Λίγες μέρες μετά..

Από το τελευταίο περιστατικό ο Σωτήρης έχει αλλάξει πολύ. Είναι πιο τρυφερός και εκδηλωτικός. Πολλές φορές καρφώνει το βλέμμα του πάνω του ή κάθεται δίπλα μου με κάθε ευκαιρία. Με βοηθάει με τις δουλειές και με τα μαθήματα. Γενικότερα έχουμε μία καλή σχέση.

Αυτό δεν συμβαίνει όμως με την Ειρήνη. Αν και έδωσε τα χρήματα για το δικαστήριο, η σχέση τους γνωρίζει κρίση. Η Ειρήνη θύμωσε που ο Σωτήρης ξέχασε την επέτειο τους και δεν ετοίμασε τίποτα.

Βγήκαν έξω, σε ένα κοντινό εστιατόριο και μόλις γύρισαν η Ειρήνη κοιμήθηκε απευθείας αφήνοντας τον Σωτήρη μόνο του στο σαλόνι. Απ' από ό,τι μου είπε η αδερφή μου πίστευε ότι θα της δώσει ένα δαχτυλίδι ή κάποιο κόσμημα. Δηλαδή τι περίμενε; Τα έχουν αρκετό καιρό αλλά μόλις τώρα έμειναν μαζί και ήδη έχουν μαλώσει τουλάχιστον δύο φορές.

Η αδερφή μου είναι πάντα κουρασμένη και λείπει τουλάχιστον δεκατέσσερις ώρες. Επομένως μένει με τον Σωτήρη τρεις με τέσσερις ώρες αλλά και πάλι είναι κουρασμένη, έτοιμη για ύπνο. Τον περισσότερο χρόνο τον περνά στην δουλειά ή στην σχολή ενώ συχνά πηγαίνει στον δικηγόρο μας, ο οποίος πληρώνεται από τον Σωτήρη.

Στον οικονομικό τομέα βοηθάω κι εγώ πια καθώς έπιασα δουλειά στην εταιρία του Σωτήρη. Βέβαια ο Σωτήρης επέλεξε να γίνω βοηθός του και να δουλεύω όσο ώρες μπορώ. Το γραφείο όπως περίμενα είναι μεγάλο και μπορεί να βλέπει στου Σωτήρη.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως ο χώρος του Σωτήρη είναι σαν όλους του άλλους. Δεν μοιάζει με γραφείο διευθυντή. Αρχικά σκέφτηκα πως θα ήταν απλά συνεταίρος μα δεν πηγαίνει στα μίτινγκ ούτε λαμβάνει πολλά τηλεφωνήματα.

Γι' αυτό άρχισα να κρατάω τις επιφυλάξεις μου και έχω βάλει στόχο να ανακαλύψω τα πάντα γι' αυτόν όποιο και εάν είναι το κόστος.

Η πόρτα ανοίγει και στο δωμάτιο εισέρχεται ο Σωτήρης. Φοράει το κλασσικό κουστούμι του και κρατά τον χαρτοφύλακα του.

«Κάποια αργεί να σηκωθεί μου φαίνεται ε;»

«Μα είναι Σάββατο! Και πρέπει να διαβάσω για τα μαθήματα.. Δευτέρα λυκείου πάω. Με εκμεταλλεύεστε!» Παραπονιέμαι αλλά το παρατηρώ το αμετάπειστο βλέμμα του και σηκώνομαι.

Βάζω ένα παντελόνι, γόβες, άσπρο πουκάμισο και κόκκινο σακάκι ενώ βάφομαι τόσο όσο χρειάζεται.

Ο Σωτήρης δεν έχει πάρει τα μάτια του από πάνω μου. Η ματιά του αποκαλύπτει τα μπερδεμένα συναισθήματα του. Μοιάζει ξαφνιασμένος και ταυτόχρονα γοητευμένος από το θέαμα που το προσφέρω. Ένα στραβό και καθαρά πονηρό χαμόγελο στολίζει τα χείλη του. Παίρνω την τσάντα μου και πηγαίνουμε στο ακριβό αμάξι του.

«Σήμερα έρχεται ένας αρκετά σημαντικός πελάτης. Φρόντισε να είσαι ευγενική. Α και σε προειδοποιώ είναι λίγο ματάκιας. Εάν νιώσεις άβολα μου λες. Θα το καταλάβω κι εγώ από την έκφραση σου. Μην φοβάσαι τίποτα όσο είμαι εκεί εγώ» Κουνάω θετικά το κεφάλι και πλέκω τα δάχτυλα μου μεταξύ τους. Κοιτάζω χαμηλά.

«Μην έχεις άγχος μικρή. Πρέπει να ηρεμήσεις λίγο. Άλλωστε είσαι από την φύση σου ευγενική. Και έχεις και εμένα μαζί σου» Μου υπενθυμίζει.

Το αυτοκίνητο σταματάει και πηγαίνουμε στα γραφεία μας. Ετοιμάζω κάποια έγγραφα και στέλνω στον Σωτήρη έναν κατάλογο ονομάτων. Λίγη ώρα μετά ένας σκυθρωπός άντρας με γκρίζα μαλλιά και γένια προχωρά ως το γραφείο μου.

