Άγγελος

Μετά από αυτά τα λόγια που άκουσα δεν ήξερα που πατούσα και που βρισκόμουνα, ήμουν σαν χαμένος...Επέστρεψα στο σπίτι και τα έσπασα όλα από το θυμό μου, όλο το σπίτι ήταν σαν πεδίο μάχης, το τραπέζι αναποδογυρισμένο, γυαλιά σε όλο το σπίτι δεν είχα αφήσει τίποτα όρθιο..

Ξαπλώνω στο κρεβάτι και το μυαλό μου στοιχιώνει η δική της μορφή, δεν μπορεί να είναι αλήθεια...δεν μπορεί...απλά δεν μπορεί...Σε πόύ λίγο ήμουν έξω από το σπίτι της, για καλή μου τύχη η πόρτα κάτω είναι ανοικτή, ανεβαίνω στο διαμέρισμα της και αρχίζω να φωνάζω στις τέσσερεις τα χαράματα.."ΑΝΟΙΞΕ" βαράω την ξύλινη πόρτα με όλη μου τη δύναμη..."ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ ΤΩΡΑ, ΔΕΝ ΦΕΥΓΩ ΑΠΟ ΕΔΩ ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ"συνεχίζω να ορίωμαι λίγο ακόμα όσπου η πόρτα του Λουκά ανοίγει..με  κοιτάζει με ενα λυπημένο βλέμμα που με φοβίζει..."Έφυγε" λέει και ξαναμπαίνει μέσα χωρίς να πει κάτι άλλο

Ένας μήνας είχε περάσε και η Ερατώ δεν είχε  δώσει σημεία ζωής, κάθε μέρα ήμουν κάτω από το μπαλκόνι της και περίμενα, το ξημέρωμα με βρήκε πολλές φορές από κάτω να περιμένω αλλά ποτέ δεν ερχόταν..

Ένα βράδυ μετά από αρκετές ημέρες ο Φίλιππος έκλεισε ενα επαγγελματικό δύπνο με διάφορους της εταιρίας μας, όπως είπε ήραν μια καλή ευκαιρία να συνέλθω λίγο και να βγω να δω λίγο κόσμο...με τα χίλια ζόρια τελικά πάμε...Η βραδιά περνά όμορφα αλλά στο μυαλό μου είναι πάντα εκείνη..Που να είναι;; είναι καλά;;;Γιατί έφυγε;;; Πολλές ερωτήσεις μα κανείς δεν μου απαντούσε μέχρι και η Αφροδίτη έλεγε πως δεν είχε ιδέα..

Ο Φίλιππος με επαναφέρει στη πραγματικότητα με ενα ελαφρί σκούντηγμα κάτω από το τραπέζι, σηκόνω το βλέμμα μου να τον κοιτάξω και λίγο πιο πίσω την βλέπω να κάθεται σε ενα τραπέζι με ενα τύπο, τα βλέμματα μας ενώνονται και κοιταζόμαστε έντονα...την παρακολουθώ συνέχεια και την βλέπω να γελάει με αυτά που της λέει εκείνος... Σφίγκω τις γροθιές μου και το βλέμμα μου σκοτινιάζει.

Ο Φίλιππος καταλαβαίνει την αλλαγή στη συμπεριφορά μου και με ρωτάει τι έπαθα, του λέω να κοιτάξει διακρητικά πίσω του και το κάνει..."μην κάνεις καμιά βλακία" μου λέει σιγανά και κουνάω απλά το κεφάλι μου.

Σηκόνεται από τη θέση της και περπατάει σε ένα διάδρομο, ανοίγει μια μεγάλη άσπρη πόρτα και μπαίνει μέσα...

"Κύριοι με συγχωρείτε για λίγο, επιστρέφω αμέσως..." Λέω και σηκώνομαι πάνω, την ακολουθώ και μπαίνω στις γυναικίες τουαλέτες ανοίγω την πόρτα και την βλέπω να βάζει νερό στο πρόσωπο της...κλειδώνω την πόρτα και ακουμπάω την πλάτη μου στο ξύλο...

"Μάλιστα...με χωρίζεις για το πρώην σου, και σε βλέπω εδώ με άλλον...τι έγινε χώρησε τον Σταύρο για να πας στον προηγούμενο από αυτόν;;" Ρωτάω και γυρίζει απότομα προς το μέρος μου...

"Τι θέλεις;;"

"Τώρα πια τίποτα..." Λέω

"Ωραία, κάνε στην άκρη..."λέει και πάει να με προσπεράσει αλλά την πιάνω από το μπράτσο..."Τι έγινε μωρό μου βιάζεσε;;" Ρώτησα ειρωνικά...

"Ναι με περιμένουν"

"Άστον να περιμένει" λέω και την στρυμόχνω στον  τοίχο...τα πρόσωπα πας είναι σε απόσταση αναπνονής, η ανάσα της χτυπάει το πρόσωπο μου και η μυρωδιά της με μαγεύει...

