Ξυπνάω και τεντώνομαι στον βελούδινο μπεζ καναπέ, πράγμα που με κάνει να θυμηθώ το χθεσινό βράδυ και το μήνυμα του "καινούριου" μου "φίλου".

Γύρω μου, η Ειρήνη αφήνει ένα τσάι στο τραπέζι μπροστά μου ενώ κάθεται απέναντι μου.  Ανακάθομαι στον καναπέ.
《Σόφι μου, μπορούμε να μιλήσουμε;》
Σηκώνω τους ώμους καθώς πίνω το τσάι μου.
《Με ειδοποίησε ο διευθυντής σου. Κρίση πανικού έχει να σε πιάσει από τον πρώτο καιρό μετά τον θάνατο των γονιών μας. Πρέπει να συμβαίνει κάτι σοβαρό. Ακούω λοιπόν》Δεν μου αρέσει καθόλου όταν παίρνει το ύφος μαμάς..

《Όλα καλά. Είμαι μια χαρά Ειρήνη μου μην αγχώνεσαι χωρίς λόγο》 Κοιτάζω το τσάι μου για να μην καρφωθώ.. δίχως αποτελσμα.
《Σε ποια τα πουλάς αυτά τα ψέματα; Σε ξέρω από μωρό. Κάτι τρέχει λοιπόν》Αφήνει τον καφέ της και με κοιτάζει στα μάτια. Έτσι επιλέγω να πω μισή αλήθεια..

《Μάλωσα με τον Γιώτη και πιστεύω πως φταίω εγώ αλλά δεν δέχεται ούτε συγγνώμη, ούτε τίποτα. Ακόμη και ο Σωτήρης με αγχώνει. Μένει στο ίδιο δωμάτιο με μένα και όπως και να το κάνουμε είναι αγόρι, δεν νιώθω άνετα. Απλά θέλω χρόνο να εξοικειωθώ, αυτό είναι όλο..》Πρέπει να το έχαψε..

《Εγώ να ξέρεις πως θέλω να είσαι καλά. Ό,τι και να γίνει θεωρώ τον εαυτό μου υπεύθυνο. Είσαι η αδερφή μου. Ο μόνος άνθρωπος που έχω εδώ και τέσσερα χρόνια. Δεν σκοπεύω να σε αφήσω》
Το ειλικρινές βλέμμα της επιβεβαιώνει κάθε αδελφική ανασφάλεια που είχα, ταυτόχρονα όμως, με γεμίζει τύψεις εξαιτίας του Σωτήρη. Εάν της μιλήσω θα καταστρέψω ένα όμορφο και ταιριαστό ζευγάρι για κάτι αβέβαιο και τόσο πρόωρο για να κριθεί. Η σιωπή μου την παραξενεύει.
《Σόφι, συμβαίνει κάτι;》
《Τίποτα γλυκιά μου》 Σηκώνομαι 《Θα ετοιμαστώ για το σχολείο. Σε αγαπάω πολύ》Την αγκαλιάζω σφιχτά και της χαϊδεύω τα μαλλιά της.

Έπειτα ανεβαίνω πάνω για να ετοιμαστώ. Φοράω ένα σκισμένο τζιν και μια κοντομάνικη μπλούζα. Βάζω στον σάκο τα ρούχα της προπόνησης επειδή είμαι στην ομάδα ποδοσφαίρου. Η ψυχολόγος θεώρησε απαραίτητη την συμμετοχή μου, άσχετα που δεν πάω ποτέ.

Κατεβαίνω ξανά και παρακολουθώ σιωπηλά την συζήτηση της Ειρήνης και του Σωτήρη.

  《Σε ικετεύω να την προσέχεις. Είναι ό,τι  πιο πολύτιμο έχω. Δυστυχώς δεν έχω χρόνο να την φροντίζω. Νιώθω άχρηστη. Νιώθω ότι μπορώ να σας προσφέρω μόνο υλικά αγαθά, προσωρινή ευτυχία.》  

  《 Καρδιά μου μην λες τέτοια. Μου προσφέρεις την ψυχή σου και αυτό είναι το σημαντικό. Σε αγαπώ γι' αυτό που είσαι, όχι γι' αυτό που μου προσφέρεις 》Νιώθω την καρδιά μου να πονάει. Μα φυσικά παρερμήνευσα τα λόγια του και τις πράξεις του. Εύχομαι να ήμουν εγώ στην θέση της. Να γνώριζα αυτόν τον τρυφερό άντρα και συνάμα παρηγορητικό φίλο. Αλλά θα είμαι για πάντα η φίλη του, τίποτα παραπάνω. 

