίγο τη διάθεση.

"Και στα διαλείμματα στο φροντιστήριο!" συμφώνησε, ενώ είχαμε φτάσει στο αυτοκίνητο.

Ο Κωνσταντίνος -αχχ- δεν άργησε πολύ να έρθει. Μαζί με όλη την παρέα του βγήκαν από το κτίριο και ήρθαν προς το μέρος μας. Οι φίλοι του μας χαιρέτησαν και τότε ήταν που πρόσεξα ένα καινούριο παιδί στην παρέα τους.

"Μαρία, Ελένη, από εδώ ο Μανώλης! Καινούριος μαθητής" μας σύστησε ο Κωνσταντίνος, ενώ ο Μανώλης σήκωσε ελαφρώς το χέρι του για να μας χαιρετήσει. Εμείς απλώς χαμογελάσαμε και μπήκαμε μες το αμάξι αφού πρώτα το ξεκλείδωσε ο Κωνσταντίνος.

Τα αγόρια έκαναν μια χειραψία και τελικά χωρίστηκαν. Ο Κωνσταντίνος μπήκε στο αμάξι κι έβαλε αμέσως μπρος τη μηχανή.

"Ωραίος ο καινούριος ε;" ρώτησα την Μαρία κι εκείνη γέλασε.

"Κούκλος καλέ!" συμφώνησε τελικά ενώ ο Κωνσταντίνος μας έριξε μία περίεργη μάτια.

"Αλήθεια τώρα; Σας αρέσει ο Μανώλης;" μας ρώτησε όλο περιέργεια κι εμείς απαντήσαμε ταυτόχρονα ναι.

"Τι να πω; Δεν είμαι κορίτσι για να σας καταλάβω, αλλά κάτι θα ξέρετε παραπάνω εσείς" ανταπάντησε, και τότε πήρα εγώ το λόγο.

"Ψηλός, ξανθός, γαλανομάτης! Τι άλλο πρέπει να έχει ένα αγόρι δηλαδή για να μας αρέσει;" είπα ειρωνικά, αφού δήθεν εκείνος δεν καταλάβαινε τι του βρίσκαμε.

"Ε, άμα σας αρέσουν τέτοιου τύπου αγόρια, τότε έχει όλο το πακέτο" φάνηκε λίγο ενοχλημένος από τον τόνο της φωνής του.

"Ευχαριστώ που με φέρατε!" ήταν το μόνο που απάντησα πριν βγω από το αυτοκίνητο, αφού είχαμε ήδη φτάσει έξω από το σπίτι μου.

Βρε λες να ζήλεψε ο Κωνσταντίνος μου;