Song: Skyfall - Adele

Η Ελίζα στριφογύρισε το κεφάλι της, σε μία προσπάθεια να χαλαρώσει τους ώμους της. Δεν άφησε τον εαυτό της να βυθιστεί στην σκέψη ότι αυτό θα ήταν το τέλος. Προσπάθησε προς στιγμήν να πείσει τον εαυτό της ότι η προφητεία ήταν λάθος, ή διφορούμενη.

Μα δεν θα άφηνε τον εαυτό της να τρομοκρατηθεί μπροστά στην πιθανότητα του θανάτου. Όχι την στιγμή που έπρεπε να παλέψει για όλους εκείνους που ήθελε και έπρεπε να προστατεύσει.

"Χρειάζεται να σου θυμίσω ότι έχω αυτές τις δυνάμεις εδώ και αιώνες, ενώ εσύ μόλις έμαθες να... κοιμίζεις κόσμο;" η ειρωνική φωνή του Ογκάστους έφτασε στα αυτιά της Ελίζας από κάπου μακριά.

Η συγκέντρωσή της την είχε βυθίσει στο νερό.

"Ignis!" μουρμούρισε και με το χέρι της στόχευσε τον μάγο.

Εκείνος αν και εξεπλάγη από την ξαφνική επίθεση, πρόλαβε να κάνει μερικά βήματα πίσω πριν τον πετύχει η πύρινη σφαίρα που είχε εκτοξεύσει προς το μέρος του η Ελίζα.

"Averte" είπε σε απάντηση ο Ογκάστους, σβήνοντας τον κύκλο φωτιάς που σχηματίστηκε γύρω από τα πόδια του.

Η Ελίζα ένιωσε τα μάτια της να καίνε και το αίμα στις φλέβες της να βουίζει στα αυτιά της.

"Ferrum" το ξόρκι του μάγου, εκτόξευσε  την Ελίζα αρκετά μέτρα πίσω, μέχρι που προσγειώθηκε με έναν γδούπο στο έδαφος.

Η αδρεναλίνη δεν την άφησε να νιώσει το σκίσιμο στο μάγουλό της. Στάθηκε στα πόδια της για ακόμα μία φορά αποφασισμένη.

"Ventus" ψιθύρισε πριν προλάβει ο μάγος να αρθρώσει το επόμενο ξόρκι του και βρέθηκε στην μέση ενός μικρού ανεμοστρόβιλου να αιωρείται αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος.

"Neutrum!" φώναξε προσπαθώντας να βρει την ανάσα του και έπεσε προς το έδαφος, κάνοντας το ίδιο ξόρκι με την Ελίζα για να προσγειωθεί ελαφρά.

Η Ελίζα ελάχιστα ζαλισμένη από τα απανωτά, δύσκολα ξόρκια, παραπάτησε και τότε ο μάγος βρήκε την ευκαιρία.

"Regnant Tenebrae!" μία μαύρη σκιά βγήκε από τα χέρια του και απλώθηκε μέχρι τον λαιμό της Ελίζας.

Εκείνη σοκαρισμένη προσπάθησε να πάρει μία βαθιά ανάσα, αλλά η πίεση που ασκούσε η σκιά στον λαιμό της δεν επέτρεπε στον αέρα να περάσει στα πνευμόνια της. Δεν κατάλαβε πως αιωρούνταν πάνω από το έδαφος μέχρι που ο μάγος την κοπάνησε με δύναμη  σε αυτό. Ένα σκοτάδι με πολλά αστράκια σκέπασε την όρασή της και ένας οξύς πόνος στο πίσω μέρος του κεφαλιού της την έκανε να βγάλει μία βραχνή κραυγή.

Για μία στιγμή η σκιά την άφησε και αντανακλαστικά πήρε μία βαθιά ανάσα την οποία ελευθέρωσε βήχοντας άγρια. Όμως αμέσως μετά, η σκιά, σαν καλοακονισμένο μαχαίρι βυθίστηκε στο στήθος της.

Για μία στιγμή δεν ακούστηκε τίποτα. Το κεφάλι της Ελίζας βυθίστηκε πίσω στο νερό. Ο πόνος στο στήθος της ήταν τόσο οξύς που ξέχασε την πληγή στο μάγουλο και το κεφάλι της, ξέχασε για μία στιγμή την μάχη και το βλέμμα της επικεντρώθηκε στον ουρανό, στον οποίο επρόκειτο να χαρίσει την τελευταία της ανάσα.

Αυτό είναι το τέλος;

"Ελίζα!" οι κραυγές του Κρίστιαν πρόλαβαν την συνείδησή της λίγο πριν αφήσει για πάντα το σώμα της Ελίζας.

