Η Ελίζα κράτησε την ανάσα της. Χειρότερο από θάνατο.

Ήθελε όσο τίποτα να φανεί γενναία εκείνη την στιγμή. Αντάξια των δυνάμεων της, της φήμης της, της κορόνας που ένιωθε τώρα να βαραίνει το κεφάλι της. Αλλά δεν μπορούσε να αγνοήσει το σφίξιμο στο στήθος που της προκάλεσε η δήλωση της Τζάνετ. Όσο κι αν ήθελε να αποδείξει στον Κρίστιαν ότι είχε άδικο, ένα μικρό κομμάτι της έτρεμε τον μάγο, τώρα περισσότερο από ποτέ.

"Πόσο άσχημα είναι;" ρώτησε η Ελίζα με σταθερή, ωστόσο χαμηλή φωνή.

"Ελίζα δεν νομίζω να-" άρχισε να αρνείται η Τζάνετ.

"Όχι Τζάνετ," την διέκοψε ο Κρίστιαν, ξαναμπαίνοντας πιο ψυχρός στην συζήτηση και σταύρωσε τα χέρια του κάτω από το στήθος "πες της την αλήθεια. Αφού η βασίλισσα θέλει να το ακούσει θα το ακούσει" συμπλήρωσε με ένα τόνο που έσταζε ειρωνεία, χωρίς να πάρει το βλέμμα του από τα μάτια της Ελίζα.

Εκείνη τον κοιτούσε πίσω. Η έκφρασή του την πλήγωνε. Τόσο λίγη πίστη είχε στις δυνάμεις της; Στις ικανότητές της; Την θεωρούσε άραγε τόσο εγωίστρια, ώστε θα θυσίαζε την ζωή χιλιάδων πλασμάτων μόνο και μόνο για να μείνει η ίδια ασφαλής;

Τόσο λίγο με ξέρεις;

-Απλά πονάει να σε βλέπω και μόνο να σκέφτεσαι κάτι τέτοιο, να πετάς τα πάντα στα σκουπίδια για έναν ανόητο ηρωισμό.

Η Τζάνετ αφού κοίταξε τον Κρίστιαν, στάθηκε πιο σοβαρά, ισιώνοντας την πλάτη της και σταυρώνοντας τα δάχτυλά της πάνω στο φόρεμά της.

"Το κάστρο είναι κρυμμένο στο πιο σκοτεινό σημείο του κόσμου μας. Ο μάγος το έχει ντύσει με ξόρκια που δεν επιτρέπουν τον ήλιο να το δει. Ακόμα και ακόλουθοι του που βγήκαν από εκεί μέσα έχασαν το φως τους. Όσοι μιλούν για εκείνο το μέρος, μιλάνε για πόνο και... βασανιστήρια. Ορκίζονται ότι τα ουρλιαχτά και οι κατάρες όσων βασανίστηκαν ζουν μέσα στους τοίχους. Σύμφωνα με φήμες, φτάνεις στο σημείο να εύχεσαι να πεθάνεις" συμπληρώνει η Τζάνετ στραβοκαταπίνοντας αποφεύγοντας το βλέμμα της Ελίζα.

"Νόμιζες ότι λέγοντάς μου αυτά θα με αποθάρρυνες. Αλλά τώρα είμαι πιο σίγουρη από ποτέ" σχολίασε αποφασιστικά η Ελίζα.

Δύο χιλιετίες. Δύο χιλιετίες ειρήνης, δύο χιλιετίες στις οποίες κανείς δεν θα πατήσει το πόδι του μέσα σε αυτά τα βασανιστήρια -εκτός από εκείνη.

"Θα πάω" ανακοίνωσε και ο Κρίστιαν κάγχασε.

Εκνευρισμένος και φτύνοντας μερικές βρισιές βγήκε από την αίθουσα, κοπανώντας πίσω του την πόρτα.

"Η σκοτεινή μεριά είναι ύπουλη. Δεν ξέρεις αν θα κρατήσουν την υπόσχεσή τους" διαφώνησε η Τζάνετ πιάνοντας τα χέρια της Ελίζας.

Μια ιδέα φωτίστηκε στο μυαλό της. Την κράτησε όσο πιο κρυφή μπορούσε από το μόνο άτομο που θα μπορούσε να την διαβάσει.

