-Αλκμήνη.

-Πολύ ωραίο όνομα.     Της απαντάω

-Λοιπόν παιδιά, σας αφήνω γιατί πέρασε η ώρα.     Μου λέει η Ηλιάνα

-τί εννοείς μας αφήνεις; Την κοπέλα;

-Θα μείνει εδώ, αύριο γυρνάει.

-αα  οκ τότε. Λοιπόν χάρηκα πολύ που τα είπαμε Ηλιανα, όποτε ξαναέρθεις πάρε με τηλέφωνο.

-Εννοείται.         Λέει, μας αγκαλιάζει και φεύγει.

Τώρα έμεινα μαζι με την άλλη αεροσυνοδό, η οποία όμως κάτι μου θύμιζε.

-Αλκμήνη είπαμε;

-Ναι.

-Μήπως έχουμε ξανασυναντηθεί;

-δεν ξέρω,πάντως από κάπου σε θυμάμαι. Προσπαθώ απο πριν να θημηθώ αλλά δεν ξέρω.

-Ναι κι εγώ. Ε καλά δεν πειράζει. Έχεις χρόνο για ένα καφέ;

-ναι αμέ.

Φύγαμε και πήγαμε σε μια καφετέρια. Παραγγήλαμε και αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα θέματα μαθαίνοντας έτσι πράγματα ο ένας για τον άλλο.

-και πού μεγάλωσες εσύ;           την ρωτάω

-στην Αθήνα. Εκεί πήγα σχολείο και εκεί έβγαλα και τη σχολή αεροσυνοδών.

-μια χαρά και σε ποιό σχολείο ήσουν;

-αα δεν θυμάμαι τον αριθμό.. στην Παλλήνη ήταν πάντως

-Αλήθεια; και εγώ εκεί ήμουν. Στην Παλλήνη.   Της λεω εκπληκτος

-τέλεια..από οτι θυμάμαι είχα και συμμαθητή με το ίδιο όνομα.

-όντως;; Μισό λεπτό.. Αλκμήνη πώς είναι το επίθετό σου;

-Αλκμήνη Παπαδοπούλου.

-Τι;όντως? Αλκμήνη εσύ είσαι;;;; Δεν με θυμάσαι; Είμαι ο Φραγκίσκος που φώναζε όλη η τάξη Φρανκ!!

-όντως;;; Ρε συ Φρανκ. Ουάου τί τέλεια σύμπτωση.

-χαχα ναι. Πωωω.. πως πέρασαν τα χρόνια.

-Μα πραγματικά!! Έχεις αλλάξει πολύ.

Αλκμήνη

Πω συνάντησα τον Φρανκ. Ένα πολύ καλό παιδί, που για κάποια περίοδο στο σχολείο κάναμε αρκετή παρέα. Δεν το πιστεύω πως είναι αυτός.. έχει αλλάξει τόσο πολύ, έχει ομορφύνει κιόλας..

Από αυτά τα συναισθήματα χαράς ,μας διέκοψε το τηλέφωνό του.
Αυθόρμητα κοίταξα το κινητό του και διάβασα το όνομα.
Έλεγε "Ερμιόνη αδερφή" στα ιταλικά, αλλά το κατάλαβα γιατί ξέρω λίγα. Ακουμπάω πίσω στην καρέκλα και σκέφτομαι.

Να είναι η Ερμιόνη, η κοπέλα με την οποία ειναι ερωτευμένος ο Έκτωρας? Μπαα.. αν και ασυνήθηστο όνομα δεν νομίζω να είναι αυτή.

Μιλάνε και μόλις τελείωσε το τηλέφωνο τον ρώτησα:

-Φρανκ η αδερφη σου λέγεται Ερμιόνη;

-ναι. Θα στην γνωρίσω μια μέρα.

-ναι φυσικά, απλώς δεν θυμάμαι στο σχολείο καμιά κοπέλα με αυτό το όνομα.

-ναι γιατί το δημοτικό εκείνη το έβγαλε στον Βόλο. Μεγάλη ιστορία αλλά τίποτα σοβαρό..έμενε με μια θεία μας.

-αα κατάλαβα. Να σε ρωτήσω.

-ναι πες μου.

-πότε ήρθε στην Ρώμη;

-Την προηγούμενη εβδομάδα.. νομίζω Παρασκευή.

-χμ μάλιστα.

Δυστυχώς δεν ειναι αυτή. Η Ερμιόνη ταξίδευε το Σάββατο ενώ η αδερφή του την Παρασκευή.. κρίμα και θα βοηθούσα τον Εκτωρα. 

Αφού μιλάμε λίγο ακόμα για τα μαθητικά μας χρόνια φεύγουμε.