«Ο κύριος Σωτήρης;»

«Τώρα έρχεται» Τον ειδοποιώ και σηκώνομαι. «Καθίστε. Μήπως θέλετε να πιείτε κάτι;»

«Ναι. Θα ήθελα έναν καφέ αλλά θα πιω μαζί με το αφεντικό σου οπότε μην κουράζεσαι. Καινούργια γραμματέας ε; Πολύ ωραία» Ένα απαίσιο χαμόγελο κάνει την εμφάνιση του και προσπαθεί να με πλησιάσει με αργά, μεγάλα βήματα.

«Για ποιο θέμα θα μιλήσετε με τον κύριο Προκοπίου;»

«Αυτό είναι ανάμεσα σε εμένα και σε εκείνον. Εσύ είσαι μία απλή γραμματέας, σωστά;»

«Εάν το θεωρείτε αυτό τι να πω τότε;» Χαμογελάω όσο πιο γλυκά μπορώ. Ο άντρας που έχω μπροστά μου έρχεται σε απόσταση αναπνοής μα δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Πρέπει να είμαι ευγενική.

Για καλή μου τύχη ο Σωτήρης φτάνει στο γραφείο μου.

«Αντώνη πήγαινε στο γραφείο μου σε παρακαλώ! Και άσε ήσυχη την γραμματέα μου. Υπάρχουν και άλλα μέρη που μπορείς να επισκεφτείς για αυτούς τους σκοπούς» Ο Αντώνης, όπως τον λένε τελικά, μένει άφωνος με την χρήση των λέξεων του Σωτήρη που αν και δεν ήταν βρισιές, ο τρόπος που τις είπε τις έκανε να μοιάζουν. Τελικά ο Αντώνης και ο Σωτήρης πηγαίνουν στο γραφείο του Σωτήρη.

Μετά από ώρες δουλειάς μαζεύω τα πράγματα μου για να φύγω. Τελικά επιλέγω να ειδοποιήσω τον Σωτήρη πρώτα. Πηγαίνω στο γραφείο του και τον παρατηρώ να μιλάει στο τηλέφωνο με την πλάτη γυρισμένη.

«Σου είπα προσπαθώ. Δεν είναι εύκολο να την προσεγγίσω. Ναι η Ειρήνη δουλεύει, δεν έχει παρατηρήσει τίποτα και δεν νομίζω να παρατηρήσει. Είναι απορροφημένη στα προβλήματα της, τα οποία προσπαθώ να λύσω μάταια. Όταν τα λύνω δημιουργεί άλλα μεγαλώνοντας την απόσταση, αυξάνοντας την σιωπή και την απομάκρυνση μας. ... Τι θα κάνω για να φέρω κοντά μου την μικρή είναι το θέμα. Αυτό με απασχολεί... βλέπεις μπορεί να δουλεύουμε στο ίδιο μέρος αλλά και πάλι.» Τοποθετεί τα χέρια του με ένταση στο τζάμι.

«Μην φωνάζεις! Κάνω ό,τι μπορώ! Θα φέρω εις πέρας την αποστολή μου. Τα λέμε» Κλείνει το κινητό και συνειδητοποιώ πως πρέπει να φύγω από κοντά του.

Βγαίνω έξω χτυπώντας με δύναμη την πόρτα πίσω μου. Παρά τις προσπάθειες του μυαλού μου να φιλτράρει αυτά που μόλις έγιναν νιώθω ακόμη χαμένη. Ο Σωτήρης πια βρίσκεται μπροστά μου με μία ψύχραιμη έκφραση.

«Ό,τι άκουσες ήταν παρεξήγηση.»

«Να ακούσω τότε την εξήγηση σου! Τώρα!» Με τραβάει μέσα στο γραφείο του και βάζει τα χέρια του στα μαλλιά του. Ξεφυσάει και κλείνει τα μάτια του.

«Θέλω να σε προσεγγίσω γιατί μου αρέσεις. Νομίζω.. ό,τι και εάν είναι αυτό δηλαδή. Απλά ψάχνω έναν τρόπο να έρθουμε κοντά, εντάξει; Παίρνω συμβουλές από έναν φίλο μου.. ε δεν ήμουν και ποτέ συνηθισμένος στις κοπέλες» Μένω άφωνη. Δεν έχω ιδέα πώς να φερθώ. Σε καμία περίπτωση δεν το περίμενα αυτό. Οπότε επιλέγω κάτι πιο εύκολο. Το βάζω στα πόδια.  

*Τέλος κεφαλαίου παιδιά

Ελπίζω να σας άρεσε αν και είναι πιο μικρό από τα άλλα. Παρόλα αυτά θα ανεβάζω πιο συχνά  γιατί έχω έτοιμα κάποια κεφάλαια. 

Εάν σας άρεσε πατήστε το αστεράκι 🌟 και αφήστε ένα σχόλιο 💬

See you soon 🍦🌹*