"Δύο χιλιετίες είναι πολλές. Αλλά ο μάγος δεν ζητά απαραίτητα να βασανιστώ"

"Ακριβώς, για αυτό αγνόησε αυτήν την προσφορά και έλα να μιλήσουμε πιο λογικά" είπε ανακουφισμένη από τα λόγια της η Τζάνετ και την τράβηξε προς το τραπέζι.

Η Ελίζα τράβηξε πίσω το χέρι της.

"Θέλει απλά πίσω τις δυνάμεις του, να σταματήσω να τις χρησιμοποιώ, να ξεχάσω καν ότι υπάρχουν" συμπλήρωσε, σαν να μην άκουσε τα λόγια της Τζάνετ.

"Τι ενν-" πήγε να ρωτήσει η κοκκινομάλλα γυναίκα, αλλά η πόρτα που άνοιξε απότομα και κοπάνησε με δύναμη τον τοίχο την διέκοψε.

"Μην τολμήσεις!" γρύλισε ο Κρίστιαν στην Ελίζα, μα ήταν ήδη αργά.

"Συγγνώμη" μουρμούρισε εκείνη.

Με μία κίνηση -ένα ξόρκι που είχε μάθει για πλάκα, για εξάσκηση- άλλαξε το φόρεμά της και άρχισε να τρέχει προς την τζαμαρία.

Ούτε ο Τζέικ δεν την πρόλαβε. Η κοπέλα έβαλε τα χέρια της μπροστά από το πρόσωπό της και μουρμουρίζοντας ένα ξόρκι, το έσπασε και βούτηξε προς το κενό. Πριν προλάβει κάποιος να την ακολουθήσει, η Ελίζα εξαφανίστηκε στην πύλη που άνοιξε μπροστά της.

"Γαμώτο!" ούρλιαξε ο Κρίστιαν μπλέκοντας τα χέρια του μέσα στα μαλλιά του και γύρισε για να ακούσει τον Ντάνιελ που άρχισε να δίνει διαταγές.

Ο αδερφός του πάντα διατηρούσε πιο εύκολα την ψυχραιμία του.

"Γιολάντα, θέλω να συγκεντρώσεις τον στρατό και θέλω σε μία ώρα πλήρη αναφορά, για ό,τι έχουν ακούσει για την πριγκίπισσα. Γκάμπριελ το ίδιο από ψηλά".

Τα δύο πλάσματα έγνεψαν και γρήγορα. Η Γιολάντα χάθηκε μέσα στο νερό και ο Γκάμπριελ με ένα δυνατό χτύπημα των φτερών του όρμησε έξω από την σπασμένη τζαμαρία.

Ο Τζέικ ανέλαβε να ειδοποιήσει τους δικούς του σε κάθε γωνία του βασιλείου να έχουν το νου τους για την πριγκίπισσα που το έσκασε. Ήξεραν όλοι ότι οι βρικόλακες είχαν τον τρόπο τους στο να συλλέγουν πληροφορίες.

Ο Κρίστιαν σωριάστηκε σε μία από τις καρέκλες που είχαν σκορπιστεί λόγω της ταραχής σε όλα τα σημεία της αίθουσας. Τα μάτια του δεν ντρέπονταν πλέον -τώρα τα δάκρυα έβρεχαν τα μάγουλά και τις παλάμες του που προσπαθούσαν να τα κρύψουν.

-Ελπίζω να μην κάνεις κάποια βλακεία, μικρή. της είπε στις σκέψεις της.

Η Ελίζα ανατρίχιασε. Φοβόταν και ο Κρίστιαν το ένιωθε. Όμως η Ελίζα στον φόβο της μήπως δει όποιον αγαπάει να πεθαίνει, προτιμάει να παραδοθεί στην επίγεια κόλαση, που με τόσο δέος της περιέγραψε η Τζάνετ. Εκείνη την στιγμή, μόλις είχε προσγειωθεί στην όχθη ενός ποταμού. Ήταν το μόνο σημείο που μπορούσε να εντοπίσει από την τζαμαρία και ανοίξει την πύλη προς τα εκεί.

Ήταν ένα από τα ξόρκια που της είχε μάθει ο Κρίστιαν.

