Δημήτρης - Έλα, ήταν ωραίο το Arcane, μη λες μαλακίες τώρα-

Η κοπέλα μου γεμίζει το στόμα της με ποπ κορν μέχρι να φουσκώσουν τα μάγουλα της και γυρνά να με κοιτάξει σαν σκίουρος με βελανίδια κάτω από τη γλώσσα του.

Αθηνά - Δεν είπα ότι δεν ήταν ωραίο, είπα ότι ίσως είναι αρκετά παιδικό για έναν άνδρ-

Δημήτρης - ΈΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΊΣ ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΤΟ LEAGUE OF LEGENDS ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ!

Εκείνη γουρλώνει τα μάτια της και με δυσκολία καταπίνει. Αφήνω κάτω το τηλεκοντρόλ από την στιγμή που είδαμε και το τελευταίο επεισόδιο στο Netflix. Η τηλεόραση δείχνει πλέον το πρόγραμμα παραμονής Πρωτοχρονιάς που έχει πάντα.

Αθηνά - Δεν είπα ότι δεν έχεις δικαίωμα, είπα ότι η σειρά δεν απευθύνονταν στην ηλικία σου μωρό μου!

Γελάει λίγο και αφήνει το κουτί με τα ποπ κορν κάτω. Εγώ την κοιτάζω στραβά και τυλίγω το χέρι μου γύρω από τον ώμο της.

Δημήτρης - Τι; Είδες την σειρά; Μέσα περιέχει βία, αίμα. Η Vi ρίχνει καλύτερο ξύλο και από τον John Cena! Ας μην μιλήσω για την Caitlin που, που σε σχέση με εμένα, είναι πολύ καλύτερη στη δουλ-

Αθηνά - Όλοι είναι καλύτεροι μπάτσοι από εσένα μωρό μου, ακόμα και αυτοί που έβγαλαν νύχτα την σχολή.

Γελάει κάτω από τα μουστάκια της και εγώ σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου. Εκείνη πέφτει στην αγκαλιά μου γελώντας αλλά εγώ κάνω τον μουτρωμένο και δεν την αγκαλιάζω.

Αθηνά - Να σου θυμίσω ποιος κυκλοφορούσε με ένα ζευγάρι χειροπέδες μέσα στα μαύρα σκοτάδια παραμονή Πρωτοχρονιάς και παραμόνευε έναν κατά συρροή δολοφόνο, αλλά εν τέλει έπιασε μια ανήμπορη, αβοήθητη και ανυπεράσπιστη νοσηλεύτρια;

Δημήτρης - Ανήμπορη και ανυπεράσπιστη; Πιο πιθανό ήταν να με πλακώσεις στο ξύλο εσύ παρά εγώ!

Πιάνει το χέρι μου στο δικό της και ανεβαίνει επάνω μου τυλίγοντας τα πόδια της γύρω από τον κορμό μου. Το ελεύθερο μου χέρι αγκαλιάζει την μέση της, σηκώνω το κεφάλι μου να την κοιτάξω.

Αθηνά - Καλά, νοητικά σίγουρα έχω προβάδισμα! Αλλά σωματικά… μου ρίχνεις δύο κεφάλια.

Ξεφυσάω και την κοιτάζω ειρωνικά.

Δημήτρης - Θα σταματήσεις να με μειώνεις για μια φορά; Παραμονή Πρωτοχρονιάς είναι, σαν πέρσι γνωριστήκαμε.

Εκείνη γελάει και φιλάει τα χείλη μου τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον σβέρκο μου.

Αθηνά - Μωράκι μου!

Με καλοπιάνει φιλώντας τα χείλη μου αλλά όχι! Θα το παίξω δύσκολος.

Αθηνά - Αγαπούλα μου!

Φιλάει πολλές φορές τα μάγουλα μου όμως εγώ κάνω ότι τραβιέμαι. Εκείνη δεν πτοείται και συνεχίζει να με γεμίζει παντού φιλιά.

Αθηνά - Κολώνα του σπιτιού μου!

Δημήτρης - Δεν είμαι κολώνα εγώ, είσαι ανεξάρτητη γυναίκα και δεν θέλεις βοήθεια από έναν άχρηστο μπάτσο.

