Γιώτης Pov

Γυρίζω στο σπίτι μου νευριασμένος. Πετάω το κινητό μου στο τραπέζι και τοποθετώ το τζάκετ μου στην καρέκλα. Τα βήματα μου είναι βαριά καθώς κατευθύνομαι στο δωμάτιο της Βικτόριας. Μπαίνω μέσα χωρίς να χτυπήσω πόρτα και την βρίσκω με το αγόρι της αγκαλιά. Αμέσως σηκώνεται και βγαίνουμε έξω.

《Τι κάνεις μωρέ; Χτύπα καμία πόρτα. Τι έγινε;》
《Γυρίζω από το σπίτι της Σοφίας. Ήταν αγκαλιά με τον Σωτήρη! Κρυφά από την Ειρήνη》 Λέω καθαρά τις λέξεις.
《Καλά μωρέ. Φίλοι είναι. Μην ξεχνάς ότι η Σοφία δεν είναι καλά και απλά της συμπαραστέκεται》
《Άσε ρε! Ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί αυτό! Πρέπει να το πούμε στην Ειρήνη》
《Ξέχνα το.. δεν θα προδώσουμε την φίλη μας! Θα κρατήσω ουδέτερη στάση. Είσαι αδερφός μου και είναι κολλητή μου. Μου είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσω ποιον να προστατέψω και ποιον να βοηθήσω. Επίσης η Σόφι είναι σε μειονεκτική θέση》 Την υπερασπίζεται πάντα. Ωραία ουδέτερη στάση κρατάει! Πάντα μαζί της, πάντα την στηρίζει..

《Αν ήταν θα ζητούσε βοήθεια από την αδερφή της!》 Υπενθυμίζω στην αδερφή μου.
《Θα το έκανε εάν η αδερφή της δεν ήταν τόσο κουρασμένη, σαν ζόμπι είναι!》
《Ας ζητούσε βοήθεια από εμάς! Την ξέρουμε περισσότερο καιρό από ότι αυτός. Κι όμως στράφηκε για βοήθεια σ' αυτόν αντί για εμάς》 Το πρόσωπο της παίρνει μια μπερδεμένη έκφραση.

《Μην κάνεις σαν παιδί που του πήραν το παιχνίδι.. απλά έτυχε να μιλήσει στον Σωτήρη. Ίσως να της ήρθε να μιλήσει και αυτός να ήταν μαζί της》
《Και πάλι..》 Λέω με παράπονο και κοιτάζω κάτω. Γιατί όχι εμένα..;

《Μην κάνεις σαν παιδί Γιώτη! Καταντάει κουραστικό. Άντε βρε παιδί μου ηρέμησε.. Μην σκας》 Ξανά μπαίνει στο δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα.
Για ακόμη μια φορά: Δεν είμαι υπερβολικός! Αύριο θα μιλήσω στον Σωτήρη οπωσδήποτε. Εάν δεν αλλάξει δωμάτιο.. θα δει αυτός!
Η Σόφι δεν είναι του κάθε βλάκα! Είναι η μικρή μου! Η φίλη μου, το κορίτσι μου, η κολλητή μου! Θα την κρατήσω για μένα, μόνο έτσι θα είναι ασφαλής.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ξυπνάω αρκετή ώρα πριν το ξυπνητήρι και ετοιμάζομαι με προσοχή. Φοράω ένα μαύρο τζιν παντελόνι και το συνδυάζω με μια μαύρη κοντομάνικη μπλούζα. Απενεργοποιώ το ξυπνητήρι και βάζω μια μικρή δόση από το αποσμητικό AXE. Βάζω τα μαύρα μου αθλητικά και τοποθετώ τα λεφτά στην τσέπη μου.

Βγαίνω αθόρυβα από το σπίτι και με γοργό βήμα φτάνω στην έρημη στάση. Η πινακίδα είναι σβηστή και η ταμπέλα γεμάτη αυτοκόλλητα ομάδων και μουτζούρες από σπρέι. Κάθομαι στο ετοιμόρροπο παγκάκι και βγάζω ένα τσιγάρο από το γεμάτο πακέτο μου. Το βάζω προσεκτικά στα χείλη μου και το ανάβω. Από μακριά βλέπω ένα παλιό λεωφορείο να φτάνει και μπαίνω μέσα. Χτυπώ το εισιτήριο και κάθομαι σε μια μονή θέση.

