Ερμιόνη

Περίμενα στην θέση της αεροσυνοδού προσπαθώντας να ηρεμήσω αν και ήξερα ότι είναι αδύνατον.

Έκατσα λίγο καλύτερα ακούμπησα την πλάτη μου πίσω και χωρίς να το καταλάβω άρχισα να ανασαίνω γρήγορα.

-Ερμιόνη..      ακούω την φωνή του Έκτωρα και καθώς γυρίζω εκείνος γονατίζει δίπλα μου.

-Συγνώμη που σε απασχολώ πάλι. Μα πιστεύω θα τα καταφέρω αυτή τη φορά. Νιώθω άσχημα να σε απασχολώ από την δουλειά σου.

-μην το ξαναπείς αυτό. Θέλω και το κάνω.

Του έριξα ένα χαμόγελο, το ίδιο και αυτός.  Αρχίσαμε να συζητάμε άσχετα θέματα και αυτό με βοήθησε στο να ξεχάσω οτι βρίσκομαι στο αεροπλάνο. Και μόνο η παρουσία του με βοηθούσε.

Αρκετή ώρα μετά

Ένα δυνατό χτύπημα μας ταρακούνησε. Κοίταξα ανγχωμένα τον Έκτωρα χωρίς να μιλήσω αλλά εκείνος κατάλαβε τί ήθελα να ρωτήσω. Δεν μου απαντάει, σηκώνεται και παρατηρεί από το παράθυρο. Μετά επιστρέφει στην θέση που ήταν πριν, δίπλα μου.

-Μην ανυσηχείς, δεν είναι τίποτα.

-Έχει περάσει πολύ ώρα, μήπως προσγειωνόμαστε;

-Δεν χρειάζεται να ξέρεις Ερμιόνη, χαλάρωσε. Είναι το μόνο που χρειάζεσαι.

Έπειτα από μερικά λεπτά ξανά το ίδιο ταρακούνημα. Αυτή τη φορά σχεδόν συνεχόμενο και πιο δυνατό.

-Περίμενε εδώ Ερμιόνη. Δέσου και μην πανικοβληθείς. Σε δυό λεπτά είμαι πίσω.   

Μου λέει και φεύγει βιαστικός. Κάτι δεν πάει καλά, υποψιάζομαι ότι πέσαμε σε καταιγίδα γιατί και το φως ήταν λιγοστό. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα και να μην πανικοβληθώ οπως μου είπε.

Έκτωρ

Δεν μπορώ να καταλάβω τί συμβαίνει. Ότι και να είναι όμως πρέπει να βρήσκομαι στο πιλοτήριο. Πρέπει να βοηθήσω τον κυβερνήτη. Ταυτόχρονα όμως δεν θέλω να αφήσω μόνη της την Ερμιόνη. Δυστυχώς είμαι αναγκασμένος.

Πηγαίνω βιαστηκά στο πιλοτήριο καθώς τα κορίτσια (δηλ.οι αεροσυνοδοί) μάζευαν γρήγορα ότι είχαν σερβίρει στους επιβάτες.

Μπαίνω μέσα και κάθομαι στην θέση μου.

-Κυβερνήτα όλα καλά;

-νομίζω χτυπηθήκαμε από κεραυνό στο φτερό.

- αυτό δεν είναι τίποτα. Οι κινητήρες λειτουργούν κανονικά;

-ναι όλα καλά. Θα υπάρξουν αναταράξεις όμως. Αρκετά ισχυρές από ότι είδα στον μετεωρολογικό χάρτη.

-άρα με χρειάζεστε εδώ.

-ναι φυσικά.

-τότε με συγχωρήτε για ένα λεπτό να ενημερώσω την κοπέλα έξω.

Είπα και φεύγω έξω. Βρίσκω την Αλκμήνη και της λέω:

-Αλκμήνη θα υπάρξουν ισχυρές αναταράξεις κατά την προσγείωση. Φρόντισε για την ενημέρωση και την ασφάλεια των επιβατών. Και την δική σου φυσικά.

-το φαντάστηκα. Μείνε ύσηχος.       Μου απαντάει.

Πηγαίνω κατευθείαν πίσω.

-Ερμιόνη πώς είσαι;

- φοβάμαι Έκτωρα. Πολύ.. τί συμβαίνει;

-όλα καλά είναι. Θα μείνεις εδώ για λίγο. Δέσου και μην σηκωθείς. Εντάξει;

-δεν θα μείνεις μαζί μου;

-θα το ήθελα αλλά με χρειάζεται ο κυβερνήτης μέσα.

Αφού βεβαιώθηκα ότι είναι καλά, πήγα στο ξανά στο πιλοτήριο.

Αλκμήνη

Μίλησα στους επιβάτες και τους ενημέρωσα. Είχα ξεχάσει βέβαια ότι την λέξη ανατάραξη θα την άκουγε και η Ερμιόνη.

