Το κεφάλαιο πάει στηνννννν * drums * mov_marouli ❤️

Πριν διαβάσετε : αυτό το κεφάλαιο είναι bonus chapter , δεν συνδέεται με το προηγούμενο η το επόμενο κεφάλαιο ❤️

Επίσης είδατε την νέα μου ιστορία "πάγος;" 🤔

"Δεν ξες ποσό πολύ θέλω να σε σκοτώσω αυτήν την στιγμή " μουρμούρισα νυσταγμενα αλλά ταυτόχρονα και νευριασμενα στον Μιχάλη , η απάντηση του ήταν μόνο ένα αμήχανο γελακι , ω ναι , κατάλαβε και αυτός πολύ καλά την μαλακια που είχε κάνει .

"Εντάξει το παραδέχομαι" παρέδωσε τα όπλα τελικά "έπρεπε να πάμε με αεροπλάνο όπως είχατε πει εσείς" αναφέρθηκε στην ιδέα μου και της Μαρίας , στην οποία ο Μιχάλης και ο Παναγιώτης , ήταν κατά , πάμε με το πλοίο έλεγαν , θα περάσουμε καλά έλεγαν .

Και να φανταστείτε ακόμα δεν μπήκαμε στο πλοίο , γιατί ; γιατί πολύ απλά είμαστε στο αυτοκίνητο εδώ και 2 ώρες με προορισμό την Αθήνα , δηλαδή άλλες 4 ώρες ακόμα εδώ μέσα , με ένα μουλάρι που δεν με αφήνει να κλείσω ματι γιατί θέλει παρέα .

Γύρισα και κοίταξα πίσω μου , ο Παναγιώτης οδηγούσε και η Μαρία κοιμόταν από δίπλα του στην θέση σου συνοδηγού , αναστέναξα , ποσό θα ήθελα να είμαι στην θέση της ..

"Τουλάχιστον σταματάμε για καφέ;" ρώτησα τον Μιχάλη , όσο πιο ευγενικά μπορούσα αυτήν την στιγμή .

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και μου είπε να πάρω τηλέφωνο τον Παναγιώτη για να τον ενημερώσω .

Το έκανα με το κεφάλι μου γυρισμένο προς τα πίσω για να βλέπω τον Παναγιώτη , κούνησε καταφατικά το κεφάλι του στην πρόταση μου και δέκα λεπτά αργότερα , σταματήσαμε.

"Το γνωστό;" με ρώτησε και έλυσε την ζώνη του .

"Ναι" του απάντησα και έτριψα τα μάτια μου , ξεκινήσαμε στις 3 άρα τώρα θα είναι 5 , και νυστάζω παρά πολύ , δεν είχα κλείσει ματι ούτε καν το μεσημέρι , από το άγχος η την υπερένταση .

Με φίλησε στο μάγουλο πριν φύγει και προσπαθώντας να του κρατήσω μούτρα δεν χαμογέλασα , μέχρι να μου γυρίσει την πλάτη , και μόλις το έκανε . Ένα μικρό και νυσταγμενα να τονίσω χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλια μου.

Κοίταξα δεξιά μου στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο του Παναγιώτη στο οποίο κοιμόταν η Άννα του καλού καιρού και χαμογέλασα σε αυτήν την εικόνα . Αν και ένα κομμάτι μου πεθαίνει από την ζήλια , θέλω τόσο πολύ να κοιμηθώ πραγματικά !

Απλά για τώρα θα κλείσω μόνο τα μάτια μου , μέχρι να έρθει ο Μιχάλης με τον καφέ μου , που ελπίζω να με κρατήσει ξύπνια άλλες τέσσερις ώρες .

"Δήμητρα" άκουσα την φωνή του Μιχάλη μαι έπειτα ένα σκούντημα στον ωμο μου , κλαψουρισα και προσπάθησα να γυρίσω πλευρά , αλλά το κεφάλι μου χτύπησε στο παράθυρο .

"Γαμω" γκρίνιαξα και άνοιξα τα μάτια μου , τα ξανά έκλεισα απευθείας μόλις πρόσεξα ποσό δυνατά χτυπούσε ο ήλιος , με πήρε ο ύπνος ;

Ξανά άνοιξα σιγά τα μάτια μου και κοίταξα την ώρα στο κινητό , ήταν εννια και τέταρτο , πράγμα που σημάνει ότι με πήρε ο ύπνος .

"Καλημέρα" μου είπε ο Μιχάλης και χαμογέλασε , πετάχτηκα από την θέση μου , τον άφησα μόνο ξύπνιο , Θεέ μου θα μου τα χώσει .

Κοίταξα πίσω μου ξανά και είδα με το ζόρι , την Μαρια να με χαιρετάει χαμογελαστή από το πίσω το αυτοκίνητο .

"Συγγνώμη" είπα γρήγορα και τον κοίταξα "δεν κατάλαβα ότι κοιμήθηκα" αιτιολόγησα τον εαυτό μου και τον φίλησα πολλές φορές πεταχτά , ξέρω ότι αυτό πιάνει κάθε φορά .

"Ξέρω τι πας να κανείς Δήμητρα" χαμογέλασε αλλά δεν κουνήθηκε από την θέση του "άντε τώρα πρέπει να κατέβεις για να βάλουμε το αμάξι στο πλοίο" είπε και με φίλησε πριν μου δείξει προς το παράθυρο .

