Το επόμενο πρωί έχει φτάσει και μπορώ να πω πως είμαι πραγματικά χαρούμενη.

Όμως ό,τι και να λέω μου είναι δύσκολο να αποχωριστώ το σπίτι το οποιο γεννήθηκα, μεγάλωσα και έζησα χαρούμενες στιγμές με τα κοντινά μου πρόσωπα.

Πρόσωπα που τώρα δεν είναι εδω αλλά ξέρω πως πάντα θα είναι μαζί μου. Το κενό θα είναι πάντα εκεί, θα το αισθάνομαι και θα προσπαθώ να το καλύψω.

Σε όλο αυτό βοηθάει και ο Μάριος ο οποίος δεν έχει σταματήσει λεπτό να είναι δίπλα μου για να με στηρίζει ψυχολογικά. Ετοιμάζομαι βιαστικά και τσεκάρω την βαλίτσα που έφτιαξα εχθές το βράδυ. Εφόσον προσθέτω λίγα ακόμα αντικείμενα κλείνω την βαλίτσα και κατεβαίνω στον κάτω όροφο.

Τα ματια μου ταξιδεύουν σε κάθε γωνιά του δωματίου προσπαθώντας να απαθανατισω την κάθε λεπτομέρεια. Πλήθος αναμνήσεων εισβάλλουν στο μυαλό μου φέρνοντας στα μάτια μου πολλαπλά δάκρια τα οποίο συγκρατω με μεγάλη προσπάθεια.

Το κουδούνι του σπιτιού με βγάζει από τις σκέψεις μου και μόνο τότε καταλαβαίνω πόσο σφιχτά κρατάω την βαλίτσα. Με μια αυθόρμητη κίνηση ανοίγω την πόρτα και αντιμετωπίζω τον Μάριο να στέκεται στο κατώφλι μου.

《 Έτοιμη μικρη; 》 Μου χαμογελάει καθώς σηκώνει την βαλίτσα μου και την μεταφέρει στο ευρύχωρο αυτοκίνητο του.

《 Μόνο αν μου κάνεις μια χάρη πρώτα. Και ναι σου υπόσχομαι πως θα έχω τελειώσει πριν από την πτήση. 》 Λέω όσο πιο γλυκά μπορώ και νομίζω πως καταφέρνω να το πείσω.

《 Μπορώ να μάθω λίγα περισσότερα για αυτή την χαρη; 》 Ρωτάει με ένα χαμόγελο του ενώ μετατρέπει την φωνή του σε μια πιο σοβαρή.

《 Αν σου πω ειμαι σίγουρη πως δεν θα με αφήσεις. 》 Απαντάω διστακτικά καθώς κατευθυνόμαστε προς το αμάξι.

《 Θες να δεις τον Σωτήρη; 》 Μου ρωτάει ξαφνικά και χάνω την ισορροπία μου.  Την ίδια στιγμή, όμως, μπαίνω στο αυτοκίνητο και έτσι νομίζω πως δεν το καταλαβαίνει. Πόσο λάθος, όμως, έχω κάνει.

《 Σε αυτόν θα πας; Για ποιον λογο; Μπορώ να μαθω; 》 Νιώθω πως με έχει στήσει στον τοίχο και κοιτάζω κάτω.

《 Θέλω απλώς να τον επισκεπτώ. Γιατί νιώθω επιτέλους έτοιμη. 》 Κουνάει καταφατικά το κεφάλι του και με μια κίνηση βάζει μπρος και αναπτύσσει ταχυτυτα. Ελπίζω να μην θύμωσε και κυρίως να μην νομίζει πως θα τον συγχωρήσω. Γιατί  όσο και αν τον αγάπησα, ο πόνος που μου προκάλεσε δεν συγκρίνεται μαζί της.

《 Μπορείς να κατέβεις έχουμε φτάσει. Μην ξεχνάς πως σε μια ώρα θα πρέπει να είμαστε στο αεροδρόμιο. 》

《 Θα ειμαι εδώ σε πολύ λιγότερο χρόνο.》 Τον κοιτάζω και βγαίνω από το αυτοκίνητο. Εισέρχομαι στον ελαφρώς σκοτεινό μέρος και ζητάω από τον υπεύθυνο να επισκεπτώ τον Σωτήρη.

Εκείνος, αφού εξετάζει την ταυτότητα μου, με οδηγεί στον χώρο συνάντησης, έναν χώρο με σιδερένια τραπέζια και σιδερένια παγκάκια, όπου υπάρχουν και άλλες οικογένειες.

Προχωρώ πέρα δώθε σκεπτόμενη προσεκτικά τα λόγια τα οποία θα πω. Δεν θέλω να τον εξαγριωσω αλλά δεν θέλω να τραβήξω τα βλέμματα των φυλακών. Η σιδερένια πόρτα  με έναν ανατριχιαστικό ήχο ανοίγει και οι φύλακες φέρνουν τον Σωτήρη μπροστά μου. Κάθομαι στην θέση μου κοιτάζω  ευθεία.

