Ερατώ

Άνοιξα τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν η όμορφη θέα της Νέας Υόρκης, η πόλη αυτή λάμπει ολόκληρη... Έχει δυο μήνες που ήρθα σε αυτή τη πόλη και ακόμα δεν έχω συνηθίσει την τόση ομορφιά της, είναι εξωπραγματική...Τα πρωινά έχει μια περίεργη θλίψη και τα βράδια όλη η πόλη είναι ολόφωτη...

Σήμερα είναι ένα ακόμα μελαγχολικό πρωινό...σηκώθηκα βαριεστημένα από το κρεβάτι και περπάτησα μέχρι το τεράστιο παράθυρο του υπνοδωματίου μου...Κάθε μέρα τα ίδια...ξυπνάω και τρέχω στο παράθυρο, κάθε πρωί η ίδια ιστορία...λες και αν δεν το κάνω μια μέρα θα χαθεί η τόση ομορφιά...Ούτε και εγώ ξέρω πόσες ώρες έχω περάσει χαζεύοντας στο παράθυρο από τότε που ήρθα...

Παρατηρούσα τα πάντα, την κάθε λεπτομέρεια...ήταν τόσο όμορφα αλλά και τόσο μελαγχολικά... Ο γκριζογάλανος θαμπός ουρανός κοσμούσε την Νέα Υόρκη, τα πουλιά πετούσαν ανάμεσα στα θαμπά σύννεφα... τόση γαλήνη μα ταυτόχρονα και θλίψη σε ένα τοπίο...

Για ακόμα μια φορά το μυαλό μου παίζει περίεργα παιχνίδια.. δυο μήνες μετά και ακόμα θυμάμαι την ημέρα που έφυγα σαν να ήταν χθες...

Flashback
"Δεν υπάρχει περίπτωση να πειράξεις έστω μια τρίχα από το παιδί μου...Αυτό το μωρό είναι δικό σου, αν εσύ δεν το πιστεύεις είναι πρόβλημα δικό σου και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό...Μπορείς να πας να ζήσεις με την οικογένεια σου Άγγελε αν αυτό θέλεις...Όμως εγώ το παιδί μου δεν θα το τρέχω για μια ηλίθια ιδέα που σου καρφώθηκε στο κεφάλι" Μετά από αυτά τα λόγια μου, μια περίεργη σιωπή μπήκε ανάμεσα μας... Η επόμενη κίνηση του ήταν να ανοίξει την πόρτα και να φύγει...

Μόλις έκλεισε η πόρτα έπεσα με φόρα στον καναπέ και άρχισα να κλαίω, οι λυγμοί μου γίνονταν πιο έντονοι σε σημείο που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα...Με πονούσαν τα λόγια του, οι πράξεις του... Εγώ έπρεπε να νιώθω προδομένη όχι αυτός...Αυτός με πρόδωσε, αυτός απαρνήθηκε το ίδιο του το παιδί, αυτός έφυγε μακριά μου...Αυτός...

Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω άλλη μία ώρα σε αυτό το σπίτι, δεν μπορώ να ξαπλώσω ακόμα ένα βράδυ δίπλα του σαν να μην συνέβη τίποτα.. Όχι δεν γίνεται, δεν μπορώ...Το χρωστάω στον εαυτό μου αλλά κυρίως στο παιδί μου...Γιατί πλέον είναι μόνο δικό μου και προτιμώ να μεγαλώσω μόνη μου με όποιο κόστος παρά να μείνω με έναν άνθρωπο που το αρνήθηκε...Και η απόφαση μόλις πάρθηκε..

Σκουπίζω αποφασιστικά τα δάκρυα από τα μάτια μου και σηκώνομαι...Ανοίγω τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και τσεκάρω τα μαιλ μου...

Βρίσκω το τελευταίο που μου έστειλαν από τη δουλειά στην Νέα Υόρκη και βλέπω πως η προθεσμία των έξι μηνών που μου έδωσαν τελειώνει σε μια βδομάδα...Το διαβάζω άλλη μια φορά και στέλνω την θετική απάντηση μου... Κλείνω και το επόμενο εισιτήριο που βρίσκω  για Νέα Υόρκη, το οποίο είναι σε τέσσερις ώρες από τώρα..

Το καλό είναι πως το θέμα σπίτι θα το τακτοποιήσουν από τη δουλειά.. Εγώ το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πω το ναι και τα υπόλοιπα ήταν δικιά τους ευθύνη...

