Άγγελος

Όταν με αγκάλιασε ο μικρός τα έχασα...Τα χέρια του ήταν γύρω από τα πόδια μου και το κεφάλι του ακουμπούσε τα γόνατα μου...Έσκυψα και γονάτισα για να μπορέσει να με αγκαλιάσει κανονικά...Τα μικρά του χεράκια πήγαν γύρω από σβέρκο μου και το κεφάλι του χώθηκε στο λαιμό μου...

"Μπαμπά" μου ψιθύρισε στο αυτί και ανατρίχιασα...Βάζω τα χέρια μου στην πλάτη του και τον χαϊδεύω απαλά...Νιώθω περίεργα...η αίσθηση είναι περίεργη...

Κοιτάζω την Ερατώ που έχει καλύψει το στόμα της με τη παλάμη της και έχει πλαντάξει στο κλάμα...

Απομακρύνω τον μικρό διακριτικά από πάνω μου και σηκώνομαι όρθιος...Πλησιάζω την Αθηνά που στέκεται στη πόρτα και της κάνω νόημα να περάσει μέσα...

"Αθηνά νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε..."λέω και της κάνω νόημα με τα μάτια δείχνοντας τον μικρό...

"Ναι μωρό μου, πρέπει..."λέει και με πλησιάζει, βάζει τα χέρια της στο στέρνο μου και την σπρώχνω μακριά μου...Δεν θέλω να με ακουμπάει.

"Κοπελιά, μπορείς να μας αφήσεις για λίγο μόνους;;;"λέει με θράσος με κοιτάζει με νόημα...

"Η Ερατώ θα μείνει εδώ, είναι η γυναίκα μου και δεν έχουμε μυστικά μεταξύ μας γι' αυτό φρόντισε να μιλάς καλύτερα..."της λέω έντονα και το βλέμμα της σκοτεινιάζει...

"Εδώ κάνεις λάθος Άγγελε" την ακούω να λέει και σηκώνω ειρωνικά το ένα μου φρύδι..."Αν θυμάμαι καλά είμαστε αρραβωνιασμένοι" εσύ το θυμάσαι εγώ το είχα ξεχάσει...

"Τιι;;"ακούω την Ερατώ να ρωτάει άψυχα...Γαμώτο, έχει γίνει άσπρη σαν το πανί...πόσο μαλάκας είσαι ρε αγόρι μου;; Ρωτάω τον εαυτό μου...

Συνέρχεται γρήγορα από το μικρό σοκ που έπαθε, μου ρίχνει μια φαρμακερή ματιά και απομακρύνεται...Παίρνει την τσάντα της από το τραπεζάκι και φεύγει χωρίς να πει κάτι άλλο...Τα βήματα της σταθερά και αποφασιστικά...Ακουμπάει το χέρι της στο πόμολο της πόρτας και την ανοίγει αλλά η φωνή μου την σταματάει..

"Πάλι φεύγεις Ερατώ;;" Η απογοήτευση μου είναι φανερή από τον τόνο της φωνής μου...Νόμιζα πως όλα θα τα αντιμετωπίζαμε μαζί από εδώ και μπρος αλλά για ακόμη μια φορά δεν υπολόγισε τίποτα...Όμως αυτή τη φορά δεν θα την σταματήσω...Κοιταζόμαστε για μερικά δευτερόλεπτα στα μάτια, τα βλέμματα μας μιλούν και λένε αυτά που δεν μπορούμε να πούμε με λέξεις...

Την βλέπω να κλείνει την πόρτα χωρίς να απομακρύνει τα μάτια της από τα δικά μου και να τρέχει κατά πάνω μου, πέφτει στην αγκαλιά μου και με κρατάει σφιχτά από το μπλουζάκι...

"Μαζί αγάπη μου, τώρα πια είμαστε μαζί σε όλα... Όμως αυτό είναι μεταξύ σας, πρέπει να μιλήσετε ήρεμα και η παρουσία μου εδώ δεν βοηθάει" μου ψιθυρίζει στο αυτί και βάζω τα χέρια μου γύρω από την μέση της, την τραβάω περισσότερο πάνω μου..."Σ' αγαπάω" μου λέει και νιώθω τα ζεστά της χείλη να ακουμπάνε τον λαιμό μου..

