Έκτωρ

Περιμένω μαζί με την Αλκμήνη έξω από το δωμάτιο που έχουν την Ερμιόνη. Η αγωνία είναι στα ύψη. Το ίδιο και ο εκνευρισμός .

-Έκτωρ μην κάνεις έτσι. Ηρέμησε όλα καλά θα πάνε.

-Αλκμήνη μην μιλάς! Εσύ φταις γι'αυτό που έγινε.     Της είπα επιθετικά

-εγώ...

-σου είπα μην μιλάς. Κανονικά δεν έπρεπε να ήσουν εδώ.

-μα είναι φίλη μου.

-ναι γι'αυτό την άφησες να είναι όρθια.. σου είχα πει να φροντίσεις την ασφάλεια των επιβατών. Και εσύ φρόντισες όλους τους άλλους εκτός την.... φίλη σου..

-Ήταν δεμένη Έκτωρ. Όταν κοίταξα όμως τον διάδρομο είχε βγάλει την ζώνη της. Πήγα αμέσως προς το μέρος της, όμως λίγο πριν φτάσω...αυτή η ανατάραξη την έκανε και χτύπησε..δεν φταίω εγώ..μην μου ρίχνεις ευθύνες σε παρακαλώ..νιώθω άσχημα

-εσύ φταις πάει και τελείωσε.!!

Σηκώνεται και φεύγει..

Δεν κάνω τίποτα άλλο απο το να κάθομαι και να περιμένω. Η στολή μου ωστόσο είχε γίνει χάλια. Είχα υδρώσει και υπήρχαν και λίγα αίματα επάνω. Ήταν σε τετοια κατάσταση που μπορεί κανείς να νόμιζε ότι σκότωσα κάποιον.

Αλκμήνη

Έπειτα από την επιμονή του ότι εγώ φταίω για την κατάσταση της Ερμιόνης έφυγα από δίπλα του και πήγα στην τουαλέτα. Εκεί ήμουν μόνη μου και σκεφτόμουν συνέχεια την φράση...《εσύ φταις για όλα》

Άρχισαν να με πιάνουν τα κλάματα καθώς πίστευα σιγά σιγά πως έχει δίκιο ο Έκτωρας. Ισως εγώ φταίω.. έπρεπε να είχα ασχοληθεί περισσότερο με την ασφάλεια της Ερμιόνης εφόσον ήξερα το πρόβλημα της με τα αεροπλάνα. Εγώ φταίω....

Έμεινα εκεί αρκετή ώρα μέχρι να ηρεμήσω για να μπορώ να βγω έξω.

Έκτωρας

Μετά από λίγα λεπτά ο γιατρός βγαίνει έξω. ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ.. Σηκώνομαι γρήγορα και πηγαίνω μπροστά του.

-πείτε μου.

-κοιτάξτε πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα. Προσπαθήσαμε να αποφύγουμε την περίπτωση αυτή αλλά δεν τα καταφέραμε.

-είναι σοβαρό; Υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή της;

-μέτρια σοβαρό και ναι υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή της όμως όχι και πολύ μεγάλος. Θα πρέπει οπωσδήποτε να μπει χειρουργίο έστω τις επόμενες δυο ώρες.

-βάλτε την τότε.

-όσο για τα χρήματα της επέμβασης....

-δικά μου όλα τα έξοδα! Βάλτε την στο χειρουργίο! Κάντε όσο πιο γρήγορα μπορείτε σας παρακαλώ.

-μην ανυσηχείτε. Ξεκινάμε από τώρα.

-πόση ώρα θα κρατήσει;

-πάνω απο 3 ώρες σίγουρα.

Αφού ο γιατρός έφυγε έκατσα ξανά στην ίδια θέση και πήρα τηλέφωνο ώστε να κανονίσω τα έξοδα της επέμβασης.

Λίγη ώρα μετά μου ήρθε στο μυαλό η Αλκμήνη. Νομίζω πως της μίλησα απότομα πριν. Εφόσον η επέμβαση θα κρατούσε πολλες ώρες έφυγα από εκεί και πήγα να την βρώ. Έψαξα παντού αλλά δεν την βρήκα. Παιρνόντας όμως από τις τουαλέτες άκουσα κλάματα. Στάθηκα για μερικά δευτερόλεπτα και ύστερα αποφάσισα να μπω μέσα.

Μπαίνοντας είδα την Αλκμήνη σε άσχημη κατάσταση. Πηγαίνω δίπλα της και εκείνη γυρίζει.

