Επόμενη μέρα

Ανοίγω τα μάτια μου και φεύγω γρήγορα από το σπίτι της Σίας. Είναι η μόνη που σε δέχεται σπίτι της χωρίς εξηγήσεις. Μετά το χθεσινό συμβάν με τον Σωτήρη δεν γύρισα στο σπίτι ούτε για πλάκα. Ντρεπόμουν τόσο να κοιτάξω την αδερφή μου στα μάτια όσο και να μιλήσω με τον Σωτήρη.

Ίσως αυτό όλο να ήταν μία δικαιολογία για να καλύψει τι πραγματικά συμβαίνει αλλά φαινόταν τόσο αληθινός ακόμη και οι κινήσεις του ήταν φυσικές. Και σήμερα όμως δουλεύω μαζί του. Η αδερφή μου το βλέπει σαν ένα πλεονέκτημα για την μελλοντική μου δουλειά. Μα πως είναι δυνατόν να μην βλέπει και τα αρνητικά της υπόθεσης; Μας εμπιστεύεται τόσο εύκολα.

Ίσως δεν περιμένει κάτι διαφορετικό από τα δικά της άτομα.

Μπαίνω στο γραφείο μου με την ελπίδα πως ο Σωτήρης δεν έχει έρθει. Για καλή μου τύχη τόσο το δικό μου όσο και το δικό του γραφείο είναι άδειο. Εφόσον δεν έχω κάποια εντολή από κάποιον αποφασίζω να οργανώσω την χαρτούρα που υπάρχει σε αυτό το μέρος.

Δεν μου αρέσει η ακαταστασία. Θέλω τα πάντα γύρω μου να είναι τακτοποιημένα με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ακόμη δεν έχω καταλάβει σε τι είδους εταιρία δουλεύω. Το μόνο που κάνω είναι να δίνω καταλόγους με ονόματα ή απλά φτιάχνω καφέδες στον Σωτήρη και στους άλλους.

Εγώ βέβαια επιμένω. Δεν μου φαίνεται πως ο Σωτήρης είναι ο κάτοχος της εταιρίας. Αυτός βέβαια ισχυρίζεται το αντίθετο. Τι άλλο θα έκανε τόσο ψώνιο που είναι;

Με αυτήν την σκέψη γελάω. Το δυνατό μου γέλιο αντηχεί στους γυμνούς τοίχους. Ίσως θα πρέπει να είμαι πιο ήσυχη μέσα στην εταιρία. Οι άλλοι δουλεύουν και δεν δίνω την καλύτερη εντύπωση εάν γελάω σε ένα άδειο δωμάτιο. Θα με περάσουν για τρελή.

Εντάξει! Αρκετό χρόνο έχασα φλυαρώντας. Βγάζω τους πολύχρωμους φακέλους και ξεφυλλίζω το κάθε φύλλο. Δεν μπορώ να πω πως είναι τακτοποιημένα. Πολλές αναφορές λείπουν ενώ άλλες είναι χωρίς υπογραφή.

Άλλες είναι σε λάθος σειρά ενώ σε ορισμένες έχει πέσει σκουρόχρωμο μελάνι ακριβώς στα σημεία που δεν έπρεπε. Αυτό έγινε σίγουρα επίτηδες. Προσπαθώ να διακρίνω το παραμικρό αλλά δεν τα καταφέρνω.

Ακόμη ένα φύλλο μου τραβά την προσοχή. Αφορά μία συγκεκριμένη συνάντηση το 2016. Το θέμα έχει μουτζουρωθεί όπως και αυτοί που συμμετείχαν. Οι υπογραφές είναι βιαστικά βαλμένες εκτός από μία. Σε αυτήν μπορώ να διακρίνω το επίθετο.. Προκοπίου.

Το όνομα αυτό όμως αναφέρεται ως μέτοχος και όχι ως ιδιοκτήτης της εταιρίας. Αυτό είναι πρακτικά αδύνατο αφού ο Σωτήρης... ή δεν είναι ο Σωτήρης; Αλλά ο αδερφός του εκείνον τον καιρό έτρεχε με την αστυνομία. Τοποθετώ το χαρτί μέσα στην τσάντα μου και βάζω τους φακέλους στην θέση τους. Μερικές φορές είναι καλύτερο να ψάχνεις τα πράγματα απευθείας από την πηγή.

Αφού πληροφορούμαι από την γενική γραμματέα πως ο Σωτήρης θα λείψει αρκετή ώρα, πηγαίνω στο γραφείο του με βήμα σταθερό έτσι ώστε να μην κινήσω υποψίες. Κλείνω απαλά την πόρτα και κατεβάζω τις περσίδες για να μην φαίνομαι. Έπειτα πηγαίνω στο γραφείο και ανοίγω βιαστικά τα συρτάρια. Ψάχνω να βρω το οτιδήποτε αλλά βρίσκω μόνο καταλόγους.

Το τελευταίο συρτάρι όμως είναι κλειδωμένο. Όμως ξέρω που έχει το κλειδί. Τον παρατηρώ αρκετές φορές όταν δεν έχω δουλειά. Παίρνω στα χέρια μου την κορνίζα στο γραφείο του και την ανοίγω. Αρπάζω το κλειδί και ξεκλειδώνω με άγαρμπες κινήσεις το ξύλινο συρτάρι. Αντικρίζω δεσμίδες χρημάτων αλλά τις αγνοώ και συνεχίζω την έρευνα.