Απομακρύνεται από κοντά μου και πλησιάζει ξανά την πόρτα για να φύγει αλλά σταματάει και κοντοστέκεται..."Όταν τελειώσεις από εδώ σε περιμένω στο σπίτι μας μωρό μου" την ακούω να μου λέει και κλείνει το μάτι...Γελάω ευχαριστημένος και κουνάω το κεφάλι μου θετικά...

Η Ερατώ φεύγει και μένω μόνος με την Αθηνά και τον μικρό...Η ατμόσφαιρα είναι πολύ φορτισμένη. Ακουμπάω την πλάτη μου στην πόρτα και σταυρώνω τα χέρια μου, η Αθηνά στέκεται λίγο πιο πέρα και απλά με κοιτάζει και ο μικρός παίζει με τα διακοσμητικά στο τραπεζάκι...

"Κάθισε, έχουμε πολλά να πούμε..."της λέω και της κάνω νόημα με το χέρι μου να καθίσει, πλησιάζω και κάθομαι στην απέναντι πολυθρόνα..."Νομίζω οι ερωτήσεις είναι περιττές, άρχισε εσύ και όπου έχω απορίες θα σε διακόπτω..."της λέω και ακουμπάω την πλάτη μου πίσω στο μαξιλάρι...

"Μπαμπά θα πάμε βόλτα;;"Ρωτάει ο μικρός και με κοιτάζει με τα γαλανά του ματάκια... Του χαμογελάω και τότε επεμβαίνει η Αθηνά...

"Ορέστη μου θα πάμε μετά βόλτα οι δυο μας, παίξε λίγο ακόμα και έχω να πω κάτι με τον μπαμπά.." Του λέει γλυκά και ο μικρός της δίνει ένα φιλί στο μάγουλο...

"Σε ακούω.."της λέω

"Άγγελε, αυτά τα πέντε χρόνια που έφυγα ξέρεις πολύ καλά και που ήμουν και τη έκανα, τώρα τι εξηγήσεις ζητάς;;

"Μου κάνεις πλάκα;;" Την ρωτάω έντονα "Γυρνάς μετά από πέντε χρόνια με ένα παιδί και ισχυρίζεσαι ότι είναι γιος μου και μου λες τι ζητάω;;Το αυτονόητο ζητάω γι' αυτό ξεκίνα να μιλάς..."συνεχίζω το ίδιο έντονα αλλά χαμηλόφωνα για να μην με ακούσει ο μικρός...

"Ωραία, όπως ήδη ξέρεις ένα μήνα μετά τον αρραβώνα μας δέχτηκα μια πολύ καλή πρόταση για δουλειά στην Γαλλία, βρήκα ένα σπίτι όπου και ζω τα τελευταία πέντε χρόνια.."

"Αθηνά αυτά τα ξέρω παρακάτω..." Την διακόπτω.

"Λίγες μέρες πριν φύγω έκανα συνέχεια εμετούς και ζαλιζόμουνα..."το σκέφτομαι λίγο και πράγματι δεν ήταν καθόλου καλά εκείνο το διάστημα..."Αν θυμάσαι εσύ ο ίδιος δεν με άφηνες να πάω μέχρι να είμαι εντελώς καλά.." Και αυτό το θυμάμαι, γιατί λίγο πριν την πάω στο αεροδρόμιο είχε λιποθυμήσει στα χέρια μου..."Νόμιζα πως ήταν μια απλή ίωση και δεν έδωσα σημασία..."συνεχίζει..

"Μιλήσαμε και μου είπες πως σου πέρασε και πως είσαι μια χαρά" της θυμίζω...

"Στην πραγματικότητα η κατάσταση ήταν η ίδια, εμετοί, ζαλάδες, λιποθυμίες...Οι μέρες περνούσαν και τα συμπτώματα δεν έφευγαν...Φοβήθηκα ότι είχα κάτι σοβαρό και πήγα για εξετάσεις...Δεν σου είπα κάτι για να μην σε ανησυχήσω...Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ότι είμαι έγκυος, πάντα προσέχαμε επειδή κανείς μας δεν ήθελε ένα παιδί εκείνη την χρονική περίοδο...Μετά από μερικές μέρες οι εξετάσεις βγήκαν και έδειξαν ότι ήμουνα έγκυος"

"Αφού πάντα προσέχαμε τότε πως;;Εκτός και αν..." Αρχίζω να λέω αλλά με σταματάει..

