Σωτήρης Pov

Κοιτάζω με μάτια κενά αλλά και με χαμόγελο πλάγιο την πόρτα όπου εισέρχεται ο αδελφός μου. Έχω μιλήσει μαζί του αυτές τις μέρες περισσότερο από ότι όλη μου την ζωή.

《 Με φωναξες; 》 Ξεκινάει την συζήτηση ξαφνιασμένος.

《 Προφανώς. Κάθισε. 》 Του δείχνω την καρέκλα απέναντι μου ενώ ανακαθομαι καθαρίζοντας στον λαιμό μου.

《 Ακούω. 》 Απαντά παράξενα ενώ εξετάζει τον χώρο.

《 Πώς είναι η μικρη; 》 Μαλακωνω τα χαρακτηριστικά μου και γλυκαινω την φωνή μου στην θύμησή της.

《 Πολυ καλά. Είναι γλυκιά και ευγενική. Έχει ηρεμήσει πολύ. Αν και σκέφτεται συνέχεια τους δικούς της και ειλικρινά Σωτήρη, δεν νομίζω πως θα σταματήσει ποτέ. 》 Παίρνω μια βαθιά ανάσα.

《 Θα συνηθίσει. Δεν έχει άλλη επιλογή. Εξάλλου θα είναι μαζι σου. 》 Με κοιτάζει έκπληκτος. Παρόλα αυτά μπορώ να διακρίνω το χαμόγελο του, ένα ίχνος χαράς και ελπίδας. Σαν ένα παιδί που του δίνουν ένα δώρο που ζητούσε καιρό.

《 Πόσο κοντά έχετε ερθει; 》 Ξαναρωταω πριν προλάβει να αντιδράσει στην προηγούμενη πρόταση μου.

《 Αρκετά. Βλέπουμε ταινιες, τρώμε μαζί, περιμένω να κοιμηθεί και βγαίνουμε στην αυλή μαζί. Είναι μια καλή συντροφιά αλλά μέχρι εκεί. 》 Ανακουφιζομαι. Σηκώνομαι από την αναπαυτικη θέση μου και πλησιάζω τον αδελφό μου επιλέγοντας προσεκτικά της επόμενες λέξεις μου.

《 Εκτιμώ την βοήθεια σου. Θέλω όμως να συνεχίσεις να την προσέχεις. Για την ακρίβεια θέλω να την πάρεις και να φύγετε μακριά. 》 Γουρλωνει τα μάτια, σφίγγει το σαγόνι του και χτύπα το χέρι του στο τραπέζι.

《 Μου ζητάς να τα αφήσω όλα! Όλα όσα έχτισα και να φύγω μακριά για μια κατεστραμμένη κοπέλα που δεν γνωρίζω για να είσαι εσύ καλά! Σωτήρη συγκεντρώσου! 》 Φωνάζει δυνατά κερδίζοντας μια αδιάφορη ματια.

《 Μάριε τέλος χρόνου. Σε λίγες μέρες θα αποκτήσω αυτό για το οποίο παλεύω κάθε μέρα εδώ και πολλά χρόνια. Θα γίνω αφεντικό Μάριε. Δεν σου ζητώ τίποτα άλλο από το να φύγεις μακριά μαζί με μια φιλική προς τα εσένα κοπέλα. 》 Κρύβει το πρόσωπό του στο χέρι του και ξεφυσαει φανερά προβληματισμένος.

《 Η Σοφία είναι δυνατή. Δεν θα φύγει τόσο εύκολα. Δεν θα αφήσει την δική της περιουσία στα χέρια αγνώστων ανθρώπων. Θα παλέψει για αυτά που της ανήκουν και το ξέρουμε καλά αυτό. 》 Νευω καταφατικά και του δείχνω με νόημα την εταιρία.

《 Γι'αυτό υπάρχεις εσύ. Θα την πας μακριά. Εξάλλου είναι μόνο δεκαεπτά χρόνων. Αυτό σημαίνει όχι ενήλικη. Δεν θα μας αποτελέσει πρόβλημα. 》 Ανακοινώνω ικανοποιημένος και ο Μάριος νευει καταφατικά.

《 Οπότε θα πάρω ταυτότητες, διαβατήρια, εισιτήρια, χρήματα. Ένα μέρος να πάμε. 》 Συμπεραίνει ενοχλημένα ο αδελφός μου.

《 Σήμερα θα γυρίσουμε μαζί. Θα σε βοηθήσω με τα βασικά. Θα δω την Σοφία για μια τελευταία φορά. 》 Ο Μάριος σηκώνεται και στέκεται απέναντι μου με μια ματιά γεμάτη οίκτο.

《 Δεν κατάφερε να σε αλλάξει δυστυχώς. Όση αγάπη και αν σου έδειξε. 》 Γελάει αχαρα για λίγο, σαν τρελός. Ένα γέλιο που αντηχεί στους τοίχους σαν το γέλιοενός τέλους ανθρώπου.