Εδώ και δύο λεπτά κρατώ σοκαρισμένη το μοναδικό χαρτί που βρισκόταν στο ξύλινο, καταραμένο, τελευταίο συρτάρι. Δεν μπορώ να χωνέψω τον τίτλο, το θέμα, το περιεχόμενο. Οι προτάσεις που είναι σχηματισμένες μπροστά μου, φτάνουν στο μυαλό μου χώρια, χωρίς νόημα.

«Ένταλμα σύλληψης.. απόφαση δικαστηρίου.. τι έκανες Σωτήρη;;» Με τρεμάμενα χέρια βγάζω φωτογραφία το έγγραφο και αφού το διαβάζω ακόμη δύο φορές το βάζω μέσα και κλειδώνω με αργές κινήσεις.

Εφόσον τοποθετώ τα πάντα στην θέση του διαισθάνομαι υγρές κηλίδες στα μάγουλα μου. Διώχνω με τα δάχτυλα μου τα δάκρυα μου και αγγίζω το κινητό μου.

Δεν ξέρω εάν είναι λάθος αυτό που θα κάνω μα πρέπει να τα πω κάπου. Να ελαφρύνω έστω και λίγο την καρδιά μου. Βλέπω την επαφή του Γιώτη και παρατηρώ την φωτογραφία που έχω επιλέξει.

Είμαστε οι δυο μας στο Λούνα Παρκ και συγκεκριμένα στην Ρόδο. Με έχει στην αγκαλιά του και το πρόσωπο του είναι κρυμμένο στα μαλλιά μου. Φοβόμουν τόσο το ύψος αλλά ο Γιώτης με έβαλε στην αγκαλιά του και αμέσως ξέχασα κάθε τι που με απασχολούσε. Τα δευτερόλεπτα περνούν βασανιστικά ώσπου ακούω την φωνή του.

«Σόφι; Τι έγινε; Είσαι καλά;»

«Ευχαριστώ που ρωτάς»

«Συνέβη κάτι;» Με διακόπτει.

«Εντάξει θα σου πω. Είμαι στο γραφείο του Σωτήρη με δική μου πρωτοβουλία. Για την ακρίβεια έψαχνα κάποια φυλλάδια αλλά ανακάλυψα κα-κάτι άλλο» Κομπιάζω να συνεχίσω. Νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό μου. Ίσως να έβγαλα ένα βιαστικό συμπέρασμα ή απλά να είναι κάτι ψεύτικο. Καλύτερα να περιμένω εξηγήσεις..

«Λέγε τι είναι θα με σκάσεις» Δεν προλαβαίνω να απαντήσω. Το κινητό μου βρίσκεται πια στα χέρια του Σωτήρη του οποίου το πρόσωπο είναι κόκκινο από θυμό και το σαγόνι του σφιγμένο. Σύντομα τερματίζει την κλήση.

«Τι στο καλό κάνεις στο γραφείο μου;» Μιλάει σιγανά με απειλητικό τόνο. Τι λες μωρέ! Αντί να θυμώσω εγώ, μου κάνει κήρυγμα αυτός; Σα δεν ντρέπεται!

«Ήρθα απλά να καθαρίσω Σωτήρη! Όμως φαίνεται πως μας κρύβεις πολλά»

«Σοφία δεν έχεις το δικαίωμα να γνωρίζεις τίποτα για μένα» Μου τονίζει κάνοντας μικρά βήματα μηδενίζοντας την απόσταση μεταξύ μας.

«Εγώ όχι. Η Ειρήνη όμως;»

«Η Ειρήνη γνωρίζει ό,τι πρέπει να ξέρει» Λέει με απόλυτη ηρεμία.

«Ακόμη και ότι σκότωσες άνθρωπο;» Ψιθυρίζω. Εκπλήσσεται για λίγα δευτερόλεπτα μα έπειτα ένα οργισμένο βλέμμα κυριαρχεί σε κάθε άκρο του προσώπου του.

«Μα φυσικά δεν καθάριζες!» Αρπάζει άγρια το χέρι μου και το πιέζει αρκετά έτσι ώστε να μου ξεφύγει ένας αναστεναγμός πόνου. Τον κοιτάζω φοβισμένα ενώ νιώθω την καρδιά μου στο στήθος μου να χοροπηδά.

«Εάν τολμήσεις να πεις στον οποιοδήποτε αυτό που βρήκες, θα σε καταστρέψω. Αν και δεν θέλω» Με αφήνει τόσο απότομα που παραπατάω. Μόλις βρίσκω την ισορροπία μου κατευθύνομαι προς την πόρτα.

«Συγγνώμη» Λέμε ταυτόχρονα.

«Δεν έπρεπε να σου φερθώ έτσι»

«Κι εγώ δεν έπρεπε να ψάξω πράγματα που δεν με αφορούν» Χαμογελάμε συγκροτημένα και βγαίνω από το γραφείο.

Δεν την γλίτωσες Σωτήρη... εγώ θα ψάξω για σένα. Κάτι δεν μου κολλάει και θα το ανακαλύψω. Μόνη μου. 

*Tέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας άρεσε. Η ιστορία εξελίσσεται και μας μένουν λίγα επεισόδια μέχρι να αρχίσει η πραγματική δράση. 

Τι λέτε να γίνει μετά;

Αφήστε τα σχόλια σας εδώ 

Μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι 🌟 και αφήστε ένα σχόλιο 💬.

See you soon*