Μπήκα μες το σπίτι κλαίγοντας, όταν κατάλαβα πως στο σαλόνι μας βρισκόντουσαν η μαμά μου με την κυρία Νίκη να πίνουν καφέ και να με κοιτάνε και οι δύο τους φανερά ανήσυχες. Σηκώθηκαν και οι δύο από τον καναπέ όπου κάθονταν και ήρθαν αμέσως προς το μέρος μου. Εγώ πέταξα την τσάντα μου κάτω στο πάτωμα και έπεσα κι εγώ ύστερα στα γόνατά μου.

"Αγάπη μου!"

"Τι έπαθες ψυχή μου;" με ρώτησαν ταυτόχρονα και οι δύο ενώ προσπαθούσαν να με αγκαλιάσουν. 

"Ο Κωνσταντίνος δε θέλει ούτε να με βλέπει" είπα ανάμεσα στους λυγμούς μου και να το εξομολογηθώ φωναχτά με έκανε να νιώσω ακόμη πιο χάλια.

Η κυρία Νίκη κοίταξε την μητέρα μου κι εκείνη της εγνευσε καταφατικά. Εγώ συνέχισα να κλαίω δίχως να μπορώ να καταλάβω τι γίνεται.

"Λενάκι μου, ξέρεις πόσο πολύ σε αγαπώ και πως σε αισθάνομαι σαν κόρη μου. Έχω καταλάβει από καιρό τα αισθήματα που τρέφεις για τον γιο μου και να σου πω την αλήθεια, ήμουν τόσο ενάντια σε όλο αυτό. Γνωρίζω πολύ καλά τον Κωνσταντίνο, άλλωστε είμαι η μητέρα του. Ξέρω πως δεν έχει κάνει ποτέ του σχέση και πως πάντα έπαιζε με τις κοπέλες. Πάντα του απαγόρευα να σε κάνει μία από τις κατακτήσεις του, όχι ότι το είχε σκεφτεί ποτέ απλώς του το είχα ξεκαθαρίσει για να μην τολμήσει ούτε να το σκεφτεί. Όμως πλέον βλέπω πως κι εκείνος έχει αρχίσει να έχει αισθήματα για 'σένα. Με πληγώνει να βλέπω τον γιο μου σε αυτήν τη θέση όμως δε θέλω να πληγωθείς ούτε εσύ. Είσαι κοπέλα και γνωρίζω πως από τη φύση σου είσαι πιο εύθραυστη, πιο ευαίσθητη. Όμως κι αυτός είναι πληγωμένος γιατί δεν ξέρει πως να συμπεριφερθεί αυτή την στιγμή. Και το κυριότερο, φοβάται μην πληγώσει εσένα. Έχει μεγαλώσει μαζί σου, έχει μεγαλώσει με την σκέψη πως έπρεπε πάντα να σε προστατέψει σαν να ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός που ποτέ σου δεν είχες. Φαντάσου πόσο τρομαχτικό είναι γι'αυτόν να σε ερωτεύεται ενώ πριν λίγο καιρό σε είχε σαν την μικρή του αδερφή. Δε σου λέω να του συγχωρήσεις αυτήν τη συμπεριφορά του, όμως προσπάθησε να τον καταλάβεις κι εσύ λίγο. Εσύ πάντα ήξερες τι ήθελες, ήσουν από πάντα ερωτευμένη μαζί του, όμως εκείνος... Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει σε όλα αυτά. Είχε από τη μία τα θέλω και από την άλλη τα πρέπει, κι όλους εμάς από πάνω του που γνώριζε πολύ καλά πως αν τολμούσε να σε πληγώσει θα είχε να κάνει με όλους μας. Λενάκι μου, έχεις μεγαλώσει μες τα χέρια μου...δε θέλω ποτέ να σε δω να στεναχωριέσαι για κανέναν. Είτε είναι ο γιος μου είτε κάποιος άγνωστος. Κάνε αυτό που σου λέει η καρδιά σου" με προέτρεψε και ήταν σαν να μου άνοιξε τα μάτια.

Τα λόγια της με έκαναν να σκεφτώ πολλά, και προσπάθησα πραγματικά να μπω στη θέση του. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι όλη αυτή η συμπεριφορά του προερχόταν από τα αισθήματα που είχε αρχίσει να τρέφει για 'μένα. Όλα πρέπει να πυροδοτήθηκαν τότε με το φιλί μας...