Ο πόλεμος της πήρε τα πάντα και τώρα θα έπαιρνε την ζωή της.

Τα βλέφαρά της ήταν βαριά. Νύσταζε. Όλοι όσοι πεθαίνουν νιώθουν τόσο κουρασμένοι;

Το φως του ουρανού διακόπηκε από το ραγισμένο πρόσωπο του Κρίστιαν. Όταν γονάτισε δίπλα της και έπιασε το πρόσωπό της με τα χέρια του, μερικά δάκρυα τινάχτηκαν από τα βλέφαρά του και προσγειώθηκαν καυτά στο πρόσωπό της.

"Το ήξερα ότι έπρεπε να μείνεις πίσω. Διάολε! Γιατί δεν με άκουσες! Γιατί δεν μπορούσες μία φορά να με εμπιστευτείς αρκετά για να σε βοηθήσω! Διάολε, διάολε- Τι θα κάνουμε τώρα;" η φωνή του ήταν λίγο πιο καθαρή όταν ξάπλωσε πάνω της.

Σε αγαπώ.

-Κι εγώ.

Το σφίξιμο στο στήθος της εξαφανίστηκε κάτω από το βάρος του. Ένιωθε ελαφριά. Ένιωθε έτοιμη. Το κεφάλι της ξάπλωσε στο πλάι και η τελευταία εικόνα που αντίκρισε ήταν οι γονατισμένοι στρατιώτες της. Για μένα;

Το πρώτο της όνειρο. Οι γονείς της. Το πόσο της έλειπαν. Η πρώτη της συνάντηση με τον Κρίστιαν. Τα μάτια του. Ο Ντάνιελ, η Τζάνετ, ο Όλιβερ, η Μαίρη. Το σπιτάκι της. Το παλάτι. Τα φτερά του Γκάμπριελ, η ουρά της Γιολάντα. Η Εσμεράλδα, η κυρία Κόλλινς. Τα πάρτι του κυρίου Άρθουρ, τα γεύματα στο σπίτι των Τζόουνς. Τα μαθήματα με τον Κρίστιαν.

"Έχω το δικαίωμα να είμαι σωστός άνθρωπος"

"Γιατί εγώ;"

"Τίποτα δεν είναι φυσιολογικό"

"Ότι πεις πουλερικό"

"Όταν πιστεύεις στον εαυτό σου έχεις ήδη ανέβει το πρώτο σκαλί ακόμα και αν δεν βλέπεις το τέλος της σκάλας"

"Τι κάνεις γατούλα;"

"Η λήθη είναι επικίνδυνη για όσους δεν έχουν κάτι για να κρατήσει την ανάμνησή τους ζωντανή"

"Αντίο"

"Στην βροχή κανείς δεν μπορεί να σε δει όταν κλαις"

"Δεν ήξερα ότι έχεις τόσο βαρύ χέρι"

"Είσαι πιο σημαντική από όσο θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς"

Η τελευταία ανάσα της βγήκε από μέσα της χωρίς να το συνειδητοποιήσει, χωρίς να ακούσει το κλάμα των φίλων της. Χωρίς να δει τον συντετριμμένο Κρίστιαν να στέκεται ξαφνικά όρθιος, σαν να θυμήθηκε κάτι ή να φωνάζει το όνομα της Τζάνετ. Χωρίς να αντικρίσει την γραμμή που σχημάτισαν οι εκπρόσωποι των μαγικών πλασμάτων με το μέρος τους, και οι αγαπημένοι της φίλοι ή να ακούσει το ξόρκι που  μουρμούρισαν μπροστά της που επέστρεψε την ενέργεια που της έκλεψε ο Ογκάστους στο σώμα της.

Το σώμα της αιωρήθηκε για μία στιγμή, καθώς οι χρυσές κλωστές της Λούξινους τύλιγαν το σώμα της, επαναφέροντας τον ελαφρύ χτύπο της καρδιάς της, που είχε μόλις χαθεί. Και τότε, προσγειώθηκε στο έδαφος.

Για λίγα δευτερόλεπτα τίποτα δεν έγινε και μέχρι και ο Ογκάστους που ως τότε τους ούρλιαζε, κράτησε την ανάσα του.

Η Ελίζα ανέπνευσε απότομα, βαθιά, νιώθοντας την αίσθηση του οξυγόνου μέσα της όμορφα οικεία. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και ένιωσε ένα κύμα ενέργειας και ζεστασιάς να την κατακλύζει. Ήταν ζωντανή.

