Το μεγαλύτερο κεφάλαιο που έχω γράψει! Ελπίζω να σας αρέσει , vote and comment ❤️ επίσης μην είστε ghost riders 👻 ψηφίστε αν θέλετε loves ✨

Επίσης για κάποιον λόγο αυτό είναι το αγαπημένο μου κεφάλαιο ! 😭😂
***

Baby you're the man but I got the I got the I got the power

Εδώ και πέντε λεπτά κάθομαι και κοιτάω την πόρτα από την οποία πριν λίγο έφυγε με νικητήριο ύφος.

Και με το μελομακάρονο...

Ήπια από τον καφέ που μου έφερε και άρχισα να διορθώνω μερικά τεστ των παιδιών του Β3, χάρηκα αρκετά μόλις είδα τα αποτελέσματα , κανένα παιδί δεν έγραψε κατω από την βάση, τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Όμως κανένα τμήμα δεν συγκρίνεται προς το παρόν με το Β1 , δεν καταλαβαίνω γιατί άκουσα τόσα λόγια για αυτό το τμήμα , είναι και καλά παιδιά και καλοί μαθητές , όλα έγραψαν δεκαεφτα και πάνω, χωρίς σκονάκι.

Άφησα τα τεστ στο γραφείο μου πάνω μόλις κατάλαβα ότι είναι ώρα για το συνέδριο των δασκάλων, πήρα τον καφέ στα χέρια και ξεκίνησα να πηγαίνω στην αίθουσα.

Η πόρτα ήταν ανοιχτή και ακουγόταν ενα βουητό , από τις πολλές συνομιλίες μεταξύ των καθηγητών , πλησίασα και έκατσα στην μια από τις δυο καρέκλες που ήταν κενές, και ακούμπησα τον καφέ μου μπροστά στο τραπέζι.

Άρχισα και εγώ να κουβεντιάζω με την δασκάλα της μουσικής που ήταν πιο κοντά στην ηλικία μου , ήταν περίπου στα τριανταπέντε αν δεν κάνω λάθος.

"Το Β1 πως τα πάει;" την ρώτησα ώστε να μπορέσω να μάθω αν κράτησαν και την υπόσχεση τους.

"Αυτό θα συζητήσουμε τώρα" μου χαμογέλασε η Αλεξάνδρα.

Για να είναι χαμογελαστή σημαίνει ότι τα πάνε καλά σωστά;

Πριν προλάβω να πω τίποτα άλλο μαζί της, η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ο Μιχάλης.

Καλώς τον και ας άργησε.. πέντε λεπτά ολόκληρα.

Πλησίασε κοντά μου και κατάλαβα ότι στη κενή καρέκλα δίπλα μου , θα κάθονταν αυτός.

Τύχη του πρωτάρη που λέμε.

"Καλημέρα" μίλησε τελικά μόλις κάθισε δίπλα μου.

Οι υπόλοιποι καθηγητές τον καλημέρισαν επίσης, και εγώ απλά ήπια μια γουλιά από τον καφέ που μου έφερε προηγούμενος.

"Λοιπόν" ξεκίνησε "όπως όλοι ξέρουμε εδώ και καιρό είχαμε πρόβλημα με το Β1" τους κοίταξε όλους.

"Αυτόν τον μήνα δεν έχω ακούσει κανένα παράπονο από καθηγητή" κανένα; δεν είναι τυχαία το αγαπημένο μου τμήμα! , κράτησαν την υπόσχεση τους , χαμογέλασα ελαφρά.

Επιφωνήματα ενθουσιασμού ακούστηκαν στην πρόταση του και το χαμόγελο μου μεγάλωσε ακόμα παραπάνω.

"Υπάρχει λόγος που χαμογελάς δεσποινίς;" ψιθύρισε στο αυτί μου , όταν οι καθηγητές ξεκίνησαν να μιλάνε εντυπωσιασμένοι για το τμήμα.