"ΟΧΙ"μου λέει και την κοιτάζω απορημένος..."το παιδί είναι δικό σου" με διαβεβαιώνει..."Ένα βράδυ είχαμε πάει σε μια σημαντική δεξίωση, είχαμε πιει και οι δυο πάρα πολύ, εκείνο το βράδυ Άγγελε δεν προσέξαμε.."

"Το θυμάμαι αυτό, το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε άρον άρον γιατί μας ειδοποίησαν πως ο επιχειρηματίας που έκανε την δεξίωση το προημούμενο βράδυ βρέθηκε νεκρός στο μπάνιο από ανακοπή.."

"Ακριβώς"με επιβεβαιώνει...

"Το παιδί θα το αναγνωρίσω" της λέω και τα μάτια της λάμπουν..."Όμως, εμείς οι δυο δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, όπως έχεις καταλάβει υπάρχει μια άλλη γυναίκα στη ζωή μου και περιμένουμε το μωρό μας" της ανακοινώνω και η απογοήτευση είναι φανερή στα μάτια της...

"Άγγελε εγώ ακόμα σε αγαπάω" λέει με σκυμμένο κεφάλι..."Όλα αυτά τα χρόνια εγώ δεν...δεν είχα άλλο άντρα στη ζωή μου..."

"Έλα τώρα ρε Αθηνά μην παίζεις με την νοημοσύνη μου" πετάω και συνεχίζει να κοιτάει κάτω.."Έκανες τη ζωή σου όπως την έκανα και εγώ, πέντε χρόνια είναι αρκετός καιρός.." Της λέω το προφανές...

"Εντάξει Άγγελε καταλαβαίνω, έχεις δίκιο" μου λέει και σηκώνεται όρθια..."Ορέστη μου πάμε;;" Λέει στον μικρό και τον πιάνει από το χεράκι..

"Μα μαμά δεν είδα τον μπαμπά ακόμα"κατσουφιάζει ο μικρός...

"Θα έρθουμε άλλη μέρα αγόρι μου, ο μπαμπάς έχει δουλειά" του λέει γλυκά

"Δεν έχω δουλειά, πάμε μια βόλτα;;" Ρωτάω και ο Ορέστης μου χαρίζει ένα αστραφτερό χαμόγελο..

"Γιούπιιιιιιιιιιιι" τσιρίζει και τον παίρνω στην αγκαλιά μου κάνοντας τον σβούρες και τον σηκώνω στους ώμους μου...

Περπατάμε κοντά στο σπίτι μου, μαθαίνω διάφορα για τη ζωή του Ορέστη, μου μιλάει ασταμάτητα για τους φίλους του στο σχολείο...

"Μπαμπά;;" Φωνάζει και σταματά  να περπατά, σταματαω και εγώ...

"Ναι αγόρι μου" λέω και γονατίζω μπροστά του..

"Μου αρέσει ένα κορίτσι" ανακοινώνει και σοκάρομαι..

"Είναι τεσσάρων" επεμβαίνει η Αθηνά..

"Για συνέχισε αγόρι μου.." Του λέω με προσμονή

"Την λένε Γιασμήν και είναι στη διπλανή τάξη από τη δική μου"με ενημερώνει ο μικρός.."είναι πολύ όμορφη μπαμπά, έχει μεγάλα μπλε μάτια και καστανόξανθα μαλλιά"

"Λίγες μέρες πριν έρθουμε την φίλησε στα χείλη" ακούω την Αθηνά να λέει και γουρλώνω τα μάτια

"Και με χτύπησε στο μάγουλο" λέει πικραμένος ο μικρός και γελάω..

"Δεν πειράζει αγόρι μου, θα βρεις μια άλλη" του λέω και τον πιάνω ξανά από το χεράκι.

"Βρήκα μπαμπά την Αντζέλικα"

"Απορώ σε ποιον έμοιασες ρε αγόρι μου"τον τσιμπάω απαλά στα ροζ μαγουλάκια του.,

"Όλα από εσένα τα πήρε το παιδί" μου λέει απογοητευμένη η Αθηνά και γελάμε...

Σταματήσαμε σε ένα πάρκο να παίξει ο μικρός με τις κούνιες, του αγόρασα παγωτό και παίξαμε μπάλα μαζί με τα άλλα παιδάκια που ήταν εκεί.. Η Αθηνά μας κοιτούσε από μακριά και γελούσε...