Κοιτάζω μακριά λέγοντας με στόμφο τα λόγια μου και προσπαθώ πολύ να μην γελάσω. Γυρίζω το πρόσωπο μου στο πλάι, ώστε να βλέπει το μάγουλο μου, εκείνη κάνει πως σκέφτεται.

Αθηνά - Χμ… έχεις δίκιο.

Δαγκώνει τα χείλη της και παίρνει μια έκφραση στο πρόσωπο της, μοιάζει σκεπτική.

Αθηνά - Παγοκολώνα του σπιτιού μου!

Δημήτρης - Ε ΔΕΝ ΤΡΏΓΕΣΑΙ!

Την ρίχνω γρήγορα στον καναπέ και ανεβαίνω επάνω της αρχίζοντας να την γαργαλάω. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος χωρίς να το καταλάβω καν, μου φάνηκε τόσο όμορφος. Περάσαμε το υπόλοιπο του χειμώνα μαζί, βγήκαμε για πρώτη φορά μαζί με τον αδελφό μου και μέσα σε έναν μήνα με είχε γνωρίσει και στις φίλες της. Την άνοιξη πηγαίναμε μερικές μονοήμερες, κοντά στις τρεις φορές τον μήνα, σαν μια μικρή μυστική απόδραση που την κρατούσαμε οι δύο μας. Κάναμε πικ-νικ στο πάρκο της πλατείας και γελούσαμε με τα κρύα αστεία που της έλεγα πριν την πάρει ο ύπνος στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου. Το καλοκαίρι νομίζω ήταν το καλύτερο για εμάς. Οι καλοκαιρινές άδειες μας βοήθησαν πολύ στο να έρθουμε ακόμα πιο κοντά, και περάσαμε εκείνες τις μέρες στο εξοχικό μου στην Ζάκυνθο. Ήταν οι πιο ωραίες διακοπές που έχω κάνει στη ζωή μου! Το καλοκαίρι γνώρισα και εγώ τους συγγενείς της στην Πάτρα και μάλιστα τις τελευταίες μέρες μας στα μέρη της, ήρθε ο αδελφός μου με την κοπέλα του και τις περάσαμε μαζί. Το φθινόπωρο αρχίσαμε ξανά την δουλειά μας και βρισκόμασταν μόνο τα σαββατοκύριακα ή και μερικά βράδια που πεταγόμουν με το αμάξι να της κλέψω ένα-δύο φιλιά από το σπίτι της. Τώρα, έχω κρεμασμένο στον καλόγερο του σπιτιού της το κασκόλ που μου έπλεξε, ακριβώς επάνω από το καινούργιο παλτό που της έκανα δώρο, και την γαργαλάω μέχρι θανάτου γιατί λατρεύω το χαμόγελο της. Τα μαλλιά της είναι κόκκινα, τα έβαψε. Της πηγαίνει πολύ, ίσως πιο πολύ από το ροζ που είχε όταν την γνώρισα. Σταματώ να την γαργαλώ και την κοιτάζω, την κοιτάζω που έχει τυλίξει το πόδι της γύρω από το αστυνομικό παντελόνι μου, που το νυχτικό της έχει ανέβει αρκετά από τις κινήσεις του σώματος της και που το στήθος της ανεβοκατεβαίνει με ένταση από το γέλιο της. Στηρίζει το δαχτυλάκι του ποδιού της στη θήκη των χειροπέδων του παντελονιού μου, αυτή που άδειασα και υποστήριξα πως έχασα τις χειροπέδες ενώ απλά τις έδωσα σε εκείνη επειδή μου τις ζήτησε.

Αθηνά - Αυτές οι χειροπέδες είναι ο λόγος που γνωριστήκαμε και η μόνη θέση που τους ταιριάζει, είναι το κρεβάτι μας.

Την φιλάω αυθόρμητα και χωρίς να το σκεφτώ τις ξεκουμπώνω από την θήκη τους. Ανεβαίνω επάνω στο γυμνό σώμα της και φιλώντας την, δένω τις χειροπέδες στα σίδερα του κρεβατιού της. Εκείνη με τα ακροδάχτυλα των ποδιών της προσπαθεί να κατεβάσει το παντελόνι μου και εγώ διακόπτω το φιλί μας.