Κοιτάζω έξω από το βρώμικο παράθυρο και αφήνω τα μάτια μου να περιπλανηθούν στο καθημερινό τοπίο της πόλης. Μετά από λίγες στάσεις κατεβαίνω και μπαίνω στην κεντρική και μοναδική καφετέρια του χωριού. Παρατηρώ γύρω μου και ψάχνω με τα μάτια της μορφή του Σωτήρη. Τον θυμάμαι να αναφέρει πως κάθε πρωί περνάει από εδώ και πίνει τον καφέ του.
Εν τέλει τον βρίσκω σε ένα  γωνιακό ξύλινο τραπέζι μαζί με έναν γεροδεμένο, ψηλό και γυμνασμένο άντρα με σκουρόχρωμο δέρμα. Ο τεράστιος όγκος του με δυσκολεύει να διακρίνω τα αντικείμενα που υπάρχουν στην επιφάνεια του τραπεζιού. Διαλέγω ένα κοντινό τραπέζι για να βλέπω καλύτερα.
Πάνω στο τραπέζι υπάρχουν φωτοτυπίες και μια παλιά φωτογραφική μηχανή που με το ζόρι θα αντέξει άλλα δύο χρόνια. Φαίνεται να συζητούν σοβαρά με μια νευρικότητα να κυριαρχεί. Οι φωτοτυπίες εναλλάσσονται με διάφορα ψιθυριστά σχόλια.

Πρέπει να δω τι έχουν.. αλλά δεν φτάνω στο ύψος τους. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου αλλά χάνω την ισορροπία μου και φυσικά πέφτω μπροστά. Ο Σωτήρης ξαφνιάζεται και μαζεύει τα φυλλάδια μέσα στον χαρτοφύλακα του.

《Παναγιώτη! Τι κάνεις εδώ; Δεν έχεις σχολείο;》
《Εμ.. εμ.. ν..ναι έχω αλλά..》 Δεν έχω σκεφτεί καμία δικαιολογία να πω.
《Γιατί δεν είσαι εκεί;》 Ρωτάει καχύποπτα.
《Κοπάνα》
《Ελπίζω η Σόφι να  μην επηρεάζεται από άτομα σαν εσένα..》 Το πικρόχολο σχόλιο του με οδηγεί να πω κάποια λόγια που δεν έπρεπε.
《Ενώ να επηρεάζεται από έναν ψεύτη, ύπουλο και κακό άνθρωπο που την απομακρύνει από την αδερφή της, είναι καλύτερα;》
Το βλέμμα του πέφτει πάνω μου ψυχρό και οργισμένο.
《Πήγαινε στο σχολείο σου Πάνο! Εκεί πρέπει να είσαι ακούς; Μα.. μην ξεχνάς.. πάντα θα είμαι εκεί να σε διώχνω από κοντά της. Θα γίνεις παρελθόν Γιώτη》

Σαστίζω ακούγοντας αυτά τα λόγια και ένας φόβος διατρέχει τα άκρα του σώματος μου. Αρπάζω την τσάντα μου και βγαίνω έξω. Απλά στην σκέψη πως θα ζήσω χωρίς την Σόφι τρελαίνομαι αλλά είναι δική της επιλογή.

Τόσα χρόνια τρέχω από πίσω της μην πληγωθεί, μήπως μείνει μόνη. Τόσα χρόνια το καθαρά φιλικό συναίσθημα μετατράπηκε σε κάτι παραπάνω. Είχα την ευκαιρία να προχωρήσω μαζί της μα δεν ένιωθα κάτι και τώρα είμαι ερωτευμένος. Κανένας Σωτήρης δεν θα μου στερήσει την κοπέλα που πέρασα μαζί της την μισή μου ζωή. Και ελπίζω να μείνει παραπάνω. Νομίζω πως αυτό θέλει και εκείνη. Παρόλα αυτά δεν θα την συγχωρέσω γι' αυτό που έκανε στην Ειρήνη. Και θα της το αποδείξω αυτό.

Μπαίνω στο σχολείο και κατευθύνομαι προς το γραφείο του διευθυντή. Πρέπει να σκεφτώ μια δικαιολογία της προκοπής για να μην γίνω ρεζίλι. Καθαρίζω τον λαιμό μου και την ίδια στιγμή η πόρτα ανοίγει και η Σόφι βγαίνει δειλά με κόκκινα από  ντροπή μάγουλα και μάτια πρησμένα από το κλάμα. Τα μαλλιά της είναι απεριποίητα ενώ τα ρούχα της βιαστικά βαλμένα. Εάν την έβλεπα έξω θα έλεγα πως κάτι τρομερό της συνέβη. Ίσως και να έγινε αλλά με έχει διώξει από την ζωή της.
Τα μάτια της με κοιτάνε λυπημένα και κάνει κίνηση να με αγκαλιάσει αλλά απομακρύνομαι και έπειτα βηματίζω μακριά της. Πηγαίνω στην αυλή όπου βρίσκεται η Βικτόρια με την Σία.