Ο Χριστός ! Κατά τρόμαξα ! "Μαρία τι σκατα κανείς ; να με αποτελειωσεις θες;" ρώτησα φωναχτά για να ακουστεί έξω από το αυτοκίνητο και αυτή γέλασε , τα είδα όλα σήμερα .

Μπήκαμε μέσα στο πλοίο και ακολουθήσαμε τον δρόμο που ένας κύριος μας είπε ώστε να βγουμε εκει που μας οδηγούν στις καμπίνες .

"Τι φωνάζει αυτός έτσι μωρε;" παραπονέθηκε η Μαρία όταν φτάσαμε στην ουρά .

Ανασηκωσα τους ώμους μου , ακόμα προσπαθώ να ξυπνήσω , αλλά δεν θέλει και πολύ δουλειά με αυτόν εδώ , ίσως ακούγεται και έξω από το πλοίο .

"Από αριστερά!"Φώναξε στο πρόσωπο μου μόλις του έδωσα το εισιτήριο για την καμπίνα .

"Σας ακούω" του είπα ειρωνικά και προχώρησα από εκει , από πίσω μου ακολούθησε η Μαρία που χαχανιζε "σε παραδέχομαι" γέλασε και της έκλεισα το ματι .

Αργότερα εμφανίστηκε ο Μιχάλης με τον Παναγιώτη που είχε μια ενοχλημένη έκφραση . Μάλλον κάποιος δεν συμπάθησε τον φωνακλα.

"Γιατί φωνάζει έτσι αυτός;" ρώτησε ο Παναγιώτης και ανασηκωσαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα τους ώμους μας .

"Πάμε ;" αναφέρθηκα στις καμπίνες μας και ξεκινήσαμε για εκεί.

"Τι μεγάλο κρεβάτι" είπε ο Μιχάλης ειρωνικά μόλις μπήκαμε μέσα στην καμπίνα .

"Σε πλοίο βρίσκεσαι όχι σε ξενοδοχείο" του υπενθύμισα και ξάπλωσα σε ένα από τα δυο μόνα κρεβάτια που ήταν εκει .

Ο Μιχάλης ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου "έχεις και εσυ δικό σου ξες" του έδειξα το απέναντι κρεβάτι .

"Ευχαριστώ για την πληροφορία" ήρθε πιο κοντά μου και φίλησε τον λαιμό μου , αντανακλαστικά τύλιξα τα χέρια μου γύρω του.

"Μιχάλη δεν έχει και την καλύτερη ηχομόνωση εδώ" είπα όταν ξεκίνησε να ανεβάζει την μπλούζα μου "και οι άλλοι βρίσκονται ακριβώς από δίπλα"

Χαμογέλασε και μου αφαίρεσε την μπλούζα , σε δευτερα έβγαλε και την δικιά του "εγώ θα κάνω ησυχία για εσένα δεν ξέρω" είπε και με φίλησε στο στήθος.

*** (με μισείτε I know)

Μου λείπει ο σκοττ! Πολύ ! Είμαι τρεις μέρες μακριά του και ήδη νιώθω σαν να πέρασαν μήνες η αιώνες , το καλό όμως είναι ότι βρίσκεται σε καλά χέρια της αννας , που είναι και κτηνίατρος , και δηλώνει τρεμάμενη με το μικρό μας Samoyed , εντάξει μόνο μικρό δεν είναι..

Αυτό σκεφτόμουν μέχρι να φτάσουμε στην θάλασσα , δεν φταίω εγώ , βλέπω σκυλιά παντού .

"Φτάσαμε" είπε χαρούμενα ο Μιχάλης μόλις πάρκαρε το αυτοκίνητο του.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο χαμογελαστοί , ήταν βράδυ και η θάλασσα είναι γαλήνια και ο κόσμος ελάχιστος , πρώτη φορά μέσα σε αυτές τις μέρες βλέπω τόσο λίγο κόσμο , ενθουσιάστηκα αρκετά .

Ο Μιχάλης κουβάλησε μια τσάντα μαζί , που εκτός από πετσέτες δεν ξέρω τι άλλο έχει .

Βάλαμε στην άμμο τις πετσέτες μας , και αφού μείναμε με τα μαγιό μας καθίσαμε κάτω "κοκα κολα;" ρώτησε ο Μιχάλης και κούνησε καταφατικά το κεφάλι μου .

Ήπια μια γουλιά και κοίταξα μπροστά μου , η θάλασσα δείχνει υπέροχη με το φεγγάρι να αντανακλάται πάνω της "είναι πανέμορφα εδώ" είπα μαγεμένη , και ο Μιχάλης Μουγκρισε σαν να συμφωνούσε , γύρισα και τον είδα να με κοιτάει .

"Θες να κολυμπήσουμε;" μου έδειξε την θάλασσα και χωρίς να απαντήσω με σήκωσε στη αγκαλιά του.

"Μάλλον ναι" γέλασα , και στο επόμενο λεπτό ο Μιχάλης με πέταξε απότομα μέσα στο νερό.

Και έτσι , μπορείς να βγάλεις το πεντάχρονο από μέσα μου , πόλεμο θέλει; πόλεμο θα έχει!

🌸🌸🌸
Hello loooves !
Καλη σχολική χρόνια ! ❤️
Συγγνώμη που αργησα αλλά βγήκα εκτός προγράμματος με το σχολείο 😭❤️

Ελπίζω να σας άρεσε το bonus chapter 💘
Κοιτάξτε και τις άλλες ιστορίες μου αν θέλετε 🌼

See u❤️