Λίγες μέρες μετά.

Σοφίας Ρον

Ξυπνάω ξανά μετά από το ιδιαίτερο όνειρο. Ή μάλλον εφιάλτη. Ξανά τα ίδια. Πάλι έτρεχα μέσα στο δάσος, ξανά είδα τα πτώματα των δύο φίλων μου και της αδελφής μου. Εδώ και λίγες μέρες ονειρεύομαι το ίδιο γεγονός τόσο έντονα που νομίζω πως είναι πραγματικότητα.

Κατά την διάρκεια του ονείρου μου τα συναισθήματα είναι ίδια, όσο και αν προσπαθώ να κάνω κάτι διαφορετικό πάντα καταλήγει το ίδιο αποκρουστικό και απάνθρωπο θέαμα: τα τρία άψυχα σώματα να κρέμονται από ένα δέντρο και εγώ να ουρλιάζω το όνομα του Σωτήρη. 

Γνωρίζω πως όσο βρίσκομαι εγκλωβισμένη σε αυτή την αποθήκη, ο Σωτήρης πλησιάζει τους φίλους μου και την αδελφή μου παίζοντας το παιχνίδι του. Δυστυχώς είμαι η μόνη που γνωρίζει τα σχέδια του μανιακου δολοφόνου μα δεν έχω την δύναμη να το πω στους άλλους. Αν δεν με αφήσει να φύγω δεν θα φύγω ποτέ.

Εικοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο με προσέχει ή ο Σωτήρης ή ο Τζοσεπ. Ακόμα ο Τζοσεπ είναι εδώ. Έχει καρφώσει τα μάτια του επάνω μου και χτυπάει νευρικά το πόδι του στο τσιμεντένιο δάπεδο. Φαίνεται πως εδώ και πολύ ώρα προσπαθεί να μου πει  κάτι μα τον σταματά το άγριο βλέμμα που έχω.

Μετά από αυτό που μου προκάλεσε νιώθω τεράστιο μίσος και άφθονη απέχθεια. Δυστυχώς παιρνά πολλές ώρες μαζί μου με αποτέλεσμα να ανταλλάσσουμε κάποιες κουβέντες μόνο και μόνο για να μην χάσω επαφή με τον κόσμο και χάσω τα λογικά μου.

Ο Τζοσεπ μου δίνει νερό και με παρατηρεί καθώς πίνω αργά.

《 Τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου. 》 Αναφωνεί καθώς απομακρύνει το ποτήρι από το στόμα μου.

《 Τι εννοεις; 》 Ρωτάω γεμάτη περιέργεια.

《 Τόσο τα αφεντικά όσο και οι φίλοι σου τρελάθηκαν. Μπλέκουν με θέματα που είναι πάνω από τις δυνάμεις τους. 》 Κατεβάζει το κεφάλι του και απομακρύνεται από κοντά μου.

《 Τα αφεντικά σου έχουν μόνο ένα πρόβλημα: εμένα. Ξέρουν ότι αν μου συμβεί το οτιδήποτε, ο Σωτήρης θα κινήσει γη και ουρανό μέχρι να βρει αυτούς που το έκαναν. Όσο αναφορά  τους φίλους μου, γνωρίζω ότι βρίσκονται σε κίνδυνο και ότι ο Σωτήρης προσπαθεί να σκοτώσει όσους περισσότερους γίνεται. 》 Ο Τζοσεπ γελά με το συνηθισμένο διαβολικό χαρακτηριστικό γέλιο του.

《 Λυπάμαι μικρή. Μα.. αν συνεχίσουμε έτσι θα μείνεις ολομόναχη.  》 Κλείνω τα μάτια πληγωμένη. Σε όλη μου την ζωή, ο μεγαλύτερος μου φόβος ήταν να μείνω μόνη δίχως στήριξη και βοήθεια. Τώρα που είμαι τόσο κοντά σε αυτή την κατάσταση ο φόβος έχει αντικατασταθεί από ένα κενό. Δεν αγωνιώ για την Βικτόρια, δεν φοβάμαι για τον Γιωτη, δεν κλαίω για την Ειρήνη ακόμα και αν ξέρω πως χωρίς αυτούς είμαι ένα τίποτα.

《 Δεν φοβάμαι να μείνω μόνη μου Τζος.  Φοβάμαι πως εάν μείνω ένα τέρας θα εμφανιστεί μέσα μου. Ένα τέρας που κανείς δεν θα μπορεί να σταματήσει. Ούτε καν ο Σωτήρης. 》 Τα μάτια μου λάμπουν και αυτό το καταλαβαίνω από την έκφραση του Τζοσεπ καθώς παρατηρεί το σφιγμένο προσωπο μου.

《 Εμένα Σοφία ξέρεις τι με φοβίζει; 》 Ψυθιριζει στο αυτί μου ενώ ακουμπά επάνω μου. 

《 Ότι σε έχω απόλυτα ικανή για τερατώδη εγκλήματα. 》 Απομακρύνεται και κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου. 

