Αλκμήνη

-Δεν μπορώ να περιμένω δεν το καταλαβαίνεις;   μου λεει ο Εκτωρας υψωνοντας λιγο την φωνη του.

-Εκτωρα ο γιατρός είπε ότι δεν μπορούμε να την δούμε. Νομίζεις πως δεν θέλω εγώ να την δω;

-Ναι ρε Αλκμήνη αλλά...

-δεν εχει αλλά δυστυχώς.. λοιπόν λέω να πάρω τον αδερφό της τηλέφωνο.

-Γιατί ξέρεις τον αδερφό της;

-Ναι θα σου εξηγήσω πιο μετά...     του είπα και απομακρύνθηκα μερικά μέτρα ώστε να πάρω τηλέφωνο τον Φραγκίσκο.

Πληκτρολογώ τον αριθμό του και χτυπάει μερικές φορές ώσπου το σηκώνει.

-Έλα Άλκμη τί κάνεις;

-Εγώ καλά είμαι.

-Φτάσατε; Πώς είναι η Ερμιόνη;

-Ε ναι..σχετικά με την Ερμιόνη..  του είπα αμήχανα

-τι; πάλι φοβήθηκε;

-εκτός από αυτό... ωω δεν ξέρω πως να το πω..

-συμβαίνει κάτι; όλα καλά;    ρώτησε υποψιασμένος

-Φραγκίσκο η αδερφή σου είναι στο νοσοκομείο..

-Τι;    φωνάζει

-Φραγκίσκο μείνε ψύχραιμος σε παρακαλώ.

-Πώς; Τι έπαθε; Που είστε;

-Στην Αθήνα είμαστε..

-Παίρνω το πρώτο αεροπλάνο και έρχομαι.    Μου είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. 

Έκλεισα το κινητό και κοίταξα έξω από το παράθυρο με θλιμμένο ύφος. Ξαφνικά ο Έκτωρας έρχεται με αργά βήματα προς το μέρος μου. Γυρνάω να τον αντικρήσω.

-Έρχεται με το πρώτο αεροπλάνο.. έτσι μου είπε

-μάλιστα..τουλάχιστον να μπει εκείνος μέσα και να μας πει πως είναι..

-ναι τουλάχιστον.. 

Ξανακάτσαμε στις θέσεις που ήμασταν πριν. Άρχισα να του λέω για τον αδερφό της Ερμιόνης και γενικότερα για την διαμονή μου στην Ρώμη.

Αφού πέρασε λίγη ώρα ο Έκτωρας θυμήθηκε οτι είχε κι άλλο δρομολόγιο.

-Ωχ.. Αλκμήνη σήμερα έχω βραδυνή πτήση στις 23:45 για Λονδίνο, διανυχτέρευση και μετά πάω Σλοβενία και Μόσχα όπου πάλι θα διανυχτερεύσω και θα γυρίσω Αθήνα την επόμενη μέρα αλλά το βράδυ κατα τις δέκα.

-Αυτό που σκέφτεσαι να το βγάλεις από το μυαλό σου. Στην δουλειά σου θα πας κανονικά.

-Τι εννοείς.. έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω.. θα ζητήσω άδεια.

-Τελευταία στιγμή; Ξεχασέ το δεν θα σου δώσουν.. Έκτωρ.. μείνε ήσυχος θα είμαι εγώ εδώ και ο αδερφός της.

-Σκοπός όμως είναι να είμαι κι εγώ.

-Δεν έτυχε. Μην ανυσηχείς.

-καλά εσύ δρομολόγιο δεν έχεις;

-Έχω αύριο βράδυ Θεσσαλονίκη. Αλλα θα ξαναγυρίσω.

-όλο το light πρόγραμμα έχεις εσύ και.. εγώ...ας μην μιλήσω καλύτερα.. εντάξει θα πάω αλλά θα την προσέχετε.

-περισσότερο από εμένα.

Μου χαμογελάει, το ίδιο κι εγώ.

-άντε πήγαινε να αλλάξεις, να κάνεις ένα ντουζ και να ετοιμαστείς, σε τεσσερισήμιση ώρες πετάς.  Δεν υπάρχει λόγος εξάλλου να κάθεσαι εδώ. Η κατάσταση της είναι στάσιμη.

-θες να σε πάω σπίτι σου;    μου προτίνει

-όχι θα κάτσω να περιμένω τον  Φραγκίσκο.

-Ε τότε θα σου κάνω παρέα για μια ωρίτσα ακόμα.. έχω χρονο

-όπως νομίζεις.

Μία ώρα μετά ο Έκτωρας έφυγε και αφού πέρασε αρκετή ώρα είδα τον Φραγκίσκο στον διάδρομο να κατευθήνεται γρήγορα στο μέρος μου.

Αγκαλιαστήκαμε.

-πού είναι; που την εχουν; πως έγινε; ειναι καλά;

-ένα ένα.. αρχικά πήγαινε να την δεις. Μετά θα σου εξηγήσω όσα έγιναν. Πήγαινε γιατί λέει ότι μόνο οι γονείς της μπορούν να την δουν. Δεν νομίζω  βέβαια να υπάρχει  πρόβλημα με εσένα.

-εντάξει. Που ειναι;

-σε αυτο το δωμάτιο αριστερά.

Περίμενα περίπου 10 λεπτά μέχρι να βγεί ο Φραγκίσκος.