"Ναι"γύρισα το πρόσωπο μου και τον κοίταξα "χαίρομαι που αποδείχτηκε το ποσό καλό τμήμα είναι"

"Αυτό δεν είναι σίγουρο" σήκωσε το φρύδι του.

"Δεν είναι σίγουρο;" γέλασα ειρωνικά "μόλις τώρα το είπες ότι δεν έχεις ακούσει παράπονο από καθηγητή"

Γύρισε το κεφάλι του απότομα , χωρίς να απαντήσει σε αυτό που του είπα και ξεκίνησε να μιλάει πάλι.

"Όσο και αν δεν το πιστεύω είμαι ικανοποιημένος αρκετά με αυτές τις αλλαγές" είπε "ίσως μια επιβράβευση θα ήταν ότι πρέπει"

"Εκδρομή;" ρώτησα κατευθείαν.

Γύρισε και με κοίταξε με ένα στραβό χαμόγελο "δεσποινίς, χαίρεσαι παραπάνω από τα παιδιά όταν είναι για αυτό το θέμα" κούνησε το κεφάλι του.

Μερικά γελάκια ακούστηκαν στην αίθουσα.

Κοκκίνισα και βούλιαξα στην θέση μου "αλλά ναι μια εκδρομή θα ήταν ότι πρέπει" είπε τελικά

Ξανά χαμογέλασα ενώ το κοκκίνισμα δεν έλεγε να φύγει από το πρόσωπο μου.

"Όλο το σχολείο;" ρώτησε η γυμνάστρια.

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του "έλεγα μόνο το Β1 , να το πάμε σε κανένα έργο που σίγουρα θα έχει το θέατρο, και μετά πάλι για μάθημα"

"Αυτό είναι χαζό" είπα τελικά.

Ένα χαχανητό ακούστηκε από την Αλεξάνδρα "μου αρέσει πως του πας κόντρα κάθε φορά" είπε σιγανά και χαχάνισα μαζί της.

"Γιατί είναι χαζό παρακαλώ;" είπε λίγο απότομα.

"Γιατί δεν είναι δίκαιο για τα αλλά παιδιά" του είπα.

"Γιατί το έκαναν τα αλλά παιδιά ώστε να αξίζουν να πάνε εκδρομή;" ξανά είπε απότομα.

Αυτήν την στιγμή είναι λες και δεν βρίσκεται κανένας άλλος μέσα στην αίθουσα , σαν να ήμασταν μόνο εμείς οι 2 έτοιμοι να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον.

"Γιατί ίσως θα καταλάβουν ότι όσο πιο καλοί θα είναι τόσο πιο καλοί θα είμαστε και εμείς;" τον ειρωνεύτηκα.

Αυτός ξεφυσηξε και το είδα ότι προσπάθησε να μην μιλήσει άλλο "εσείς συμφωνείτε;" ρώτησε τελικά στους καθηγητές "για την ιδέα τις δεσποινίς;"

"Εγώ πιστεύω ότι είναι σωστή" είπε η Γεωργία και μου χαμογέλασε.

"Και εγώ" συμφώνησε και ο μαθηματικός.

"Πόσοι συμφωνούν;" ρώτησε τελικά ο Μιχάλης.

Οι περισσότεροι καθηγητές σήκωσαν το χέρι μου και τον κοίταξα χαμογελαστή, αυτός ξεφυσηξε ηττημένος.

"Έγινε , θα παει όλο το σχολείο περίπατο" είπε παραδομένος.

Χαμογέλασα στην "νίκη" μου και άρχισε να μιλάει για άλλο θέμα , το δεκαπενταμελές, μόλις κανονίστηκε για το ποτέ θα γίνουν οι εκλογές - την επόμενη εβδομάδα δηλαδή μας άφησε ελεύθερους.

Σηκώθηκα από την θέση μου και πήγα προς τον κάδο που ήταν στην γωνία της αίθουσας μακριά από την πόρτα , με αποτέλεσμα να μείνω μόνη μου.

