Ο Μαξ κλαψούρισε από το πόνο και άρχισε να τρέχει. Ο άντρας τον κυνήγησε μέχρι που έφτασαν σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένοεργοστάσιο. Εκεί, ο Μαξ κρύφτηκε πίσω από κάποια παλιά λάστιχα αυτοκινήτων και οάντρας, δεν μπόρεσε να τον βρει. Ο μικρός σκύλος χάρηκε που την γλίτωσε.

Μα η χαρά του δεν διήρκεσε πολύ. Μόλις βγήκε από το εργοστάσιο, κατάλαβε πως είχε χαθεί. "Τι θα κάνω;" μονολόγησε  "Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω πιάνο. Και τώρα, δεν θα ξαναδώ ποτέ τους γονείς μου" είπε και περπάτησε προς μία κατεύθυνση που δεν γνώριζε.

Ξαφνικά, βρέθηκε σε ένα μεγάλο δρόμο με πολλά αυτοκίνητα. Ένα από αυτά, ερχόταν κατά πάνω του. Στο τσακ, πρόλαβε ο Μαξ, να ανεβεί στο πεζοδρόμιο. "Θεέ μου", ψιθύρισε. Έκλεισε τα αυτιά του με τα δύο του χέρια. Οι φωνές των ανθρώπων και οι κόρνες των αυτοκινήτων τον τρόμαξαν.  Έκατσε δίπλα σε ένα σκουπιδοτενεκέ και έβαλε τα κλάματα.

Έκλαιγε για ώρες μέχρι που τον είδε ένας γάτος. "Τι έχεις και κλαις σαν μωρό;" τον ρώτησε. "Δεν είμαι μωρό" απάντησε ο Μαξ και σκούπισε γρήγορα τα μάτια του. "Καλά, καλά. Πες μου τι έχεις;". Ο Μαξ εξήγησε στον γάτο πως έχασε τον δρόμο της επιστροφής. Τότε ο γάτος Φιν προθυμοποιήθηκε να τον βοηθήσει. Ο ίδιος γνώριζε που έμενε ο Μαξ, καθώς έκανε παρέα με μία γάτα που έμενε στην ίδια γειτονιά.

Έτσι, αποφάσισαν να πάνε μαζί στο σπίτι του Μαξ. Ο σκύλος ήταν χαρούμενος μα και σκεπτικός. Απέκτησε νέο φίλο μα και θα επέστρεφε ασφαλής στο σπίτι του. "Τι σκέφτεσαι;" τον ρώτησε ο Φιν . "Αν δεν ήθελα τόσο πολύ να μάθω πιάνο, δεν θα χανόμουν" απάντησε ο Μαξ απογοητευμένος.

"Κάνεις λάθος. Πρέπει να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή θα μάθεις πιάνο" του απάντησε ο σοφός γάτος και ο Μαξ χαμογέλασε.