Ερατώ

  Έμεινα πέντε μέρες στην κλινική και μετά με την βοήθεια της μαμάς και της Αφροδίτης πήγαμε στο σπίτι...Οι μέρες και οι νύχτες που ακολούθησαν ήταν σαν ταινία τρόμου...Ξυπνούσε στα άγρια χαράματα και έκλεγε, τον έπαιρνα αγκαλιά και τον νανούριζα να κοιμηθεί αλλά αυτό εκεί να μην κοιμάται...του έφτιαχνα γάλα και τριγυρνούσα μέσα στο σπίτι για να το πιει και αλλά και πάλι παρέμενε σταθερός τις απόψεις του...

"Πάρτε τον, του πατέρα του" είπα απαυδισμένη...

"Έλα εδώ μωρό μου, η μάνα σου είναι τρελή" είπε η μαμά μου και τον πήρε από την αγκαλιά μου...

"Δεν ξέρω αν είμαι τρελή, απαυδισμένη είμαι σίγουρα" είπα και σήκωσα τα χέρια μου σε ένδειξη παράδοσης..."Από την ημέρα που ήρθαμε στο σπίτι δεν έχω κοιμηθεί ούτε πέντε ώρες συνολικά.."συνέχισα

"Ηρέμισε ρε κορίτσι μου, μωράκι είναι θα κλάψει, και θα ξανακλάψει...όσο περνάνε οι μέρες θα αρχίσει να κοιμάται περισσότερο.."με καθησύχασε

Αφού τον κράτησε η μαμά και έκοβε βόλτες πάνω κάτω στο σαλόνι άρχισε επιτέλους να ηρεμεί, μετά από ένα δευτερόλεπτο κοιμήθηκε...

"Πάω να τον βάλω στο κρεβάτι του, πήγαινε και εσύ να κοιμηθείς μαμά" της είπα και τον πήρα από την αγκαλιά της...Ανέβηκα την σκάλα και άνοιξα την πόρτα του υπνοδωματίου και μπήκα μέσα...Φίλησα το κεφαλάκι του και τον ακούμπησα προσεκτικά στο κρεβατάκι του...Ξάπλωσα και εγώ στο δικό μου και έκλεισα τα μάτια αλλά δεν πρόλαβα και ακούστηκε ξανά το κλάμα του..

"Γιατί Θεέ μου γιατί;;" είπα και σηκώθηκα πάνω να τον πιάσω, τον κοίταξα και μου έσκασε ένα μικρό γελάκι...το πρώτο του γελάκι.. τον έπιασα στην αγκαλιά μου και ξαπλώσαμε μαζί στο δικό μου κρεβάτι.. Τα μικρά μπλε ματάκια του με κοίταζαν και περίμενε να του μιλήσω...

"Θες να σου πω για τον πατέρα σου;;"τον ρώτησα και τον κοίταξα χαμογελαστή.."Λοιπόν μωρό μου τον μπαμπά τον λένε Άγγελο, είναι πολύ όμορφος σαν και εσένα, του μοιάζεις τόσο πολύ...Τώρα θα μου πεις που είναι και γιατί δεν είναι εδώ μαζί μας;; αλλά ο μπαμπάς σε αγαπάει πολύ και εμείς τον αγαπάμε και τον περιμένουμε να έρθει...πρέπει να έρθει να γνωρίσει το μωρό του..." είπα και τον κοίταξα που είχε παραδοθεί σε ένα γλυκό ύπνο...δεν επιχείρησα ξανά να τον βάλω στο κρεβάτι του για να μην ξυπνήσει..ξάπλωσα και συνέχισα να τον κρατάω στην αγκαλιά μου κοιτώντας τον να κοιμάται τόσο γλυκά...

Την επόμενη ημέρα η Αφροδίτη και η μαμά θα έφευγαν και όσο το σκεφτόμουνα τρόμαζα...φοβόμουνα να αναλάβω τον μικρό μόνη μου.. δεν είχα ιδέα..αλλά θα μάθαινα καμιά δεν γεννήθηκε μητέρα...

Άνοιξα σιγά τα μάτια μου και πρόσεξα ότι ο μικρός δεν ήταν κοντά μου, αναστατώθηκα και σηκώθηκα όρθια..κατέβηκα την σκάλα τρέχοντας και φώναζα..

"Μην φωνάζεις, μόλις κοιμήθηκε" με ενημέρωσε η μαμά και τον κοίταξα που είχε βολευτεί στην αγκαλιά της γιαγιάς του...

