Gaara's POV

-"Που είναι ο Rasa;" ρώτησα μια υπηρετρια.

-"Στο δωμάτιο του." μου απάντησε.

Την ευχαρίστησα και άρχισα να προχωρώ για το δωμάτιο του.

Ελπίζω να μην μετανιώσω αυτό που θα κάνω. Πρέπει να μιλήσω με τον Rasa και να ακούσω από τον ίδιο την αλήθεια. Το ξέρω ότι μου είπε η Nashi τα πάντα αλλά θέλω να σιγουρευτώ ότι δεν είναι ψέματα. Ότι δεν είναι ένα ψέμα που δημιούργησε ο πατέρας μου για να την κρατήσει μακριά μου.

Αν και ξέρω ότι η Nashi δεν θα με αφήσει ποτέ, ανησυχώ πολύ. Δεν θέλω να γίνει κάτι και να μείνω πάλι μόνος. Το μισώ να είμαι μόνος. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την μοναξιά.

Σε λίγο βρισκόμουν μπροστά από το δωμάτιο του. Πήρα μια βαθιά ανάσα και χτύπησα την πόρτα. Ακούστηκε ένα απαλό 'Περάστε' και έτσι άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα.

Ο Rasa με κοίταξε λίγο έκπληκτος όταν με είδε, καθώς δεν συνηθίζω να του μιλάω ή κάτι τέτοιο. Μετά όμως χαμογελασε. Περίεργο.

-"Θέλω να μιλήσουμε." είπα και άρχισα να τον πλησιάζω.

Καθόταν στο μπαλκόνι με ένα μπουκάλι αλκοόλ. Μάλλον ουίσκι. Μετά τον θάνατο της μητέρας μου είναι σχεδόν πάντα με ένα μπουκάλι αλκοόλ στο χέρι. Μόνο όταν είναι για δουλειές δεν πίνει.

-"Απο ότι φαίνεται σου μίλησε η Nashi." είπε και ήπιε λίγο από το ποτό που είχε το ποτήρι του.

-"Ώστε το περίμενες;" τον ρώτησα καθώς έκατσα απέναντί του.

-"Ναι. Μου το υποσχέθηκε εξάλλου." είπε και χαμογελασε λίγο.

-"Ναι. Πάντα κρατάει τις υποσχέσεις της."

-"Τώρα το ξέρω και εγώ αυτό." είπε και επικράτησε λίγη ησυχία ανάμεσά μας.

-"Νομίζω ότι έχεις να μου πεις κάτι." είπα και εκείνος κούνησε θετικά το κεφάλι του.

Μετά πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να μου λέει τα πάντα, ότι μου είπε και η Nashi. Καθώς τα έλεγε αυτά φαινόταν να κρατάει μερικά δάκρυα πίσω, όπως και εγώ. Φαινόταν ότι έλεγε την αλήθεια, ότι όλα αυτά δεν είναι ψέματα, ότι δεν θα έφτιαξε μόνος του.

Ίσως δεν ήθελε να μιλήσει για αυτό όμως πρέπει να μου πει τι έγινε. Πρέπει να μάθω την αλήθεια και αυτό έκανα.

-"Γιατί δεν μου μίλησες για αυτό πιο νωρίς;"

Ήταν το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα όταν τελείωσε να μου λέει τι έγινε.

-"Προσπάθησα αρκετές φορές να πιάσω κουβέντα μαζί σου αλλά πάντα με απέφευγες."

-"Συγνώμη." είπα και εκείνος με κοίταξε έκπληκτος.
-"Εξαιτίας της ψεύτικης εικόνας για εκείνη την μέρα, που είχα δημιουργήσει, δεν σε άφηνα να μου πεις τι έγινε. Δεν σε άφηνα να με πλησιάσεις, να έχουμε χρόνο μαζί."

Πλέον με κοιτούσε με γουρλωμένα ματιά και πιο έκπληκτος από πριν. Πότε ξανά δεν του έχω μιλήσει ήρεμα και χωρίς νεύρα ή ψυχρά. Πάντα τον μισούσα. Όμως τώρα... τώρα είναι διαφορετικά. Τώρα ξέρω την αλήθεια και θα επανορθώσω για όλα τα λάθη μου.

-"Δεν φταις εσύ. Έπρεπε να σου τα πω όλα από την αρχή ακόμα και με το ζόρι. Ετσι εγώ συγνώμη."

-"Εάν μας δει και μας ακούσει κάποιος θα τρελαθεί." είπα και γέλασα λίγο.

