Ερμιόνη

Ένας από τους πιλότους έρχεται δίπλα μου. Είναι πανέμορφος ψηλός με πράσινα μάτια...και γενικότερα τα έχει όλα..

Γονατίζει μπροστά μου και μου λέει

-είσαι καλά;

-όχι και τόσο. Αλλα μην σας νοιάζει, πηγαίνετε να συνεχίσετε την δουλειά σας.

-αν θέλεις μπορώ να κάτσω να σου κάνω παρέα.

-Είναι εύκολο;

-Αρκετά εφικτό.

-Εντάξει τότε. Ευχαριστώ

-Δεν κάνει τίποτα. Πώς σε λένε;

-Ερμιόνη.

-Πολύ ωραίο όνομα. Εγώ είμαι ο Έκτωρ.

-Χάρηκα    

- Παρομοίως

Μου χαμογελάει και περιτό να πω πόσο όμορφο χαμόγελο είχε.

-Για πες μου Ερμιόνη, πώς και έγινε να φοβάσαι τα αεροπλάνα;

-Ε αφήστε καλύτερα..

-Καταρχήν μην μου μιλάς στον πλυθηντικό. 3-4 χρόνια μόνο θα έχουμε διαφορά. Πόσο είσαι;

-19 αλλά αυτόν τον μήνα γίνομαι 20

-εγώ είμαι 25.. εντάξει 5 χρόνια σχεδόν..τίποτα στην ουσία.

-Εντάξει όπως θέλεις.

-Ωραία για πες μου..

-Εμ έχασα τον πατέρα μου σε αεροπορικό δυστύχημα και.......

Άρχισα να του διηγούμαι όλη την ιστορία.

-Ωω λυπάμαι πολύ. Αλλά μην φοβάσαι, δεν έφταιγε η εταιρεία. Μια χαρά συντηρούσε τα αεροσκάφη. Λάθος πιλότου ήταν.

-Και πώς ξέρω ότι θα φτάσω στην Ρώμη;

-Ο κυβερνήτης είναι πολύ έμπειρος. Τον ξέρω. Αλλά σε παρακαλώ μην σκέφτεσαι αρνητικά.

- Όλοι το ίδιο μου λένε. Αλλά δεν είναι εύκολο. Μεγάλωσα χωρίς πατέρα εξαιτίας...     

Σταμάτησα για λίγο και άρχισα να δακρύζω. Έκρυψα με τα χέρια μου το πρόσωπό μου κα γύρισα από την άλλη πλευρά γιατί δεν ήθελα να με βλέπει.

-Ερμιόνη.. έλα τώρα.. μην στεναχωριέσαι. Το ξέρω είναι δύσκολο αλλά έλα να μιλήσουμε για κάτι άλλο.

Έβγαλε τα χέρια μου από το πρόσωπό μου, πήρε ένα χαρτί και σκούπισε τα δάκρυά μου. Εντάξει μεταξύ μας, ήταν πολύ γλυκό.

- λοιπόν για πες μου για σένα..με τί ασχολήσε;

-δεν ασχολούμαι με κάτι συγκεκριμένο. Πέρασα σε μια σχολή πληροφορικής αλλά δεν μου αρέσει τελικά οπότε δεν συνέχισα.

- ε και εγώ ασχολήθηκα λίγο με την ψυχολογία αλλά την παρέτησα γιατί το όνειρό μου ήταν να γίνω πιλότος.

-στην θέση σου δεν θα το έκανα ποτέ.

-το να γίνεις πιλότος;

-ναι.

-αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, ίσως άλλαζες γνώμη

-δεν ξέρω...

Μιλούσαμε για άσχετα πράγματα σχεδόν σε όλη την πτήση. Αυτό με βοήθησε να ξεχάσω ότι βρίσκομαι σε αεροπλάνο.
Κάποια στιγμή έρχεται η αεροσυνοδός.

-πώς πάει; όλα καλά;         μας ρωτάει.

-ναι μια χαρά μην ανγχώνεσαι     της απαντάει ο Έκτωρας.

-τέλεια! εμένα με συγχωρείτε και πάλι, πρεπει να βοηθήσω..   Απαντάει εκείνη και φεύγει.

-πολύ καλή κοπέλα αυτή η αεροσυνοδός.       Του λέω

-η Αλκμήνη; Ναι είμαστε φίλοι. Για την ακρίβεια ήμασταν κολλητοί από μικρά παιδιά και έπειτα μπήκαμε στην ίδια εταιρεία.

-αλήθεια;;

-ναι

-μια χαρά!

