Έχουν περασει δύο μήνες απο εκεινο το τηλεφωνημα και ακόμα να το βγάλω απο το μυαλό μου.Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει.
Έψαξα μέχρι και το τηλέφωνο του(δεν το ήθελα,i promise) και το τηλεφώνημα ηταν απο απόρρητο αριθμο. Τι σκατά μου κρύβει;
Σήμερα έχουμε 30/11
που σημαίνει οτι σε 25 μέρες έχουμε Χριστούγεννα.
Έχω αρχίσει να αγχωνομαι για τις ετοιμασίες,τα δώρα κλπ.

Απο τις σκέψεις μου με βγάζει η μικρή Εύα καθώς τραβάει με μανία το παντελόνι μου.
Την βλέπω να με κοιτάζει με τα γλυκά ματάκια της ,την σηκώνω στην αγκαλιά μου και την πηγαινω στο δωμάτιο της.
Την αφήνω απαλά στην κούνια της ενω την σκεπαζω με την κουβερτουλα της.
Έπειτα την νανουριζω και αφού βεβαιωθω οτι κοιμάται,πηγαίνω στην μπαλκονοπορτα.
Δεν την ανοίγω, απλα στέκομαι εκεί ,χαζευοντας και σκεφτοντας που να βρίσκεται τέτοια ωρα ο άντρας μου.
Η ωρα περνάει,και εκείνος ακόμα να έρθει..
Στην ίδια θέση με πριν με βρίσκει ο Δημήτρης μετα απο λιγα λεπτά, ενω αγκαλιάζει την μέση μου και αφήνει ενα ζεστό φιλί στον λαιμό μου.

Γυριζω ώστε να τον κοιταζω και με ενα απαθές βλέμμα τον ρωταω «Γύρισες;»
«Ναι»απαντάει αμέσως
«Που ήσουν;» λέω γεμάτη απορία στην προσπάθεια μου να μην καταλάβει οτι είμαι θυμωμένη.
«Στο στούντιο, ηχογραφούσαμε»
μου αποκρυνεται.
«Αα,έχει παστίτσιο στο φούρνο, φάε εγώ δεν θέλω» λέω γρήγορα και φεύγω απο την κουζίνα με κατευθυνση το σαλόνι.

Βολευομαι σε εναν καναπέ, έπειτα ανοίγω την τηλεόραση και καιλυβομαι με μια κουβέρτα.
Τον βλέπω να πλησιάζει χωρίς πιάτο όμως.

«Τι έγινε Μυρτώ μου και δεν πεινας;έγινε κάτι κακό; εκανα καμια βλακεία;» με ρωτάει γλυκά

«Ναι έκανες..φεύγεις χαράματα, και γυρίζεις τωρα,00:07
Σοβαρολογεις; » απανταω νευρικά, απελευθερώνοντας δάκρυα λόγω του θυμού μου

Στην εμφάνιση των δακρύων μου,εκείνος αμέσως κάθεται ανησυχος στον καναπέ και με παίρνει μια σφιχτή αγκαλιά.

«Οτι και να πεις μωρο μου έχεις δίκιο.Είμαι μαλακας »
«Εισαι γαμω το κεφάλι σου»

Και εκείνη την ωρα μου λεει τραγουδιστά
«Is it too late now to say sorry?Cause I'm missing more than just your body..Is it too late now to say sorry?Yeah I know that I let you down ,is it too late to say sorry now?I'm sorry»

Εκείνη την ωρα ξεσπάω σε γέλια και εκείνος παιρνει μια έκφραση στυλ "pappy face" και μου λέει
«Με κοροϊδεύεις τώρα;»
«Τι σου λείπει λέει περισσότερο και απο το κορμί μου κύριε Γιαννούλη;» λέω και με πιάνει νευρικο γέλιο
«Τα φιλια σου.Αλλά εντάξει και το κορμί σου.Θέλω να πω..ναι,καταλάβες,ΤΕΣΠΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΓΑΜΩΤΟ.»

Τον κοιτάζω γελώντας, και έπειτα μηδενιζω την απόσταση μεταξύ μας και βυθιζομαστε σε ενα παθιασμένο φιλί.
Έπειτα τον σπρωχνω πίσω στον καναπέ και ξαπλώνω δίπλα του.
Μας καλυπτω με την κουβέρτα και έπειτα κλείνω τα μάτια μου μες την αγκαλιά του,που είναι γεμάτη ασφάλεια και μου υπενθυμίζει πάντα οτι είναι δίπλα μου.