  《Θα την προσέχω για να είσαι ήσυχη. Εντάξει; Μην μου πάθεις κάτι》  Την αγκαλιάζει στοργικά.

 《Υπάρχει κι άλλο πρόβλημα》

  《Τι έγινε;》  Ρωτάει ξαφνιασμένος.

 《 Το δικαστήριο αναβλήθηκε πάλι. Ο δικαστής θέλει περισσότερα χρήματα Σωτήρη. Μήπως να τα παρατήσουμε;》  Στερεώνει το χέρι του στην πλάτη της και ετοιμάζεται να πει κάτι αλλά εισβάλλω στον χώρο.

  《 Αυτό ξέχνα το! Οι γονείς μας πάλεψαν για πολλά και παρά τον πόλεμο που μας κάνουν μπορούμε να τα καταφέρουμε. Καταλαβαίνω πως έχεις κουραστεί αλλά είναι η τελευταία αναβολή. Μετά θα τα καταφέρουμε. Εάν αυτοί κρατάνε στα χέρια τους ψεύτικες αποδείξεις μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς! Ειρήνη εάν είναι το θέμα τα λεφτά θα κάνω ό,τι μπορώ》  Με κοιτάζουν επίμονα. Ο Σωτήρης χαμογελάει περήφανα ενώ η Ειρήνη με αγκαλιάζει συγκινημένη.

 《 Κορίτσια.. δεν χρειάζεται πίεση. Αυτό που θα έλεγα στην Ειρήνη είναι πως η κληρονομιά μου είναι μεγάλη - για να μην πω τεράστια. Δεν μου είναι κόπος να δώσω κάποιες χιλιάδες εφόσον καθημερινά βγάζω εκατομμύρια. Ειδικά όταν το κάνω για άτομα που αγαπώ και νοιάζομαι. Οπότε ας.. ξεκινήσουμε》

Αν και η φωνή του είναι γλυκιά και πρόσχαρη τα μάτια του φαίνονται κενά. Δεν έχουν βάθος και δεν δείχνουν κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα. Δεν ξέρω γιατί η Ειρήνη δεν το παρατηρεί αλλά εγώ πραγματικά νιώθω σαν να είμαι σε κάποια θεατρική σκηνή μαζί με έναν ηθοποιό ο οποίος δεν αγαπά την δουλειά του. Φαίνεται θεατρίνος.  

 《 Ε.. Εγώ φεύγω》  Το βάζω στα πόδια φοβισμένη. Πριν βγω αρπάζω τα πράγματα μου και πάλι, χωρίς όμως να κόψω την ταχύτητα μου. 

Φτάνω στο σχολείο με κομμένη την ανάσα. Οι τούφες των μαλλιών μου πέφτουν ατημέλητα στο πρόσωπο μου και σταγόνες ιδρώτα έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Ο Γιώτης έρχεται προς το μέρος μου. Αν έχει όρεξη για καυγά ας μαλώσει μόνος του! 

Μου πιάνει βίαια το χέρι και με τραβάει στην άκρη. Μία πνιχτή κραυγή μου ξεφεύγει και στιγμιαία το χέρι του πιέζει πιο πολύ. 

 《Τι σου έκανε; Γιατί είσαι έτσι;》 Το κράτημα του μετατρέπεται σε χάδι και η ματιά του μαλακώνει. Η καρδιά μου χτυπά έντονα όπως η ένταση αυτής της στιγμής. 

