Ερατώ

"ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΤΩΡΑ" ούρλιαξα όσο ακόμα ο Σταύρος ήταν κάτω στο πάτωμα από τις μπουνιές που του έδωσα...Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε "ΤΩΡΑΑΑΑΑΑ" είπα και έφυγα για το μέσα δωμάτιο κοπανώντας την πόρτα πίσω μου...

Όταν άκουσα την εξώπορτα να κλίνει επέστρεψα και άρχισα να σπάω ότι έβρισκα μπροστά μου...Άφησα ακόμα ένα βάζο να πέσει κάτω, ένας λυγμός μου ξέφυγε, τα πόδια μου λύγισαν και έκατσα στο πάτωμα...Ήμουν θυμωμένη με τον Σταύρο που για ακόμα μια φορά μου κατάστρεψε τη ζωή με το έτσι θέλω ...Ήμουν θυμωμένη με εμένα που του το επέτρεψα... Ήμουν θυμωμένη με τον Άγγελο που με πίστεψε...Ήμουν θυμωμένη με όλους και με όλα...

Παντού στον χώρο υπήρχε η μυρωδιά του, ο ήχος από το γέλιο του...ένιωθα την ζεστή ανάσα του στο λαιμό μου, τα χέρια του πάνω μου...στα αυτιά μου αντηχούσαν τα λόγια του και οι υποσχέσεις του...όμως δεν είναι εδώ...αυτή τη φορά όχι... Είναι όλα εδώ εκτός από αυτόν...Δεν άντεχα να είμαι τόσο κοντά του και τόσο μακριά του...Άνοιξα τον υπολογιστή και έκλεισα εισιτήρια για δυο ώρες μετά, έπρεπε να φύγω από εδώ...

"Έρχομαι" είπα και έκλεισα το τηλέφωνο πριν προλάβει να μου απαντήσει...

Πέταξα όπως όπως μερικά ρούχα σε μια τσάντα και την έκλεισα...Άνοιξα ένα συρτάρι να πιάσω μερικά προσωπικά αντικείμενα και είδα τη φωτογραφική μηχανή...Άρχισα να κοιτάζω τις φωτογραφίες μας...Στιγμές ευτυχίας, τρέλας, έρωτα.... Στιγμές μαζί του που δεν θα ξαναζήσω...Την έκλεισα και την έβαλα ξανά στη θέση της, άρπαξα μία φωτογραφία μας που ήταν πάνω στο κομοδίνο και την έβαλα στη τσάντα...

Βγήκα στο διάδρομο και είδα τον Λουκά να βγαίνει από το διαμέρισμα του...Με κοιτούσε επίμονα και το βλέμμα του έπεσε στην τσάντα που κρατούσα...Με κοίταξε ξανά στα μάτια και κούνησα θετικά το κεφάλι...έκανα μερικά βήματα και με σταμάτησε η φωνή του...

"Θα γυρίσεις;;" Ρώτησε και δεν ήξερα τι να απαντήσω...

"Ίσως" είπα τελικά και έφυγα..

Ένας μήνας είχε περάσει από τότε που έφυγα και γύρισα στην Ύδρα... Όσο οι μέρες περνάνε εγώ γίνομαι και πιο χάλια, ο πόνος που νιώθω στη ψυχή μου μεγαλώνει μέρα με τη μέρα...Κλείνομαι με τις ώρες στο δωμάτιο και κοιτάζω το απέραντο κενό......Τα βραδιά κοιμάμαι αγκαλιά με τη φωτογραφία μας...μου λείπει και θέλω να τον έχω κοντά μου έστω έτσι...

Από τότε που έκλεισε την πόρτα και έφυγε δεν με είχε ψάξει, ούτε ένα μήνυμα δεν μου είχε στείλει...Τον καταλαβαίνω όμως αυτά που του είπα τον τσάκισαν, λογικό είναι να με έχει ξεγράψει...Μπορεί να έχει προχωρήσει στη ζωή του και να είναι ευτυχισμένος...ποιος ξέρει...

