Αργησα να ανεβάσω ήμουν ανάμεσα σε bonus chapter η κανονικό part 😭❤️ sorrehhh💘

"Μην τρέχεις τοσο!" Παραπονέθηκα και έτριψα άλλη μια φορά τα μάτια μου , ακόμα προσπαθώ να ξυπνήσω για τα καλά .

"Πρέπει να πάμε γρήγορα στο νομσονειο Δήμητρα" μου απάντησε ο Μιχάλης , και χαμήλωσε την ταχύτητα ελαχιστα , κάνοντας με να χαμογελάσω , κάτω και από αυτές τις συνθήκες , εννοώ όσο και αν δεν τον πάω δεν νομίζω να πρέπει να χαίρομαι ιδιαίτερα για το γεγονός ότι ο πατέρας του Μιχάλη είναι στο νοσοκομείο καθώς και ο Μιχάλης δεν δείχνει χαρουμενος.

Κατέβασα το παράθυρο του αυτοκινήτου και ακούμπησα το κεφάλι μου στην πόρτα , με αποτέλεσμα ο αέρας να χτυπάει στο πρόσωπο μου , νομίζω είναι από τις καλύτερες ιδέες μου , έτσι πιστεύω θα ξυπνήσω για τα καλά.

"Έπρεπε να πάρουν τηλέφωνο την Άννα;" γκρίνιαξε νευριασμένος ο Μιχάλης και σήκωσα το φρύδι μου.

"Αυτό είναι το θέμα σου;" τον ρώτησα "που δεν σε πήραν τηλέφωνο πρώτο;" συνέχισα .

Με κοιταξε για μια στιγμή και ξανά γύρισε μπροστά με τα μάτια στον δρόμο "ναι;" απάντησε σαν να είναι ερώτηση "τι την ξεσηκώνουν την καημένη πρωί πρωί έχει δουλειά "

Χαχάνισα "αυτό σκέφτεσαι ; την Άννα;"

Έστριψε δεξιά χωρίς να μου απαντήσει μόλις το έκανε μου είπε "ναι φυσικά " σήκωσε τους ώμους του "πες μου ότι πιστεύεις ότι νοιάζομαι για αυτόν;" απάντησε .

Γουρλωσα τα μάτια μου στην δήλωση του , το ξέρω ότι τον μισεί , αλλά δεν περίμενα τέτοια δήλωση .

"Ένα κομμάτι του εαυτό μου το περίμενε" του απάντησα ειλικρινά και γέλασε .

"Ούτε καν" είπε αόριστα "τώρα να δω αν καταφέρω να πείσω την Άννα να φυγει" αναστέναξε .

"Είμαι σίγουρη ότι μπορεί να μην πάει στην δουλειά έστω και για μια μέρα" τον καθησύχασα και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του .

"Θα δούμε " ήταν το τελευταίο πράγμα που είπε και μετά μια ησυχία έπεσε στο αυτοκίνητο , δεν ήταν άβολη..

Μόλις φτάσαμε στο νοσοκομείο ο Μιχάλης πάρκαρε το αυτοκίνητο και βγήκαμε και οι δυο ταυτόχρονα από αυτό , ο Μιχάλης δεν προχώρησε μέχρι να φτασω στο πλευρό του , και μόλις το έκανα το χέρι μου έπιασε το δικό μου με μια γρήγορη κίνηση .

"Θες να τον αποτελειωσεις τον άνθρωπο;" τον ρώτησα και γέλασα .

Σήκωσε το φρύδι του σαν να ρωτούσε τι εννοώ .

"Αν μας δει έτσι" του έδειξα τα χέρια μας , ακόμα δεν μας χωνεύει .

"Λοιπόν" ξεκίνησε να λέει, ξέρω ότι θα πετάξει κακιά από τον τρόπο που έγλυψε τα χείλια του και δημιουργήθηκε ένα μικρό χαμογελακι στο πρόσωπο του "αν δεν είναι ήδη αποτελειωμενος τότε ναι" είπε με ειλικρίνεια , προσπάθησα να μην γελάσω

Μπήκαμε μέσα στο νοσοκομείο , και μόλις δώσαμε μερικά στοιχεία η νοσοκόμα που βρισκόταν εκει μας είπε σε ποιον όροφο να πάμε , την ευχαρίστησα καθώς ο Μιχάλης με τραβούσε από το χέρι και μπήκαμε στον ανελκυστήρα .

"Τι ευγενικός" κορόιδεψα μόλις έκλεισαν η πόρτες κι ο Μιχάλης πάτησε το κουμπί για να πάμε στον όροφο που θέλαμε .

"Δεν φταίω εγώ" υπερασπίστηκε τον ευατο του σηκώνοντας τα χέρια του "αυτή ήταν Ξινή είδες πως μας κοιτούσε ;" με ρώτησε χωρίς να περιμένει την απάντηση μου "και εγώ ξύπνησα νωρίς μαντάμ αλλά δεν είμαι έτσι" συνέχισε να παραπονιέται και Στριφογυρισα τα μάτια μου , αν ξεκινήσει να γκρινιάζει η να παραπονιέται ποιος τον σταματάει μετά .

