Μόλις είχα σηκωθεί από το κρεβάτι και νιώθω πολύ κουρασμένη. Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα. Ότι είχε γίνει με τον Gaara με κρατούσε ξύπνια. Ανησυχώ πολύ για αυτόν. Θέλω να μάθω τι έγινε. Έδειχνε νευριασμενος και ταυτόχρονα λυπημένος.

Ξύπνησα την Eli και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για το σχολείο. Όταν ετοιμάστηκα πήγα στην κουζίνα και άρχισα να φτιάχνω πρωινό. Μετά από λίγο ήρθε και η Eli.

-"Nashi τι έπαθε χθες ο Gaara και έφυγε;" με ρώτησε η Eli καθώς μπήκε στην κουζίνα και έκατσε σε μια καρέκλα.

-"Τίποτα. Απλά είχε κάτι δουλειές και έπρεπε να φύγει." της είπα καθώς τελείωσα τις τηγανίτες.

-"Λες ψέματα." είπε και την κοίταξα έκπληκτη.

-"Οχι δεν λέω." της είπα, προσπαθώντας να την πείσω.

-"Λες!" είπε φωνάζοντας.
-"Φταίω εγώ; Έκανα κάτι κακό;" με ρώτησε καθώς με κοίταξε με ένα στεναχωρημένο βλέμμα.

-"Όχι Eli δεν έκανες τίποτα. Απλά ο Gaara είχε δουλειά και έπρεπε να φύγει." της είπα καθώς την αγκάλιασα.
-"Μην ανησυχείς, είναι μια χαρά." της είπα καθώς την φίλησα στο μέτωπο.

Όμως ποιόν κοροϊδεύω; Εγώ είμαι αυτή που ανησυχεί πιο πολύ από τον καθένα. Αλλά προσπαθώ να καθησηχασω τον εαυτό μου με αυτά τα λόγια κάτι που είναι αδύνατον.

Επικρατούσε ησυχία ανάμεσά μας. Την αγκαλιαζα σφιχτά όπως και αυτή. Σύντομα όμως την άφησα.

- "Αλλά γιατί ανησυχείς τόσο πολύ;" είπα καθώς την κοίταξα στα μάτια.

-"Θέλω να ξανά παίξω μαζί του. Είχε πλάκα χθες."

-"Τότε θα τον καλέσω ξανά την επόμενη φορά που θα έρθεις εδώ."

-"Αλήθεια; Τέλεια!" είπε και με αγκάλιασε σφιχτά.

-"Λοιπόν ας φάμε. Έχουμε να πάμε σχολείο." της είπα και της ανακάτεψα τα μαλλιά.

Όταν τελειώσαμε το πρωινό πλύναμε τα πιάτα και φύγαμε για το σχολείο. Πρώτα πήγα την Eli σχολείο και μετά ξεκίνησα για το δικό μου. Δεν μπορώ να την αφήσω να πάει μόνη εξάλλου, είναι παιδί.

{...}

-"Nashi!"

Ήταν το πρώτο που άκουσα όταν έφτασα στο σχολείο. Και δεν χρειάστηκε να γυρίσω το κεφάλι μου για να καταλάβω ποιος ήταν.

-"Καλημέρα Naruto. Τι έγινε και φωνάζεις;" είπα καθώς γύρισα το κεφάλι μου στο μέρος του.

-"Καλημέρα Nashi. Θες να κάτσεις μπροστά μου σήμερα στα μαθηματικά;" με ρώτησε όταν με έφτασε.

-"Δεν διάβασες για το τεστ, έτσι;" τον ρώτησα, καθώς τον κοίταξα επίμονα περιμένοντας μια καλή δικαιολογία.

-"Είχα σκοπό να διαβάσω. Το ορκίζομαι, αλλά... δεν ξέρω τι έγινε." είπε αμήχανα, βάζοντας το δεξί του χέρι πίσω από το κεφάλι του ανακατευοντας τα μαλλιά του.

-"Επαιζες ηλεκτρονικά πάλι, έτσι;" τον ρώτησα, καθώς σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου θυμωμένη.

-"Εγώ... " πήγε να πει όμως εγώ εξακολουθούσα να τον κοιτάω θυμωμένη.
-" Ναι." είπε και παραδόθηκε.

Εγώ αναστέναξα, καθώς ξέρω ότι με το κήρυγμα δεν θα γίνει τίποτα. Του έχω πει πολλές φορές να διαβάσει, έστω και λίγο, όμως εξακολουθεί να μην βάζει μυαλό.

-"Τότε θα σιγουρευτώ να κάτσω μακριά σου." είπα καθώς άρχισα να κατευθύνομαι για την τάξη.

-"Μην το κάνεις αυτό Nashi. Σε παρακαλώ."

-"Οχι."

Με παρακαλούσαι όλη την ώρα μέχρι που μπήκε στην τάξη ο Shikaku-sensei, ο πατέρας του Shikamaru, ο οποίος μας κάνει μαθηματικά. Με το που μπήκε μας είπε να έχουμε μόνο ένα στυλό έξω. Όταν σιγουρεύτηκε ότι ήμασταν έτοιμοι άρχισε να μοιράζει τα τεστ.

Εγώ καθόμουν στο πρώτο θρανίο όσο για τον Naruto καθόταν στο προτελευταίο. Έτσι δεν θα μπορέσει να αντιγράψει. Ελπίζω να πάρει το μάθημα του.