Φοράω ένα αέρινο φορεματάκι και πηγαίνω στη θάλασσα...κάθομαι στη άμμο και βυθίζομαι ξανά στις σκέψεις μου...Κλείνω τα μάτια και βλέπω την μορφή του...

Σηκώθηκα νευριασμένα πάνω και άρχισα να ουρλιάζω....
"Γιατί δεν με σταμάτησες ακόμα μια φορά;;;.... Γιατί με άφησες να φύγω μακριά σου;;;..Γιατί δεν με ψάχνεις;;;..Γιατί με πίστεψες μωρό μου ;;" ΓΙΑΤΙ;;" Οι φωνές μου έκαναν αντίλαλο στην ησυχία της νύχτας...

Τα ξημερώματα αποφάσισα να επιστρέψω στο σπίτι μου...Άνοιξα σιγά την πόρτα και περπάτησα μέχρι τη σκάλα αθόρυβα για να μην ξυπνήσω κανένα...

"Η φυγή δεν είναι λύση Ερατώ..."άκουσα μια φωνή και έμεινα παγωμένη στη θέση μου...γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον πατέρα μου με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι...

"Τι εννοείς μπαμπά;;" Ρώτησα και έμεινα να τον κοιτάζω..

"Αναρωτιέμαι που πήγε η κόρη που μεγάλωσα;;" Είπε και σήκωσα το φρύδι μου..."Εγώ σε μεγάλωσα για να γίνεις αγωνίστρια, σε μεγάλωσα για να πολεμάς για αυτά που θέλεις όχι για να το βάζεις στα πόδια...Εσύ μπορεί να έφυγες αλλά το πρόβλημα παραμένει πίσω, δεν το έλυσες απλά το ανέβαλες" έμεινα να τον κοιτάζω ξαφνιασμένη...."Καληνύχτα παιδί μου" είπε τελειώνοντας και έφυγε από μπροστά μου...

Ξάπλωσα στο κρεβάτι και σκεφτόμουνα τα λόγια που μου είπε ο πατέρας μου...."Εσύ μπορεί να έφυγες αλλά το πρόβλημα παραμένει πίσω, δεν το έλυσες απλά το ανέβαλες" Τα λόγια του με έβγαλαν από το σκοτεινό δρόμο που είχα πάρει εδώ και ένα μήνα...με ξύπνησαν...Η επόμενη ημέρα θα με έβρισκε διαφορετική....

Ένιωσα μια αναγούλα και έτρεξα στο μπάνιο...Άδειασα το στομάχι μου και έπλυνα τα δόντια μου... Ο καιρός που κάνει αυτές τις μέρες δεν είναι καθόλου καλός και εγώ κάθομαι μέχρι τα ξημερώματα στη παραλία...πείρα ένα παυσίπονο να προλάβω το κακό και ξάπλωσα ξανά για ύπνο..

Το επόμενο πρωί ξύπνησα και ακόμα το στομάχι μου ανακατευόταν...Δεν έδωσα σημασία και άρχισα να φτιάχνω την βαλίτσα μου, τα έβαλα όλα μέσα και ήμουν έτοιμη για την επιστροφή...Κατέβηκα την σκάλα και γύρισαν και οι δυο πάνω μου...Ο πατέρας μου, μου χαμογέλασε ευχαριστημένος και στα μάτια του είδα ξανά την σπίθα της περηφάνιας...

"Έκανες το σωστό..."είπε μετά από λίγο και η μητέρα μου τον αγριοκοίταξε...

"Τι λες ρε Μιχάλη στο κορίτσι μας;; Θες να την διώξεις;;" Είπε και της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο...

"Ανδριανή σιωπή...Να πας στο καλό κορίτσι μου...την επόμενη φορά να γυρίσεις με τον Άγγελο" είπε και γούρλωσα τα μάτια...

