Άνοιξε τα χέρια της και άφησε την βροχή να χαϊδεύει το πρόσωπό της. Ήθελε να ξεχάσει. Δεν ήθελε να πονάει άλλο...

Μια ομάδα μαθητών ήταν συγκεντρωμένη γύρω από το παράθυρο μέσα στην τάξη στην οποία θα έπρεπε να βρίσκεται η Ελίζα. Αντ' αυτού συνέχιζε να αφήνει τις χοντρές σταγόνες να πέφτουν πάνω της.

"Κύριε, μήπως θα έπρεπε να την φέρουμε μέσα;" ρώτησε διστακτικά ο Κρίστιαν, χωρίς να πάρει το βλέμμα του από το περίεργο κορίτσι που στεκόταν στην βροχή.

"Έχει δίκιο, ο καιρός είναι πολύ χάλια. Μπορεί να πάθει καμία πνευμονία" συμπλήρωσε ο Όλιβερ βάζοντας τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού της σχολικής του στολής.

"Δική της επιλογή. Δεν μπορώ να την φέρω μέσα σέρνοντάς την. Καθίστε όλοι στις θέσεις σας! Μου το 'δατε και ήρωες! Ανοίξτε τα βιβλία σας στην σελίδα..." άρχισε να λέει ο κύριος Άνταμς, μα ο Κρίστιαν άκουσε με το ζόρι τις τελευταίες του λέξεις καθώς έτρεχε έξω από την αίθουσα.

Είχε υποσχεθεί στην Τζάνετ ότι θα κρατούσε χαμηλό προφίλ όσο αναζητούσε για την Λούξινους, μα το ένστικτό του τον έπεισε ότι αυτό το κορίτσι ίσως άξιζε την προσοχή που τράβηξε πάνω του.

Η Ελίζα χωρίς να ξέρει τι συνέβαινε, άρχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς το δασάκι δίπλα στο σχολείο.

"Τι έγινε; Πονάει; Παραιτήσου! Δεν έχεις κανέναν και τίποτα! Είδες και μόνη σου ότι τίποτα δεν θα μπορέσει να τους φέρει πίσω! Επέστρεψε μου τις δυνάμεις μου και όλα αυτά θα τελειώσουν μια και καλή!" της ψιθύρισε η σκιά πίσω της και εκείνη αναρίγησε στην αίσθηση της ανάσας του πάνω στο αυτό της.

"Όχι, όχι, όχι! Έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου, μια υπόσχεση σε αυτούς! Δεν θα τους απογοητεύσω! Δεν θα τα παρατήσω! Απλά πονάει τόσο γαμημένα πολύ να παλεύω μόνη μου... Κουράστηκα να κλαίω, κουράστηκα να παραιτούμαι, κουράστηκα να προσποιούμαι τον τελευταίο μήνα ότι όλα είναι καλά, για να μην κινήσω υποψίες. Μου λείπουν. Δεν έχω κανέναν, μα θα τους πάρω πίσω, ό,τι κι αν χρειαστεί να κάνω" ούρλιαξε στο κενό πίσω της και επέστρεψε μπροστά της γρυλίζοντας, καθώς τα δάκρυα αναμειγνύονταν με την βροχή που συνέχιζε να παίζει ορμητικά πάνω της.

Τα μάτια της έκαιγαν, τα χέρια της πονούσαν, ένιωθε τους μυς της να τσιτώνονται κάτω από το δέρμα της. Η γροθιά της σφίχτηκε αυθόρμητα και ένας βράχος λίγο πιο δίπλα της διαλύθηκε, σκορπώντας παντού μικρά κομματάκια πέτρας. Λαχανιασμένη, με το σώμα της να τρέμει από τους λυγμούς και τον θυμό γύρισε πίσω της ψάχνοντας για το πρόσωπο του μάγου που την στοίχειωνε.

Το μόνο που είδε όμως, ήταν τον Κρίστιαν να στέκεται βρεγμένος στην είσοδο του δάσους και να την κοιτάει με ένα μπερδεμένο ύφος. Το στόμα του έχασκε μισάνοιχτο, τα φρύδια του σχεδόν ακουμπούσαν το ένα το άλλο. Τα μαλλιά του κάλυπταν το μέτωπό του, ενώ τα μάτια του γυάλιζαν.