"Σε ποιο τμήμα έχεις μετά" αναπήδησα από την τρομάρα , νόμιζα ότι είχε φύγει , πέταξα το χάρτινο ποτήρι στον κάδο και γύρισα να τον κοιτάξω.

"Στο Β1" του απάντησα και άρχισα να πηγαίνω προς την πόρτα.

"Τέλεια!" Είπε "θα έρθω και εγώ να δω τα παιδιά πως είναι στη μάθημα να σιγουρευτώ"

Σήκωσα το φρύδι μου και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου "δεν νομίζεις ότι τα παιδιά θα αποσυντονιστούν;"

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του "έχω ξανά μπει μέσα" μίλησε "δεν νομίζω ότι είχαν πρόβλημα , ειδικά όταν πετούσαν χαρτάκια στην θρησκευτικό"

Γέλασα με αυτό που έκαναν αν και ξέρω ότι δεν έπρεπε , ήταν σειρά του να σηκώσει το φρύδι του "συγγνώμη" μουρμούρισα και βγήκα από την αίθουσα με αυτόν να με ακολουθεί.

Πήρα μια βαθιά ανάσα μόλις κατάλαβα ότι θα με ακολουθεί μέχρι να μπούμε στην τάξη "Δεν πρέπει να πας να χτυπήσεις το κουδούνι;" ρώτησα

"Θα το χτυπήσει ο υποδιευθυντής" σήκωσε τους ώμους του , πριν προλάβω να πω τίποτα άλλο χτύπησε και αυτός με κοίταξε με βλέμμα σαν να λέει στο είπα.

Πήγα βασικά πήγαμε να πάρουμε την τσάντα μου που είχε τα απαραίτητα και μπήκαμε μέσα στην αίθουσα, πήρε μια καρέκλα η οποία ήταν παρατημένη σε μια άκρη και την έφερε ακριβώς δίπλα από την δίκη μου.

Περιμέναμε πέντε λεπτά μέχρι να μπούνε τα παιδιά στην αίθουσα και αρχίσαμε το μάθημα.

Ο Μιχάλης καθόταν ατάραχος και παρακολουθούσε κάθε κίνηση μου , μόλις σηκωνόμουν στον πίνακα η όταν έκανα γύρους στην τάξη παρακολουθώντας τα παιδιά.

"Έμειναν αλλά 15 λεπτά" τους είπα και έκατσα στην καρέκλα μου, κοίταξα λίγο δίπλα τον Μιχάλη , παρόλο που κάθεται σε πιο κοντή καρέκλα από μένα , με φτάνει στο ύψος , η μάλλον με περνάει κιόλας.

Αλλά όπως έχω ξανά πει δεν φημίζομαι για το ύψος μου.

"Όποτε θα σας δώσω τα τεστ σας" τους χαμογέλασα "με εκπλήσσεται παιδιά" "κανένα άλλο τμήμα δεν έγραψε συνολικά πάνω από δεκαεφτά" τους παραδέχτηκα.

Ξαφνικά ένιωσα ένα κρύο χέρι πάνω μου κάνοντας με να ανατριχιάσω , κοίταξα κάτω και είδα το χέρι του να είναι πάνω στο μπούτι μου , που αποκάλυπτε η φούστα μου που είχε σηκωθεί προφανώς όταν κάθισα , πήγα να του σπρώξω αλλά άσκησε παραπάνω δύναμη , δάγκωσα το κάτω χείλος μου για να μην μου φύγει τίποτα.

"Και θα τα πάρουμε;" με ξύπνησε η Μαρία.

Κούνησα θετικά το κεφάλι μου μην εμπιστεύοντας την φωνή μου.

Πήρα μια βαθιά ανάσα "θα φωνάζω τα ονόματα σας και θα έρχεστε να τα παίρνετε" τους είπα τελικά , με την ελπίδα ότι θα τον φοβίσει και θα πάρει το χέρι του.

