Σοφίας Ρον

Ο Μάριος με πήγε στο σπίτι του. Είναι αρκετά μεγάλο, ευρύχωρο, με μεγάλα και ακριβά έπιπλα, άλλα ξύλινα άλλα δερμάτινα και άλλα σιδερένια. Η αυλή είναι αρκετά μεγάλη με καταπράσινα δέντρα, άσπρα χαλίκια και ένα καλό διατηρημένο κήπο με πολύχρωμα λουλούδια.

Εγώ κοιμάμαι στον ξενώνα όπου υπάρχει μια μικρή τηλεόραση και ένα ραδιοφωνο. Ο Μάριος μου φέρεται πολύ καλά. Μου μαγειρεύει, μου φέρνει κομψά και όμορφα γυναικεία ρούχα. Μερικές φορές του δίνω συμβουλές για τα ρούχα του ή παίζουμε επιτραπέζια ως αργά το βράδυ.

Σήμερα είπε πως θέλει να μιλήσουμε για διάφορα πράγματα. Τον έχω δει πολλές φορές να κρατάει μια κορνίζα και να ψιθυρίζει διάφορα λόγια. Είναι γλυκός και πολύ ευγενικός. Εκτός από την εμφάνιση δεν μοιάζει σε τίποτα αλλο με τον Σωτήρη. Όσον αφορά την μεταφορά μου το μονο που μου είπε ο Μάριος είναι ότι εκτελεί μια χάρη, μια υπόσχεση που έδωσε στον αδελφό του.

Μου επισήμανε ότι δεν γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει ή τι σκοπό έχει ο Σωτήρης. Αυτό που ξέρω είναι ότι πιθανότατα ο Γιώτης, η Βικτόρια και η Ειρήνη έχουν πεθάνει. Είμαι μόνη μου πια. Βέβαια ποτέ δεν χάνω την ελπίδα μου. Πιστεύω πως κάποια στιγμή ο Σωτήρης θα το πληρώσει και μαλιστα πολύ ακριβά. Κλείνω το ραδιοφωνο οπου παίζει ένα παλιό κλασσικό τραγούδι.

Εννοείται πως προτιμώ το σπίτι του Μάριου από το υπόγειο που βρισκόμουν λίγο καιρό πριν. Βγαίνω από το δωμάτιο μου και περιπλανιέμαι άσκοπα στο σπίτι. Δυστυχώς ο Μάριος δεν μου επιτρέπει να βγαίνω στην αυλή χωρίς να είναι αυτός μαζί μου. Κάθομαι στον καναπέ και κοιτάζω το παράθυρο ευχομενη να γυρίσει ο Μάριος.

Συνήθως σχολάει τέτοια ώρα. Σαν να το ήξερα η πόρτα ανοίγει και ο Μάριος μπαίνει φοροντας την αστυνομική στολή του. Μόλις με βλέπει χαμογελάει και με πλησιάζει. Χαϊδεύει τα μαλλιά μου και κάθεται δίπλα μου.

《 Πώς τα πέρασες σήμερα; 》 Ρωτάει την καθιερωμένη ερώτηση καθώς βγάζει τα παπούτσια του.

《 Καλά μωρέ. 》 Ψελλιζω καθώς μαζεύω τα πράγματα του και του φέρνω ένα ποτήρι νερό.

《 Είσαι καλά Σοφία. Και ας έχεις περάσει τόσα. 》 Του χαμογελώ γλυκά και κοιτάζω τα γαλάζια μάτια του.

《 Το λες κάθε φορά αυτό. 》 Ψιθυρίζω αδύναμα.

《 Κάθε φορά όμως μου χαμογελάς το ίδιο γλυκά. Εννοείται πως αξίζει. 》 Τοποθετεί το χέρι το στο μάγουλα μου και χαϊδεύει με απαλές κυκλικές κινήσεις.

《 Ποια είναι η γυναίκα στην κορνίζα; 》 Ρωτάω αυθόρμητα γεγονός που τον κάνει να αποτραβηχτει.

《 Η δεύτερη γυναίκα μου. Δυστυχώς αυτοκτόνησε αφότου έχασε το παιδί μας. Προσπαθώ να το ξεπεράσω. Άλλωστε έχουν περάσει χρόνια. Βλέπεις παντρεύτηκα πρώτη φορά στα είκοσι μου μετά από πιέσεις των γονιών μου. Δυστυχώς αυτή η γυναίκα είχε καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο και πέθανε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Εννοείται πως δεθηκα μαζί της αλλά δεν με επηρέασε τόσο καθώς ήταν από προξενιό. 》 Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τον αγκαλιάζω και του χαϊδεύω τα μαλλιά.

《 Λυπάμαι. 》 Βουρκωνω και αφήνω τα δάκρυα μου πάνω στον λαιμό του.

《 Είμαι χαρούμενος τώρα. Η σχέση με τον αδελφό μου έχει φτιάξει και επίσης υπάρχεις εσύ. Είσαι εδώ λίγες μέρες και ειλικρινά είναι λες και σε ξέρω χρόνια. 》 Τα γλυκά του λόγια φτάνουν στα αυτιά μου σαν μελωδία.

《 Μου φέρεσαι πολύ καλά. 》 Παρατηρώ εύστοχα.

《 Επειδή σου το ζήτησε ο αδελφος σου ή επειδή...》 Τα λόγια μου χάνονται. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον λόγο που με νοιάζει τόσο πολύ αυτή η απάντηση.

《 Επειδή..εισαι εσύ. 》 Απαντά αβέβαια.

《 Εννοώ πως είσαι ένας ευχάριστος άνθρωπος και ο μόνος που με κρατά συντροφιά. Οπότε ναι. Νοιάζομαι για εσένα λίγο παραπάνω από το φυσιολογικό. Τώρα με συγχωρείς πάω να βγάλω την στολή. 》 Πριν μου δώσει χρόνο να απαντήσω εξαφανίζεται στο δωμάτιο του.

Σηκώνω το απορημένο βλέμμα και σηκώνομαι από τον βολικό καναπέ. Κατευθύνομαι προς τον ξενώνα μου μα σταματώ μπροστά σε ένα ξύλινο τραπέζι στα αριστερά μου. Πάνω του έχει ένα ασύρματο σταθερό τηλέφωνο. Χωρίς να χρονοτριβω το πιάνω στα χέρια μου και πατω τον αριθμό του Γιωτη. Αλλά δύο νούμερα και θα φύγω από εδώ. Θα είμαι κοντά του. Ξαφνικά ακούω το γνωριμο τρίξιμο της βαριάς ξύλινης πόρτας. Κρύβω το σταθερό πίσω  μου σαν παιδί που θέλει να κρατήσει το γλειφιτζούρι του.

Η μορφή του Μάριου ξεπροβάλλει από το κατώφλι της πόρτας. Το βλέμμα του είναι μαλακό, ήρεμο και γλυκό συνάμα όμως φαίνεται απογοητευμένο και προδίδει οίκτο για εμένα κάτι που μου προκαλει κομπο στο στομάχι, ένα κόμπο στο λαιμό, ένα τρέμουλο στην καρδιά μου.

《 Σε περιμένω μέσα για ταινία. Ξέρω πως θα έρθεις. 》 Είναι το μονο που λέει πριν φύγει. Αφήνω το σταθερό στο τραπέζι και τον ακολουθώ.

* Τέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας άρεσε ❤

Σήμερα είναι πιθανόν να ανέβουν δύο ακόμα. 😇

Τα λέμε σύντομα 🔜*