"Αγγελε...Άσε με να φύγω" βάζω τα χείλη μου στα δικά της, την δαγκώνω και περνάω την γλώσσα μου στο στόμα της, οι γλώσσες μας κάνουν ένα αγώνα για το ποια θα επιβληθεί στην άλλη...σηκώνω τα χέρια της πάνω από το κεφάλι της και τα κρατάω σφικτά..την φιλάω πιο άγρια, πιο βίαια...αφήνω τα χείλη της και κατεβαίνω στο λαιμό της, την δαγκώνω δυνατά και την γλείφω, θέλω να αφήσω τα σημάδια μου πάνω της...

Κατεβάζω λίγο το φόρεμα της και παίρνω την ρόγα της στο στόμα μου, την τραβάω με δόντια μου, το άλλο μου χέρι παίζει με το άλλο της στήθος...Ακουμπάω τους γοφούς της και τη σηκώνω ψηλά την ακουμπάω στον τοίχο και την παγιδεύω με το σώμα μου, τα πόδια της είναι μπλεγμένα γύρω από την μέση μου...σκίζω το εσώρουχο της, ανοίγω το φερμουάρ από το παντελόνι μου και μπαίνω μέσα της απότομα,την φιλάω ξανά και ξανά για να μην ακουστούν τα ουρλιαχτά της... Μπαινοβγαίνω μέσα της γρήγορα και αχόρταγα,όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο δυνατά..θέλω να με νιώσει παντού...Κοντέβω να τελειώσω αλλά κρατιέμαι ακόμα λίγο, όσο μπορώ...

"Σε αγαπάω" την ακούω να λέει στο αυτί μου, την καρφώνω δυνατά και αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο μέσα της...

"Σε συγχαίνομαι,δεν θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου..."λέω και ανεβάζω το φερμουάρ μου και φεύγω αφήνοντας την μόνη...

Βγαίνω έξω και κάθομαι στη θέση μου, το βλέμμα μου είναι καρφμένο στη πόρτα και ο Φίλιππος με κοιτάζει άγρια, συμμετέχω όσο μπορώ στη συζήτηση αλλά το μυαλό μου είναι σε εκείνη δεν έχει έρθει ακόμα και ανησυχω...Περνάει κανένα δεκάλεπτο και η πόρτα ανοίγει, την βλέπω να βγαίνει έξω και να είναι σαν χαμένη, κάτι λέει στο τύπο στο τραπέζει και παίρνει την τσάντα της για να φύγει...

Ο Φίλιππος παρακολουθεί την σκηνή και μετά με κοιτάει αγριεμένος "Τι της έκανες;;" Ρωτάει και σκήβω το κεφάλι.."ΛΕΓΕ ρε μαλάκα τι της έκανες;;" Φωνάζει σε έξαλλη κατάσταση...

"Τελείωσε"είπα μόνο και έφυγα. Μπήκα στο αμάξι μου και οδηγούσα σαν τρελός, σταμάτησα κάπου και αγόρασα ένα μπουκάλι ποτό,  το αυτοκίνητο με έβγαλε  κάτω από το μπαλκόνι της, είχε φώτα άρα ήταν μέσα...Άνοιξα το μπουκάλι και άρχησα να πείνω, όλο το βράδυ ήμουν από κάτω και τα φώτα από το διαμέρισμα της ήταν συνέχεια ανοικτά...Όταν άρχισε να ξημερώνει έφυγα δεν ήθελα να με δει...

Έφτασα στο γραφείο μου και σοφιάστηκα στην καρέκλα, άνοιξα το ντουλάπι με τα ποτά και άφπαξα ενα μπουκάλι και ξεκίνησα να πείνω...όταν άδιασε και αυτό το μπουκάλι ένιωσα να ζαλίζομαι και τα μάτια μου να κλείνουν χωρίς να τα ελέγχω...

"Ξύπνα"άκουσα κάποιο να λέει τσιρίζοντας...Άνοιξα ελάχιστα τα μάτια μου και έβλεπα θολά..."Αν έχεις κάνει μαλακία θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια, στο λέω...Σήκω και φύγε να μην σε δει κανένας έτσι,εδώ είναι εταιρία και δεν φιλοξενούμε μεθυσμένους...Την επόμενη φορά να πας στο σπίτι σου" φώναζε πάνω από το κεφάλι μου, ελάχιστα καταλάβαινα από αυτά που έλεγε, είχα απίστευτο πονοκέφαλο και το κεφάλι μου βούιζε από τις φωνές του..

Βγαίνω έξω χωρίς να πω κάτι, τι να πω άλλωστε έχει δίκαιο...Περοατάω στο διάδρομο και ακούω την φωνή του Σταύρου να πλησιάζει..."Φυσικά και δεν την ήθελα ρε, απλά ο γκόμενος της μου έκανε πολύ τον μάγκα και ήθελα να τον τακτοποιείσω όπως εγώ ήξερα.." τον άκουσα να λέεικαι κοκάλωσα στη θέση μου... Η φωνή του όλο και ακουγόταν πιο κοντά μου, κρύφτηκα δίπλα από ενα τοίχο και περίμενα να πλησιάσει...