"Που..;;" Πήγα να ρωτήσω και με σταμάτησε...

"Σσσς" είπε και έβαλε τον δάχτυλο του μπροστά στα χείλη του..."πήγαινε" συνέχισε και μου έκλεισε το μάτι...

Μέχρι το μεσημέρι είχα φτάσει σπίτι, άνοιξα τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας και έφτιαξα τα ρούχα στην ντουλάπα.... Μίλησα με την Αφροδίτη και μου είπε ότι με τον Φίλιππο το πάνε σοβαρά, χάρηκα πολύ γι' αυτούς...Για τον Άγγελο δεν μου είπε τίποτα, αν και μπήκα στον πειρασμό να ρωτήσω δεν το έκανα...

Μια βδομάδα είχε περάσει από την ημέρα που επέστρεψα και οι ζαλάδες και οι εμετοί συνεχίζονταν..... Για τον Άγγελο δεν είχα ακούσει τίποτα...Ήθελα να μάθω αλλά φοβόμουνα...κάτι με κρατούσε να μην το κάνω...Μέσα σε όλα αυτά έπρεπε να βρω και δουλειά...Ο Φίλιππος μου πρότεινε να επιστρέψω πίσω στην εταιρία αλλά δεν δέχτηκα...

Την επόμενη ημέρα είχα ένα ραντεβού για δουλειά...Ετοιμάστηκα και έφυγα για το ραντεβού...Ήταν ένας όμορφος νεαρός άνδρας κοντά στη ηλικία μου με γκρι μάτια...Κοιτούσε εντυπωσιασμένος το βιογραφικό μου στη συνέχεια μου έκανε διάφορες ερωτήσεις που απάντησα με ευκολία...

"Σας ευχαριστώ που ήρθατε κυρία Στεργίου θα σας ειδοποιήσουμε" είπε και κάναμε μια χειραψία..

"Εγώ ευχαριστώ"είπα και ξαφνικά άρχισα να ζαλίζομαι...

"Κυρία Στεργίου είστε καλά;;"ρώτησε

"Ζαλίζομαι" είπα και όλα γύρω μου σκοτείνιασαν...

Άνοιξα τα μάτια και κοίταξα γύρω μου...ήμουν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου...

"Πως είσαι;;" Άκουσα μια φωνή και γύρισα

"Καλά είμαι τι έγινε;;" Τον ρώτησα και ήταν κάπως σφιγμένος...

"Λιποθύμησες και σε έφερα εδώ...Δεν έχεις τίποτα ανησυχητικό σε λίγο θα έρθει ο γιατρός να στα πει" είπε και με κοιτούσε στα μάτια..

"Σας ευχαριστώ που με φέρατε"

"Πέτρος" είπε και τον κοίταξα περίεργα..."Με λένε Πέτρο μην μου μιλάς στο πληθυντικό"

"Μάλιστα...Λοιπόν σε ευχαριστώ Πέτρο" είπα και χαμογέλασε ευχαριστημένος...

Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ο γιατρός κρατώντας ένα άσπρο φάκελο...

"Ξυπνήσαμε;;" Ρώτησε

"Εμμμ ναι...πείτε μου τι συμβαίνει.." Ρώτησα με αγωνία

"Μην ανησυχείτε όλα μια χαρά, χρειάζεστε μόνο λίγη ξεκούραση και να προσέχετε, είστε και οι δυο καλά" άκουσα να λέει και έμεινα να επεξεργάζομαι τα λόγια του...

"Εεε;;"είπα μπερδεμένη με αυτά που άκουσα...

"Είστε έγκυος" μου είπε χαμογελαστός...

Λοιπόν αυτό το κεφάλαιο μου βγήκε λίγο τεράστιο και το έκοψα, η συνέχεια του κεφαλαίου θα ανεβεί αύριο και θα έχουμε ακόμα ένα όπου θα είναι η συνέχεια της ιστορίας... Καλό βράδυ