Δημήτρης - Τότε εδώ θα μείνουν μωρό μου, στο κρεβάτι μας.

Μου γελάει, διώχνει τα μαλλιά της από το πρόσωπο της και δαγκώνει το χείλος της. Φιλάω το μάγουλο της και έπειτα τα χείλη της, τυλίγει τα πόδια της γύρω από τον κορμό μου και μουγκρίζει ελαφρά στο φιλί μας. Την σηκώνω από τον καναπέ και την παίρνω στην αγκαλιά μου μέχρι το δωμάτιο μας, αυτό που έχει το κρεβάτι μας και τις χειροπέδες στο προσκέφαλο. Την φιλάω ξανά και το κορίτσι μου τρέμει από κάτω μου, αυτό που νιώθω για εκείνη ξεπερνά κάθε όριο και κάθε φαντασία που είχα με οποιαδήποτε άλλη σχέση μου. Το αισθάνομαι πως για εκείνη μπορώ να δώσω τον εαυτό μου, και με τρομάζει αυτό. Με ολοκληρώνει εκεί που θέλω, εκεί που το έχω ανάγκη, με στηρίζει, μου γκρινιάζει, με ανάβει, με κάνει υπερήφανο που την έχω στο πλευρό μου, τη ζηλεύω, την θέλω σαν τρελός και χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου αν πάθει το παραμικρό. Την αγκαλιάζω με το σώμα μου και μπερδεύω τα χέρια μας αναμεταξύ τους φιλώντας τα χείλη της. Από το παράθυρο της βλέπω με την άκρη του ματιού μου φώτα στον ουρανό, πυροτεχνήματα να σκάνε σαν τρελά και χειροκροτήματα από την τηλεόραση που ίσα που ακούγεται από το σαλόνι.

Αθηνά - Σε αγαπάω.

Μου ψιθυρίζει μέσα από τις ανάσες της και χαμογελώ παραπάνω από όσο θέλω, πιέζω το στερνό μου στο δικό της για να νιώσει την καρδιά μου και επιβραδύνω λίγο τον ρυθμό μου.

Δημήτρης - Σε αγαπήγαινε.

Εκείνη γουρλώνει τα μάτια της αλλά δεν προλαβαίνει να αντιδράσει γιατί σηκώνω τα πόδια της επάνω στους ώμους μου και την αγκαλιάζω καλύτερα. Γελάω λίγο φιλώντας την γάμπα της.

Δημήτρης - Και εγώ μωράκι μου. Και εγώ, πολύ.

Πλευρά Αθηνάς

Κωσταντίνος - Κοίταξε, να πω την αλήθεια περίμενα να μας έχετε πετάξει και κανένα κουτσούβελο μέχρι τώρα.

Αθηνά - Τι λες βρε χαμένε;

Πνίγομαι με το κρασί μου και ο Δημήτρης με χτυπά ελαφρά στη πλάτη για να συνέλθω. Η πεθερά μου με κοιτάζει κλεφτά από την κεφαλή του τραπεζιού την ώρα που κόβει με το μαχαίρι τη μπριζόλα της.

Ντίνα - Νωρίς είναι ακόμα, είμαι πολύ νέα για να γίνω γιαγιά.

Δημήτρης - Μάνα!

Την κατσαδιάζει σχετικά ήρεμα προσπαθώντας να με βγάλει από την δύσκολη θέση. Η μητέρα του γελάει ελαφρά και απαλύνει το κλίμα. Ο Κώστας πίνει λίγο από το κρασί του μέχρι που τον πιάνει νευρικό και ξεκινάει να γελάει από το πουθενά.

Δημήτρης - Μόνος σου;

Εκείνος μέσα από τα γέλια του, παίρνει δύο καλές ανάσες και με μεγάλο χαμόγελο ξεκινά.