Το επόμενο πρωί ακολουθώ την ίδια ρουτινα και πηγαίνω στην σχολή.
Όταν γυρίζω,βλέπω τον Δημήτρη με τα παιδιά να παίζουν καθώς εκείνος μιλάει και στο τηλέφωνο.

«Το Σάββατο;Αυτό το Σάββατο; Καλά καλα,μην φωνάζεις ρε Αρη το ξέχασα.. Οκ..οκ..εντάξει λέμε.άντε γεια.»τον ακούω να λέει στο τηλέφωνο που πιθανως απο την αλλη γραμμή βρίσκεται ο Άρης.
«Τι έγινε;» ρωταω γεμάτη απορία.
«Επ ήρθες; Να μωρέ,το Σάββατο είναι η πρώτη συναυλία,το ξέχασα κ αρχισε να μου φωνάζει ο Άρης. » απαντάει.

Αμεσως ενα χαμόγελο εμφανίζεται στο προσωπο μου.
Πλησιαζω κοντά του και λέω «Αυτο είναι τέλειο μωρο μου.Η πρωτη σας συναυλία..φυσικά και θα είμαι και γω εκεί »

«Τι;Όχι.δεν..ντρέπομαι.. Θα κομπλαρω και θα ξεχάσω τα λογια.σε παρακαλώ..μη»λεει και
τα μάγουλα του κοκκινιζουν.

«Οο έλα τώρα Τζίμμυ,δεν θα είναι η πρωτη φορά που θα σε ακούσω να τραγουδας..»αποκρινομαι με την ελπίδα να δεχτεί..

«Καλα..αρκεί να μην είσαι πρωτη σειρα..μονο την συναυλία που δεν θα σκέφτομαι..»λεει και βγάζει ενα πνιχτο γελακι

«Και τι θα σκέφτεσαι;»
«Θες να σου πω η να σου δείξω;» λέει και τα μάγουλα μου παίρνουν φωτιά.
«Θεε μου Δημητρη,τελικα είσαι πολύ προστυχος »
«Νομιζα οτι το είχες καταλάβει απο την αρχή.Αλλά μην αποφευγεις την ερώτηση μου » απαντάει..
«Σοβαρα τώρα; που την βρίσκεις την όρεξη; είναι και τα παιδιά εδώ ξέρεις..»
«Τα παιδιά ουτως η άλλως θα κοιμηθούν γιατί είναι μεσημέρι..»

Πραγματικά έχει μια απάντηση για όλα..

«Ενταξει Δημητρη, αν αυτό είναι που θέλεις,θα το εχεις »λεω και παίρνω τον Χρήστο για να τον κοιμησω.

Εκείνος μου πιάνει το χερι πριν κάνω κάποιο βήμα και μου λέει «Δεν καταλαβες, εσένα θέλω
»

Προχωραω στην σκάλα και κάνω fangirling σαν 16χρονο που της είπε το crush της κάτι γλυκό.
Χωρίς να με βλέπει πλέον,πηγαίνω τον μικρο στην κούνια, και τον νανουριζω ώστε να κοιμηθεί
Μετά απο λίγο, πηγαίνω στο μπανιο.

Βγάζω τα ρούχα μου και αφήνω το νερό να πεσει πάνω μου.
Κάνω ένα γρήγορο ντουζ και έπειτα τυλιγω μια πετσέτα γύρω από το σώμα μου.
Καθώς βγαινω εξω, ακούω μια γλυκιά μελωδία.
Είναι ο Δημήτρης στο δωμάτιο των παιδιών και παιζει πιάνο.

Νομιζω οτι τα μάτια μου υγραίνουν,ενω ρίγος διαπερνάει το κορμί μου..
Μετα απο ενα χρονο ακούω ξανά την μελωδία αυτή στα αυτιά μου..
Εκείνος ηταν ο πιανίστας που έπαιζε αυτή την μελωδία για μένα..
Που με άφηνε άγρυπνη τα βράδυα σκεφτοντας θεωρίες για το ποιος μπορεί να είναι

Αυτός που σημάδεψε την καρδιά μου με την αγαπημένη μου μελωδία

Άραγε,είναι ο πιανίστας της καρδιάς μου; Ο ένας και μοναδικός;
Μα τι λέω;Φυσικά και είναι.

Η έτσι πιστεύω τουλαχιστον.

Hellooooo girls.❤
Ελπίζω να χαμογελάτε.:)
Συγνώμη για την καθυστέρηση:*
Είχα πολύ διάβασμα:/
Καλό μήνα σε όλες.❤

Το βιντεακι αφιερωμένο στην Μαρια @mary_eystathiou (μαγαπας κατα βάθος)

Επόμενο:Σάββατο 5/12.

vote&comment↓↓