Σοφίας Pov

Τις τελευταίες μέρες δεν έχω όρεξη ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι και να πάω σε αυτήν την κόλαση που ονομάζεται σχολείο. Μετά το τελευταίο περιστατικό ντρέπομαι να πατήσω το πόδι μου στην είσοδο. Έχει μαθευτεί σε όλους πως εγώ είμαι η μαθήτρια που τσίριξε και έπειτα λιποθύμησε. Δηλαδή πως είμαι τρελή.

Αλλά δεν έχω παράπονο, οι φίλοι μου με στηρίζουν με κάθε δυνατό τρόπο, εκτός από τον Γιώτη. Ο Γιώτης έχει απομακρυνθεί από μένα και νομίζω πως έχει προσπαθήσει να επικοινωνήσει με τον Σωτήρη για ένα ατυχές περιστατικό που συνέβη μεταξύ μας τις προάλλες.

Όλα αυτά πρόκειται να αλλάξουν. Θα ξεκινήσω με μικρές πράξεις και θα ξεπεράσω αυτόν τον φόβο που υπάρχει μέσα μου.

Ως πρώτο βήμα θα πάω στο σούπερ μάρκετ. Έχει σκοτάδι εξω αλλά δεν σκοπεύω να αργήσω. Θα πάω γρήγορα. Ετοιμάζομαι και παίρνω λεφτά. Εισπνέω βαθιά και βγαίνω έξω.

Το βραδινό αεράκι χτυπά απαλα στο πρόσωπο μου. Κινουμαι προς το σούπερ μάρκετ και μπαίνω μέσα.

Βγαίνω με τα ψώνια τοποθετημένα σε μια πλαστική σακούλα. Περπατώντας στον πεζόδρομο και κοιτάζω τα κτήρια που απλώνονται μπροστά μου. Ξαφνικά νιώθω δυο μάτια να καρφώνονται πάνω μου. Εξετάζω το μέρος γύρω μου αλλά δεν παρατηρώ κάτι ή κάποιον. Βηματίζω πιο γρήγορα και πιο νευρικά από πριν. Σκοπός μου είναι να φτάσω σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Δύο δυνατά χέρια με αρπάζουν και πριν προβάλλω την οποιαδήποτε αντίσταση με κολλάνε στον κρύο τοίχο ενός έρημου στενού. Η καρδιά μου χτυπά ξέφρενα αλλά δεν φοβάμαι καθόλου.

Ο μαυροντυμένος άντρας με ακινητοποιεί χωρίς να αντιστέκομαι, όχι επειδή το θεωρώ μάταιο αλλά επειδή δεν φοβάμαι ούτε στο ελάχιστο αυτόν τον άνθρωπο. Όποιος και εάν είναι δεν πιστεύω πως θέλει το κακό μου. Τα χέρια του ταξιδεύουν στο σώμα τόσο απαλά και τόσο γλυκά που ανατριχιάζω αυτόματα. Τοποθετεί το στόμα του στην απαλή επιφάνεια του λαιμού μου και φιλάει με μανία τον ευαίσθητο λαιμό μου.

Κραυγές ηδονής και έρωτα ξεφεύγουν από το στόμα μου. Οι αναστεναγμοί πολλαπλασιάζονται και νιώθω πως βρίσκομαι σε άλλη διάσταση. Ο πόθος μου γι αυτόν τον άγνωστο άντρα είναι τεράστιος εξαιτίας της θέρμης που μου προσφέρει. Παράλληλα τοποθετεί τα χέρια του στα πλευρά μου και ξεκινάει μια κάθετη κίνηση σαν να θέλει να με ανάψει περισσότερο αντί να με αφήσει να τελειώσω. Με βασανίζει με ένα γλυκό τρόπο τόσο αισθησιακό που εάν δεν υπήρχε το κρύο αεράκι να με ξυπνήσει θα του έδινα το αγνό σώμα μου.

Εκεί που δεν το περιμένει τον σπρώχνω μακριά, τον κλωτσάω στην κοιλιά του και τρέχω μακριά. Δεν επιλέγω τον γρήγορο δρόμο για το σπίτι καθώς υπάρχει περίπτωση να με ακολουθήσει, επομένως θα πάει από τον γνωστό δρόμο. Χωρίς να δίνω σημασία στα γεμάτα απορία και περιέργεια βλέμματα που πέφτουν πάνω, τρέχω γρήγορα. Οι χτύποι της καρδιάς μου δεν ελαττωνονται και τα μαλλιά μου μπερδεύονται μεταξύ τους από το φύσιμα του ανέμου. Παρ' όλα αυτά δεν μείνω την ταχύτητα μου ούτε για να πάρω ανάσες. Ο τρόμος και η αδρεναλίνη μου δίνουν την δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσω να τρέχω.