Έπειτα απο λίγη ώρα τον ρωτάω..
-Μπορείτε να μου πείτε σε πόση ώρα φτάνουμε;

-Ερμιόνη τί είπαμε για τον πλυθηντικό;

-ναι το ξέχασα.. μήπως μπορείς να μου πεις σε πόση ώρα θα φτάσουμε;

-σε δέκα λεπτά περίπου..

Αργότερα

-Ερμιόνη έχουμε κατέβει αρκετά τώρα, πάμε για προσγείωση.

-Τί; όχι όχι δεν είμαι έτοιμη...

Έλεγα ανγχομένα,οι ανάσες μου πάλι έγιναν πιο γρήγορες και σηκώθηκα από την θέση μου.

-Ήσυχα Ερμιόνη,δεν είναι τίποτα..    έλεγε κρατώντας με.

-Μα δεν μπορώ.

-έλα χαλάρωσε..

Κάποια στιγμή έκανα την χαζομάρα και κοίταξα μπροστά,  ένα παράθυρο. Είδα ότι πλησιάζαμε στο έδαφος και με έπιασε ταχυπαλμία. Το σοκ μου μεγάλωνε ώσπου κάποια στιγμή έγιναν όλα μαύρα....

Έκτωρ

Την είδα που σηκώθηκε και την κράτησα. Δεν καθόταν ήσυχα. Συνέχεια πάλευε παρά τις προσπάθειες μου να την ηρεμήσω. Κάποια στιγμή την νιώθω πιο βαριά, και συνηδητοποιώ ότι λυποθήμησε.

Την ξαπλώνω κάτω και χωρίς να πανικοβληθώ, γιατί είμαι και πιλότος, δεν πρέπει να το παθαίνω αυτό, παίρνω λίγο νερό και ρίχνω στο πρόσωπο της. Την βλέπω που αρχίζει να ανοίγει με δυσκολία τα μάτια της και την βάζω να καθίσει στην θέση που ήταν πριν.

-Ερμίονη είσαι εντάξει;

-Έκτωρ...

Πηγαίνει να μου πει όταν προσγειωνόμαστε.

-τί ήταν αυτό;      ρωτάει πανικοβλημένη

-τίποτα όλα καλά. Είμαστε στο έδαφος..

-φφφ επιτέλους.

-είδες όλα καλά πήγαν.

-σε ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου.

-παρακαλώ.

-λοιπόν ώρα να πηγαίνω.

-είσαι σίγουρα καλά; εννοώ μήπως χρειάζεσαι να σε πάω κάπου εγώ;

-εσύ δεν έχεις άλλο δρομολόγιο;

-σήμερα θα διανηχτερεύσω εδώ στη Ρώμη και αύριο γυρνάω Ελλάδα. Γι αυτό αν θέλεις μπορώ να σε μεταφέρω κάπου.

-όχι ευχαριστώ. Ο αδερφός μου θα με περιμένει στο αεροδρόμιο.

-εντάξει όπως θες.

Ερμιόνη

Όταν άνοιξαν οι πόρτες σηκώθηκα να πάρω τα πράγματά μου για να αποβιβαστώ. Φεύγοντας πέρασα από το πηλοτήριο και τον ευχαρίστησα. Χαιρετάω και την αεροσυνοδό και κατεβαίνω.

Κατεβαίνοντας τις σκάλες και έχοντας μείνει απο τους τελευταίους επιβάτες ακούω μιά φωνή πίσω μου.

-Ερμιόνη

Γυρνάω και βλέπω τον Έκτωρα.

-ναι;

Κατεβαίνει τις σκάλες και με πλησιάζει.

-αυτό είναι το τηλέφωνό μου. Μην χαθούμε.

-είσαι σίγουρος ότι θες να με ξαναδείς; εννοώ πρέπει να σε κούρασα πολύ.

-μα τί λες; καθόλου. Ίσα ίσα που θέλω να σε βοηθήσω.

-οκ τότε
Του ρίχνω ένα χαμόγελο και φεύγω.

Έκτωρ

Ευτυχώς την πρόλαβα. Τις φωνάζω και εκείνη γυρνάει. Την πλησιάζω και της δίνω το τηλέφωνό μου σε ένα χαρτάκι.

Μετά απο λίγη ώρα οι δρόμοι μας χωρίζουν. Γυρνάω στο αεροσκάφος αλλά την παρακολουθώ μέχρι να εξαφανιστει τελείως από τα μάτια μου. Ξαφνικά ακούω μια φωνή πίσω μου.

-Ερωτοχτυπημένο!!