Όταν έφτασα με τον Gaara στο ιατρείο του σχολείου πετύχαμε την νοσοκόμα να βγαίνει. Μου ζήτησε να περιποιηθω εγώ τον Gaara μέχρι να γυρίσει. Θα πήγαινε στους άλλους τραυματίες μάλλον, στον Arata και τους φίλους του.

Όταν μπήκαμε στο γραφείο της νοσοκόμας τον έβαλα να κάτσει στο κρεβάτι. Πήρα το κουτί με τις πρώτες βοήθειες και άρχισα να περιποιουμε τις πληγές του όσο πιο απαλά μπορούσα.

Κανένας μας δεν μιλούσε. Υπήρχε απόλυτη ησυχία μεταξύ μας που έκανε λίγο αμηχανη την στιγμή. Μετά από λίγο είχα τελειώσει. Εβαλα το κουτί στην θέση του και έκατσα δίπλα στον Gaara.

-"Συγγνώμη." είπα καθώς κοιτούσα το πάτωμα.

-"Για ποιο πράγμα;" με ρώτησε μπερδεμένος.

-"Άμα δεν ήμουν εγώ δεν θα βρισκόσουν εδώ τώρα και σε αυτή την κατάσταση. Σίγουρα είμαι μπελάς."

Ακόμα δεν μπορούσα να χονεψω τι είχε γίνει. Ο Gaara βρίσκετε εδώ εξαιτίας μου. Έχει χτυπήσει εξαιτίας μου. Άμα τον φοβόμουν όπως όλοι ή δεν τον είχα γνωρίσει δεν θα βρισκόταν εδώ.

Γιατί πάντα τα κάνω όλα χάλια στην ζωή μου;

-"Δεν νομίζω ότι είσαι μπελάς. Τα μπισκότα ήταν δικά σου έτσι δεν έπρεπε να τα πάρουν. Και όσο για τον Arata δεν είχε κανένα δικαίωμα να σου κάνει ότι έκανε." είπε καθώς με κοιτούσε στα μάτια.

Τι είναι αυτά που λέει; Είναι γεμάτος πληγές και μελανιές εξαιτίας μου. Πρέπει να με μισεί.

-"Μα Gaara κοίτα πως σε έκαναν. Δεν έπρεπε να με βοηθήσεις. Έπρεπε να κάτσεις να κοιτάς, όπως όλοι οι άλλοι." του είπα καθώς τον κοίταξα στα μάτια.

-"Δεν μπορώ να κάθομαι και να βλέπω την μόνη φίλη που έχω να πληρώνεται. Έγινες φίλη μου επειδή το ήθελες παρόλο που όλοι με φοβούνται και με μισούν. Και πίστεψε με χαίρομαι που το έκανες αυτό, διότι πλέον δεν είμαι μόνος. Έτσι και εγώ πρόκειται να προστατέψω την μοναδική μου φίλη."

Εκείνη την στιγμή ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. Ήμουν τόσο χαρούμενη που δεν είναι μόνος πλέον και που έχει εμένα να του καλυπτω αυτό το κενό. Είμαι χαρούμενη που το έκανε όλο αυτό για μένα, που με προστάτεψε.

-"Gaara χαίρομαι που δεν με μισείς. Νόμιζα ότι μετά από αυτό δεν θα ήθελες να κάνουμε παρέα."

-"Μην ανησυχείς. Πάντα θα είμαι εδώ για εσένα." είπε έχοντας ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπό του.

Νιώθω τόσο ωραία. Νιώθω ότι τον αγαπώ ακόμα περισσότερο τώρα. Νιώθω ότι τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει. Νιώθω ασφαλείς.

-"Gaara τώρα που το θυμήθηκα. Οι φίλοι μου θα βγουν το Σάββατο το απόγευμα και μου είπαν να πάω. Θες να έρθεις και εσύ;"

Με όλα αυτά που έγιναν ξέχασα να τον ρωτήσω άμα θέλει να έρθει. Πως μπόρεσα να ξεχάσω κάτι τόσο σημαντικό; Αλλά δεν έγιναν και λίγα σήμερα έτσι το βρίσκω λογικό.

-"Καλύτερα όχι."

-"Μην ανησυχείς είπα τους φίλους μου ότι θα έρθεις και δεν έχουν πρόβλημα."

-"Σίγουρα δεν έχουν πρόβλημα; Είμαι ένα τέρας εξάλλου."

-"Gaara! Πρώτον δεν είσαι τέρας και δεύτερον μην ανησυχείς τους είπα ότι θα έρθεις έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα. Εξάλλου άμα έρθεις θα κάνεις καινούριους φίλους. Λοιπόν;"

-"Θα το σκεφτώ και θα σου πω."

Τέλεια! Αυτό σημαίνει ότι έχω πιθανότητες να βγω μαζί του. Δεν θα ήμαστε μόνοι αλλά και πάλι θα βγούμε μαζί. Κάτι σαν ραντεβού. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Αν και θα ήθελα ένα πραγματικό ραντεβού μαζί του.

-"Ωραία και κάτι ακόμα. Θα ήθελες να ανταλλάξουμε τηλέφωνα;"

-"Φυσικά."είπε και πήρε ένα χαρτί πάνω από το γραφείο που ήταν στο ιατρείο.

Έγραψε το τηλέφωνό του, όπως και εγώ έγραψα σε ένα άλλο χαρτί το τηλέφωνο μου, και ανταλλάξαμε χαρτιά.

Απο την χαρά που νιώθω αυτή την στιγμή μου έρχεται να φωνάξω ή μάλλον να τον φιλήσω.

Η καλύτερη μέρα της ζωής μου.

{...}

Η υπόλοιπη μέρα πέρασε γρήγορα και, επιτέλους, τελείωσε το σχολείο. Κατέβαινα τα σκαλοπάτια του σχολείου όταν είδα τον Gaara.

-"Gaara περίμενε!" του φώναξα καθώς έτρεξα στο μέρος του.
-"Θες να φύγουμε μαζί σήμερα;"

-"Θα το ήθελα, αλλά έχω μεταφορικό μέσο."

-"Τι εννοείς;"

Τότε μια λιμουζίνα σταμάτησε μπροστά από το σχολείο. Ήταν μαύρη και φαινόταν να ήταν καινούρια. Σίγουρα κάποιος έχει πολλά λεφτά για τέτοιες πολυτέλειες.

-"Βλέπεις ήρθαν να με πάρουν."

-"Τι; Αυτή η λιμουζίνα είναι δικιά σου;" τον ρώτησα έκπληκτη.

-"Ναι."

Ηξερα ότι είχε λεφτά, αλλά δεν περίμενα τόσα πολλά. Σίγουρα δεν θα του λείπει τίποτα. Θα έχει ότι θέλει οπότε το θέλει. Αυτό κάνουν όσοι έχουν λεφτά εξάλλου.

-"Είναι εντυπωσιακή." είπα καθώς την θαύμαζα.

-"Το ξέρω. Λοιπόν πρέπει να πηγαίνω τα λέμε." είπε καθώς μπήκε στην λιμουζίνα και έφυγε.

Νομίζω ότι όταν μπήκε στην λιμουζίνα έδειχνε λυπημένος, μετανιωμένος, θυμωμένος. Τόσα συναισθήματα για μόνο μια στιγμή είναι πολλά. Και όλα αυτά τα συναισθήματα θα τον κάνουν να πονάει πολύ.

Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος;

Αναρωτιέμαι τι έγινε;

Ποιος φταίει και είναι έτσι;

♥♥ Comment and Vote ♥♥