"Κάναμε το μπάνιο μας, φάγαμε και τώρα κοιμόμαστε" είπε και τον έβαλε στην κούνια που ήταν στη μέση του σαλονιού..

Το απόγευμα έβαλαν και τα τελευταία πράγματα τους στις βαλίτσες και ήταν έτοιμες για αναχώρηση...Φίλησαν για εκατοστή φορά τον μικρό...

"Δεν είναι ανάγκη να τρέχεις να έρθεις μαζί μας στο αεροδρόμιο, κάτσε σπίτι είναι κρίμα το μωρό..μόλις φτάσουμε θα σε πάρω τηλέφωνο..."

"Βρε μαμά θα σας αφήσω να πάτε μόνες σας;;"

"Ναι και να προσέχεις τον εγγονό μου" είπε και με φίλησε στο μάγουλο..

"Και εμένα το βαφτιστήρι μου" διευκρίνισε η Αφροδίτη...

"Στο καλό φιλενάδα" είπα και την αγκάλιασα...

Τις αποχαιρέτησα και τις δυο δίνοντας του από ένα φιλί και βγήκαν έξω που είχε έρθει το ταξί...Μπήκα στο σπίτι και έκατσα μπροστά από την κούνια του μωρού.."Και τώρα μείναμε οι δυο μας μωρό μου.." είπα αόριστα και συνέχιζα να τον παρατηρώ...

Αυτό το μικρό πλασματάκι είναι δικό μου, μόνο δικό μου...είναι ο ήλιος μου το φως μου και η ελπίδα μου...Δεν με νοιάζει αν δεν πάει τίποτα καλό στη ζωή μου από εδώ και μπρος φτάνει να έχω δίπλα μου τον γιο μου...Μπορώ να κάνω τα πάντα για ένα του χαμόγελο και μόνο... Και αν ο Άγγελλος δεν νοιάζεται δεν πειράζει, αυτός θα χάσει....

Την επόμενη μέρα με ξύπνησε το κλάμα του, κοίταξα το ρολόι πάνω στο κομοδίνο και ήταν δέκα...Τον έπιασα από το κρεβατάκι του και κατέβηκα κάτω στην κουζίνα για να του φτιάξω το γάλα του.. Τον ένα μου χέρι κρατούσε το σωματάκι του και τον χάιδευε απαλά για να σταματήσει να κλαίει και το άλλο μου χέρι κουνούσε το γάλα του...

Τον ετοίμασα και τον έβαλα στο καρότσι του για να πάμε μέχρι το πάρκο..έκατσα σε ένα παγκάκι και τον έβαλα μπροστά μου, γελούσε βγάζοντας μικρές φωνούλες...του έκανα αστείες γκριμάτσες και τέντωνε τα χεράκια του για να ακουμπήσει το πρόσωπο μου...

Όταν ήρθε η ώρα για να φάει το επόμενο γεύμα του, πήγαμε στο σπίτι...τον άφησαν στο καρότσι του και πήγα να φτιάξω το γάλα του.. Άνοιξα την τηλεόραση και καθίσαμε στον καναπέ για να τον ταΐσω...τα μάτια του ήταν καρφωμένα στην οθόνη λες και καταλάβαινε τα πάντα από αυτά που έδειχνε ενώ έπινε λαίμαργα το γάλα...Τον έκανα μπάνιο και τον κοίμισα...Προς μεγάλη μου έκπληξη κοιμήθηκε αρκετές ώρες έτσι βρήκα ευκαιρία να καθαρίσω λίγο το σπίτι αφού επικρατούσε ένα μικρό χάος...

Δυο ώρες αργότερα είχα καθαρίσει τα πάντα και το σπίτι έμοιαζε τόσο πολύ με σπίτι...Άνοιξα προσεκτικά την πόρτα του υπνοδωματίου και πήγα να τον κοιτάξω...κοιμόταν και γελούσε...κάτι καλό πρέπει να έβλεπε στον ύπνο του...Απομακρύνθηκα και άνοιξα την ντουλάπα για να πιάσω τα ρούχα μου...

Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο γιατί από λεπτό σε λεπτό θα ξυπνήσει...έβαλα το σορτς μαζί με την κοντή μπλούζα και βγήκα από το μπάνιο όταν ακούστηκε το κλάμα του...πήγα πάνω από το κρεβατάκι του και του έκανε αστείες φατσούλες...Μετά από ώρα τον πήρα αγκαλιά και κατεβήκαμε κάτω ήπιε το τελευταίο γάλα για σήμερα και τον έβαλα στην κούνια του με την απαλή μουσική και το σιγανό κούνημα της κούνιας του...Χαμήλωσα τα φώτα για να κοιμηθεί πιο εύκολα και απομακρύνθηκα από κοντά του για να μην με βλέπει...Τον έπιασα προσεκτικά και τον πήγα στο υπνοδωμάτιο, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και τον έβαλα να κοιμηθεί πάνω μου...

Άκουσα το κουδούνι να χτυπά μαζί με κάτι χτυπήματα στην πόρτα...πετάχτηκα πάνω τρομαγμένη, και κοίταξα το ρολόι ήταν τέσσερις το πρωί...έβαλα τον μικρό στο κρεβάτι του και κατέβηκα κάτω, πλησίασα την πόρτα και άκουσα άλλο ένα χτύπημα στην πόρτα...Άνοιξα την πόρτα και τότε πάγωσα..νοιγόκλεισα τα μάτια μου για να σιγουρευτώ πως δεν βλέπω κάποιο όνειρο...θα ανοίξω τα μάτια και δεν θα είναι εδώ...είναι απλά ένα όνειρο και όταν ξυπνήσω θα έχε εξαφανιστεί...Άνοιξα τα μάτια και στεκόταν ακόμα μπροστά μου...

"Άγγελε" είπα και αμφιβάλλω αν ακούστηκε η φωνή μου...

Με προσπέρασε και μπήκε άνετος μέσα...είχα μαγκώσει στην πόρτα και στεκόμουνα σαν χάνος...Αφού ανάγκασα τον εαυτό μου να συνέλθει και να φανεί δυνατός έκλεισα την πόρτα και τον ακολούθησα μηχανικά....

"Είμαι πτώμα, από το απόγευμα θα έπρεπε να ήμουν εδώ" είπε και άφησε την βαλίτσα κάτω και έβγαλε την μπλούζα του και ξεκίνησε να ψάχνει κάτι μέσα στο σπίτι.." Είχε τέσσερις ώρες καθυστέρηση η πτήση" συνέχισε και μπήκε στο μπάνιο..."Το μόνο που χρειάζομαι τώρα είναι ένα χαλαρωτικό μπάνιο και να κοιμηθώ δυο μέρες..." έλεγε και είχα μείνει πίσω από την κουρτίνα σιωπηλή, κάπου τον είχα χάσει σε όλα αυτά που έλεγε...

Άνοιξε την κουρτίνα και έβγαλε μόνο το πρόσωπο του έξω και με κοίταξε απόλυτα σοβαρός.."Δεν είμαι τόσο άνετος όσο δείχνω, αν θες φεύγω τώρα.." είπε και τα μάτια του ενώθηκαν με τα δικά μου...

"Κάνε ότι θες" είπα ξερά και βγήκα από το μπάνιο...μετά από μερικά λεπτά έρχεται μόνο με μια πετσέτα τυλιγμένη γύρω από το σώμα του και τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα...Για άλλη μια φορά τον ερωτεύτηκα...

"Ντύσου σε παρακαλώ" και του πέταξα την μπλούζα που φορούσε στο πρόσωπο...

Τον παράτησα στο σαλόνι και μπήκα στην κουζίνα, ακούμπησα τα χέρια μου δεξιά και αριστερά στον πάγκο και έσκυψα το κεφάλι ανάμεσα...ήταν πίσω μου τον ένιωσα ακόμα και αν δεν μου είχε μιλήσει...

"Μωρό μου, πρέπει να μιλήσουμε" μου ψιθύρισε στο αυτί και ανατρίχιασα...

Γύρισα απότομα και τον χτύπησα..."Δεν είμαι το μωρό σου και δεν έχουμε τίποτα να πούμε" είπα και τον κοίταξα θυμωμένη..

"Το άξιζα αυτό" σχολίασε...

"Άγγελε γιατί ήρθες;;" ρώτησα και κάρφωσα τα μάτια μου στα δικά του..

"Ήρθα για να δω τον γιο μου και την γυναίκα μου.." είπε αποφασιστικά..