Κωσταντίνος - Όχι ρε παιδάκι μου, απλά θυμήθηκα τότε πριν πόσα χρόνια που τα είχες με την Αναστασία και την έφερνες κάτω στο υπόγειο για να καθήσετε και εγώ όταν έμπαινα χτυπούσα την πόρτα και φώναζα "Είστε γυμνούλια;".

Ο Δημήτρης χαμογελά ελαφρά στην ανάμνηση αλλά εμένα μου κόβεται το χαμόγελο μαχαίρι. Ποια στον γάιδαρο είναι η Αναστασία; Γυρίζω το βλέμμα μου προς τον Δημήτρη ο οποίος χαμογελά νοσταλγικά και αυτό με χτυπά σαν γροθιά στο στομάχι.

Δημήτρης - Πώς έκανες τον συνειρμό;

Κωσταντίνος - Ε δεν ξέρω! Βλέπω την Αθηνά που κάθεται έτσι μαζεμένη από την ντροπή της και θυμήθηκα εκείνη. Πω, θυμάσαι; Χίλια τάματα κάναμε για να έρθει στο σπίτι επάνω. Ντρεπόταν πολύ.

Ντίνα - Ναι αλλά για να κάνει άλλα και άλλα με τον Δημήτρη δεν ντρεπόταν! Σουσουράδα!

Σχολιάζει γελώντας και εγώ χαμογελάω αμήχανα. Γιατί; Τι άλλα έκανε στο υπόγειο αυτή η… Τασία; Και ποιο είναι το υπόγειο τέλος πάντων;!!

Δημήτρης - Ε μην σχολιάζετε τώρα. Ήταν καλή κοπέλα και περάσαμε όμορφα μαζί.

Ντίνα - Πολύ καλή είναι ναι, είπε θα έρθει κιόλας αυτές τις μέρες. Θα με πάρει τηλέφωνο να βγούμε για καφέ.

Εκείνος την κοιτάει και της χαμογελάει, εμένα όλο και περισσότερο ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

Δημήτρης - Αλήθεια; Να πεις και σε εμέν-

Αθηνά - Γιατί χωρίσατε;

Ε δεν κρατήθηκα και εγώ, άνθρωπος είμαι!

Ο Δημήτρης γυρίζει να με κοιτάξει και σηκώνει αόριστα τους ώμους του, εγώ ανυψώνω το φρύδι μου. Δεν ξέρει γιατί χώρισε;

Δημήτρης - Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη από εμένα, να καλή ώρα σαν και εμάς. Τα είχαμε όταν ήμουν λύκειο για να φανταστείς. Ε εκείνη πέρασε Ξάνθη, εγώ Αθήνα και δεν άργησαν πολύ να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Σωστός άνθρωπος, λάθος στιγμή.

Το στόμα μου χάσει από τα τελευταία του λόγια και μένω σιωπηλή να τον κοιτάζω. Ακόμα και ο Κώστας άφησε κάτω το πηρούνι του και τον κοίταξε στα μάτια. Μια αμήχανη σιωπή επικρατεί στο τραπέζι μέχρι η πεθερά μου να ξεροβήξει απαλά και να πιει λίγο από το νερό της.

Ντίνα - Λοιπόν, αμ… Αθηνά σου αρέσει το φαγητό; Σαν στο σπίτι σου εδώ! Ξέρεις…

Δεν την κοιτάζω, συνεχίζω να κοιτάζω αποσβολωμένη τον Δημήτρη που τρώει το φαγητό του ανενόχλητος. Με δυσκολία τραβάω το βλέμμα μου από το πρόσωπο του, έχω την εντύπωση πως δεν κατάλαβε τι είπε. Αυτός χθες βράδυ μου είπε ότι με αγαπάει, μου έκανε έρωτα στην αλλαγή του χρόνου, και τώρα μου λέει ότι η πρώην του ήταν σωστός άνθρωπος σε λάθος στιγμή;

Αθηνά - Ν-ναι πολύ ωραίο είναι… Ξέρω- ευχαριστώ.

Είπα προσγειώνοντας τη ματιά μου επάνω στο πιάτο μου. Ο Κώστας δίπλα μου κοιτάζει το ψωμί μπροστά του και κάνει έναν περίεργο μορφασμό με τα χείλη του.