-εγώ φταίω συγνώμη.      Μου λέει σιγανά, με χαμηλωμένο βλέμμα

-δεν φταις εσύ Αλκμήνη. Εγώ φταίω. Έπρεπε να ήμουν μαζί της. Συγνώμη που σου μίλησα απότομα πριν. Ήμουν εκνευρισμένος.    Της είπα και την αγκάλιασα.

-πρέπει να μείνουμε δίπλα της. Είμαι σίγουρος οτι θα τα καταφέρει

-έπρεπε να την είχα στο νου μου. Περισσότερο από τους άλλους επιβάτες.   Με κοιτάει και μου λεει με δυσκολία στην φωνή της

-μην σκέφτεσαι αυτά που σου είπα πριν Αλκμηνάκι. Ήταν ανοησίες. Έκανες καλά την δουλειά σου εσύ.   Της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο και την ξαναγκαλιάζω.

-έλα πάμε έξω      της είπα αφού είδα πως είχε ηρεμήσει..

Κάναμε μια βόλτα έξω για να πάρει αέρα και της είπα ό,τι είχα συζητήσει με τον γιατρό. Έπειτα από ώρα πήραμε καφέ και ξαναγυρίσαμε στη θέση που καθόμασταν πριν.

Αργούσαν πολύ και ούτε ένας γιατρός δεν μας είχε ενημερώσει. Έτσι κάποια στιγμή η Αλκμήνη κοιμήθηκε στον ώμο μου. Την αγκάλιασα για να βολευτεί καλύτερα και συνέχισα να περιμένω.

Κάποια στιγμή ο ίδιος γιατρός που είχα μιλήσει πριν βγαίνει έξω. Σκουντάω την Αλκμήνη με σκοπό να την ξυπνήσω. Σηκωνόμαστε καθώς ο γιατρός μας πλησιάζει.

-γιατρέ πως πάει η επέμβαση;    τον ρωτάω γεμάτος αγωνία.

-η κοπέλα;

-στενή φίλη πείτε μας.

-ευτυχώς από την μία, καταφέραμε να την κρατήσουμε στη ζωή και πλεον δεν υπάρχει απολύτως κανένας κίνδυνος. Από την άλλη όμως αυτό το χτύπημα θα επηρεάσει την όρασή της..

-τι θέλετε να πείτε;

- ήδη ενδείξεις δείχνουν ότι έχει χάσει το φως της. Όμως δεν θα κρατήσει για πάντα. Δεν έχει καταστραφεί τελείως το σύστημα αυτό άρα είναι σίγουρο ότι κάποια μέρα θα ξαναδεί.

-Τι;;;;     φωνάζω

- εμμ σύντομα ή θα αργήσει;      πετάγεται η Αλκμήνη

-αυτό δεν το ξέρουμε.. τώρα με συγχορείτε...   
Είπε και ξαναγύρισε στο χειρουργικό δωμάτιο.

Αλκμήνη

Ο Έκτωρ έχει σοκαριστεί εντελώς. Το ίδιο και εγώ με αυτά που άκουσα αλλά προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμη.

-Έλα Έκτωρ...κάτσε και προσπάθησε να ηρεμήσεις..ίσως κάνουν και λάθος οι γιατροί.     Ειπα και τον έβαλα να καθισει

-τί λάθος να κάνουν; Η Ερμιόνη τυφλώθηκε... ένας άνθρωπος εξαιτίας μου....    μουνολογούσε έχοντας το βλέμμα του στο άπειρο. Τον αγκαλιάζω. Το ίδιο κι αυτός.

Λίγη ώρα μετά

Έκτωρ

Έρχεται ξανά ο γιατρός.

- γιατρέ όλα καλά;

-εμείς τελειώσαμε. Ότι ήταν να κάνουμε το κάναμε. Τώρα είναι στην αιντατική.

-πρέπει να την δω..

-δυστυχώς δεν επιτρέπεται. Μόνο οι γονείς μπορούν να μπουν. Ελάτε σε 2 με 3 μέρες.

-όχι όχι δεν γίνεται. Πρέπει να μπω μέσα. Είμαι το αγόρι της   λέω και με κοιτάζει η Αλκμήνη χωρίς βέβαια να προδώσει στον γιατρό ότι έλεγα ψέματα

-και πάλι. Δεν επιτρέπεται. Μόνο οι γονείς της μπορούν να την επισκεφτούν..

Είπε και έφυγε.

-Αλκμήνη πρέπει να μπω μέσα. Βοήθησε με. Πρέπει να την δω.

-Έκτωρα δεν είναι καλή ιδέα. Θα ξαναέρθουμε σε 2 μέρες. Πρέπει να τηλεφωνίσουμε και στην μητέρα της... πως θα της το πούμε όμως...