"Τον γιο σου;;....Πιο γιο σου;;....Αυτό που δεν είναι δικό σου;;" Ρώτησα ειρωνικά... "Δεν έχεις μωρό, το απαρνήθηκες εδώ και οκτώ μήνες...Έχεις άλλο παιδί τώρα, τον Ορέστη και άλλη γυναίκα την Αθηνά, αυτή είναι η οικογένεια σου όχι εμείς...εμείς είμαστε δυο ξένοι για εσένα...δυο εμπόδια που σε κρατούσαν μακριά από την δήθεν οικογένεια σου..." είπα και τον προσπέρασα αλλά με άρπαξε γερά από τα μπράτσα...

Άσε με, με πονάς" είπα και με άφησε απότομα, τόσο απότομα που έκανα δυο βήματα πίσω...

"Άκουσε με, πρέπει να μιλήσουμε" είπε άλλη μια φορά ήρεμος..

"Να πούμε τι;;.Για τις αμφιβάλεις που είχες για το γιο σου;; Για την αδιαφορία σου όλο εκείνο το διάστημα...Με άφηνες μόνη και γυρνούσες τα ξημερώματα...Αδιαφορούσες τόσο πολύ που θεωρούσες περισσότερο σημαντικό να περάσεις τον χρόνο σου με τον Ορέστη και να μην έρθεις στον υπέρηχο του παιδιού σου;; Ποιος πατέρας χάνει επιλεκτικά μια τέτοια στιγμή;;Πες μου ποιος;; ...Και το καλύτερο ήταν που ζήτησες ή καλύτερα που απαίτησες να κάνεις το τεστ πατρότητας...τόσο πολύ με εμπιστευόσουνα..."του πετούσα στα μούτρα όλα αυτά που έκαναν να φύγω...

"Σκάσε γαμώτο, ξέρω τι έχω κάνει" ούρλιαξε..."Δεν μου είναι ευχαριστώ να θυμάμαι όλα αυτά που είπα και έκανα...Αλλά ζήλεψα τόσο πολύ όταν μου είπε η Αθηνά ότι μπορεί να μην είναι δικό μου το παιδί...Εκείνη την στιγμή ούτε που σκέφτηκα ότι μπορεί να έλεγε ψέματα...θόλωσα τόσο πολύ και δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά...Ποτέ δεν έπρεπε να την αφήσω να μας δηλητηριάσει και να μπει ανάμεσα μας...Ήμουν τόσο ηλίθιος..."

"Εσύ μας χώρισες Άγγελε, εσύ και μόνο εσύ...Η Αθηνά σου είπε αυτά που σου είπε προφανώς για να μας χωρίσει, και εσύ την άφησες...Δεν σε ανάγκασε να την πιστέψεις, ούτε είσαι κανένα δεκαπεντάχρονο για να σε παραπλανήσει με τα λόγια της..."τον κατηγορούσα ξεκάθαρα...

"Ο Ορέστης δεν είναι δικό μου παιδί"είπε και δεν ξαφνιάτικα καθόλου, κατά κάποιο τρόπο δικαιώθηκα...

"Το ξέρω.."απάντησα αδιάφορα..."Εγώ έβλεπα Άγγελε δεν τυφλώθηκα από τον ενθουσιασμό...από την αρχή κάτι πήγαινε λάθος με την Αθηνά εσύ δεν μπορούσες να το δεις.."

"Ο Άρης Γεωργόπουλος είναι ο πατέρας του Ορέστη...Ήρθε και με βρήκε λίγες μέρες μετά που είχες φύγει..."Ήξερε και όλους αυτούς τους μήνες δεν έκανε καμιά κίνηση να με βρει...τόσοι μήνες..έχασε τόσεςευτυχισμένες στιγμές...Γιατί;;...Για πιο λόγο;; Κανένας λόγος δεν υπάρχει..καμιά δικαιολογία και εγώ δεν ήθελα να ακούσω τίποτα...

"Εντάξει" είπα μόνο..."Το παιδί είναι πάνω, αν το θες πήγαινε δες το και μετά δρόμο" είπα αποφασιστικά και πετάχτηκε όρθιος.

"Τιιι;; Μωρό μου όχι" ξεκίνησε να λέει και τον σταμάτησα..

"Δεν θα σου στερήσω τον γιο σου Άγγελε, ποτέ δεν θα το έκανα αυτό..μπορείς να τον βλέπεις όποτε θέλεις, θα στον στέλνω τα καλοκαίρια για διακοπές, επίσης μπορείς να έρχεσαι να τον βλέπεις.." άρχισα να του εξηγώ και με κοίταζε ανέκφραστος..

