5 μέρες μετά

Ανοίγω έντρομη τα μάτια μου, κοιτώντας το κλειστό παράθυρο με τα σπασμένα κλαδιά. Ο άνεμος ακούγεται δυνατά, λες και είναι θυμωμένος.

Ο σκοτεινός καιρός με τα γκρίζα σύννεφα και την πυκνή ομίχλη μου θυμίζουν τις μπόρες του φθινοπώρου.

Σφίγγω το αρκουδάκι στην αγκαλιά μου και ψιθυρίζω το νανούρισμα που έλεγε η μαμά μου σε εμένα και στην Ειρήνη πριν από αρκετά χρόνια. Αυτές οι μέρες είναι οι πιο δύσκολες για μένα..

Έχω απομακρύνει όσους νοιάζονται και περνάω αμέτρητες ώρες κλεισμένη στην σοφίτα είτε διαβάζοντας το ημερολόγιο της μαμά μου είτε βλέποντας φωτογραφίες αναπολώντας τα παλιά.

Τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα θέλουμε. Εγώ, ας πούμε, ήμουν έτοιμη να μιλήσω στην αδερφή μου και στον Σωτήρη για έναν τρελό που μου έστειλε μήνυμα αλλά τελικά η αδερφή μου έφυγε νωρίς το πρωί για να μιλήσει με τον δικηγόρο μας, προκειμένου να σώσουμε λίγα από τα χρήματα των γονιών μας - εάν όχι όλα.

Φυσικά και εγώ δεν θα μιλούσα στον Σωτήρη.. την προηγούμενη νύχτα ήταν ψυχρός μαζί μου με αποτέλεσμα να μην θέλω να του πω τίποτα. Πιθανότατα θα έκανε μεταβολή και θα έφευγε γελώντας.

Καθημερινά ο φόβος μου αυξάνεται. Πλέον δεν πηγαίνω σχολείο κάθε μέρα, μόνο όταν νιώθω καλά και ευτυχώς η Ειρήνη δεν έχει καταλάβει κάτι.
Ο Γιώτης, η Βικτόρια ακόμα και η Σία με επισκέπτονται και με ρωτάνε γιατί δεν πάω σχολείο ή γιατί δεν απαντώ στο messenger.

Η Βικτόρια με μαλώνει που έχω παραμελήσει τον εαυτό μου και που ξεχνάω να τρώω. Όσες προσπάθειες και εάν κάνουν να με πλησιάσουν εγώ τους διώχνω με την συμπεριφορά μου.

Νομίζω πως τους κούρασα επειδή οι δύο φίλες μου δεν με επισκέπτονται πια. Μόνο ο Γιώτης έρχεται όποτε μπορεί φανερά αγχωμένος με την κατάσταση μου.

Ξέρω πως νοιάζεται αν και τραγικοποιεί την κατάσταση μου λίγο περισσότερο. Αλλά είναι γλυκούλης, επομένως δεν μπορώ να του αντισταθώ. Παλιά ένιωθα πολλά γι αυτόν αλλά μου ξεκαθάρισε πως με βλέπει φιλικά. Δεν ήθελε να μου κόψει τα φτερά αλλά αυτό ήταν το καλύτερο και για τους δύο μας.

Ίσως μπορέσω να κοιμηθώ λίγο ακόμα. Να αφήσω τις σκέψεις έξω από το μυαλό μου. Να ξεκουράσω τα βλέφαρα μου και να αφεθώ στον γλυκό ύπνο και στην χώρα του σκοτεινού εφιάλτη.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Βγαίνω από το μπάνιο και ντύνομαι βιαστικά. Σκουπίζω τα μαλλιά μου και κάθομαι στο μαλακό στρώμα του κρεβατιού μου.

《Σόφι; Μπορούμε να μιλήσουμε;》 Κοιτάζω προς το απέναντι κρεβάτι και παρατηρώ τον Σωτήρη να παίζει με τα τσιγάρα του.