 《Τίποτα απλά.. ας έχω κι εγώ τις αμφιβολίες μου》 Κοιτάζω τα παπούτσια μου ντροπαλά. 《Συγγνώμη γι' αυτό. Για όλο αυτό. Ελπίζω να καταλαβαίνεις. Νιώθω άσχημα εντάξει; Απλά παρεξήγησες τις καταστάσεις εκείνη την μέρα. Ειλικρινά δεν κάναμε τίποτα εκείνη την στιγμή. Πώς αλλιώς να στο πω; Συγγν..》 Με φιλάει στο μάγουλο ήρεμα μα με διάρκεια. Νιώθω τα ζεστά χείλη του να αφήνουν υγρά φιλιά στο μάγουλο μου και σταθερά να κατεβαίνουν προς τον λαιμό μου. Με κολλάει στον τοίχο. 《Γιώτη μην.. Σε παρακαλώ》Κλαψουρίζω.

  《 Συγγνώμη μικρή μου. Θα τα πούμε 》  Μου κλείνει το μάτι. 《 Φίλοι;》

  《Πάντα》Χαμογελάω και μένω στην θέση μου

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μία μέρα μετά

Σηκώνομαι με διάθεση από το κρεβάτι και πηγαίνω στο μπάνιο. Σήμερα οι καθηγητές κάνουν απεργία οπότε δεν έχω σκοπό να πάω για δύο ώρες. Γεμίζω την μπανιέρα με ζεστό νερό και αφαιρώ τα ρούχα μου. Ρίχνω αρκετό αφρόλουτρο και βυθίζω το σώμα μου μέσα. Απολαμβάνω την ζεστή επαφή του νερού με το σώμα μου.

Όταν το νερό γίνεται πια κρύο βγαίνω από την μπανιέρα και βάζω ένα συνολάκι που έχω να βάλω καιρό. Στεγνώνω τα μαλλιά μου και βάφομαι ελάχιστα -ίσα ίσα να καλύψω κάποια σπυράκια.

Κατεβαίνω κάτω με ένα λαμπερό χαμόγελο. Η γλυκιά  μυρωδιά της κρέπας μου τρυπάει τα ρουθούνια. Πηγαίνω στην κουζίνα και κοιτώ τον Σωτήρη που φτιάχνει κρέπες φορώντας μια ποδιά και κρατώντας απόσταση ασφαλείας από το τηγάνι.

《Καλημέρα Σώτο》Γυρίζει και με κοιτάζει χαμογελαστός. Τα μάτια του κολλάνε για μια στιγμή στο σώμα μου σαν να με επεξεργάζεται.
《Καλημέρα μικρή, κάθισε》 Κάθομαι χαρωπά σε μια καρέκλα και ο Σωτήρης μου σερβίρει ένα πιάτο με κρέπες. Ακόμη βάζει χυμό και στους δυο μας και κάθεται απέναντι μου. Τρώμε σιωπηλά κοιτάζοντας τα πιάτα μας.
Τελικά, ίσως η συμφιλίωση μου με τον Γιώτη να ανέβασε την ψυχολογία μου.

Μαζεύω τα πάντα και ξεκινάω να πλένω προσηλωμένα. Ξαφνικά νιώθω το σώμα του Σωτήρη να κολλάει στο δικό μου και μάλιστα να πιέζει δυνατά.

《Σωτήρη με.. αχ.. πονάς!》
《Είναι εμφάνιση αυτή μες το σπίτι; Κι εμείς αγοράκια είμαστε πρέπει κάπου να τελειώνουμε》Σοκάρομαι με αυτά τα λόγια και αυτόματα ρίχνω κρύο νερό πάνω του. Ξαφνιάζεται και πριν προλάβει να αντιδράσει τρέχω πάνω.

Το σώμα μου καίει και το μυαλό μου πλημμυρίζει από θυμό και νερά.

Δεν είμαι καμία χαζή ή από αυτές που ανοίγουν τα πόδια τους έτσι. Αλλά επιτέλους μου έδειξε ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον που έχει καιρό να δείξει στην Ειρήνη!

*Τέλος κεφαλαίου ❤ Ελπίζω να σας άρεσε 😍

Τέλος των εξετάσεων, αρχές καλοκαιριού. Πως τα πήγατε λοιπόν; Περάσατε;
Εγώ θα δω αύριο και πρέπει να βγάλω και φωτογραφία για το απολυτηριο δηλαδή χελπ😢

Ερώτηση κρίσεως:
Αλμυρή ή γλυκιά κρέπα; 😈

Εάν σας άρεσε πατήστε το αστερακι 🌟 και να αφήστε ένα σχόλιο 💬.

See you soon 🔜 😈*