Μπαίνω στο σπίτι κλείνοντας δυνατά την πόρτα πίσω μου. Πηγαίνω στο σαλόνι και κάθομαι απέναντι από τον Σωτήρη. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αποφασίζω να μιλήσω στον Σωτήρη.

《Συνέβη κάτι》 Μιλάω αγχωμένα κοιτάζοντας στα μάτια του.
《Πες μου》 Αφήνει το κινητό του και κάθεται πιο σοβαρά από πριν.
《Λοιπόν》 Καθαρίζω τον λαιμό μου 《Πήγα στο σούπερ μάρκετ》

《Αλλά δεν κρατάς σακούλες》Παρατηρεί εύστοχα.
《Σωστά γιατί κάποιος μου επιτέθηκε. Κόντεψε να με βιάσει!》
Η έκπληξη και η ανησυχία ζωγραφίζονται σε κάθε γωνία του προσώπου του. 《Μα..》
《Είμαι καλά.. απλά φοβήθηκα. Γενικά αυτόν τον καιρό δεν είμαι καλά. Νομίζω σε ενημέρωσε ο διευθυντής. Με έπιασε κρίση πανικού, εάν λέγεται έτσι. Πάντως δεν νιώθω ασφαλής ούτε στο ίδιο μου το σπίτι》
《Τώρα είμαι εδώ και θα σταθώ δίπλα σου σαν αδερφός. Με χρειάζεσαι.》

Κρατάει το χέρι μου μέσα στα αντρικά δυνατά του χέρια και τα χαϊδεύει εντελώς φιλικά. Δεν άντεξα. Το δάκρυ που κρατούσα τόση ώρα κυλά και το χέρι του Σωτήρη σπεύδει να το σκουπίσει.
《Σαν αδερφός;》 Χωρίς να μπορέσω να κρύψω το παράπονο στην φωνή μου, απομακρύνω το σώμα μου από το δικό του.

《Σαν τι Σόφι; Σαν τι θες να σου σταθώ;》
《Νομίζω πως ξέρεις Σωτήρη. Σίγουρα ξέρεις》Απαντώ χωρίς να το σκεφτώ και αμέσως μετανιώνω βλέποντας το πονηρό χαμόγελο του.

《Νομίζω πως ξέρω》Με φέρνει στην αγκαλιά του. 《Ναι αδερφούλα;》 Με πειράζει φανερά και γελάμε ταυτόχρονα. 《Φούλα κάνω ένα μπάνιο και έρχομαι》 Με αφήνει απαλά στον καναπέ και εξαφανίζεται στο μπάνιο.

Μάλλον θα ξέρει ακριβώς τι νιώθω. Δεν μπορώ να το αλλάξω προφανώς. Καλύτερα να είναι θυμωμένος παρά να νιώθει το ίδιο. Αυτό θα περιέπλεκε θα πράγματα κατά πολύ. Ακούω το νερό να ρέει ορμητικά στην μπανιέρα. Αν και θέλω να πάω μαζί του δεν γίνεται.

Το κινητό μου αναβοσβήνει πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος μου  έστειλε μήνυμα. Ανοίγω τα μηνύματα και ξανά έρχομαι αντιμέτωπη με τον "εχθρό" μου. Διαβάζω προσηλωμένα, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου:

"Μικρό μου πιόνι ελπίζω να περνάς καλά και να αναρρώνεις. Θα το πληρώσει αυτός ο ηλίθιος που τόλμησε και σε άγγιξε. Θα το πληρώσει με το αίμα του ο χαζός! Θα σε προσέχω και θα είμαι μαζί σου. Δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει όσο είσαι μαζί μου. Όπως καταλαβαίνεις μένω στην συμφωνία. Μην φοβάσαι μικρή μου θα είμαι κοντά σου ❤. Ελπίζω να μην με αφήσεις 😍😍
I ❤ U"

Κλείνω το κινητό. Όντως αυτός που με άγγιξε θα το πληρώσει; Θα καταφέρει να τον κάνει να μετανιώσει για όλα αυτά; Εάν έχω έναν τέτοιου είδους φίλο θα είμαι ασφαλής αλλά με τι τιμημα; Να προδώσω έναν φίλο ή να ξεγελάσω την αδερφή μου; Εάν θα το κάνω θα πρέπει να είμαι τελείως απελπισμένη ή φοβισμένη.  Θα παραμείνω καλή φίλη όσο περισσότερο μπορώ.

🚩🚩Τέλος κεφαλαίου 🔥

Ελπίζω να σας άρεσε. Από εδώ και πέρα θα ανεβάζω πιο συχνά.

Εάν σας άρεσε πατήστε το αστερακι 🌟 και αφήστε ένα σχόλιο 💬

7.06.18 🚩🚩