Περνάει απο μπροστά  μου και τον αρπαζω από τον ώμο.."Πηγαίνεις κάπου κύριε Αναγνώστου;;" Ρώτησα και έσφιγκα τον ώμο του..

"Έχουμε ραντεβού" λέει άνετος...

"Θα το ακυρώσουμε"

"Ο λόγος;;"

"Δεν θα μπορείς να παρευρεθείς ρε μαλάκα για αυτό"λέω και του ρίχνω μια μπουνιά στο στομάχι..."λέγε τι της έκανες;;" Έχει διπλωθεί στα δυο και βογγάει"Μίλα και σου υπόσχομαι να σε αφήσω να ζήσεις" έλεγα ενω τον κλοτσούσα σε όλο το σώμα...

"Είναι μαζί μου και είμαστε ευτιχισμένοι" τον άκουσα να λέει γρύλισα άρχισα να του δείνω μπουνιές σε όλο το πρόσωπο με όλη μου τη δύναμη, η μύτη του άρχισε να αιμοραγεί και τα χείλη του σχήστικαν.."Θα σε σκοτώσω" είπα και έκανε ένα μορφασμό πόνου.."ΛΕΓΕ για το καλό σου"

"Μια ηλίθια είναι,απορώ τις της έχεις βρει...της είπα αν δεν σε χορίσει δεν θα κλείσω τη συμφωνία και η εταιρία θα βουλιάξει, την απίλησα με τη ζωή σου και ηλίθια πίστεψε, σιγά μην μπω στη φυλακή  για εσένα"

"Και τότε γιατί ρε μαλάκα γιατί;;" Ρωτούσα και τον χτυπούσα περισσότερο..

"Για εσένα, μου έκανες στο μάγκα από την αρχή ένας μαλάκας είσαι που τρέχεις πίσω από τα φουστάνια μιας χαζής...επίσης αηδίαζα να την ακούω να μιλάει για εσένα και τον μεγάλο σας έρωτα..." Σηκόνομαι πάνω και του ρίχνω δυο κλοτσιές στο κεντρικό του σημείο, βογγάει δυνατά..."Την επόμενη φορά που θα σε δω μπροστά μου θα σε σκοτώσω" τον  φτύνω και φεύγω αφήνοντας τον αβοήθητο στη μέση του διαδρόμου..

Ανοίγω την πόρτα του γραφείου του Φίλιππου και του εξηγώ με λίγα λόγια τι έχει γίνει, πριν προλάβει να πει κάτι εξαφανίζομαι..

Πηγαίνω στο σπίτι της και σκέφτομαι αν πρέπει να κατέβω ή όχι...αφού το σκέφτομαι για λίγο ακόμα αποφασίζω να πάω, κλειδώνω το αμάξι και χτυπάω όλα τα κουδούνια να μου ανοίξει κάποιος...Μπαίνω μέσα και χτυπάω το κουδούνι του διαμερίσματος της, μου ανοίγει την πόρτα ,κοιταζόμαστε στα μάτια για αρκετά δευτερόλεπτα

"Τι θέλεις εδώ;;" Ρώτησε και την προσπέρασα μπαίνοντας μέσα.."Φύγε θα έρθει ο Σταύρος και..."αρχίζει ηα λέει αλλά την σταματάω, κολλάω τα χειλη μου στα δικά της και την φιλάω άγρια αντιστέκεται αλλά στη συνέχεια παραδίνεται στα φιλιά μου...Απομακρίνομαι για να ανασάνουμε και την κοιτάζω στα μάτια...

"Δεν θέλω να μου ξαναπείς ψέματα" λέω γλυκά και την φέρνω πιο κοντά μου για να την φιλήσω, με σπρώχνει και απομακρίνεται...

"Δεν σε καταλαβαίνω" 

"Άκουσα να τον Σταύρο να μιλάει στο τηλέφωνο με κάποιο και να του λέει οτι σε ανάγκασε να με χωρήσεις, του όρμιξα και τον χτύπησα άσχημα, μου είπε την αλήθεια για όλα.." Της εξήγησα..

"Ωραία και τώρα τι θέλεις;;;" Ρώτησε απότομα

"Εσένα"

"Δεν νομίζω ήσουν ξεκάθαρος όταν έλεγες πως με συγχαίνεσαινκαι πως δεν θέλεις να με ξαναδείς στα μάτια σου" σηκόνομαι από τον καναπέ και την αγκαλιάζω από την μέση..

"Μωρό μου..." Ξεκίνησα να λέω και με σταμάτησε..

"Φύγε θέλω να μείνω μόνη" ανακοίνωσε θυμωμένα..άνοιξε την πόρτα και περίμενε να φύγω, την πλησίασα...."Φταίω και το ξέρω όμως..."

"ΦΥΓΕ" φώναξε, της έριξα μια ματιά και έφυγα..

Κι αν οι λέξεις, χωρίς να το θέλω ξεφύγουν, θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις.Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία κι ας ήσουν για η ζωή μου...

~Τ.Λειβαδίτης