-Αλκμήνη πες μου τι έγινε;

-Καταρχήν πως είναι;

-Σταθερά πάει η κατάσταση. Της έχουν βάλει αρκετά μηχανίματα και το κεφάλι της, δηλαδη το πανω μερος ειναι καλυμένο.

-μάλιστα..

-λοιπόν;   με ρωτάει περιμένοντας να του εξηγήσω όσα έγιναν. Έτσι κι έγινε. Του τα είπα όλα. Η αντίδραση του ήταν ψύχραιμη αλλά ήταν στεναχωρημένος.

-η μητέρα μου;

-Δεν το ξέρει.

-καλά δεν πήρε τηλέφωνο;

-όχι.. αα πάρε και τα πράγματα της Ερμιόνης.

-θα τα πάρω ευχαριστώ που τα κράτησες.. Αλκμη εσύ τώρα αν θέλεις φύγε, είμαι εγώ εδώ. Είσαι αρκετά κουρασμένη.

-σίγουρα; μήπως θες παρέα;

-όχι φαίνεσαι κουρασμένη. Πήγαινε να ξεκουραστείς. Θα μείνω εγώ στην Ερμιόνη.

-οκ τότε. Τα λέμε.

2 μέρες μετά

Συναντήθηκα με τον Έκτωρα και φύγαμε για το νοσοκομείο. Δεν είχαμε ακούσει κάποιο νέο για την κατάστασή της οπότε είχαμε αγωνία.

Φτάνουμε και με γρήγορα βήματα βρισκόμαστε έξω από το δωμάτιο. Ήταν νύχτα (ο Έκτωρας είχε μόλις σχολάσει) και δεν υπήρχε κανείς δικός της στον διάδρομο. Λογικό να είχε φύγει ο Φραγκίσκος. Μόνο γιατροί υπήρχαν. Αρκετοί γιατροί για αυτήν την ωρα. Μπαινόβγαιναν στο δωμάτιο.. κάτι δεν μου αρέσει..

Βρίσκουμε έναν γιατρό και τον σταματάμε με σκοπό να τον ρωτήσουμε πως είναι η κατάστασή της..

-Πώς πάει η κοπέλα μέσα; Γίνεται καλύτερα;

-Όχι δυστυχώς. Δύσκολα τα πράγματα..

-Τι εννοείται; 

-Δίνει και δίνουμε μάχη για να νικήσουμε τον θάνατο αλλά είναι πολύ δύσκολο.. θα σας ενημερώσουμε σύντομα.     είπε και πήγε να φύγει αλλά ο Έκτωρ τον σταμάτησε. Ο γιατρός γύρισε και τον κοίταξε.Άρχισε ο διάλογος μεταξύ τους.

-Τί θέλετε να πείτε; Δεν σας καταλαβαίνω.   Λέει ο Έκτωρ

-Αφήστε με να συνεχίσω την επέμβαση.

-μα έχει κάνει ήδη μια επέμβαση.

-Έπρεπε όμως να κάνει και δεύτερη

-Δηλαδή μπορεί και να.... πεθάνει;

-δυστυχώς υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες όμως δεν μπορούμε να πούμε τίποτα ακόμα. Και τώρα με συγχωρήτε.    είπε και έφυγε

Ο Έκτωρας με κοίταξε, το ίδιο και εγώ.

-όχι όχι δεν μπορεί...   είπα μετά από λίγα δευτερόλεπτα και πήγα να καθίσω

Ήρθε και έκατσε δίπλα μου. Δεν μιλούσαμε. Κάποια στιγμή άρχισαν να με ποιάνουν τα κλάματα. Ο Έκτωρας με παρηγορούσε αν και δάκρυζε και αυτός.

-Τί μπορεί να έγινε; Όλα καλά πήγαιναν..    είπα ψιθυριστά γιατί δεν είχα όρεξη ούτε δύναμη να μιλήσω

Ο Έκτωρας με άκουσε αλλά δεν απάντησε. Με αγκάλιασε.

Πέρασε αρκετή ώρα.. κόντευε 1:00 τα μεσάνυχτα. Μια γιατρός εκείνη την ώρα βγήκε και ήρθε σε εμάς.  Εμείς σηκωθήκαμε.

-Είστε συγγενής της κοπέλας;

-Φίλοι πολύ στενοί.

-Έστω. Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε.. η κοπέλα απεβίωσε..

Ήθελα τόσο πολύ να φωνάξε "Τι??Αποκλείεται"  όμως δεν είχα την δύναμη. Με έποιασε ταχυπαλμία και είδα τον κόσμο γύρω μου να γυρίζει. Ο Έκτωρ με έποιασε και με έβαλε να καθίσω. Η γιατρός ήρθε και μου είπε να μείνω ψύχραιμη..

Έκτωρας

Ήμουν ψύχραιμος γιατί πολυ απλά δεν το είχα καταλάβει.. δεν είχα συνηδητοποιήσει ότι η Ερμιόνη ήταν πια νεκρή..εξαιτίας μου.. έτσι φαιρόμουν και σκεφτόμουν κανονικά.

-θα χρειαστεί να έρθετε για την αναγνώριση

-εντάξει.    Της απαντάω

-αα πάρτε και τα πράγματά της.   Είπε και τα πήρε η Αλκμήνη.