Κάνω ένα χαλαρωτικό μπάνιο και βγαίνω, βάζω ένα κολάν με μια φαρδιά μπλούζα και τα αθλητικά παπούτσια μου...Στεγνώνω τα μαλλιά μου και τα αφήνω ελεύθερα στους ώμους μου...

Ανοίγω την βαλίτσα και την βάζω επάνω στο κρεβάτι...Ανοίγω τις ντουλάπες και αρχίζω να πετάω ρούχα, εσώρουχα, παπούτσια, ότι υπήρχε συγυρισμένο στην ντουλάπα λίγο πριν τώρα ήταν ένα κουβάρι μέσα στην βαλίσα..Δεν με ένοιαζε, το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω όσο πιο σύντομα μπορούσα...Την κλείνω  βιαστικά και ανοίγω μια μικρότερη και κάνω το ίδιο με όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα...κλείνω όλο το σπίτι και είμαι έτοιμη...

Έριξα μια τελευταία ματιά στο σπίτι και κατάλαβα πόσες ωραίες στιγμές έζησα με τον Άγγελο σε αυτό το σπίτι...την πρώτη φορά που καναμε έρωτα στον καναπέ, στο τραπέζι, στο πάτωμα και τελικά καταλήξαμε στην κρεβατοκάμαρα...την επόμενη ημέρα που το ξύπνησα με φωνές..όταν τον κλείδωσα μέσα και όταν γύρισα ήταν έξαλλος...τα βράδια που ερχόταν και κοιμόμασταν αγκαλιά...και τώρα αυτό...

Χωρίς να το καταλάβω δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου...τα σκούπισα βιαστικά με την παλάμη μου και σήκωσα το κεφάλι.."ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ" είπα και άνοιξα την εξώπορτα, την ίδια στιγμή άνοιξε και η διπλανή πόρτα του Λουκά...κοίταζε μια εμένα και μια την βαλίτσα...το έχω ξαναζήσει αυτό..σκέφτηκα...

"Αυτή τη φορά είναι οριστικό" συμπέρανε και κούνησα το κεφάλι θετικά.."Καλή τύχη, φιλενάδα" είπε και του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο..

End flashback
Και τώρα είμαι εδώ, μόνη αλλά είμαι καλά δεν παραπονιέμαι...Η κοιλιά μου μεγαλώνει καθημερινά..Πλέον είμαι έξι μηνών και το μωράκι μου είναι μια χαρά...Περιμένω πως και πως να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου και να του πω πόσο πολύ τον αγαπάω...Με τη δουλειά όλα πάνε μια χαρά και μου αρέσει πολύ..Όμως τον επόμενο μήνα λέω να την σταματήσω έχω αρχίσει και κουράζομαι πολύ πιο εύκολα με την εγκυμοσύνη...

Παίρνω το κινητό μου από το κρεβάτι και σχηματίζω το τηλέφωνο της Αφροδίτης...από την ημέρα που έφυγα τις έστειλα μόνο ένα μήνυμα για να μην ανησυχεί..

"Παρακαλώ;;"Ρωτάει και για λίγο σκέφτομαι να το κλείσω αλλά δεν το κάνω..

"Εγώ είμαι" της λέω και για λίγο δεν μιλάει καμιά από τις δυο μας...

"Είσαι καλά;;" με ρωτάει και από μέσα ακούγονται φωνές από αντρες..

"Είμαι μια χαρά μην ανησυχείς ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου...Εσύ τι κάνεις;;" την ρωτάω

"Μια χαρά, είμαστε εδώ με τον Φίλιππο και τον..." λέει και στματάει και αμέσως καταλαβαίνω..

"Εντάξει Αφροδίτη μπορείς να λες το όνομα του" της λέω και για λίγο υπήρχε μια σιωπή...

" Τι κάνει;;" την ρώτησα...

"Καλά είναι" είπε μόνο

"Θα σε ξαναπάρω Αφροδίτη" είπα και το έκλεισα...

Μπορεί να μας χώριζαν χιλιάδες χιλιόμετρα αλλά ακόμη τον αγαπούσα σαν τρελή...Εξάλλου μια φορά συναντάς τον μεγάλο έρωτα της ζωής σου και εγώ τον συνάντησα και περίμενα το παιδί του...και μου ήταν αρκετό...

Ο χρόνος δεν μας κάνει να ξεχνάμε, αλλά να συμβιβαζόμαστε με αυτό που μας πονάει..

Κατάφερα και έβαλα ένα ακόμα...Αλλά μάλλον δεν θα προλάβω να βάλω άλλο...Βαρύ το κεφάλαιο απόψε...πονάει το κορίτσι μας... Καληνύχτα