Η Ελίζα σηκώθηκε και κοίταξε πίσω της. Ένα σύννεφο σκόνης ήταν απλωμένο στο δρόμο προς το χωριό που βρισκόταν παρακάτω. Καλπασμοί αλόγων κάλυπταν τώρα την βαβούρα του του ποταμού.

Ερχόντουσαν για εκείνη και αυτό εμφανώς σήμαινε ότι η Ελίζα δεν είχε πολύ χρόνο στην διάθεσή της. Πήρε μία βαθιά ανάσα και καθάρισε το μυαλό της, όπως της είχε δείξει ο Κρίστιαν. Ακούμπησε τα ακροδάχτυλα της στις ρίζες των μαλλιών της.

"Color mutatio..." μουρμούρισε και τα μαλλιά της -από τις ρίζες μέχρι τις άκρες- πήραν ένα κατάμαυρο χρώμα.

Αμέσως άλλαξε τα ρούχα της. Αντί για το άνετο φόρεμα που θα χρησίμευε στο τρέξιμο, τώρα άλλαξε σε ένα παλιό, μακρύ, σχετικά σκισμένο -ένα από τα παλιά της στο σπίτι των Τζόουνς. Ένιωσε ήδη την κούραση να την κατακλύζει, όμως απέμενε ακόμα ένα ξόρκι.

Αφού το να ξεχάσουν εκείνοι δεν βοήθησε κανέναν, θα ξεχνούσε αυτή όλους. Ήταν ο μόνος τρόπος για να τους σώσει, όπως το έβλεπε.

Αντίο. Και πάλι συγγνώμη. Ελπίζω ότι θα σεβαστείτε την επιλογή μου και θα ενημερώσετε τον μάγο για αυτήν. Θα πρέπει να με ξεχάσετε. είπε για τελευταία φορά στις σκέψεις της, μα το μόνο που πήρε σε απάντηση ήταν ένας τεράστιος πόνος στο στήθος της. Έδιωξε γρήγορα το μοναδικό δάκρυ που επέτρεψε να κυλήσει.

-Η λήθη Ελίζα είναι επικίνδυνη μόνο για όσους δεν έχουν κάτι για να κρατάει την ανάμνησή τους ζωντανή. απάντησε τελικά ο Κρίστιαν.

Πήρε μία βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της. Αρχικά εμφάνισε ένα μικρό μπουκαλάκι, δεμένο γύρω από τον λαιμό της με μία κλωστή.

"Oblivio" μουρμούρισε και μία χρυσή λάμψη φάνηκε στα μάτια της.

Η ίδια, σε κατάσταση που θύμιζε νάρκωση, τράβηξε την χρυσή κλωστή των αναμνήσεών της και την τοποθέτησε στο μπουκαλάκι. Αμέσως μετά λιποθύμησε, με την όψη μίας απλής κοπέλας από το χωριό, δίπλα στο ποτάμι.

Τα άλογα προσπέρασαν το ποτάμι και την αναίσθητη κοπέλα. Ο Κρίστιαν σταμάτησε με ένα νεύμα όλα τα άλογα τριγύρω του, στην μέση του χωριού. Κοίταξε γύρω του απεγνωσμένα. Στο μυαλό του επανέφερε συνεχώς τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, σαν να φοβόταν ότι μαζί με εκείνη θα ξεχνούσε κι εκείνος ξανά. Παρόλο που ποτέ δεν το παραδέχτηκε, ένιωσε πως πρόδωσε την Ελίζα, τον δεσμό τους και τον εαυτό του, κάνοντάς το τόσο εύκολο στον μάγο να την σβήσει από το κεφάλι του. Και τώρα; Τον πρόδιδε εκείνη.

Και με αυτήν την συνειδητοποίηση κάτι έσπασε μέσα στον Κρίστιαν.

Αναμνήσεις. Μια λέξη που προκαλεί όμως τόσα συναισθήματα. Όσο και αν δεν το θέλουμε, η καρδιά εξαρτάται από αυτές. Μικρές και μεγάλες στιγμές. Ένα γλυκό χαμόγελο, από εκείνους που αγαπάς. Αναμνήσεις. Μια μικρή λέξη που σε χτίζει κομμάτι κομμάτι. Και πάντα η μοίρα βρίσκει τρόπους να μας κάνει να επιστρέψουμε σε αυτές.