《Να μιλήσουμε》
《Δεν φαίνεσαι καλά τώρα τελευταία. Έγινε κάτι;》
《Γιατί να έγινε;》
《Είσαι κάπως..》
《Εσένα τι σε νοιάζει;》Λέω θιγμένη.

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε έφυγε απότομα και έπειτα με απέφευγε όσο περισσότερο μπορούσε.

《Συγγνώμη Σόφι απλά.. έχω δουλειές. Τώρα όμως είμαι εδώ》 Σηκώνεται και κάθεται κοντά μου.

Μου χαϊδεύει τα μαλλιά και μεταφέρει μερικές τούφες πίσω από το αυτί μου με γλυκό, ήρεμο τρόπο. Φαίνεται χαλαρός και τα μάτια του λάμπουν σε συνδυασμό με τις ακτίνες του ήλιου που ακουμπούν τα μαλλιά του και του δημιουργούν χρυσές ανταύγες.

《Γιατί με κοιτάς έτσι;》

Κοκκινίζω και κοιτάζω τα χέρια μου.
《Έλα όλα καλά. Απλά θέλω να μου μιλήσεις. Ανησυχώ για σένα》
《Εντάξει. Θα.. θα σου πω! Αλλά κουβέντα στην Ειρήνη》
《Τάφος》
《Νομίζω πως κάποιος θέλει να μου κάνει κακό. Δεν ξέρω ποιος και δεν μπορώ να σου πω τον τρόπο που το κάνει 》

Νεύει καταφατικά και ακουμπά το χέρι του στον αδύναμο ώμο μου.
《Καταλαβαίνω. Άλλωστε δεν θέλω να μου πεις περισσότερα. Μου φτάνει που με εμπιστεύτηκες》 Με φέρνει στην αγκαλιά του και με χαϊδευει τρυφερά. 《Θα είμαι κοντά σου Σόφι ό,τι και να γίνει θα είμαι εδώ. Μπορείς να με πιστέψεις, έτσι;》

Μπορώ; Όλοι έχουμε τις κακές μέρες μας οπότε ο Σωτήρης είναι δικαιολογημένος ταυτόχρονα όμως... η συμπεριφορά του είναι παράξενη.

《Νομίζω》 Λέω αβέβαια και κοιτάζω τα πανέμορφα μάτια του. Θα μπορούσα να κοιτάζω το πρόσωπο του για ατελείωτες ώρες.

《Σου υπόσχομαι Σοφάκι πως θα κερδίσω την εμπιστοσύνη σου ο,τι και να γίνει. Ο κόσμος να χαλάσει, εγώ θα βοηθήσω》
Τον αγκαλιάζω πιο σφιχτά και τον χαϊδεύω απαλά.

Μερικά δάκρυα ανακούφισης κυλούν στα μάγουλα μου και έπειτα βρέχουν την μαύρη μπλούζα του Σωτήρη.
《Συγγνώμη, σε λέρωσα》
《Με νοιάζει να είσαι καλά. Και εάν χρειάζεσαι έναν ώμο να κλάψεις, είμαι εδώ》 Μου σκουπίζει τα δάκρυα με το πιο λαμπερό χαμόγελο που έχω δει ποτέ σε άντρα.

《Σε ευχαριστώ ειλικρινά σου χρωστάω τα πάντα. Αλλιώς θα περνούσα και σήμερα την μέρα μου κλεισμένη στην σοφίτα》
《Αλήθεια τι κάνεις τόσες ώρες εκεί μέσα;》
《Δεν είμαι έτοιμη να σου πω》
《Όποτε θες》Με αγκαλιάζει και με εγκλωβίζει ανάμεσα στα δυνατά του χέρια. Νιώθω απίστευτη ασφάλεια στην αγκαλιά του. Νιώθω σιγουριά και γαλήνη.

《Σόφι;》 Μία πιο λεπτή αγορίστικη φωνή ακούγεται από την είσοδο του ξύλινου δωματίου.