Κωσταντίνος - Άβολοοο.

Ψιθυρίζει πιο πολύ στον εαυτό του αλλά εγώ τον ακούω και δεν μπορώ παρά να μη συμφωνήσω από μέσα μου. Το υπόλοιπο του δείπνου περνά υποτονικά και σχεδόν ουδέτερα. Καθόμαστε για λίγο στον γωνιακό γκρι καναπέ του σαλονιού τους, πιάνω συζήτηση με την μητέρα του για τα καλλυντικά της Avon και εκείνος μιλάει με τον αδελφό του για ένα λογιστικό ζήτημα που προέκυψε στο τμήμα. Θέλω πολύ να ρωτήσω την Ντίνα για αυτή την Αναστασία αλλά η αξιοπρέπεια μου με κρατάει πίσω. Πέρασαν πόσα χρόνια από το λύκειο Αθηνά! Δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξει η πόρτα και να μπει μέσα αυτή τη στιγ-

; - Γεια σας!

Μια καστανομάλλα γυναίκα με όμορφα χαρακτηριστικά μόλις μπήκε από την πόρτα. Χαμογελάω ευγενικά και είμαι έτοιμη να συστηθώ καθώς υποθέτω πως είναι κάποιου είδους συγγενής, φίλη, γνωστή, γειτόνισσα έστω, αλλά…

Ντίνα - Αναστασία! Ήρθες κιόλας; Περίμενα τηλέφωνο!

Η Ντίνα σηκώνεται να την αγκαλιάσει και η κοπέλα της ανταποδίδει την αγκαλιά. Εντάξει, τόσες Αναστασίες υπάρχουν, προς θεού.

Αναστασία - Κώστα!

Τον αγκαλιάζει και εκείνος την κουνά δεξιά και αριστερά στη αγκαλιά του σαν μικρό παιδί που το βάζει η μαμά του για ύπνο. Την χαιρετάει και εκείνη του δίνει μια μεγάλη σακούλα που κρατούσε λέγοντας πως είναι για το σπίτι. Η αγωνία μου μεγαλώνει όλο και πιο πολύ όταν βλέπω να βγαίνει από την αγκαλιά του Κώστα και τον Δημήτρη να σηκώνεται από τη θέση δίπλα μου στον καναπέ.

Δημήτρης - Έλα, στις ομορφιές σου.

Της χαμογελάει και εκείνη του ανταποδίδει το χαμόγελο. Τον σφίγγει στη αγκαλιά της και του χαϊδεύει τον σβέρκο. Εκείνος πιάνει την μέση της και χαμογελάει. Ακούω πολλά απανωτά κρακ από την καρδούλα μου βλέποντάς την να απομακρύνεται και να τον κοιτάζει στα μάτια αγκαλιάζοντας με τα χέρια της τα μάγουλα του.

Αναστασία - Με έχεις δει και στα χειρότερα μου, γι' αυτό. Πόσο καιρό έχουμε να βρεθούμε;

Ντίνα - Αχ πολύ ωραίο δώρο μας έκανες ρε Αναστασία! Και να φανταστείς πριν λίγο στο τραπέζι την δική σου την κουβέντα είχαμε εδώ, με την… Αθηνά.

Και μόνο τότε η Ντίνα συνειδητοποιεί ότι μιλούσε με τόσο όμορφα και συγκινητικά λόγια για την πρώην κοπέλα του γιου της, στην νυν κοπέλα του γιου της. Ο Δημήτρης γυρίζει να με κοιτάξει και απομακρύνει με γρήγορες κινήσεις τα χέρια του από την μέση της, λες και τώρα κατάλαβε πως βρισκόμουν και εγώ στο δωμάτιο.

Αναστασία - Χάρηκα Αθηνά, Αναστασία!

Μου τείνει το χέρι της δίνοντας μου ένα λαμπερό χαμόγελο colgate. Η κοπέλα είναι δέκα φορές πιο όμορφη από εμένα. Σηκώνομαι όρθια και διστακτικά δίνω και εγώ το χέρι μου ανταποδίδοντας στην χειραψία, χαμογελάω αχνά.

Αθηνά - Παρομοίως.