《 Σοφία τι κάνεις εσύ εδω; 》 Ρωτάει ξαφνιασμένος και στέκεται ακίνητος καθώς του βγάζουν τις χειροπέδες. Τα μάτια του δεν κινούνται, τα βλέφαρα του δεν κλείνουν, μόνο η αναπνοή του φανερώνει ότι ζει ακόμα.

《 Γιατί ξαφνιαζεσαι; Δεν θα ερχόμουν στον δολοφόνο μου; 》 Η φωνή μου στάζει από ειρωνεία.

《 Απλά ήρθα για να σου πω ότι φεύγω. 》 Με κοιτάζει μπερδεμένος.

《 Θα φύγω με τον Μάριο. Αρκετά μακριά. Μαλιστα θα φύγουμε αμέσως μετά από εδώ. 》 Τα μάτια του είναι βουρκωμένα και μια ερώτηση έρχεται στο μυαλό μου. Μήπως μετάνιωσε;

《 Σωτήρη μήπως μετάνιωσες; Για όλους αυτούς τους φόνους; 》 Σαστιζει. Για αρκετά λεπτά μένει σιωπηλός.

《 Δεν ξέρω. 》 Απαντά ειλικρινά.

《 Ίσως να..να έχω μετανιώσω αλλά όχι για την Ειρήνη. Ναι όντως η Βικτόρια και η Αναστασία ήταν όντως ατυχήματα και δεν το ήθελα. Για αυτές έχω όντως μετανιώσει. Ήταν δύο κορίτσια αθώα που, τουλάχιστον, η μια ήθελε να σε βοηθήσει και η άλλη απλά έκανε αυτό που έλεγε η καρδιά της. Καλά τον Γιωτη δεν τον σκότωσα εγώ. Αλλά η Ειρήνη ήταν ο αρχικός σκοπός μου και δεν μετάνιωνω καθόλου   που την σκότωσα. Αλήθεια σε αγάπησα αλλά δεν θα σε γνώριζα αν δεν είχα πλησιάσει την Ειρήνη για να την σκοτώσω. Επομένως δεν ξέρω πως να μετανιώσω. Αν μετανιώσω για την δολοφονία της αδελφής σου, θα μετανιώσω που σε αγάπησα και δεν το θέλω αυτό. Επειδή εσύ ήσουν ένα συναίσθημα που δεν είχα ξανανιώσει. Πριν από εσένα ήμουν ένα αδίστακτο τέρας, μετά από εσένα έγινα ένα συνειδητοποιημένο  τέρας. Ένα τέρας που ντρεπόταν και θα ντρέπεται για τις πράξεις αλλά δεν μπορεί να μετανιώσει. Θέλει μα δεν μπορεί. Θέλει Σοφία. 》 Με κοιτάζει στα μάτια και μερικά " πετρινα" δάκρυα κυλούν στα μάγουλα του.

《 Σωτήρη θα μπορέσεις. Γιατί εγώ το πιστεύω. Βλέπω πόσο το θέλεις και με συγκινείς. Έχω θυμό μέσα μου Σωτήρη. Έχω θυμό. Γι'αυτό δεν μπορώ να σε συγχωρέσω αλλά καποια στιγμή θα τα καταφέρω. Όπως και εσύ. 》 Νευει καταφατικά και προσπαθεί να σχηματίσει ένα μικρό χαμόγελο.

《 Είσαι ο άγγελος μου Σοφία. Και εγώ ο δολοφόνος σου. Όμως λυπάμαι που χαρακτηρίζομαι έτσι. Αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία..》 Γελάω ειρωνικά και πηγαίνω μπροστά του.

《 Αν, θα, δεύτερη ευκαιρία. Πόσο μετά Σωτήρη; Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Είχες πολλά ευκαιρίες να το αλλάξεις αλλά εσύ σε κάθε ευκαιρία το έκανες χειρότερα. Έπεσες στον λάκκο που εσύ έσκαβες στον εαυτό σου! Αυτοκαταστραφηκες. Και ο Μάριος και εγώ προσπαθούσαμε να σε σώσουμε αλλά εσύ δεν ήθελες να σώθεις. Πληρώνεις δικά σου λαθη. Και πρώτα πρέπει να τα ξεπληρώσεις και μετά να συνεχίσεις την ζωή σου. Και εγώ πρέπει να βρω τον εαυτό μου, να ανατοποθετησω τις προτεραιότητες μου, να βρω τον πραγματικό λόγο να συνεχίσω να υπάρχω. Και τέλος να σκεφτώ τον Μάριο γιατί αυτός σκέφτεται πάντα εμένα και με έχει πάνω από όλους και όλα. Και θα του το ανταποδώσω γιατί τον αγαπώ ειλικρινά. Και δεν σκέφτομαι τα χρόνια διαφοράς μας, δεν δίνω σημασία στα κακόβουλα σχόλια και ειμαι σίγουρη πως δεν το νιώθω από υποχρέωση και ούτε αυτός από οίκτο. Τον αγαπώ πραγματικά και είμαι περήφανη για αυτό. 》 Πλέον δεν ελέγχω τα λόγια μου. Όλες μου οι σκέψεις βγαίνουν σαν καταρράκτης από το στόμα μου για να με υπερασπιστούν και να "καρφώνουν στο τοιχο" τον Σωτήρη ο οποίος με κοιτάζει σαστισμένος και θυμωμένος.