Το τεστ κράτησε 15 λεπτά αν και εγώ ήμουν έτοιμη στο 10λεπτο. Είμαι καλή στα μαθηματικά εξάλλου. Και ημουν σίγουρη ότι όλα ήταν σωστά. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους άλλους όμως, γιατί οι πιο πολλοί τα πάνε χάλια σε αυτό το μάθημα.

Τέλος πάντων γράψαμε το τεστ, κάνανε και λίγο μάθημα και μετά χτύπησε το κουδούνι. Δεύτερη ώρα είχα Οικονομία με τον Kakazu-sensei και αν δεν κάνω λάθος και ο Gaara έχει το ίδιο μάθημα τώρα. Μόλις μπήκα στην τάξη το πρώτο που έκανα ήταν να ψάξω τον Gaara. Δεν ήταν πουθενά όμως. Διέκρινα τους φίλους μου, τους οποίους χαιρέτησα και μίλησα μαζί τους για λίγο, και μετά έκατσα στην θέση μου περιμένοντας τον Gaara να έρθει. Μπήκε στην τάξη ο Kakazu-sensei και όλοι ετοιμαστηκαμε για μάθημα. Μετά από λίγο όμως χτύπησε η πόρτα.

-"Συγνώμη που άργησα." είπε ο Gaara καθώς μπήκε στην τάξη.

-"Δεν πειράζει, αρκεί να μην ξαναγίνει." του είπε ο Kakazu-sensei και ο Gaara κάθισε στην θέση του.

Εγω τον κοίταξα και του χαμογέλασα όμως ο Gaara κοίταξε στην αντίθετη πλευρά. Αυτό με έκανε να ανησυχώ ακόμα πιο πολύ. Αυτή την φορά όμως ανησυχούσα για τον εαυτό μου.

Έκανα κάτι κακό;
Εγώ φταίω που έφυγε χθες;
Τι έγινε;

Το μυαλό μου ταξίδευε σε αυτές τις ερωτήσεις, όμως καμία απάντηση δεν ερχόταν. Ήμουν έτοιμη να κλάψω στην σκέψη ότι εγώ και ο Gaara ήμαστε χωριστά.

Σύντομα η ώρα τελείωσε και όλοι σηκώθηκαν να πάνε στο επόμενο μάθημα. Γύρισα το κεφάλι μου στην θέση του Gaara και είδα ότι μόλις είχε φύγει. Πήρα γρήγορα τα πράγματά μου και έτρεξα από πίσω του.

-"Gaara περίμενε!" του φώναξα αλλά δεν σταμάτησε.

Με αποφεύγει;

-"Gaara τι κάνεις;" τον ρώτησα χαμογελωντας μόλις τον έφτασα.

-"Καλά." ήταν το μόνο που είπε.

Ακόμα αρνιόταν να με κοιτάξει. Ανησυχώ για αυτόν και αυτός μου φέρεται έτσι; Τι έγινε; Χθες ήταν μια χαρά.

-"Τι έγινε και έφυγες βιαστικά χθες;" τον ρώτησα λυπημένη και ανήσυχη.

-"Τίποτα."

-"Εδειχνες πολύ θυμωμένος για να μην έγινε κάτι."

-"Είπα δεν έγινε τίποτα."

-"Δεν μπορείς να με κοροϊδεύσεις. Κάτι έγινε. Μπορείς να μου το πεις, δεν θα το πω σε κανέναν."

-"Δεν έγινε τίποτα."

-"Λες ψέματα. Τι έγινε;"

-"Είπα τίποτα."

-"Λες ψέματα πάλι. Τι έγινε;"

-"ΕΊΠΑ ΤΙΠΟΤΑ. ΆΦΗΣΕ ΜΕ ΉΣΥΧΟ." μου φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε.

Ένιωσα την καρδιά μου να σπάει εκείνη την στιγμή.

-"Συγνωμη." ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω.

Μετά άρχισα να τρέχω. Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Θα πήγαινα στο μοναδικό μέρος που μπορώ να κλάψω ήσυχη. Στην ταράτσα του σχολείου. Είναι πάντα ήσυχα εκεί. Ήθελα να πάω να κλάψω κάπου μόνη, όμως ήταν αργά, τα δάκρυα είχαν ήδη αρχίσει να πέφτουν.

Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Προσπέρασα πολλά άτομα και κάποιοι από αυτά ήταν οι φίλοι μου, όμως δεν με ενδιαφέρει. Τους άκουσα να φωνάζουν το όνομα μου, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω. Η φωνή του Gaara στο μυαλό μου να μου φωνάζει με κάνει να τρέχω πιο γρήγορα. Ήθελα να φύγω μακρυά της. Ήθελα να την ξεχάσω, να πάψω να την ακούω, όμως τα δάκρυα την έφερναν πίσω.

Πριν το καταλάβω βρισκόμουν μπροστά στην πόρτα της ταράτσας. Την άνοιξα και την έκλεισα με δύναμη. Πήγα και έκατσα κάπου με σκιά και άρχισα να κλαίω χωρίς να με νοιάζει άμα με ακούσει κάποιος.

Πλέον ήμουν μόνη.

"ΕΙΠΑ ΤΙΠΟΤΑ! ΆΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΩ!" ξανά και ξανά τα λόγια του έρχονται στο μυαλό μου. Δεν καταλαβαίνω.

Τι έγινε;
Τι έκανα;
Γιατί το αξίζω αυτό;

Ήμουν τόσο καλή μαζί του. Πάντα πρόσεχα τι έκανα, τι έλεγα. Κι όμως έγινε αυτό. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Γιατί με μισεί;

Τι του έκανα;

♥♥ Comment and Vote ♥♥