《Γιώτη;》 Στιγμιαία απομακρύνομαι από την ζεστή αγκαλιά του Σωτήρη και στέκομαι όρθια με την μπλούζα κολλημένη πάνω μου τόσο από τα δάκρυα όσο και από το γρήγορο ντουζ που έκανα.

《Τι κάνατε εκεί;》
《Εμ..》
《Βασικά》 Ο Σωτήρης σπεύδει να έρθει δίπλα μου.

《Τι έγινε Σόφι; Τι κάνατε εκεί;》
《Δεν είναι αυτό που νομίζεις》 Ακούγομαι φοβερά απελπισμένη.
《Πολύ κλισέ αυτό. Δεν στα έμαθε το αγόρι από εκεί; Λογικά θα ήσασταν απασχολημένοι με άλλα πράγματα》

Τον λόγο παίρνει ο Σωτήρης ο οποίος με υπερασπίζεται.
《Ρε Παναγιώτη γιατί πρέπει πάντα να παρεξηγείς τις καταστάσεις; Σε καμία περίπτωση δεν είχαμε σκοπό να προχωρήσουμε. Απλά η Σόφι δεν ήταν καλά και αποφάσισα να της σταθώ. Αυτό που είδες ήταν μία καθαρά φιλική και παρηγοριτική σκηνή, για μια φίλη μου》
Αν και ξέρω πώς μιλάει προκειμένου να ξεκαθαρίσει την κατάσταση αυτή, η λέξη φίλη μου ηχεί στα αυτιά μου και ραγίζει την καρδιά μου.

《Ειλικρινά Σωτήρη, δες λίγο την Σόφι, την κατάσταση στην οποία σας βρήκα και πες μου τι θα σκεφτόσουν. Η Σοφία είναι φίλη μου αλλά δεν θα αφήσω την Ειρήνη να βγάζει κέρατα πίσω από την πλάτη της. Ρε Σόφι πως δεν έχεις τύψεις;》

Η πόρτα ανοίγει και η εξαντλημένη μορφή της Ειρήνης αυξάνει τους παλμούς μου.

《Πάω για ύπνο》 Είναι το μόνο που λέει και κλείνεται στο δωμάτιο της.

《Ευτυχώς》 λέω με ανακούφιση.
《Θα την δω αύριο και θα της το πω. Μετά, όμως, θα σας πετάξει έξω για να ζήσετε τον έρωτα σας!》

《Μα δεν υπάρχει έρωτας》 Λέω απεγνωσμένα και αρπάζω το χέρι του.
Με δύο βήματα απομακρύνεται αφήνοντας το χέρι μου να πέσει. Με ένα βλέμμα που καίει φεύγει γρήγορα.

Νιώθω κενή. Η καρδιά μου είναι μαζί με τον Γιώτη και το μυαλό μου ταξιδεύει μαζί του.

Στέκομαι στο δωμάτιο κοιτάζοντας παγωμένα τον Σωτήρη ο οποίος φαίνεται το ίδιο ταραγμένος μαζί μου.

*Αυτό ήταν το 4ο κεφάλαιο. Για οτιδήποτε ορθογραφικό ή λέξη που έχει μπερδεμένα γράμματα πείτε μου γιατί πέρασα όλο το κεφάλαιο από το κινητό και με παιδεψε λιγάκι.

Να πω πως η δράση θα αυξηθεί στα επόμενα κεφάλαια μα περισσότερο από το 11 και μετά ❤

Σας ικετευω μην είστε ghost readers.. Εφόσον κάνετε τον κόπο να μπείτε στο κεφάλαιο πατήστε το αστερακι δεν θα πάρει πολύ. Ούτε δέκατα του δευτερολεπτου.

Λοιπόν.. εγώ και η ioanna-4- κάναμε αυτό το προφίλ Bananas_dream και έχουμε ανεβάσει την πρώτη μας ιστορία. Εάν θέλετε ρίξτε της μια ματιά 💗💝

Αρχίζουν και τα σχολεία 😢

15.04.18*