Τ: Σάντρα?
Σ: Δημητρη; εσύ εδώ;
Τ: εγώ, ναι..εσύ τι δουλειά εχεις εδώ πέρα;
Σ: εγώ εδώ δουλεύω..εσύ?
Τ: εγώ παντρεύτηκα ,έχω και δυο παιδιά και ήρθαμε για ταξίδι του μελλιτος
Σ: αα ωραία
Εμ ή γυναίκα σου;
Τ: ναι ναι
Σ: εμ δεν θα μας συστήσεις;
Τ: εμ ναι..Μυρτώ μου απο δω η Σάντρα, παιδική μου φιλη.Σάντρα απο δω η Μυρτώ η γυναικα μου

Σ: χάρηκα Μυρτώ μου
Μ: ναι..και γω

Εκείνοι αρχίζουν να μιλάνε για τα παλιά και γω απλα κάθομαι και τους κοιταω.Η αναδρομή στο παρελθόν οδηγεί την ατμόσφαιρα σε αμήχανη καθώς η Σάντρα πετάει μια ερώτηση.

Σ: θυμάσαι τοτε στην 2α γυμνασίου που τα ειχαμε; ποο τι γέλιο είχαμε ρίξει με την φάρσα που ειχαμε σκαρωσει στην Χατζησοφιά..

Τ: πως πως θυμάμαι,ολοκληρο το σχολείο γιαυτό μιλούσε..

Σ: ή τοτε σπιτι σου θυμάσαι;
Τ:εμ ναι.καλύτερα ας αλλάξουμε θέμα.

Κοιτάω γρήγορα τον Τζίμμυ που αποφεύγει την ερώτηση της κοπέλας..Τι στο καλό? Τι μου κρύβει και δεν θέλει να το ακούσω;
Ξαφνικα χτυπάει το τηλεφωνο.
Απομακρυνομαι και απαντάω.

Μ: έλα νεφέλη μου
Ν: ε-ενοχλω?
Μ: όχι αντιθέτως με εσωσες.. Τι έγινε ; γιατί κλαις πάλι;
Ν: ο Βαγγέλης..
Μ: δεν τον βρηκες;
Ν: όχι τον βρήκα.. Αλλά πως τον βρήκα είναι το θέμα..
Μ: με τρομάζεις..τι έγινε;
Ν: είμαστε στο νοσοκομείο
Μ: ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ.ΤΙ ΕΠΑΘΕ Ο ΑΔΕΡΦΟΥΛΗΣ ΜΟΥ?
Ν: ηπιε..ήπιε πολύ και τρακαρεεεε ,λέει και αφήνει πάλι ενα λυγμο.Εγώ φταιω Μυρτώ.Εγώ.
Μ: τι ; πως ; Χριστέ μου..
Που είστε τώρα;
Ν: στο νοσοκομειο..
Μ: στειλε μου μηνυμα γρήγορα σε πιο είστε..ββ

Το κλείνω αμέσως και τρέχω στον Τζίμμυ που μιλάει ακόμα με την πρωην του.

Μ: Σάντρα μου συγνώμη πρέπει να φύγουμε..προέκυψε κάτι επείγον.
Τ: τι επείγον;
Μ: ο Βαγγέλης...
Τ: οο να πάνε να τα βρουν μόνοι τους.φύγε εσύ,εγώ θα κάτσω.
Μ: καλά λοιπον.όπως θες.
Μην ανησυχείς μετα όμως..

Τον άφησα με μια απορία στο προσωπο. Έφυγα τρέχοντας για το σπίτι οπου μάζεψα τα πράγματα μου και των παιδιών και έφυγα.
Πηρα ενα ταξί και πήγα στο αεροδρόμιο.
Κοίταξα την πρωτη πτήση που ηταν σε 1 ωρα και σε 10 λεπτά έκλειναν οι πύλες.

Έτρεξα γρήγορα προς το check -in και ζήτησα τρια εισητήρια.
Έτρεξα γρήγορα προς την πύλη καθώς πρόλαβα στο τσακ και μπήκα στο λεοφωρειο που μας οδήγησε στο αεροπλάνο.

Σε λίγη ωρα ειχαμε αποβιβαστεί και το αεροπλάνο απογειώθηκε.
Έβαλα τα ακουστικά μου ενω τα μωρά τα είχε πάρει η αεροσυνοδός μέσα στο θάλαμο για τα βρέφη.

Ξαφνικα,ανοίγω τα ματια μου απο ενα σκουντηγμα.
Είναι η αεροσυνοδός και μου λεει οτι έχουμε φτασει.
Βγάζω τα ακουστικά απο τα αυτιά μου,παίρνω τα μωρά και τα τοποθετώ στο καρότσι καθώς και τις αποσκευές και βγαινω εξω απο το αεροπλάνο.

Αέρας Αθήνας.ποσο μου είχε λείψει.

Μετα απο λίγο παίρνω ταξί με κατεύθυνση το καινούριο μας σπίτι.
Αφήνω τα πράγματα μου στο σπίτι,πληρώνω το ταξί και έπειτα παίρνω το αμάξι μου και πάω στην μαμά του Τζίμμυ
Εκείνη με χαιρετάει με ενα γλυκό χαμόγελο αλλά της εξηγω στα γρήγορα οτι θέλω να προσέχει τα μωρά γιατί ο αδερφός μου είναι στο νοσοκομειο.

Μπαίνω ξανά στο αυτοκίνητο και κοιτάζω το μήνυμα της Νεφέλης.
"Στο αμπελοκήπων."