Τραβάει το χέρι της από το δικό μου και κάθεται στην κενή θέση του καναπέ ανάμεσα στον Δημήτρη και τον Κώστα. Κάθομαι και εγώ με αργές κινήσεις στην θέση μου. Η Ντίνα είναι ήδη στην κουζίνα και βάζει γλυκό στην επισκέπτρια της για το "καλωσόρισμα" όπως είπε η ίδια. Τα αγόρια μιλάνε μαζί της και από ότι ακούω ήρθε από την Θεσσαλονίκη για μια επείγουσα δουλειά που προέκυψε στην εταιρία της. Πέρασε από εδώ καθώς υποσχέθηκε στην Ντίνα έναν καφέ αλλά βρίσκεται στην Αθήνα από χθες. Πετάει ξανά για Θεσσαλονίκη σήμερα το απόγευμα και ενδέχεται να κατέβει πάλι για του Αη Γιαννιού. Η φωνή της είναι πολύ καθαρή και σταθερή, έχει χιούμορ και γνωρίζει καλά την "γλώσσα του σώματος". Είναι ακριβά αλλά σεμνά ντυμένη και όμορφα βαμμένη στο πρόσωπο. Η ώρα περνάει και εγώ είμαι μαζεμένη στην γωνία μου. Δεν θυμάμαι να άνοιξα καθόλου το στόμα μου για να πω κάτι, μόνο χαμογελούσα ευγενικά σε όποιον με κοιτούσε. Ο Δημήτρης δεν έκανε καμία κίνηση να με συστήσει, να με φιλήσει, ούτε καν να με αγκαλιάσει. Αν κάποιος μας έβλεπε σήμερα θα πίστευε ότι τίποτα ερωτικό δεν υπάρχει ανάμεσα μας. Όταν πια έχει νυχτώσει έξω, πρότεινε να φύγουμε και εγώ συμφώνησα. Χαιρετήσαμε τους πάντες και μπήκαμε στο αμάξι του για προορισμό το σπίτι του. Η διαδρομή από μεριάς μου ήταν ήσυχη ενώ ο Δημήτρης σφύριζε συνεχόμενα τον ρυθμό ενός τραγουδιού που αδυνατούσα να καταλάβω. Φτάσαμε στο σπίτι μου και σιγά σιγά βάλαμε τις χριστουγεννιάτικες πιτζάμες μας και ξαπλώσαμε στο κρεβάτι μου. Ο Δημήτρης με έχωσε στην αγκαλιά του φιλώντας το κούτελο μου και εγώ άφησα μια μεγάλη ανάσα που δεν ήξερα πόση ώρα κρατούσα.

Δημήτρης - Τι είναι μωρό μου;

Χώθηκα καλύτερα στην αγκαλιά του και μύρισα το άρωμα του. Εκείνος άφησε ακόμα ένα ρουφηχτό φιλί στη κορυφή του κεφαλιού μου.

Αθηνά - Σωστό άτομο, λάθος στιγμή;

Εκείνος γέλασε κάτω από την ανάσα του για λίγο και απομακρύνθηκε ώστε να με κοιτάξει.

Δημήτρης - Από όλα όσα είπα, αυτό συγκράτησες;

Αθηνά - Δεν είναι αυτό… απλά την είδα και αυτή ότι σε κοιτούσε-

Δημήτρης - Πώς με κοιτούσε;

Μου χαμογελάει πονηρά και φιλάει το μάγουλο μου. Εγώ προσπαθώ να μην υποκύψω αλλά όλη η ένταση και ο εκνευρισμός της ημέρας μου βγαίνουν πιο εύκολα σε κλάμα παρά σε θυμό αυτή τη στιγμή.

Αθηνά - Όπως σε κοιτάζω εγώ.

Εκείνος χάιδεψε με τα ακροδάχτυλα του την πλάτη μου και πήρε μια βαθιά ανάσα πριν μιλήσει.