《 Λυπάμαι  Μάριε άλλη η μικρή σου φίλη δεν κατάφερε να με αλλάξει ολοκληρωτικά. Όμως μέσα μου..έχει γεννηθεί κάτι καινούριο. Η αγάπη. Ναι Μάριε. Την αγαπάω, την νοιάζομαι και θα έκανα τα πάντα για αυτή. Άλλωστε για αυτόν τον λόγο την διώχνω. Για να είναι ασφαλής. 》 Ο Μάριος κάνει κάτι το απροσδόκητο. Με αγκαλιάζει. Με σφίγγει πάνω, με χαϊδεύει και τότε καταλαβαίνω πως δακρύζει. Αντίθετα εγώ παγώνω στην θέση μου. Δεν μπορώ να αντίδρασω μπροστά σας αυτή την αληθινή εκδήλωση αγάπης.

Οι σκέψεις μου συγχιζονται, η καρδιά μου αυξάνει τους σφυγμούς της. Νιώθω άγχος, νιώθω αγωνία για πρώτη φορά. Δεν ξέρω πως να αντίδρασω ενώ εγώ ξέρω κάθε ρόλο. Νιώθω ξανά ο Σωτήρης. Νιώθω πως έχω ξανά την ζωή μου πίσω.

Πώς δεν χρειάζεται να θυμάμαι τα λόγια, να προγραμματίζω την επόμενη κίνηση. Ξαφνικά τυλιγω και εγώ τα χέρια μου γύρω από τον αδελφό μου. Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από την παιδική μου ηλικία. Όταν ήμουν με τον αδελφό μου, να παίζουμε μαζί, να τρώμε μαζί, να..να ήμαστε φίλοι! Όχι απλά συγγενείς. Φίλοι, κολλητοί.

《 Έλα μαζί μου Σωτήρη. Πάμε να γλυτώσουμε. Άσε πίσω όλα αυτά. Άσε πίσω αυτά τα εγκλήματα και ελα να ζήσεις μαζί με την κοπέλα που σε αγάπησε και σε αγαπάει ακόμα. Μην σκοτώσεις την αδελφή της, την κοπέλα την οποία πλησιάσες, που κοιμήθηκες μαζί της πολλές φορές. Έλα Σωτήρη. Πάμε! Πάμε σε παρακαλώ. 》 Απομακρύνομαι από την αγκαλιά του αδελφού μου και γυρίζω πλάτη.

《 Ξέρεις πως δεν θα το κάνω. Ναι ενα μέρος του εαυτού μου θέλει πολύ να έρθει μαζί σου, με την Σοφία. Ναι ένα μέρος επιθυμεί να αλλάξει, να γίνει ένας άλλος. Όμως αυτός είμαι και δεν μπορώ να το κάνω. Ολόκληρα χρόνια πάλευα γι'αυτό. Λυπάμαι αλλά τώρα ειμαι λίγο πριν την εκπληρωση αυτού του ονείρου. Θα έρθω μαζί σου στο σπίτι θα την δω και τότε θα φύγετε. Όσο πιο σύντομα τόσο το καλύτερο. 》 Κουνάει ελαφρώς το κεφάλι του και παίρνουμε το δρόμο για το σπίτι.

Κατεβαίνουμε από το αμαξι και μπαίνουμε στο σπίτι. Αφήνω πρώτα τον Μάριο να μπει και ξαφνιαζομαι όταν βλέπω την Σοφία να πήδαει στην αγκαλιά του λυπημένη.

Το στομάχι μου σφίγγεται και νιώθω τον ιδρώτα να κυλά στο πρόσωπο μου. Δεν είναι καλά. Δεν ειναι καλά εξαιτίας μου. Όμως κατευθείαν έπεσε στην αγκαλιά του αδελφού μου.

《 Ήρεμα κοριτσάκι μου. 》 Της ψιθυρίζει σιγανά μα παράλληλα αρκετά δυνατά για να το ακούσω. Την απομακρύνει σιγά σιγά από το σώμα του και της σκουπίζει απαλά τα κρυστάλλινα δάκρια της.

Της φιλά το μέτωπο και προχωρά στο σαλόνι αφήνοντας τα μάτια της Σοφίας να πέσουν πάνω μου. Η δεκαεπταχρονη κοπέλα τινάζεται και αυτομάτως τα γαλάζια μάτια της γεμίζουν δάκρια.

Κάνει ένα βήμα προς τα εμένα και έπειτα τρέχει στην αγκαλιά μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Με σφίγγει στην αγκαλιά της. Την σφίγγω και εγώ.

* Τέλος κεφαλαίου ❤

Ελπίζω να σας αρέσει

Αύριο θα ανεβάσω 3 κεφάλαια όπως και την Κυριακή.

Χαίρομαι πολύ που θα τελειώσει αυτή η δουλειά πριν το 2019.😊

See you tomorrow🎇🎆*