Μια φορά και έναν καιρό, ζούσε ένα ορφανό κορίτσι που το έλεγαν Ελίζα. Η Ελίζα έμενε σε ένα πανέμορφο αρχοντικό με έναν τεράστιο κήπο, μαρμάρινα πατώματα και μεταξωτές κουρτίνες. Αν και ήταν μία από τις αμέτρητες υπηρέτριες που το φρόντιζαν, δεν την πείραζε. Γι' αυτήν, ήταν ένας τρόπος να εκτιμάει περισσότερο αυτό που έκανε, να καταλαβαίνει την αξία του.

Μία μέρα, καθώς μάζευε κόκκινα τριαντάφυλλα από τον ολάνθιστο κήπο, που με τόση αγάπη φρόντιζε ο κηπουρός, πρόσεξε μια μικρή λάμψη, μακριά από εκεί που βρισκόταν. Η περιέργειά της την ώθησε να πλησιάσει εκείνο το φως που διέκοπτε το απέραντο πράσινο του γρασιδιού. Όταν έφτασε εκεί όπου ήταν το φως, παρατήρησε πως ήταν ένας καθρέφτης. Ένας καθρέφτης σαν εκείνο που είχε η κυρία της, με μια ολόχρυση κορνίζα και ένα μεγάλο πράσινο πετράδι στη βάση του.

Η Ελίζα, χωρίς να το σκεφτεί πέταξε το καλάθι με τα λουλούδια, τύλιξε τον καθρέφτη με την λευκή ποδιά της και έτρεξε προς το μικρό σπιτάκι της, στην άκρη της αυλής. Εκεί τον έκρυψε σε ένα μικρό και καλά κλειδωμένο συρτάρι, μαζί με όλους τους μικρούς «θησαυρούς» της. Μετά, έτρεξε πάλι πίσω στην θέση της και συνέχισε την δουλειά της, περιμένοντας με ανυπομονησία να έρθει η νύχτα.

Όταν πια ο ήλιος έδυσε πίσω από τα βουνά, η νεαρή κοπέλα πήγε εξαντλημένη για ύπνο, έχοντας ξεχάσει το καινούριο της απόκτημα. Και εκείνο το βράδυ, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, οι γονείς της την επισκέφτηκαν στον ύπνο της.

Μιλούσαν και γελούσαν, καθόντουσαν όλοι γύρω από το ξύλινο τραπεζάκι που μύριζε πεύκο, εκείνοι στην μεγάλη πολυθρόνα και εκείνη απέναντί τους. Τα πάντα ήταν όπως λίγο πριν το τέλος. Η μαμά της φορούσε ένα κίτρινο φόρεμα με άσπρες ρίγες και μια φαρδιά λευκή ζώνη, τα μαλλιά της μαζεμμένα πάνω, στην εντέλεια όπως πάντα, όπως την θυμόταν. Ο μπαμπάς της είχε τα μάτια της, το ζεστό χαμόγελό του γέμιζε το σπίτι ακόμα και στις δύσκολες εποχές του πολέμου που υποχρεώθηκε να υπηρετήσει. Ήταν η μέρα που εκείνος έφευγε για το μέτωπο και η μητέρα της πήγε μαζί του για να τον αποχεραιτήσει, και τελικά, κανένας από τους δύο δεν γύρισε πίσω.

Όταν έμαθε για το ατύχημα, κάτι άλλαξε μέσα της. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο και το γνώριζε, κάτι μέσα της έσπασε. Δεν μπορούσε ούτε κηδεία να τους κάνει, γιατί δεν είχε αρκετά χρήματα. Μετά από καιρό, την βρήκε η κυρία Τζόουνς να κοιμάται σε ένα παγκάκι στο πάρκο και την πήρε στην δούλεψή της. Από τότε έπαψε να τους σκέφτεται και επικεντρώθηκε στην καινούρια της οικογένεια.

Γι' αυτό συναισθήματα έκπληξης, θλίψης και πόνου την κυρίευσαν στον ύπνο της. Δεν ξύπνησε όμως. Της άρεσε, που σιγά-σιγά επέστρεφαν στο μυαλό της οι αναμνήσεις της, εκείνες που είχε κρύψει σε μία μικρή γωνία του μυαλού της. Της έλειπαν. Παρόλο που πολλοί άνθρωποι την βοήθησαν. Παρόλο που οι Τζόουνς της φερόντουσαν με πολύ στοργή. Η αγκαλιά της μαμάς της και το φιλί στο μέτωπο από τον μπαμπά της, ήταν αναντικατάστατα.

Συνέχισε να τους μιλάει και ένιωθε πως αυτή ήταν η πραγματικότητα και μόλις είχε ξυπνήσει από ένα μεγάλο και σκληρό εφιάλτη. Τότε όλη η εικόνα άρχισε να εξαφανίζεται. Κι έτσι με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου αναγκάστηκαν να ξυπνήσουν.

Το επόμενο πρωί, καθώς έκανε τις καθημερινές της δουλειές, συλλογιζόταν αυτό το περίεργο όνειρο. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί επέστρεψαν όλες αυτές οι εικόνες στο μυαλό της, μιας και ήξερε πως τις είχε καλά κλειδωμένες μέσα της.

Αναλογιζόμενη τι μπορεί να έγινε, τι μπορεί να προκάλεσε αυτά τα όνειρα, στο μυαλό της ήρθε ο καθρέφτης. Αν και δεν ήξερε πως, εκείνη την στιγμή ήταν σίγουρη πως ο καθρέφτης ευθυνόταν για την επιστροφή των αναμνήσεών και των γονιών της, ακόμα και αν ήταν μόνο ένα όνειρο. Κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν τον καθρέφτη. Και ως συνήθως η λογική και η καρδιά της συγκρούστηκαν. Το μυαλό της τής έλεγε να τον αφήσει εκεί που τον βρήκε, να μην μπλεχτεί σε πράγματα που δεν γνωρίζει. Η καρδιά της όμως του φώναζε να σωπάσει και έλεγε στην Ελίζα πως αυτή ήταν η ευκαιρία της να αλλάξει την ζωή της.

Και η Ελίζα εμπιστεύτηκε την καρδιά της. Δεν ήξερε αν όντως ίσχυαν αυτά που πίστευε, δεν ήξερε καν αν υπήρχε λογική στις υποθέσεις της, αλλά ένιωθε πως με κάποιον τρόπο αυτός ο καθρέφτης θα άλλαζε την ζωή της, και μετά από όλα αυτά, είχε ανάγκη μια αλλαγή.