Ήταν ζωντανή. Ήταν ζωντανή. Ήταν ζωντανή. Η συνειδητοποίηση, το ανεβοκατέβασμα του στήθος της, ο μικρός ευτυχισμένος χτύπος της καρδιάς της γέμισε τα μάτια της με δάκρυα χαράς.  Το γέλιο που ξέφυγε από τα χείλη της, τράβηξε την προσοχή και εκείνων που πίστεψαν ότι το ξόρκι δεν λειτούργησε.

Ο Ογκάστους βιαστικά ξαναέκανε το ξόρκι που την σκότωσε, μα η Ελίζα αυτήν την φορά το περίμενε. Στάθηκε στα πόδια της και απέκρουσε το ξόρκι του με το δικό της.

"Lux!" το άσπρο φως που έβγαινε από τα χέρια της συγκρούστηκε με την μαύρη σκιά που έβγαινε τώρα από τα δικά του.

Μα ο μάγος ήταν αδύναμος.

"Ήσουν νεκρή!"

"Λοιπόν, μοιάζω αρκετά ζωντανή, έτσι δεν είναι;" αποκρίθηκε με ένα χαμόγελο να σκαρφαλώνει στα χείλη της.

"Τρία ζήτω για την βασίλισσα!" φώναξε κάποιος από το πλήθος και όλοι άρχισαν να χειροκροτούν και να φωνάζουν, λες και η Ελίζα το χρειαζόταν, λες και είχε κερδίσει ήδη την μάχη.

Και ίσως να ήταν έτσι.

"Λυπάμαι. Λυπάμαι που οι πρόγονοί μας σε κάνανε αυτό που είσαι σήμερα, λυπάμαι που δεν άκουσες ποτέ το 'ευχαριστώ' που άξιζες" του φώναξε όταν τα χειροκροτήματα σώπασαν και το φως της ξεπέρασε το μισό της διαδρομής ανάμεσά τους.

"Δεν ξέρεις τίποτα" της απάντησε κοφτά, όμως μπόρεσε να διακρίνει τα δάκρυα που σχηματίστηκαν στις άκρες των ματιών του.

Ήξερε να ψάχνει για αυτά τα δάκρυα στα δικά της μάτια.

Το λευκό φως έμοιαζε να δυναμώνει, λίγα εκατοστά πλέον από τις παλάμες του μάγου.

"Αντίο" είπε η Ελίζα την στιγμή που το ξόρκι της τον άγγιξε και μία έκρηξη φωτός κάλυψε τα πάντα γύρω της.

Όλοι καλύφτηκαν, τυφλωμένοι από το φως, μα εκείνη μπορούσε να δει πιο καθαρά από ποτέ. Ο Ογκάστους με μία ανάσα, εξαϋλώθηκε και απλώθηκε σαν στάχτη στον αέρα. Το φως έφυγε. Κι εκείνος επέστρεψε στην ειρήνη την οποία έπρεπε να βρίσκεται εξ αρχής.

Η Ελίζα κοίταξε κάτω στο μακρύ λευκό φόρεμα που τώρα κάλυπτε το σώμα της. Ένιωσε το βάρος του στέμματος στο κεφάλι της, πριν καν φτάσει για να το αγγίξει στην κορυφή του κεφαλιού της.

Ο Κρίστιαν σχεδόν την έριξε κάτω, όταν την αγκάλιασε. Η Ελίζα τον αγκάλιασε πίσω, σφίγγοντας την πλάτη του και πιέζοντας τα μάτια της. Άφησε μερικά δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά της.

"Κρίστιαν, καλέ μου, λερώνεις ένα πολύ ωραίο φόρεμα" η κρυστάλλινη φωνή της Τζάνετ κάλυψε τους λυγμούς τους και ο Κρίστιαν απομακρύνθηκε με ένα μικρό γελάκι.

Η Τζάνετ αγκάλιασε την Ελίζα.

"Τι έγινε μόλις;" ρώτησε η κοπέλα γελώντας μέσα από τα δάκρυά της.

Εκείνος που απάντησε ήταν ο Όλιβερ που την πλησίασε με τα χέρια απλωμένα προς το μέρος της.

"Λοιπόν, νίκησες τον Ογκάστους και έχεις κερδίσει καινούριο φόρεμα για την φάνσι γκαρνταρόμπα σου. Αν με ρωτάς, αυτή η αλλαγή ήταν απαραίτητη. Είδες καν τα ρούχα σου πριν τα φορέσεις και μπουκάρεις στο πεδίο μάχης;" σχολίασε με τον χαρακτηριστικό σαρκαστικό τόνο του και την αγκάλιασε, ενώ εκείνη κοπάνησε το κεφάλι του.