Έκανε ένα βήμα πίσω και η Ελίζα τρέχοντας κατά πάνω του έπεσε στην αγκαλιά του. Έσφιξε στις χούφτες της το πουκάμισο του νιώθοντας να τσαλακώνει πάνω στο δέρμα της.

"Στο είπα. Στο είπα ότι κάποια στιγμή όλοι φεύγουν. Κι εσύ έφυγες, με ξέχασες τώρα που σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ. Είναι όλα τόσο πολλά, οι δυνάμεις μου μεγαλώνουν και δεν είσαι εσύ εκεί να μου πεις πως να τις χειριστώ, ο μάγος κρύβεται στην ίδια μου την σκιά και... Και... Φοβάμαι τόσο πολύ" παραδέχτηκε τελικά, αφήνοντας μερικά δάκρυα να κυλήσουν στο στήθος του.

Εκείνος δεν κινήθηκε. Φάνηκε να πάει να κάνει κάποια κίνηση, να ανταποκριθεί στην αγκαλιά, μα ήταν υπερβολικά σοκαρισμένος από την σκηνή που διαδραματιζόταν, για να αντιδράσει.

Η Ελίζα πληγωμένη απομακρύνθηκε και τον κοίταξε με απογοήτευση. Αυθόρμητα σήκωσε το χέρι της και το προσγείωσε με ό,τι δύναμη είχε στο μάγουλό του. Δεν έδωσε καν σημασία πόσο τρελή θα έπρεπε να φαινόταν.

Σήκωσε και το άλλο χέρι της έτοιμη να χτυπήσει και το άλλο του μάγουλο καθώς επέστρεφε στην αρχική του θέση, όταν εκείνος της άρπαξε με δύναμη τον καρπό της σταματώντας την. Η βροχή συνέχιζε, βρίσκοντας τους να κοιτιούνται έντονα μες στα μάτια. Η Ελίζα ευχήθηκε να μην μπορούσε να νιώσει πόσο δυνατά χτυπούσε ο σφυγμός της.

Τράβηξε λαχανιασμένη το χέρι της και έκανε ένα βήμα πίσω. Με ένα πικρό γελάκι τον προσπέρασε.

Δεν πρόλαβε να κάνει αρκετά βήματα και ένιωσε το κάψιμο μέσα της. Τι γινόταν; Η τελευταία φορά που το ένιωσε αυτό το κάψιμο ήταν στο παλάτι του Ντάνιελ. Έλεγξε την επόμενη δύναμη. Μα ποιά ήταν;

"Δεν ήξερα ότι είχες τόσο βαρύ χέρι" άκουσε στην σκέψη της.

Δεν χρειάστηκε άλλα λόγια. Βαρέθηκε να περιμένει και να φοβάται. Αυτήν την στιγμή την περίμενε καιρό και τώρα το σώμα, η καρδιά και το μυαλό της της φώναζαν πως ήταν το σωστό.

Γύρισε και τον κοίταξε. Στεκόταν χαλαρός με τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του και της χαμογελούσε πλατιά. Τον πλησίασε αργά και έβαλε τα χέρια της πάνω στα μάγουλά του. Εκείνος κοκάλωσε. Η Ελίζα ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει εξίσου δυνατά με την δική της, καθώς το στήθος του πίεζε το δικό της. Αυτό ήταν ό,τι χρειαζόταν για τελική απάντηση.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και τον φίλησε. Ακούμπησε απαλά τα χείλη της πάνω στα δικά του. Εκείνος, όμως σχεδόν αμέσως έβαλε το ένα χέρι του στην μέση της και το άλλο μπλέχτηκε στα ατίθασα βρεγμένα μαλλιά της, και την κόλλησε πάνω του. Οξυγόνο... Ναι αυτό ήταν αυτό το φιλί. Το οξυγόνο που τόσο καιρό έψαχναν ο ένας στα μάτια του άλλου. Οι γλώσσες τους χόρευαν στον δικό τρελό τους ρυθμό. Στον ρυθμό που τους έδινε η καρδιά τους. Τόσα συναισθήματα. Μπλεγμένα ανάμεσα σε δύο εφηβικά στόματα. Πόνος, αγάπη, λύτρωση... Έγιναν ένα. Και όχι. Όχι όπως το εννοούμε σήμερα... Όχι ένα σε σώμα... Ένα σε καρδιά. Ένα σε μυαλό. Ένα σε δύναμη και λογική. "Σε θέλω" φώναζαν, αλλά δεν χρειάστηκε να αρθρώσουν λέξη.