-"Ναι όντως. Ποιος να το φανταζόταν ότι θα ζητούσαμε συγνώμη ο ένας από τον άλλον; Θα νομίζει ότι ονειρεύεται." είπε ο Rasa και γέλασε και αυτός.

Όταν ηρεμήσαμε επικράτησε λίγη ησυχία. Ήταν η πρώτη φορά που μιλούσα και γελούσα μαζί του. Ελπίζω να κάνουμε κι άλλα τέτοια πράγματα μαζί, ως οικογένεια.

-"Η Nashi τελικά είναι ξεχωριστή." είπε ο Rasa μετά από λίγο.

-"Ναι όντως. Κάνει το αδύνατο δυνατό."

-"Ελπίζω να την παντρευτείς αλλιώς δεν θα σου ξαναμιλήσω ποτέ." είπε και μου χαμογελασε.

-"Μην ανησυχείς. Αυτό έχω σκοπό να κάνω."

-"Χαίρομαι." είπε και χαμογελασε.
-"Ξέρεις η Nashi μοιάζει αρκετά στην μητέρα σου."

-"Αλήθεια;"

-"Ναι. Σκέφτεται πρώτα τους άλλους και μετά τον εαυτό της. Εάν βάλει κάτι στο μυαλό της θα το κάνει με κάθε κόστος και είναι λίγο πεισματάρα πιστεύω. Ναι μου θυμίζει τόσο πολύ την μητέρα σου, την Karura."

Εγώ δεν είπα τίποτα και απλά χαμογέλασα. Έπρεπε να το περιμένω ότι θα έχω ίδια γούστα με τον πατέρα μου. Απλά δεν περίμενα τόσο ίδια.

Τότε μια ερώτηση εμφανίστηκε και έμεινε στο μυαλό μου.

-"Ras- εννοώ πατέρα.."

Όταν το είπα αυτό ο Rasa χαμογελασε σαν να μην υπήρχε αύριο. Πρέπει να νιώθει πολύ ωραία που ακούει τον γιο του μετά από χρόνια να τον λέει 'πατέρα' πάλι.

-"Είπες ότι εκείνη την μέρα της επίθεσης γνώρισα ένα κορίτσι. Ποιο ήταν;"

-"Η Nashi." είπε απλά με ένα χαμόγελο στα χείλη του.

Εγώ τον κοίταξα έκπληκτος. Ίσως εκείνη την μέρα έχασα την μητέρα μου, αλλά γνώρισα κάποιον που άλλαξε την ζωή τώρα. Την Nashi!

Πως γίνεται να το ξέχασα και αυτό;

-"Ούτε η Nashi το θυμόταν όταν της το είπα. Ήσασταν μικροί εξάλλου, δεν μπορείτε να τα θυμάστε όλα." είπε ο Rasa όταν είδε την αντίδραση μου.

-"Μάλλον ήταν γραφτό να είμαι μαζί της." είπα μετά από λίγο και χαμογέλασα.

-"Ναι ήταν." είπε ο Rasa και χαμογελασε και αυτός.
-"Θα ήθελα να την γνωρίσω καλύτερα. Τι θα έλεγες να την καλέσεις για φαγητό;"

-"Σίγουρα, αλλά μετά του Αγίου Βαλεντίνου. Έχει πολύ δουλειά τώρα."

-"Δουλεύει σε ζαχαροπλαστιο εάν δεν κάνω λάθος."

-"Ναι έτσι δεν έχει πολύ χρόνο."

-"Κατάλαβα. Όταν είναι ελεύθερη πες της να έρθει. Θα την περιμένω."

-"Εγινε." είπα και χαμογέλασα.

Ποιος να το περίμενε ότι θα τα βρω με τον πατέρα μου;; Ότι θα μιλάμε και θα γελάμε μαζί;!

Σίγουρα κανένας.

Όμως χαίρομαι που έγινε αυτό. Και το χρωστάω στην Nashi. Της χρωστάω τόσα πολλά. Ένωσε την οικογένεια μου. Πήρε θα κομμάτια που είχαν σκορπιστει και τα έβαλε όλα μαζί.

Κάποιος άλλος δεν θα ανακατευονταν, δεν θα έδινε σημασία για το τι συμβαίνει στην οικογένεια μου, αλλά η Nashi είναι διαφορετικια. Δεν με γνώριζε σχεδόν καθόλου και όμως με βοήθησε. Έκανε το αδύνατο δυνατό.

Δεν θα την αφήσω ποτέ. Εάν αφήσω ένα τόσο μοναδικό άτομο τότε είμαι τρελός.

♥♥ Comment and Vote ♥♥