Αφού φύλαξα τα τελευταία πράγματα για μην κινηθούν με τις αναταράξεις κοίταξα τον διάδρομο. Το αεροπλάνο είχε αρχίσει ήδη να "χτυπιέται" από τα ρεύματα του αέρα. Παρατήρησα στο βάθος την Ερμιόνη όρθια να κοιτάει τον διάδρομο ψάχνοντας κάτι. Αμέσως την πλησιάζω με δυσκολία στο περπάτημά μου.

-Ερμιόνη κάτσε κάτω σε παρακαλώ και δέσου.   Της φώναξα καθώς την πλησίαζα.

-Αλκμήνη σε ικετεύω βοήθησέ με. Ζαλίζομαι

-Έρχομαι κάτσε κάτω.

Την βλέπω που κατευθήνεται προς την θέση της αεροσυνοδού. Είναι εμπόδιο τα καθίσματα όμως και την χάνω από το οπτικό μου πεδίο. Καθώς είχα φτάσει πολύ κοντά, μια μεγάλη ανατάραξη με έκανε να χάσω την ισορροπία μου, αλλά ευτυχώς  πιάστηκα από τα καθίσματα των επιβατών. Άλλοι επιβάτες φώναξαν και άλλοι τσίριξαν.

-Μην πανικοβάλεστε!!!

Έφτασα στο πίσω μέρος του αεροσκάφους επιτέλους. Αλλά με αυτό που είδα σοκαρίστηκα.

-Ερμίονη;;;;;;!!!!!!

Έκτωρας

Επί 10 λεπτά παλεύαμε μέσα στην καταιγίδα. Ώσπου κάποια στιγμή, είδαμε τον διάδρομο προσγείωσης. 2 λέπτα αργότερα προσγειωθήκαμε και οδηγήσαμε το αεροσκάφος εκεί που μας είπε ο πύργος ελέγχου. Απενεργοποιώντας τους κινητήρες σήκωθηκα για να βγω έξω και να πάω στην Ερμιόνη αλλά όλοι οι επιβάτες ήταν όρθιοι και έβγαζαν τα πραγμάτά τους απο τα ντουλαπάκια.

Πώς θα περάσω τώρα; Μέχρι να ενώσουν και τις σκάλες με το αεροσκάφος για να αποβιβαστούν ξημερώσαμε..

Περίμενα λίγο στο πιλοτήριο ώσπου να φύγουν οι περισσότεροι επιβάτες. Ο κυβερνήτης βγαίνει έξω και μένω μόνος μου. Κάποια στιγμή μπαίνει μια κοπέλα μέσα.

-μωρό μου κουράστηκες πολύ στην καταιγίδα;  

Ωχ την είχα ξεχάσει αυτήν.

-ναι αρκετά κουράστηκα. Μόνο που δεν είμαι το μωρό σου. Φύγε τώρα.

-τι;; Έκτωρ τι λες;

-Κατερίνα δεν σε γουστάρω. Έτσι για να περάσει η ώρα μου αχολήθηκα μαζί σου. Μην νομίζεις..

-Δεν σε πιστεύω.. Ηλίθιεεε!!!     Μου φωνάζει και με χαστουκίζει. Σιγά τον πόνο. Το μόνο που θέλω και με απασχολεί αυτήν την στιγμή είναι να φτιάξω την ψυχολογία της Ερμιόνης.

Βγαίνω έξω, το αεροπλάνο έχει ήδη αδειάσει. Βλέπω όμως την Αλκμήνη να έρχεται βιαστική προς το μέρος μου.

-Αλκμήνη τί συμβαίνει; Γιατί έχεις αίματα στα χέρια σου;    την ρωτάω σοκαρισμένος και τρομαγμένος.

-Δεν είναι δικά μου, της Ερμιόνης είναι τα αίματα

-τί θες να πεις;;    της λέω και την προσπερνάω πηγαίνοντας πίσω.

Εκεί βλέπω τον κυβερνήτη και άλλες δύο αεροσυνοδούς να είναι πάνω από την Ερμιόνη. Πηγαίνω δίπλα της.

-Ερμιόνη!! Εισαι καλά; Μιλησέ μου.

- Ζαλιζόταν και έτσι λιποθύμισε αλλά λόγω των αναταράξεων όταν έπεσε χτύπησε το κεφάλι της στη γωνία.

-όχι όχι. Βρε Ερμιόνη αφού σου είπα....   άρχισα να νιώθω τα μάτια μου υγρά.

-Έκτωρ έχω ειδοποιήσει έρχεται ασθενοφόρο.     Μου λέει η Αλμμήνη

-Θέλω να πάω μαζί της!!! 

-θα πας ηρέμησε. Χρειάζεται ψυχραιμία.