Ο ήλιος και το φεγγάρι θα έλκονται από όταν το πεπρωμένο τους ξεκινήσει μέχρι ο ουρανός σταματήσει να υπάρχει. Η προφητεία δεν είχε βγάλει ποτέ τόσο νόημα όσο τώρα.

Σταμάτησαν για να πάρουν ανάσα και παρόλο που τα μάτια και των δύο ήταν κλειστά, ήξεραν πως και οι δύο τους είχαν τυπωμένο αυτό το χαζό χαμόγελο στο πρόσωπό της. Η βροχή έπεφτε πάνω τους και αστραπές έσκιζαν τον ουρανό, αλλά εκείνοι δεν άκουγαν. Έκλειναν τα αυτιά στην πραγματικότητα και έμειναν στον δικό τους μικρό κόσμο, για όσο ακόμα μπορούσαν.

Η Ελίζα ανέπνεε αργά. Το κάψιμο μέσα της είχε πλέον αυξηθεί. Ήξερε πως πλέον είχε αποκτήσει όλες τις δυνάμεις. Το ένιωθε. Κουράγιο, χρόνος, λήθη και αγάπη. Τώρα ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει εκείνον.

Έπρεπε να φέρει εις πέρας την αποστολή της. Αν μπορούσε να πει κάτι στον επόμενο που θα είχε αποκτήσει αυτές τις δυνάμεις θα ήταν: Να ακούς την καρδιά σου. Όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Μερικές φορές δεν χρειάζεται να ακούς τι λέει το μυαλό. Θα σε κάνει να φοβάσαι και να ανησυχείς. Όμως κάθε φορά που ακολουθείς την καρδιά, μην το ξεχάσεις πίσω. Σου χρειάζεται, γιατί βοηθάει την καρδιά στο να σου δώσει κουράγιο.Η ζωή είναι δύσκολη. Ποτέ δεν θα σταματήσει να είναι. Συναντάς τόσες πολλές δυσκολίες και δυστυχίες, που μερικές φορές θα θέλεις απλά να ουρλιάξεις, να φωνάξεις 'Αρκετά', και να βάλεις ένα τέλος σε όλο αυτό. Αν όμως περιμένεις, αν κάνεις υπομονή, ο ήλιος θα ξανανέβει στον ουρανό και θα σου δώσει μια καινούρια ευκαιρία για να κάνεις την ζωή σου καλύτερη...

Αυτό είχε το είχε καταλάβει κι εκείνη πλέον. Άνοιξε τα μάτια της και είδε τον Κρίστιαν να την χαζεύει χαμογελώντας.

"Τι θα κάνουμε με τους άλλους;" τον ρώτησε ανήσυχη.

"Δεν ξέρω... Αλλά πριν αρχίσουμε να απασχολούμαστε με αυτό μήπως να μου έλεγες τι στο καλό συμβαίνει και σε εμένα;" ρωτάει κατεβάζοντας τα χέρια του από πάνω της και η Ελίζα για πρώτη φορά μετά από ώρα ένιωσε το κρύο να εισβάλλει στο σώμα της.

"Αμ, θυμάσαι τον μάγο που μου λέγατε να προσέχω; Ναι, λοιπόν τον είδα τις προάλλες να μιλάει με τους Τζόουνς, μετά τον είδα στο όνειρό μου και μου είπε πως ήθελε την ενέργειά του πίσω. Θέλει να με κάνει να παραιτηθώ και γι'αυτό έκανε κάθε άνθρωπο που με έχει συναντήσει να με ξεχάσει. Μετά είδα ένα όνειρο όπου κάποιος μου έλεγε να μην τα παρατήσω τώρα και να προσπαθήσω να σας κάνω να ξαναθυμηθείτε. Είτε θυμίζοντάς σας παλιά συναισθήματα είτε δημιουργώντας σας καινούρια και μετά να 'μαι. Μέσα σε ένα δασάκι την ώρα μιας καταιγίδας να σπάω βράχους και να μιλάω με τον μάγο που με ακολουθεί όλη μέρα" του απάντησε σχεδόν με μία ανάσα.

Εκείνος την κοιτούσε χαμένος για λίγη ώρα. Μετά ξερόβηξε και έξυσε αμήχανα το σβέρκο του.

"Ωραία λοιπόν... Από που ξεκινάμε; Αν δεν θες να σε νικήσει, τότε πρέπει να τον νικήσεις εσύ" απάντησε και την κοίταξε σοβαρά.