"Έχεις πάντα όρεξη για χιουμοράκι, ε πουλερικό;" τον ρώτησε βγαίνοντας από την αγκαλιά του.

"Πάντα για σένα" απάντησε και της έκλεισε το μάτι.

"Χαλαρώστε παιδάκια, αφήστε τα μέλια για αργότερα, γιατί ο αδερφούλης εκεί πίσω κοντεύει να εκραγεί" μπήκε στην μέση ο Ντάνιελ κάνοντας κι εκείνος μία αγκαλιά στην Ελίζα.

"Πήρες προαγωγή από γατάκι σε τίγρη" της ψιθύρισε στο αυτί και εκείνη χαμογέλασε.

Όταν απομακρύνθηκε από τριγύρω τους, είδε τα πλάσματα της σκοτεινής μεριάς. Μερικά είχαν αρχίσει να υποχωρούν προς το δάσος, όμως οι φύλακες της Ελίζας τους περικύκλωσαν, σταματώντας τους. Οι λυκάνθρωποι επέστρεψαν στην ανθρώπινη μορφή τους κρατώντας ηττημένοι το βλέμμα τους στο έδαφος. Οι άγγελοι εμπόδισαν τους δαίμονες να φύγουν μέσω αέρα και η Ελίζα ήξερε ότι εκείνη την στιγμή έπρεπε να πάρει μία απόφαση.

Και πήρε την σωστή.

"Δεν θα σας πειράξουμε!" φώναξε ώστε να ακουστεί σε όλους.

"Δεν θα σας αναγκάσω να γίνεται κάτι που δεν είστε. Εξάλλου όπως είπα δεν θα υπήρχε καλό χωρίς το κακό, ούτε κακό χωρίς το καλό, όπως έχουμε όλοι συμπεράνει σήμερα. Για αυτό το μισό βασίλειο θα δωθεί σε εσάς ενώ το υπόλοιπο το κρατάμε εμείς"ανακοίνωσε και ένας υπερβολικά συγκινημένος λυκάνθρωπος ήταν ο πρώτος που χειροκρότησε.

Και τον ακολούθησαν όλοι οι υπόλοιποι. Κάθε πλάσμα εκεί χειροκρότησε. Η Ελίζα χαμογέλασε. Μια καινούρια εποχή ξεκινούσε. Μια εποχή όπου δεν θα υπήρχαν αδικίες και το διαφορετικό δεν θα έπρεπε να εξαφανιστεί. Όλοι απλά θα ήταν ο εαυτό τους, καλώς ή κακώς. Και ο καθένας θα είχε ένα δικαίωμα στο να είναι χαρούμενος.

Ζήστε! Καταλάβατε; Ζήστε! Η ζωή γλιστράει μέσα από τα χέρια σας σαν την άμμο στην κλεψύδρα. Και δεν υπάρχει γυρισμός, ούτε δεύτερες ευκαιρίες. Ο χρόνος είναι τόσο λίγος, μα τόσο πολύτιμος. Βγείτε έξω και κάντε την ζωή σας σημαντική, γεμάτη, άξια θύμησης, όχι λήθης. Μην μετανιώσετε για τίποτα, μόνο για εκείνα που από φόβο αποφύγατε ή απορρίψατε. Και καμιά φορά, όσο τρομακτικό κι αν είναι ακούστε την καρδιά σας! Κάτι παραπάνω ξέρει μερικές φορές..."

ΤΕΛΟΣ

-----------------------------------------------

*Μαργαριτατου2020: Αυτό το σημειο του βιβλιου δεν το αλλάζω :)*

Ναιπ. Τέλειωσε... Θα μου λείψει τόσο μα τόσο αυτή η ιστορία και θα μου είναι πολυ δύσκολο να την ξεχάσω. Από την άλλη δεν μπορώ να πιστέψω ότι ολοκλήρωσα γενικά ένα βιβλίο.

Αχχχ... Ελπίζω να σας άρεσε! Ευχαριστώ για κάθε ψήφο και σχόλιο! Με υποστηρίξατε όσο κανείς!

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Ειλικρινά απλά κλαίω... ΙΣΩΣ βάλω κάτι σαν bonus chapter στην συνέχεια αλλά θα δω...

Προτείνετε την ιστορία αν σας άρεσε.

Σας ευχαριστώ και πάλι!

Η τρελή συγγραφέας που έγραψε 1711 λέξεις για τελευταίο κεφάλαιο,

WrittenFlower