"Τι λες;;"

"Τι λέω;; Πως θα γίνουν τα πράγματα από εδώ και πέρα.. τι άλλο;;"

"Τα πράγματα θα εξελιχθούν μόνο έτσι.." είπε και πριν προλάβω να απαντήσω το στόμα του κόλλησε στο δικό μου, προσπάθησα να μείνω ακίνητη και να μην υποκύψω...Δάγκωσε το κάτω χείλος μου κάτω χείλος μου και έβαλε την γλώσσα του στο στόμα μου σε ένα φιλί που μου είχε λείψει όσο και αν δεν το παραδεχόμουνα...Τον έσπρωξα και απομακρύνθηκα από κοντά του...

"Αυτό δεν γίνεται...εμείς έχουμε τελειώσει..."ανακοίνωσα

"Εμείς είχαμε τελειώσει από την στιγμή που δεν με εμπιστεύτηκες και έβαλες εκείνη την γυναίκα ανάμεσα μας...Εμείς είχαμε τελειώσει όταν ήξερες την αλήθεια όλους αυτούς τους μήνες και δεν έκανες τίποτα...Οι προτεραιότητες σου ήταν ξεκάθαρες και μέσα σε αυτές δεν ήμουν εγώ και ο γιος σου.."

"Υπήρχαν λόγοι που δεν ήρθα πιο νωρίς..Όλα έπρεπε να γίνουν με τον σωστό τρόπο...Μιλάμε για ένα μωρό παιδί που μέχρι πριν λίγες μέρες πίστευε πως ήμουν εγώ ο πατέρας του...Ο Άρης ήθελε να τον πλησιάσει και έπρεπε να τον βοηθήσω...Δεν φάνηκα πουθενά αλλά φρόντισα να συναντηθούν στο πάρκο..." μου εξήγησε αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τους τόσους μήνες εξαφάνισης...

"Δεν σου ζήτησα εξηγήσεις"είπα απλά..

"Μωρό μου σε παρακαλώ δώσε μου μια ευκαιρία.."

"Μια σχέση Άγγελε γα να πετύχει χρειάζεται εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια και αμοιβαίες υποχωρήσεις..." του εξήγησα..."Και εμείς δεν έχουμε τίποτα από όλα αυτά.."

"Συγνώμη μωρό μου" είπε πάνω στα χείλη μου...

"Μια συγνώμη δεν διαγράφει τα λόγια που είπες ούτε τις πράξεις σου...ούτε μπορεί να μου γιατρέψει όλο αυτό τον πόνο που έχω από την ημέρα που έφυγα...Αν θες να ζητήσεις συγνώμη από κάποιο αυτός είναι ο γιος σου που ήρθε στον κόσμο και ο πατέρας του δεν ο ήταν εκεί..." έκανα μια παύση και ακούστηκε το κλάμα του μικρού..."Και μάλλον μόλις έχει ξυπνήσει" συνέχισα...

"Μπορώ;;" είπε και μου έδειξε την σκάλα..

"Πήγαινε" είπα και ανέβηκε τρέχοντας τη σκάλα...

Μετά από μερικά λεπτά ο Άγγελος κατέβηκε κρατώντας τον μικρό που είχε ηρεμίσει στην αγκαλιά του... Έκατσε στον καναπέ και τον κοίταζε συνεχώς...Μετά από αρκετή ώρα τον βόλεψε πάνω του και ο μικρός είχε απλώσει πάνω στον πατέρα του...άνοιξε τα χέρια του και τα πόδια του, έκλεισε τα ματάκια του και κοιμήθηκε αραχτός πάνω στο σώμα του Άγγελου..

"Σε ευχαριστώ μωρό μου" είπε και όταν το ν κοίταξα τα μάτια του ήταν βουρκωμένα...Έβαλα το μωρό στην κούνια του και κάθισα ξανά δίπλα του...Έπεσε μια σιωπή ανάμεσα μας...μέχρι που με τράβηξε προς το μέρος του και με έχωσε μέσα στα χέρια του...

"Δεν ήσουν εδώ Άγγελε"είπα παραπονιάρικα και με φίλησε απαλά στο κεφάλι..

"Είμαι τώρα" είπε ψιθυριστά

"Τώρα είναι αργά.." είπα και απομακρύνθηκα ελάχιστα...

"Ποτέ δεν θα είναι αργά για εμάς...ποτέ" το στόμα του κάλυψε το δικό μου σε ένα φιλί που μου έκοψε την ανάσα...

Το επόμενο κεφάλαιο θα ανεβεί αργά το βράδυ...