"Θα έρθουμε και αύριο μαμά;;" Ρωτάει ο μικρός την ώρα που ετοιμάζονται να φύγουν..

"Μωρό μου αύριο έχω δουλειές" λέει η Αθηνά

"Αν δεν έχεις κάποιο πρόβλημα μπορώ να περάσω να τον πάρω να πάμε βόλτα με την Ερατώ.." Της λέω, κομπλάρει λίγο αλλά δέχεται..

"Δεν έχω πρόβλημα" λέει τυπικά...ο Ορέστης μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο..

"Καληνύχτα Άγγελε" λέει και φεύγουν

Κάνω ένα ντουζ, ετοιμάζομαι στα γρήγορα και φεύγω για το σπίτι της Ερατώς... Μερικά λεπτά αργότερα είμαι έξω από την πόρτα της και ανοίγω με τα κλειδιά μου...την κοιτάζω που κοιμάται και είναι πανέμορφη, φοράει ένα κολάν και μια φαρδιά...Μόλις με αντιλαμβάνεται πετάγεται όρθια και πέφτει στην αγκαλιά μου

"Τι έχεις μωρό μου;;" Με ρωτάει και με κοιτάζω στα μάτια...κλείνω την πόρτα και την παίρνω από το χέρι, μας οδηγάω στον καναπέ και την βάζω να καθίσει πάνω μου...

"Πρέπει να σου μιλήσω..."λέω και μου κάνει νόημα με το χέρι της για να συνεχίσω...την κοιτάζω έντονα στα μάτια...

"Είναι δικό μου" ανακοινώνω και κρύβω το πρόσωπο μου στις παλάμες μου...

Χωρίς να το περιμένω με φιλάει στο μάγουλο και μπαίνει μέσα στην αγκαλιά μου...μείναμε αγκαλιασμένοι χωρίς να λέμε κουβέντα μέχρι που οι πρώτες ακτίνες του ήλιου έκαναν την εμφάνιση τους

Την άφησα από την αγκαλιά μου και πήγα στην κουζίνα για να φτιάξω πρωινό, ένα καφέ για εμένα και ένα χυμό για την Ερατώ...Την ξυπνάω γλυκά και της δίνω το ποτήρι με τον χυμό.,,

"Ο καφές μου;;" με ρωτάει αγουροξυπνημένη

"Χυμό"της λέω και με κοιτάζει μουτρωμένη...

"Έλα ρε μωρό μου τώρα" της λέω και την φιλάω γλυκά στα χείλη, απομακρύνομαι και την βλέπω να χαμογελάει και να πίνει λίγο από το χυμό της...

"Μωρό μου έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να κάνεις ένα τεστ πατροτητας;;" με ρωτάει προβληματισμένη

"Δεν θέλεις να είναι δικό μυ έτσι δεν ειναι;;"

"Όχι μωρό μου δεν είναι αυτό, άπλα θα όταν καλύτερα για να είμαστε και σίγουροι ότι είναι δικό σου..." λέει και έχει δίκιο, θα το κάνω...

"Θα το κάνω" ανακοινώνω και συνεχίζω να πίνω τον καφέ μου..

"Μωρό μου, υποσχέθηκα στον Ορέστη πως θα τον πάμε βόλτα σήμερα"της λέω διστακτικά για την αντίδραση της..

"Πολύ καλή ιδέα" σχολιάζει...

Την αφήνω να ετοιμαστεί και πηγαίνω να πάρω τον Ορέστη, σταματάω και ανεβαίνω πάνω, είναι ήδη έτοιμος και με περιμένει...

"Είμαι έτοιμος μπαμπά, φυγαμε;;" ρωτάει και του ανακατεύω τα μαλλιά του..

"Μισό λεπτό αγόρι μου να πω κάτι στη μαμά" του λέω και πλησιάζω την Αθηνά

"Τι συμβαίνει Αγγελε;;" με ρωτάει ανήσυχη...

"Θέλω κάνω τεστ για να είμαι σίγουρος πως είναι δικό μου το παιδί, δεν πιστεύω να έχεις προβλημα;;"

Εγώ νομίζω θα δεχτεί η Αθηνά να κάνει το τεστ..Εσείς τι λέτε.???
Καλό βράδυ