Έκατσα και τις εξήγησα τα πάντα. Όλα όσα ένιωθα, ό,τι σκέφτηκα, ό,τι έκανα. Τις άνοιξα την καρδιά μου πρώτη φορά κι εκείνες με άκουγαν με μεγάλη προσοχή. Τις είπα για το στοίχημα και πως ξεκίνησαν τα πάντα. Και τέλος... το φιλί μας. Αυτό το φιλί που ήταν η αρχή του τέλους.

Τελείωσα την αφήγηση μου και με κοίταξαν τόσο στοργικά και οι δύο.

"Αγάπη μου δεν ήξερα τι περνούσες, συγγνώμη..." είπε η μαμά μου κλαίγοντας και με έσφιξε στην αγκαλιά της.

Ακολούθησε και η κυρία Νίκη, η οποία προσπαθούσε να κρύψει τα δάκρυά της σκουπίζοντάς τα.

"Αν θες να ακούσεις τη συμβουλή μου" το λόγο πήρε η μαμά μου αυτήν τη φορα. "Δωσε μία ευκαιρία σε αυτόν τον Μανώλη σήμερα και αν δεις πως δεν νιώθεις κάτι για αυτόν, τότε ασ'τον. Δεν υπάρχει λόγος να είσαι με κάποιον μόνο και μόνο για να ξεχάσεις τον Κωνσταντίνο." συνέχισε και η κυρία Νίκη συμφώνησε μαζί της.

"Δεν είναι ωραίο να χρησιμοποιούμε τους άλλους προς όφελος μας όσο κι αν θέλουμε βοήθεια. Αν στ' αλήθεια σου αρέσει όμως, τότε δοκίμασε το. Στο χέρι σου είναι, μόνοι μας φτιάχνουμε την μοίρα μας." με προέτρεψε η κυρία Νίκη κι εγώ χαμογέλασα. Είχαν τόσο δίκιο.

"Και αν αλλάξει γνώμη ο Κωνσταντίνος και θέλει να είναι μαζί σου, τότε μπορείτε να το προσπαθήσετε" προσπάθησε να μου δώσει κουράγιο η μαμά μου.

"Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Έχω τις καλύτερες μανούλες του κόσμου!" είπα γελώντας αυτήν τη φορά και τις έκλεισα στην αγκαλιά μου. Ήμουν τόσο τυχερή που τις είχα στη ζωή μου!

"Τι λες Κατ, θες να θυμηθούμε τα νιάτα μας και να ετοιμάσουμε την μικρή για το ραντεβού της;" ρώτησε την μαμά μου η κυρία Νίκη και γελάσαμε και οι τρεις μας.

Μετά από μία ώρα, πολύ concealer και ένα οικογενειακό παγωτό σοκολάτα που φάγαμε και οι τρεις μας, ήμουν έτοιμη για το ραντεβού. Είχα αποφασίσει να δώσω μία ευκαιρία στον Μανώλη και να μην ακυρώσω το ραντεβού μας, ούτος ή άλλος του άξιζε. Αν και ήμουν σχεδόν σίγουρη πως δεν έκανα για εκείνον. Του άξιζε κάποια κοπέλα που θα τον ερωτεύονταν παράφορα από την πρώτη στιγμή. Δε θα έπρεπε ποτέ να είναι η δεύτερη επιλογή καμίας κοπέλας, όμως άξιζε να το τολμήσω. Ίσως να με έκανε να νιώσω κάτι σε αυτό το ραντεβού, και να τον ερωτευόμουν σιγά σιγά με τον καιρό.

Το κινητό μου χτύπησε και είχα μήνυμα. Άνοιξα την οθόνη και διάβασα το μήνυμα.

"Είναι εδώ!" αναφώνησα και εκείνες μου έδωσαν από μία αγκαλιά.

"Καλή τύχη!" μου ευχήθηκαν ταυτόχρονα και πήρα μία βαθιά ανάσα.

Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω από το σπίτι. Κατευθύνθηκα προς το δρομάκι όπου είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του και τον είδα να κάθεται και να περιμένει μέσα σε αυτό.

Ούτε να βγει να με περιμένει, ούτε να μου ανοίξει την πόρτα, ούτε λουλούδι... δεν έπρεπε να τους συγκρίνω, το γνωρίζω μα δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Το μυαλό μου σκεφτόταν δίχως να με ρωτήσει...

Άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού και μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο.

"Γεια" μου χαμογέλασε κι αφού τον χαιρέτησα κι εγώ έβαλε μπρος την μηχανή.

Είχα ένα προαίσθημα πως αυτό το ραντεβού σίγουρα δε θα έχει καμία επιτυχία!