Ξυπναω και το πρωτο πραγμα που κανω ειναι να γυρισω το κεφαλι μου δεξια..λειπει..λειπει.
Εφυγε.Αραγε αυτο ηταν; Χθες δεν καταφερα ουτε λεξη να αρθρωσω.
Το "σ'αγαπω" δεν ηταν τιποτα..ουτε καν απαντηση δεν πηρα..
Τωρα ομως τα πραγματα ειναι πιο δυσκολα.
Εφυγε..εφυγε για 47 μερες.
Πως γινεται να αλλαξουν τα πραγματα ενω θα ειναι τοσο απασχολημενος;

Νιωθω τοσο απαισια..
Το κεφαλι μου ποναει απο το ποτο.
Κατευθυνομαι στην κουζινα και βγαζω μια κουπα απο το ντουλαπι.
Κοιταζω το σημειωμα που εχει κολλησει ο Δημήτρης στο ντουλαπι και η κουπα μου γλιστραει απτα χερια.
Ακουγεται ο ηχος της πορσελανης που σπαει ενω ενα κομματι "σκιζει" το χερι μου.

Ο πονος ειναι ανυποφορος και η αιμοραγια δεν λεει να σταματησει.
Χωρις να διαβασω καν το σημειωμα,τηλεφωνω στην Νεφελη με το αλλο χερι και περιμενω να ερθει να με παρει.

Κλαιω απο τον πονο αλλα και ταυτοχρονα γιατι δεν προλαβα να του πω οτι τον συγχωρω,οτι ξερω την αληθεια.
Σε λιγα μολις λεπτα καταφθανει η Νεφελη,η οποια ανοιγει με το αντικλειδι που εχουμε κρυμμενο σε ενα θαμνο.

Με βλεπει στο πατωμα να κλαιω και πανικοβαλλεται.
Με πιανει απο την μεση και με βοηθαει να σηκωθω,καθως μου ψιθυριζει "Ολα καλα θα πανε" "Ειμαι εγω εδω τωρα".

Μεσα σε λιγα λεπτα με εχει βαλει στο αμαξι.Κατεβαζει τα διδυμα απο το δωματιο και τα τοποθετει στα καρεκλακια τους.
Ετσι οπως ειμαι με τις πυτζαμες,φευγουμε για το νοσοκομειο.

Μολις ηρεμησω λιγο με ρωταει. «Γιατι ειχε παντου σπασμενη πορσελανη; και προ παντων γιατι κλαις;»

«Εφυγε.Ηρθε τα ξημερωματα και με βρηκε σε αθλια κατασταση.Μπορει να ημουν μεθυσμενη,αλλα το θυμαμαι πολυ καλα.Με βοηθησε να παω στο κρεβατι.»με κοιταζει δολοφονικα .«Με τα πολλα το καναμε..» συνεχιζω και κεινη φωναζει «ΤΟ 'ΞΕΡΑ.ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΗΗ»

«Σσσς,σκασε.Τα μικρα θα τρομαξουν.» την μαλωνω

«Συγνωμη.Καιιιι;» ρωταει με αγωνια.

«Καταφερα να του πω μονο σαγαπω.Και απαντηση δεν πηρα.
Με τα πολλα ξυπνησα και ελειπε.Το φανταστηκα.Ουτε να τον αποχαιρετησω δεν προλαβα.Πηγα να πιω καφε και ειδα ενα σημειωμα στο ντουλαπι..και..» και τοτε με διακοπτει.

«Και και και;Αχ τελειωνεεε» λεει και χτυπαει ελαφρα τα χερια της στο τιμονι.

«Αχ σκασε.Και τοτε πεφτει η κουπα και ειμαι τωρα στην κατασταση που ειμαι..»

«Και το σημειωμα τι ελεγε;» ρωταει εκεινη.

«Δεν προλαβα να το διαβασω.
Δεν μπορουσα να σηκωθω καν.»

«Πωωω εισαι ηλιθια..πρωτα επρεπε να το διαβασεις και μετα να με παρεις τηλεφωνο χαζη» λεει και αρχιζει να γελαει μονη της.

Ωρες ωρες αναρωτιεμαι γιατι ειναι ακομα κολλητη μου.

Σε λιγο φτανουμε στο νοσοκομειο και μου λενε πως θα χρειαστουν ραμματα.