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να τον κανείς να σκάσει και αυτός είναι να τον πεις ότι έχει δίκαιο "έχεις δικαιο" του είπα με την ελπίδα να σταματήσει , πράγμα που το έκανε με χαμογέλασε σαν να λέει το ξέρω , και κρατήθηκα να μην στριφογυρισω τα μάτια μου .. πάλι .

Όταν άνοιξαν οι πόρτες , βιάστηκα πλησιάσαμε προς την Άννα , που βρισκόταν καθισμένη στο τέλος του διαδρόμου σε μια καρέκλα .

"Γεια" είπαμε αμήχανα χωρίς να ξέρουμε τι να πούμε , δεν δείξαμε και πολύ ενδιαφέρον για τον λόγο που βρισκόμαστε εδώ.

"Μπορείς να φύγεις τώρα" είπε γλυκά ο Μιχάλης στην Άννα χαϊδεύοντας την τα μαλλιά .

Εμένα γιατί η Κατερίνα δεν με συμπεριφέρεται έτσι; αν ήταν στην θέση του Μιχάλη , θα κοιμόταν του καλού καιρού , και ας λατρεύει τον μπαμπά μας , χέστηκε κιόλας αν είναι να χάσει τον ύπνο της..

"Όχι θα μεινω" είπε η Άννα "ενημέρωσα ήδη την ολγα ότι δεν θα πάω σήμερα στο κτηνιατρείο" έδειξε το κινητό της .

"Πάω να ειδοποιήσω και εγώ" η ώρα είχε πάει επτά παρά , σίγουρα θα είναι ξύπνιος ο κύριος Γιώργος - ο λυκειαρχης του σχολείου που πλέον πάω -

Κούνησαν και οι δυο καταφατικά το κεφάλι τους και απομακρύνθηκα για να μπορέσουν να μιλήσουν χωρίς να ενοχλώ όσο μιλάω στο τηλέφωνο .

Αφού εξήγησα τον λόγο που δεν μπορώ να πάω , έδειξε μεγάλη κατανόηση με είπε αν θέλω να λείπω και αύριο .

"Οκέι δεν θα πάω" είπα μόλις γύρισα στην Άννα και στον Μιχάλη .

"Ούτε εγώ ενημέρωσα την Γεωργία" μου απάντησε ο Μιχάλης και κοιταξε την Άννα  και μετά πάλι εμένα .

"Θέλετε καφέ;" μας ρώτησε ο Μιχάλης .

"Που;" απάντησε η Άννα και ο Μιχάλης πήρε μια παράξενη έκφραση.

"Τι που;" ρώτησε ο Μιχάλης .

"ΕΕ;" είπα τελικά εγώ , και γελάσαμε σιγανά για να μην ενοχλήσουμε .

Μετά από μισή ώρα που μπορέσαμε - επιτέλους ! - να συνεννοηθούμε , διαλαξαμε να πάω εγώ να φερω τους καφέδες σε περίπτωση που έρθει κανένας γιατρός για να ενημερώσει .

Από ότι κατάλαβα , ήπιε υπερβολικά πολύ και η κοπέλα που καθαρίζει το σπίτι τον είδε στο πάτωμα του σαλονιού αναίσθητο όταν είχε κατέβει να πιει νερό .

Πήρα τους καφέδες και με γρήγορα βήματα ξανά πήγα στον όροφο που βρίσκεται η οικογένεια Παπαστράτος ..

Πλησίασα και πρόσεξα μια ακόμα φιγούρα να είναι παρούσα μαζί με τον Μιχάλη και την Άννα .

Από τα ρούχα που φορούσε κατάλαβα ότι ήταν γιατρός , και έτσι επιταγχυνα το βήμα μου πηγαίνοντας κοντά τους .

Μόλις μπόρεσα και έφτασα αυτός είχε ήδη γύρισε την πλάτη του στα παιδιά και κοιταξε εμένα με ένα λυπημένο βλέμμα πριν απομακρυνθεί.

"Τι έγινε;" είπα αγχωμένη , η Άννα είχε μια έκφραση σοκαρισμένη "είναι..;" πήγα να πω αλλά δεν μου έβγαινε .

"Νεκρός" απάντησε ο Μιχάλης και χαμογέλασε "είναι νεκρός" επανάλαβε και με αγκάλιασε , το ίδιο έκανε και οι Άννα .

"Είμαστε ελεύθεροι" μουρμούρισε στο αυτι μου.

🌸🌸🌸
ΚΑΙ BOOM EΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΓΙΝΕ
HE'S DEAD .

ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΤΟ ΠΑΡΤ ΑΓΑΠΕΣ ❤️

Vote and comment; 😭❤️

See you❤️