Δημήτρης - Με την Αναστασία χωρίσαμε πριν χρόνια λόγω απόστασης. Δεν λέω ότι δεν με πόνεσε σαν χωρισμός, και ήταν η τελευταία μου σχέση πριν τα φτιάξω μαζί σου, αλλά ήταν συναινετικό. Έχουμε κρατήσει φιλικές σχέσεις από τότε και είναι πολύ καλή φίλη με την μάνα μου.

Εγώ χωρίς να το ελέγξω δακρύζω στα λόγια του δίχως να καταλαβαίνω τον λόγο. Ο Δημήτρης φιλάει τα μάτια μου για να σταματήσω να κλαίω.

Αθηνά - Απλά φοβήθηκα.

Κλαίω στην αγκαλιά του και εκείνος με καθησυχάζει χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου και ψιθυρίζοντας γλυκά λόγια.

Δημήτρης - Μωρό μου, εσύ είσαι το πρωτοχρονιάτικο δώρο μου. Είτε σ' αρέσει, είτε όχι, με εμένα τα έμπλεξες και δεν θα ξεμπλέξεις εύκολα από τις χειροπέδες του μπάτσου καρδούλα μου.

Με το χέρι του κουνάει τις χειροπέδες που είναι δεμένες ακριβώς επάνω από το κεφάλι μου και εγώ σηκώνω το βλέμμα μου για να τον κοιτάξω.

Αθηνά - Λ-λες αλήθεια;

Δημήτρης - Ναι αγάπη μου.

Φιλάει τα χείλη μου και μετά το κούτελο μου. Εγώ αγκαλιάζω την πιτζάμα του με τα ακροδάχτυλα μου.

Δημήτρης - Τι θέλει τώρα το κορίτσι μου να κάνουμε για να του φτιάξω τη διάθεση;

Αθηνά - Δ-δεν ξέρω.

Σκουπίζω να τελευταία δάκρυα από το μάγουλο μου και τον βλέπω να μου χαμογελάει με το πιο όμορφο χαμόγελο που μου έχει δώσει ποτέ.

Δημήτρης - Εγώ έχω μια ιδέα!

Αθηνά - Τι ιδέα;

Τον κοιτάζω δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου και βλέπω η ματιά του να πέφτει ακριβώς εκεί.

Δημήτρης - Να, έλεγα να…

Αθηνά - Να;

Του χαμογελάω ελαφρά και εκείνος μου δίνει ένα ερωτοχτυπημένο γελάκι πριν φιλήσει τα χείλη μου.

Δημήτρης - Έλεγα να κάνουμε τον αδελφό μου… θείο;

Αθηνά - ΤΙΙΙΙ;

Με κοροϊδεύει και ανεβαίνει επάνω μου τυλίγοντας το σώμα μου με το δικό του. Εγώ γελάω και σηκώνω τη ματιά μου για να τον αντικρίσω.

Δημήτρης - Ε ρε μωρό μου, προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να βγάλουμε κουτσούβελο για την επόμενη χρονιά!

Αθηνά - Θουριεεεεεεε!

Του γκρινιάζω αλλά εκείνος γελάει και κατεβάζει τα φιλιά του στον λαιμό μου.

Με φόβισε πολύ εκείνη την ημέρα όμως με τον καιρό συνειδητοποίησα πως όλοι μας κρατάμε όμορφες αναμνήσεις από παλιές μας σχέσεις, είτε αυτές είναι φιλικές, είτε ερωτικές αλλά αυτό δεν σημαίνει πάντα ότι θα γυρίζαμε πίσω σε αυτό το άτομο. Σημασία δεν έχει το παρελθόν, ίσως ούτε και το μέλλον αλλά το παρόν. Είναι σημαντικό να βλέπεις το μέλλον σου με έναν άνθρωπο αλλά μερικές φορές βλέποντας μόνο εκεί, ξεχνάς το «τώρα» και αφήνεις τις στιγμές να σε τρώνε ή να περνάνε απαρατήρητες. Θέλω τον μέλλον μου μαζί του αλλά κανείς δεν μου το εγγυάται, επομένως διεκδικώ το παρόν και το παρόν του είναι έρωτας, άρωμα, θάλασσα και λουλούδια. Τι είμαι εγώ άλλωστε μαζί του; Έρωτας, άρωμα, θάλασσα και λουλούδια.