Σε λιγοτερο απο ενα τεταρτακι μου εχουν τυλιξει το χερι με γαζα για να προσεχω να μην ανοιξουν τα ραμματα και εχουμε φυγει.

Επιστρεφουμε σπιτι μου με την Νεφελη και εκεινη με βοηθαει να μαζεψω τα κομματια απο την σπασμενη κουπα.Βασικα εκεινη τα μαζευει,εγω απλα διαβαζω το σημειωμα.

«Και γω σ'αγαπω.Δεν προλαβα να στο πω χθες γιατι αποκοιμηθηκες μικρη.Ελπιζω να τα πουμε συντομα και να εισαι νηφαλεια για να μπορεσω να σου εξηγησω :ρ »

Με κοροϊδευει το καθικι:(
Εγω φταιω Δημητρακη που πινω για σενα.
Παρολ'αυτα ΜΑΓΑΠΑΕΙΙΙΙΙ

ΑΧ κανω σαν μικρο παιδι.
Συνελθε Μυρτω εισαι 22 χρονων,υπενθυμιζω στον εαυτο μου.

[...]

Κοιταζω το κινητο μου νευρικα για αλλη μια φορα.
Ειμαστε για καφε με την Νεφελη και απο την ωρα που εχουμε ερθει κοιταζω το κινητο μου για τυχον κληση.

Οπα.Μα ναι.
Πως δεν το σκεφτηκα;
Βγαζω απτην τσαντα μου 5 ευρω και τα αφηνω στο τραπεζι.
Παιρνω την Νεφελη με το ζορι ως το αμαξι και την βαζω να οδηγησει μεχρι το σπιτι μου.

Ανεβαινω τις σκαλες και μπαινω στο δωματιο.
Σκυβω κατω απο το κρεβατι και βγαζω την βαλιτσα.

Ανοιγω την ντουλαπα και αρχιζω να βγαζω ρουχα και να τα τοποθετω στην βαλιτσα.
Η Νεφελη με κοιταζει σοκαρισμενη ενω κανει ερωτησεις που δεν μπαινω καν στον κοπο να απαντησω.

Βαζω ολα τα απαραιτητα μεσα και κλεινω την βαλιτσα.
Κοιταζω ξανα το κινητο και η ωρα ειναι 15:35

Τρεχοντας μπαινω στο δωματιο των παιδιων,τα αλλαζω και φτιαχνω μια μικρη τσαντα με τα απαραιτητα.

Δινω στην Νεφελη την βαλιτσα και την βαζει στο αμαξι.
Βαζω τα μωρα στα καθισμστα τους και ξεκιναω για το σπιτι της πεθερας μου.

[...]
Ειμαστε στο αεροπλανο και περιμενουμε απο στιγμη σε στιγμη να απογειωθουμε.
Τα μωρα τα αφησα στην κυρια χρυσουλα αν και συνεχεια εχω την εννοια τους και δεν μπορω να ηρεμησω.
Σε 2 ωρες το πολυ,θα ειμαστε Θεσσαλονικη.
Η συναυλια ειναι στις 20:00 και η ωρα ειναι 17:00.

Το αεροπλανο απογειωνεται και γω βαζω τα ακουστικα στα αυτια μου κρατωντας το χερι της Νεφελης επειδη δεν εχω ξεπερασει ακομα τον φοβο μου.

Στιγμες απο το ταξιδι μας στο Λονδινο μου ερχονται στο μυαλο ενω με παιρνει ο υπνος.

Σε 2 ωρες παταμε επιτελους Θεσσαλονικη ενω ειμαστε στο ταξι,ψαχνοντας ξενοδοχειο για να μεινουμε.

Η Νεφελη στελνει ενα διακριτικο μηνυμα στον Βαγγελη και τον ρωταει που θα μεινουν.
Οταν πλεον απαντησει,το ανακοινωνουμε στον οδηγο οπου με χαρα μας οδηγει μεχρι εκει.

Κοιταζω το κινητο μου για τελευταια φορα,οταν αντιλαμβανομαι οτι μας μενουν μονο 30 λεπτα.

I know i know,πιο βαρετο κεφαλαιο δεεεεν υπαρχει;)

Buuuuuut..να ειστε σιγουρες οτι το επομενο θα ειναι και ωραιο και οχι;)

Btw το τελικο εξωφυλλο σας αρεσει;

Να χαμογελατεε❤
Ριξτε μια ματια στην καινουρια μου ιστορια αν θελετε:)

Byyyyye❤