《 Καλή συνέχεια. 》 Λέει ξερά και κλείνει τα μάτια του. 

《 Καλή συνέχεια και σε εσένα Σωτήρη μου. 》 Απαντάω περήφανα και βγαίνω από τον χώρο επίσκεψης.

Χαιρετώ τον υπεύθυνο και έπειτα κατευθύνομαι προς τον Μάριο. Εκείνος στέκεται έξω από το αυτοκίνητο κοιτάζοντάς τον ουρανό και ξεφυσωντας γεμάτος άγχος.

Τρέχω προς αυτόν και πριν προλάβει να αντιδράσει του κλείνω τα μάτια με τα δύο μου χέρια.

《 Δεν θα σε αφήσω ποτέ μου Μάριε. Άλλωστε όλοι οι τυφλοί θέλουν το φως τους. 》 Ψιθυρίζω στο αυτι του και χωρίς να το περιμένω ενώνει τα χείλη μας σε ένα φιλί που εκπέμπει αγάπη.

《 Περίμενα αυτά τα λόγια πολύ καιρό. Πάρα πολύ καιρό. 》 Μου ψιθυρίζει και φιλάει το μέτωπο μου.

《 Πρέπει να φύγουμε. 》 Αναφωνω  χαρούμενη.

《Εφόσον μου το ζητάς δεν μπορώ να σου το αρνηθώ. 》 Λέει με ένα λαμπερό χαμόγελο στα χειλη του και μπαίνει μέσα στο αμάξι με εμένα να μιμουμαι το παράδειγμα του.

Νιώθω το κινητό μου να δονείται στην τσέπη μου και αμέσως τσεκάρω το μήνυμα το οποίο μου έχει σταλεί.

"Λυπάμαι Σοφία αλλά η προφητεία του φίλου μου βγήκε αληθινή. Όπως θυμάσαι ο Σωτήρης σου το είχε πει: εκείνη την μέρα στο μπάνιο. Θα πεθάνουν πολλοί εξαιτίας σου. Εκείνο το κόκκινο κραγιόν έχει ήδη αντικατασταθεί με αίμα αθώων ψυχών. Δεν σε λυπάμαι. Δεν θα είσαι ποτέ μια φυσιολογική κοπέλα. Πότε δεν ήσουν. Καλή συνέχεια μικρή. Θα σε κοιτάζω πάντα. "

Νιώθω πως ο αέρας δεμ φτάνει στα πνευμόνια μου.  Η πίεση μου φτάνει στα ύψη. Ο πανικός με καταβάλλει και ευτυχώς ο Μάριος το αντιλαμβάνεται και αρπάζει το κινητό. Μέσα σε δευτερόλεπτα διαβάζει το μήνυμα και τυλίγει τα χέρια μου γύρω μου.

《 Αγάπη μου μην δίνεις σημασία σε αυτό. Εγώ είμαι εδω και σου υπόσχομαι πως τίποτα δεν θα σου συμβεί. Δεν θα το επιτρέψω εγώ δηλαδή! 》 Μου ψιθυρίζει και με προσοχή με μεταφέρει στην αγκαλιά του.

《 Σε ευχαριστώ Μαριε. 》 Λέω σιγανά καθώς ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του.

《 Το κάνω για τον εαυτό μου. Όσο περίεργο και αν σου φαίνεται. Χωρίς εσένα εγώ είμαι μισός. Σε αγαπώ πολύ Σοφία. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα είπα πως εσύ είσαι για εμένα. Ειμαι ερωτευμένος μαζί σου. Και πάντα θα είμαι. 》 Το κοιτάζω γλυκά και ξέρω πως τώρα θα συνεχίσω την ζωή μου.

Ξέρω πως ο Μάριος θα είναι μαζί μου και ξέρω πως δεν θα τον απογοητεύσω. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον.

Η ζωή μου θα αλλάξει και χαιρομαι πως ο Μάριος θα είναι μέρος της. Πάντα θα λυπάμαι για αυτούς που έχασα μα δεν θα πάψω να κοιτάζω μπροστά γιατί η ζωή συνεχίζεται ανεξάρτητως συνθηκών.

* Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος..

Θα ανεβάσω πιο μετά ένα κεφάλαιο που να εξηγώ το τέλος, την μέση και την αρχή, την επιλογή του θέματος και γενικά της ιστορίας.

Θα πω όσα ένιωθα κατα την διάρκεια και ελπίζω το ίδιο να κάνετε και εσεις.

Τα λέμε 🔜*