Ειρήνης Pov

Βρίσκομαι στην κουζίνα με τον Γιωτη. Είναι αφηρημένος, λυπημένος, χαμένος στον κόσμο του. Ένας κόσμος στον οποίο ο Σωτήρης δεν υπαρχει και δεν έχει καταστρέψει αυτά που αγαπά και νοιάζεται. Ένας ψεύτικος κόσμος που όλοι, κάποια στιγμή, αναπολούμε και φέρνουμε στο μυαλό μας.

Γνωρίζω πολυ καλά πως ο Σωτήρης δεν θα πειράξει την Σοφία αλλά αυτό δεν ισχύει για εμένα. Παρόλα αυτά αν γίνει κάτι στην Σοφία θα έχω τύψεις, θα απογοητευτώ  και δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να ορθοποδησω. Εάν χάσω και τον τελευταία άνθρωπο που έχω πιστεύω πως δεν θα καταφέρω να συνέλθω ποτέ μου. Το μυαλό μου θα καταστραφεί και η καρδιά μου θα πάψει να χτυπά. Γι'αυτό θα την σώσω. Γιατί της το οφείλω. Για εκείνην και για εμένα.

《 Πιστεύεις πως θα τα καταφέρουμε; 》 Με ρωτάει ανήσυχος.

《 Πιστεύω πως κάναμε καλά που αγνοησαμε τον Μάριο. Δεν τον εμπιστεύομαι καθόλου. Είναι αδελφός αυτού του κτήνους. Αποκλείεται να μην έχει επηρεαστεί από το σκοτάδι του. 》 Ο Γιώτης καρφώνει το βλέμμα του σε εμένα γι'αυτό είμαι σίγουρη ότι θα σχολιάσει κάτι καυστικό.

《 Τον έχεις κοντά σου τόσο καιρό. Εσύ γιατί δεν κατάλαβες; Γιατί δεν επηρεάστηκες από το σκοτάδι του; 》 Οι ερωτήσεις του με αφυπνουν. Όντως, πως δεν κατάλαβα τίποτα από όλα αυτά; Πώς δεν έδωσα  σημασία στο σκοτάδι του και στην θεατρικότητα του; Ή μήπως απλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ.

Μήπως είχα βολευτεί κοντά στα ψεύτικα λεφτά και στην ψεύτικη αγάπη; Έλεγα στον εαυτό μου πως είναι ο ιδανικός. Ότι με αγαπάει. Ότι καλύπτει τις ανάγκες μου. Ότι τον έχω κοντά μου και είναι αρκετό.

Μα τελικά ήταν κάτι αφύσικο. Ποιος θα δεχόταν έναν άνθρωπο που απλά του έπαιρνε τα λεφτά και έλειπε από το σπίτι διαρκως; Που το μόνο που του πρόσφερε ήταν η αγάπη- και πολλές φορές ούτε και αυτό. Το κινητο του Γιωτη χτύπα κάνοντας με να ξυπνήσω από τις σκέψεις μου. Μετά  από μια σύντομη συζήτηση τερματίζει την κλήση.

《 Είναι νεκρή. 》 Ψιθυρίζει αδύναμα και αμέσως κατεβαίνω πάω μιλάει για την Βικτόρια.

《 Πρέπει να παω για αναγνώριση. Πρέπει να πάω για τα τυπικά. Θα..θα επιστρέψω όσο πιο σύντομα μπορώ. 》 Νευω καταφατικά. Την ίδια στιγμή ο Γιώτης, αφού παίρνει  τα πράγματα του φεύγει σαν σίφουνας από το σπίτι.

Σηκώνομαι αργά από το τραπέζι της κουζίνας και πηγαίνω στο παράθυρο. Είναι νωρίς ακόμα και γι'αυτό δεν υπάρχει κίνηση στον δρόμο. Ο καιρός είναι μουντος. Έχει μεγάλα γκρίζα σύννεφα και ο αέρας χαϊδεύει τα ελάχιστα φύλλα των δέντρων. Το φθινόπωρο έχει ίδια διάθεση με εμένα.

Ένας ήχος από το σαλόνι με κάνει να ανπηδησω και να κατευθυνθω προς τα εκεί. Περπατώ αργά και νιώθω την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Εισέρχομαι στο δωμάτιο μα δεν παρατηρώ κάτι διαφορετικό. Ετοιμάζομαι να γυρίσω και νοιώθω την καρδιά μου να σταματά.

《 Σου έλειψα; 》 Ακούω την αλαζονικη και υπεροπτικη φωνή του.

《 Σωτήρη! 》 Στριγγλιζω και κάνω δύο βήματα πίσω μέχρι που το χέρι του Σωτήρη τυλίγεται γύρω από τον κοκαλιαρικο καρπό μου φέρνοντας με πάνω του.

《 Θα σε παρακαλούσα να είσαι πιο καλή οικοδέσποινα μωρό μου. 》 Ψιθυρίζει στο αυτί μου και παίζει με τις άκρες των μαλλιών μου. Τα μάτια του ταξιδεύουν πάνω στο φοβισμένο πρόσωπο μου. Αποτυπώνει με προσοχή και προσμονή τις λεπτομέριες.

《 Ψυχή μου που πήγε η εμπιστοσύνη που είχαμε μεταξύ μας; 》 Με σαρκαστική φωνή με μεταφέρει στο δωμάτιο των γονιών μου- ένα δωμάτιο το οποίο δεν επισκέπτομαι ποτέ. Το είχα κλειδωμένο εδώ και δύο χρόνια και πρόπερσι αποφάσισα να το ανοίξω γιατί χρειαζόμουν ένα κληρονομικό χαρτί. Βέβαια έχω να μπω εδώ πολύ καιρό.

《 Ξέρεις γιατί σε έφερα εδω; 》 Ρωτά απειλητικά και ανοίγει την βαλίτσα του με ύφος.

《 Γιατι μπορώ εύκολα να σκηνοθετήσω  τον θάνατο σου. Θα φαίνεται σαν αυτοκτονία μιας πιεσμενης και ανήμπορης κοπέλα που επέλεξε το δωμάτιο των νεκρών γονιών της κατά την διάρκεια της εξαφάνισης της αδελφής της. 》 Γουρλωνω τα μάτια και προσπαθώ να σηκωθώ.

《 Ω οχι αγάπη μου. 》 Με ένα βήμα φτάνει μπροστά μου και σφίγγει με το γεροδεμένο χέρι του τον λαιμό μου.

《 Θα μείνεις εδώ σαν φρόνιμο κορίτσι. 》 Γυρίζει στην βαλίτσα του. Σηκώνομαι και ανοίγω το παράθυρο όσο πιο γρήγορα μπορώ. Προς έκπληξη μου ο Σωτήρης δεν με σταματάει και γι'αυτό ανεβάζω το πόδι μου στο περβάζι.

《 Οχι τόσο γρήγορα. 》 Κοιτάζω προς το μέρος του Σωτήρη ο οποίος κρατα ένα όπλα οπλισμένο στραμμένο προς το πόδι μου. Πριν προλάβω να κατέβω, ο Σωτήρης πυροβολεί μία φορά ξυστά από το πόδι μου  και μια φορα κοντά στο πρόσωπο μου. Μια κραυγή βγαίνει από το στόμα μου και ο Σωτήρης τρέχει με τα σύνεργα του έξω από το σπίτι.

* Τέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας άρεσε

Σε λιγότερο από 11 κεφάλαια έρχεται το τέλος ❤

See  you soon 🔜 *