Μάριος Pov

Λίγες μέρες μετά

Κάθομαι στο αναπαυτικο βελούδινο κάθισμα της καφετέριας αφήνοντας τον σάκο μου κάτω. Η συμπεριφορά μου είναι συνηθισμένη ή μάλλον έτσι φροντίζω να δείχνει. Δεν είμαι συνηθισμένος σε παράνομες πράξεις πόσο μάλλον όταν μπλέκεται και η δουλειά μου.

Αναγκάστηκα να χρησιμοποιώ τις πιο επικίνδυνες επαφές μου για να πετύχω τον σκοπό μου. Με μια χαρτοπετσέτα σκουπίζω τις σταγόνες ιδρώτα που εμφανίζονται στο μέτωπο μου. Νιώθω σαν εγκληματίας και τώρα καταλαβαίνω πόσο χαίρομαι που είμαι αστυνομικός.

Με το πόδι φέρνω τον σάκο πιο κοντά μου, κολλώντας τον στην καρέκλα μου. Και μόνο στην ιδέα πως κάποιος ρωτήσει τι έχει ο σάκος, με λούζει κρύος ιδρώτας.

Δεν έχω καμία δικαιολογία και ούτε είμαι καλός στο να φτιάχνω. Γι'αυτό άλλωστε ειμαι ένας από τους καλύτερος και αξιόπιστους αστυνομικούς της περιοχής. Μα τώρα, μπροστά στο ενδεχόμενο να καταλάβει κάποιος τι σκοπεύω να κάνω, κομπλαρω.

Μέσα στον σάκο έχω χιλιάδες χαρτονομίσματα, όλες τις οικονομίες μου δηλαδή. Ακόμα έχω πλαστά διαβατήρια και ταυτότητες προκειμένου να γινει ευκολοτερη η φυγή μας από την χώρα. Και τώρα αυτή η φαινομενικά αθώα μου στάση για καφέ είναι, κυριολεκτικά, το εισιτήριο μου. Σε λίγα λεπτά θα τα έχω όλα έτοιμα.

Δηλαδή σχεδόν όλα. Πρώτα πρέπει να κλείσω μια συναντηση στο νεκροτομείο. Χρωστάω στην Σοφία αυτή την επίσκεψη. Μετά από όλα αυτά που έχω περάσει πρέπει να της κάνω αυτό το δώρο. Εξάλλου είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.

Στο μαγαζί μπαίνει ένας γνωστός μου, αυτός που περιμένω. Κάθεται απέναντι μου χωρίς να πει τίποτα. Από την τσέπη του μπουφάν του βγάζει έναν άσπρο φάκελο και τον αφήνει μπροστά μου.

《 Αυτά που χρειάζεσαι. Είναι τρία. Αν χάσεις κάποιο θα έχεις άλλο ένα. Επίσης αυτό το έξτρα δεν είναι μέσα στην τιμή. Τέλος πάντων χρειάζεσαι τίποτα αλλο; 》 Γελάω σιγανά καθώς βάζω τα εισιτήρια μέσα στον σακο.

《 Ναι. Θέλω την γνώμη σου για πολλά πράγματα. Είσαι εξπέρ σε αυτά. Δηλαδή θα πάμε στη Γαλλία ε και; Αν φύγει από κοντά μου και δεν γυρίσει; Γενικότερα φοβάμαι. 》 Κοιτάζει προς τα πάνω με απόγνωση και αφήνει ένα μικρό γέλιο.

《 Ολόκληρος αστυνομικός και δεν ξέρεις από αυτά; 》

《 Δεν θέλω να φαίνομαι σαν αστυνομικός μπροστά της αλλά σαν φίλος της. 》 Με κοιτάζει σοβαρά και σφίγγει το σαγόνι του.

《 Τότε ρε φίλε μου πρέπει να ρισκάρεις. Γιατί ο μόνος τρόπος να την κρατήσεις κοντά σου είναι να κερδίσεις την ψυχή και την καρδιά της. Αλλιώς θα είσαι στα μάτια της ο ίδιος ψυχρός αστυνομικός. 》 Κουνάω το κεφάλι μου μουδιασμένα. Πρέπει να την κερδίσω. Πρέπει να την καταφέρω να δεθεί μαζί μου. Αλλά δεν ξέρω πώς θα το καταφέρω.

《 Θα κάνω ότι μπορώ. Ευχαριστώ για όλα. 》 Του δίνω τα χρήματα που χρειάζεται και έπειτα πληρώνω τον καφέ μου.

《 Να την σέβεσαι την γυναίκα φίλε μου 》 Είναι το μονο που λέει πριν εξαφανιστεί από τα μάτια μου. Αρπάζω τον σακο και βγαίνω από το μαγαζί. Θα την σέβομαι. Γιατί εκτός από μια γλυκιά και όμορφη κοπέλα είναι μια έξυπνη και δυναμική γυναίκα.

Ξέρει τι θέλει και αυτός ο καταστροφικός χαρακτήρας της την κάνει μοναδική. Τώρα οφείλω να της κλείσω την συνάντηση ίσως έτσι να με εμπιστευτεί και να είναι πρόθυμη να ταξιδέψει μαζί μου.

Σε δευτερόλεπτα τηλεφωνώ τον γνωστό μου γιατρό.

《 Έλα Μάριε. 》 Ακούω την βαριά του φωνη

《 Το απόγευμα θέλω να έρθω με την μικρή να δούμε το πτώμα. Ξέρεις για να το αποχαιρετήσει. Μετά μπορείς να το κάνεις ότι θέλεις. Αρκεί να μην το αφήσεις εκεί μέσα. 》 Απαντάω αυστηρά και αγνοώ τον αναστεναγμό του.

《 Εντάξει σας περιμένω. 》 Τερματίζει την κλήση και χαμογελώ ικανοποιημένος. Ώρα για την επόμενη στάση.

* Τέλος και αυτού του κεφαλαίου.

Παιδιά φτάνουμε στο τέλος και δεν μπορώ.. συγκινούμαι.

Αύριο θα ανέβει το 33, το 34 και το 35.

Την Δευτέρα -τελευταία μέρα του χρόνου- θα είναι και το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου.

Θα ανεβάσω επίσης και τον επίλογο και το σημείωμα του συγγραφέα.

Στις 31 Δεκεμβρίου τελειώνει αυτό το βιβλίο ❤*