[...]
Μετα απο λίγο βρίσκομαι στο νοσοκομειο και τρέχω προς την ρεσεψιον.

Μου λέει οτι είναι στον 3ο όροφο ,102 δωμάτιο.
Παίρνω το ασανσέρ και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο.
Απο μακριά βλέπω την νεφέλη τους γονεις μου και τον Άρη.

Τρέχω προς τα εκεί καθώς όταν αντιλαμβάνονται την παρουσια μου ξαφνιαζονται.

Ν: μυ-Μυρτώ?
Μ: ναι αγάπη μου εγώ είμαι..σσσς μην κλαις.όλα καλά θα πανε.είμαι εγώ εδώ.
Ν:μα πως; πως ήρθες;
Δεν ήθελα να σε αναστάτωσω..
Μ: δεν θα σας αφηνα έτσι νεφελη.
Ουτε εσενα ουτε τον αδερφό μου

Μα(μα): αγάπη μου είστε καλά;
Τα παιδιά ; ο Τζίμμυ;
Μ: τα παιδιά στην κύρια Χρυσούλα.. Ο Τζίμμυ...
Μπ: ναι;
Μ: στις Μαλδίβες..
Ν: στις Μαλδιβες;;;;;
Μ: ναι..ψιλοτσακωθηκαμε και δεν του είπα την κατασταση..
Μα: αχ Μυρτώ μου ,αυτό που κανεις δεν είναι σωστο..
Ο άνθρωπος θα ανησυχήσει..
Μπορεί να είχατε ενα καυγά,αλλά μπορούσες να του εξηγήσεις τι έγινε και που θα πας..Ωστόσο είμαστε εμείς εδώ,δεν χρειαζόταν να έρθεις και να χαλάσεις το ταξίδι του μέλιτος σου..

Μ: μαμά μην παίρνεις το μερος του..και ήρθα επειδή το ήθελα. Τέλος η συζήτηση.
Πήγα δίπλα στον Άρη με τον οποίο δεν ειχαμε ανταλλάξει ακόμα κουβέντα

Μ: πως είσαι;

Ανεβάζει το κεφάλι του ώστε να δω τα κατακόκκινα απο το κλαμα ματια του .

Α: πως να είμαι ρε Μυρτώ; είναι ο κολλητός μου..η μάλλον ο ΑΔΕΡΦΟΣ μου..

Μ: ναι,εχεις δίκιο.
Μην κλαις δεν μπορω να σε βλέπω έτσι.Όλα θα πάνε καλά θα το δεις..

Σηκώθηκα όρθια καθώς ο γιατρός πλησίασε.

Γ: ευτυχώς μπορεσαμε να τον επαναφερουμε, έχει κάποια μικρά τραύματα και θα χρειαστεί ξεκούραση για την επόμενη εβδομάδα.

Μ: ευχαριστουμε πολύ.μπορούμε να τον δουμε;
Γ: ναι ένας ένας όμως

Γυριζω να τους κοιτάξω και όλοι μου κάνουν νόημα να περάσω εγω μέσα.Τους ρίχνω ένα χαμόγελο και μπαινω.

Ο Βαγγέλης έχει μόλις ξυπνήσει και απο όσο βλέπω έχει μερικές γρατζουνιές και τραύματα.

Μ: Βαγγέλη; να μπω;
Β: μυρτω; εσύ εδώ; ναι μπες ,φυσικά
Μ: ναι μόλις το έμαθα ήρθαμε με την πρωτη πτήση.
Β: ήρθατε?
Μ: εγώ και τα παιδιά
Β: ο Τζίμμυ ?
Μ: στις Μαλδίβες.. Μεγάλη ιστορία..
Εσύ πες μου πως νιώθεις..
Β: εξαντλημένος,πονάω και λυπάμαι ταυτόχρονα που σας αναστατωσα.

Μ: Βαγγέλη,εκεί εξω υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπάνε.Αυτό μην το ξεχνάς ποτε.Ηταν,είναι και θα είναι ατομα που νοιάζονται για σένα και δεν θέλουν να παθεις κάτι.
Δεν χρειάζεται να λες πως σε αναστατωσαμε..
Θέλαμε και ήρθαμε.
Ωστόσο,οφείλεις μια συγνώμη στην νεφέλη η οποία κλαίει απο προχθες που σε έψαχνε..
Κρίμα δεν είναι η κοπέλα να χαραμιζεται με ενα βλάκα;λέω και τον πειραζω.

Β: αι απο δω:3 χαζή
Λοιπον θέλω όμως μια χάρη.
Να μιλησεις στον Τζίμμυ..
Δεν γίνεται να τον αφήσεις εκεί να σε ψάχνει..

Μ: εντάξει,απλα όχι τώρα..το απόγευμα..θέλω να ηρεμησω λίγο απο το ταξίδι..
Β: πήγαινε να ξεκουραστείς,θα είμαι μια χαρά.

Βγήκα εξω και εκανα παρέα στους γονεις μου.
Μετα απο λίγο επειδή η νεφέλη αργούσε, πήγα να δω απο το παράθυρο.

Και αντίκρισα μια υπεροχη εικόνα.(φωτογραφία στην αρχή του κεφαλαίου 48)

Heyyyyy
Άλλο ενα κεφάλαιο έφτασε στο τέλος του.
Ελπίζω να σας άρεσε❤
Να χαμογελάτε :*
6 chapters till the end:*

Have a nice weekend :* ❤