-Φρανκ το ξενοδοχείο μου λέγεται..   πριν ολοκληρώσω την φράση με διέκοψε.

-θα πάμε σπίτι μου πρώτα. Έχω κάτι άλμπουμ και θα ξετρελαθείς αν δεις τις φωτογραφίες από το πως ήμασταν τότε

-χαχα αλήθεια; εντάξει τότε.

-βεβαια, αν θελεις να ξεκουραστεις το αφήνουμε για άλλη στιγμή.

-δεν είμαι κουρασμένη. Είχα ευχάριστο ταξίδι και η δουλειά σήμερα δεν ήταν ζόρικη. Οπότε πάμε!

-εντάξει!

Φραγκίσκος

Τελικά ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Βρέθηκα με την Αλκμήνη στη Ρώμη. Απίστευτο!

Τώρα ήμαστε στον δρόμο και πηγαίνουμε στο σπίτι μου με σκοπό να χαζέψουμε κάτι φωτογραφίες από όταν ήμασταν παιδιά.

Φτάνοντας της ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου και κατευθηνόμαστε στην είσοδο. Ανοίγω και τς δείχνω να περάσει.

-έλα πέρασε.

-ευχαριστώ, 

-τι θα πιείς;     την ρωτάω αφού κάθεται στο σαλόνι.

-νομίζω πως είμαι εντάξει. Ο καφές που ήπιαμε ήταν αρκετός.

-εντάξει.

-πάντως πολύ ωραίο διαμέρισμα

-ευχαριστώ! Πάω να δω που είναι η αδερφή μου.

-ναι ναι πήγαινε.

Παράξενο που δεν είναι εδώ. Λες να έφυγε να πήγε βόλτα; Μπα δεν νομίζω.. προχοράω στο δωμάτιο που της είχα παραχωρήσει και ανοίγω την πόρτα. Την βλέπω και κοιμάται.

-Ερμιόνη.      Της λέω ψιθυριστά αλλά δεν απαντάει.

Κλείνω ξανά την πόρτα και βγαίνω έξω

- Αλκμήνη η αδερφή μου κοιμάται. Αν μέχρι να φύγεις δεν έχει ξυπνήσει θα στην γνωρίσω κάποια άλλη στιγμή.

-ναι φυσικά. Άσ'την την κοπέλα να ξεκουραστεί. Ελα τώρα δείξε μου τις φότο.

Πήγα και έφερα ότι άλμπουμ υπήρχε με παλιές φωτογραφίες. Καθήσαμε περίπου δύο ώρες και γελούσαμε, χαζεύαμε και μιλούσαμε.

Κάποια στιγμή έπρεπε να φύγει όμως.

-Θέλεις να σε πάω μέχρι το ξενοδοχείο;

-εμ οχι ευχαριστώ πάντως. Έχω κάτι σαν meeting ,με μερικούς από το πλήρωμα. Γι αυτό αναγκάζομαι και φεύγω αλλιώς θα καθόμουν κι άλλο. Μην ανησυχείς πάντως θα έρθουν να με πάρουν το έχω κανονισμένο.

-εντάξει Αλκμήνη. Πωπω χάρηκα τόσο πολύ που τα είπαμε. Μην χαθούμε.

-ναι εννοείται πως δεν θα χαθούμε. Ας ανταλάξουμε και τηλέφωνα.

Ερμιόνη

Άρχισα σιγα σιγά να ξυπνάω από τις φωνές και τα γέλια κάποιων ατόμων. Ο αδερφός μου ήταν ο ένας που άκουγα και ο άλλος ήταν  μια κοπέλα. Κάτι μου θυμίζει αυτή η φωνή αλλά δεν δίνω πολύ σημασία. Εξάλλου τώρα ξύπνησα. Ντύνομαι και πάω στο μπάνιο που υπήρχε στο δωμάτιό μου για να φτιαχτώ.

Μόλις βγαίνω έξω βλέπω τον αδερφό μου να κλείνει την πόρτα.

-επ ξύπνησες εσύ;       λεει όταν γυρνάει

-ναι, καλεσμένους είχαμε;

-ναι μια παλιά μου συμμαθήτρια που συνάντησα τυχαία στο αεροδόμιο. Δεν πρόλαβες να την γνωρίσεις.

- ε φώναξέ της τώρα δυό λεπτά να την χαιρετήσω.

-άσ'το για κάποια άλλη φορά. Βιάζεται να φύγει.

-καλά εντάξει. Εμ πώς την λένε;      τον ρωτάω.

-Αλκμήνη Παπαδοπούλου.

-Ωραίο όνομα..         σκέφτηκα μόνο. Τίποτα παραπάνω.