Έκανα όμως λάθος, έβαλε το μπουφάν μου πάνω μου ώστε να μην φαίνεται και το χέρι του παρέμεινε εκεί, και που και που έβαζε παραπάνω δύναμη ζουλώντας με.

Ήξερε ότι δεν θα τολμούσα να πάρω το μπουφάν.

Μόλις τελείωσαν τα ονόματα όλα τα παιδιά συζητούσαν μεταξύ τους δείχνοντας ο ένας τον άλλο τους βαθμούς τους χαμογελαστά , χαμογέλασα και εγώ σε αυτήν την εικόνα, μα το στόμα μου άνοιξε απότομα και με νύχια και δόντια κρατήθηκα να μην βγάλω κανένα επιφώνημα μόλις το χέρι του μπήκε μέσα στην φούστα μου , τα δάκτυλά του με ακούμπησαν πάνω από το εσώρουχο μου.

"Σκατα" μουρμούρισα και δάγκωσα ξανά το χείλος μου , αυτός χαμογέλασε και άρχισε να με τρίβει.

Κοίταξα το ρολόι , πέντε λεπτά ακόμα έμειναν.

"Παιδιά" είπα γρήγορα , μόλις μίλησα όλα επικεντρώθηκαν σε εμένα "μπορείτε να φύγετε είπε ο κύριος λυκειάρχης, αφήστε τα γραπτά σας στην έδρα όταν φεύγετε" τους χαμογέλασα και τα παιδιά στα γρήγορα έβαλαν μέσα τα βιβλία τους.

Αυτός με κοίταξε με αυστηρό βλέμμα για την πρωτοβουλία που πήρα μόνη μου και με έτριψε με παραπάνω δύναμη.

Μόλις έφυγαν όλοι πέταξα κατευθείαν κάτω το μπουφάν και του χτύπησα το χέρι.

"Αου" έκανε και καλά ότι πόνεσε "μου αρέσει που σε ακούνε όλοι τα παιδιά , μόνο με μια λέξη"

"Ίσως έχω ένα είδος δύναμης πάνω τους" σηκώθηκα από την καρέκλα απότομα

"Φυσικά θα σε αφήσω να το πιστεύεις αυτό" ψιθύρισε και με σφαλιάρισε στον πισινό μόλις έσκυψα να πάρω το μπουφάν μου.

Το κοίταξα με γουρλωμένα μάτια και δεν πρόλαβα να πω κάτι άλλο γιατί βρέθηκα κολλημένη στο πίνακα.

"Ξέρω ότι ήθελες να συνεχίσω" μου είπε.

"Νομίζεις;" ρώτησα ειρωνικά "γιατί νομίζω ότι σου χτύπησα το χέρι"

"Ναι μωρό μου νομίζω" χαμογέλασε και με φίλησε στον λαιμό , έμεινε εκεί και εισέπνευσε το άρωμα μου "δεν θα ξανά πω ότι δεν θα ξαναγίνει, γιατί θα είναι ψέματα" χαμογέλασε "έχουν να γίνουν πολλά ακόμα" είπε και ακούστηκε σαν απειλή

Απομακρύνθηκε και εγώ έμεινα στον πίνακα κολλημένη περιμένοντας τον να φύγει.

"Εμείς οι δυο θα συναντηθούμε να κανονίσουμε για τον περίπατο" μου έκλεισε το μάτι και έφυγε.

Πήρα μια βαθιά ανάσα , Θεέ μου δώσε μου δύναμη.

****
Hello loves❤️

Τι μου κάνετε ; πως σας φάνηκε το κεφάλαιο ; το έκανα όσο πιο μεγάλο μπορούσα αυτό το κεφάλαιο μιας και που το προηγούμενο ήταν μικρο❤️ 1.500+ λέξεις ! 😭❤️

Ελπίζω να σας άρεσε! 🌺

Μην ξεχνάτε να ψηφίζεται και να σχολιάζετε , μου αρέσει να βλέπω σχόλια , με τις γνώμες σας η με σχολιασμούς 😃

See you❤️