《Σία σε ζητάει η Σοφία. Είναι στο γραφείο και περιμένει》 Ξεφουρνίζω μια δικαιολογία για να την διώξω. Ανταλάσσει ένα ανήσυχο βλέμμα βλέμμα με την αδερφή μου και τρέχει μέσα.
《Αχ βρε Σοφάκι》 Αναφωνεί με τρεμουλιαστή φωνή η αδερφή μου.
《Τι συνέβη;》 Κάθομαι δίπλα της.

《Τρελαίνεται Γιώτη. Εκτός από την εμφάνιση της, την ώρα που η καθηγήτρια μας μοίρασε τα διαγωνίσματα η Σόφι τα έχασε..》
《Μα τα αρχαία είναι το αγαπημένο της μάθημα, ειδικά το κομμάτι της μετάφρασης》
《Ακριβώς. Απ' ότι μας είπε τα μάτια της θόλωσαν και το κείμενο είχε πάρει μια άλλη μορφή. Τα ρούχα της κόλλησαν από τον ιδρώτα ενώ το στυλό έπεσε από το τρεμάμενο χέρι της. Όμως τα γράμματα δεν έλεγαν να αλλάξουν.. είπε πως διάβασε κάτι τρομακτικό, απειλητικό και τότε τσίριξε. Όλοι την κοιτούσαμε παράξενα και λιποθύμησε. Ο γυμναστής την μετέφερε στο γραφείο και ξύπνησε μετά από λίγα λεπτά. Ήταν κάτασπρη σαν πανί και δεν θυμόταν λεπτομέρειες. Όπως τι μορφή πήραν τα γράμματα ή τι έλεγαν. Δεν είναι καλά τελικά. Μπορέσαμε να της μιλήσουμε αλλά.. δεν. Η εμφάνιση είναι το τελευταίο πια. Ο γιατρός που ήρθε πιστεύει πως είτε έχει πάθει σοκ από κάτι είτε ότι οφείλεται στο άγχος. Εγώ βέβαια πιστεύω πως έχει κάτι πιο σοβαρό. Το κακό είναι πως δεν αφήνει κανέναν να την πλησιάσει. Ίσως εσένα.. να σε άφηνε εάν δεν είχατε μαλώσει.》

Τα πείσματα και οι παιδιάστικες συμπεριφορές δεν είναι για την δεδομένη στιγμή. Όσα νεύρα κι εάν έχω, όσο υπέρ της αλήθειας και εάν είμαι προτιμώ την υγεία της κολλητής μου. Εξάλλου η αλήθεια μπορεί να αποκαλυπτεί όποια στιγμή επιλέξουμε.. δεν μπορώ να είμαι τόσο εγωιστής και να την αφήσω μόνη της. Με χρειάζεται περισσότερο από ποτέ και θα είμαι δίπλα της. Όπως πάντα.
Δεν καταφέρνω κάτι πηγαίνοντας κόντρα.. ίσως μέσα από αυτό αποφασίσει και η ίδια να μιλήσει.

《Έχεις δίκαιο Βίκτο. Πρέπει να συμφιλιωθώ μαζί της και όχι να της προκαλώ περισσότερα προβλήματα. Οφείλω να το κάνω και θα το κάνω》Χαμογελάω φιλικά.. με ελπίδα αλλά η Βικτόρια κοιτάζει κάτω με λύπη και απαισιοδοξία.

Τι έχει γίνει πια;

🔥Τέλος ❤
Είμαι απαράδεκτη το ξέρω.. έχω έτοιμα τα κεφάλαια αλλά δεν προλαβαίνω να τα ανεβάζω. Ελπίζω να σας αρέσει και αυτό.

Ακόμη να πω πως ανέβασα και ένα διήγημα -σύντομο, μόνο 1 κεφάλαιο- οπότε όποιος θέλει ας του ρίξει μια ματιά ❤

Επίσης εάν γίνει κάποια ενημέρωση για κάποιο από τα βιβλία μου θα ανέβει στο News and More..  so.. μείνετε συντονισμενοι

30.04.18 🔥