《 Τότε Τζος θα ήθελα να ξέρεις πως θα είσαι το πρώτο μου θύμα. 》

《 Εγώ μικρή ειμαι ήδη τελειωμένος.  Ζω μονο και μονο επειδή είμαι δω και σε προσέχω. 》 Τα μάτια του έχουν μαλακώσει και κοιτάζει το πάτωμα αναπολώντας τα παλιά.

《 Από τα αφεντικά ή από τον Σωτήρη; 》

《 Αυτό που δεν ξέρεις μικρή είναι ότι ο Σωτήρης ανήκει στα αφεντικά. Χρόνια τώρα δουλεύει σαν σκυλί για να "ανέβει" στα μάτια των "μεγαλων". Τόσες δολοφονίες, τόσο αίμα, τόσοι αθώοι για μια θέση. 》 Με κοιτάζει μέσα στα μάτια μεταδίδοντας μου κάθε συναίσθημα. 

《 Δεν είναι μόνο η θέση! Είναι ο σεβασμός και η αξία. Η εξουσία, η αμετρητη επιρροή στα πάντα Τζοσεπ.  》 Η ψυχρή, οργισμένη φωνή του Σωτήρη με κάνει να παγώσω.  Δεν έχω συνηθίσει τις επισκέψεις του και όπως φαίνεται ούτε και ο Τζοσεπ.

《 Γίνατε και φίλοι τώρα οι δύο σας; 》 Ουρλιάζει κοιτάζοντάς με με το τρελό βλέμμα.

《 Σωτήρη προτιμω να ειμαι φίλη με τον βιαστή μου παρα με τον δολοφόνο μου. 》 Η απάντηση μου τον ξαφνιάζει δυσάρεστα.

《 Μα δεν θα σε σκοτώσω, τα είπαμε αυτά. 》 Γελάω ειρωνικά.

《 Σκοτώνοντας αυτούς που αγαπώ, σκοτώνεις και εμένα. Διαλύεις το μυαλό μου, σπας την καρδιά μου, γκρεμίσεις το σώμα μου και καις την ψυχή μου. 》 Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου, δάκρυα που ήλπιζα να μην εμφανιστούν ξανά μπροστά του.

《 Δεν το καταλαβαίνεις Σωτήρη; Δεν είμαι σαν εσένα. Έχασα τους γονείς μου όμως είχα παρηγοριά την αδελφή μου και τους φίλους μου. Αν χάσω και αυτούς απλώς σταματάω να υπάρχω. Δεν θα έχω καρδιά και ψυχή. Δεν είναι τόσο δυνατή όσο εσύ. Εξάλλου εσύ  έχεις έναν αδελφό. Έχεις μια στήριξη. Εγώ δεν έχω τίποτα. 》 Παίρνω μια βαθιά ανάσα και χαϊδεύω τα μαλλιά μου.

《 Οχι Σοφία. Έχεις κάτι. Κάτι που αγαπάς και δεν θα σε αφήσει ποτέ. Με αυτό δεν θα κινδυνέψεις ούτε λεπτό. Γιατί και αυτό σε αγαπάει. 》 Γελάω ειρωνικά και χρησιμοποιώ κάθε δύναμη που μου έχει απομείνει.

《 Ποιο; Ποιο είναι αυτό; 》

《 Εγώ. 》 Η σταθερή φωνή του, ο σίγουρος τόνος του και βαριά χροιά του οδήγησαν την καρδιά μου στα σύννεφα. Για μόλις ένα κλάμα του δευτερολέπτου.

《 Μετά από όλα αυτά που μου έκανες πιστεύεις πως σε αγαπάω ακόμα; 》 Λέω περιπεχτικά αν και νιώθω πιο μπερδεμένη από ποτέ.

《 Ειλικρινά; Ναι. Πιστεύω πως με αγαπάς ακόμα. Πως είσαι δεμένη μαζί μου ψυχικά και σωματικά. Είσαι φτιαγμένη για εμένα. Η ψυχή σου και το μυαλό σου μου ανήκουν. Εσύ μου ανήκεις. Και θα το καταλάβεις αυτό σε λίγο καιρό. Όταν η καρδιά σου θα χτύπα ακόμα. 》 Το πρόσωπο μου γίνεται κόκκινο και είμαι σίγουρη πως είναι αποτέλεσμα της οργής.

《 Σταμάτησα να σου ανήκω όταν σκότωσες την καλύτερη μου φίλη. 》

《 Τότε θα με μισήσεις για όλα αυτά που θα ακολουθήσουν. 》 Με κοιτάζει σοβαρά με ένα ίχνος θλίψης και λυπησης.

《 Τότε ναι Σωτήρη. Θα σταματήσω. Ακόμα και αν δεν το θέλω. 》 Είναι έτοιμος να πει δύο λέξεις που επιθυμούσα εδώ και καιρό.

《 Οχι Σωτήρη.  Μην το πεις. Γιατί και εγώ θα παρασυρθω. 》

《 Τότε υποθέτω πως ειμαι ο δολοφόνος σου. 》

《 Είσαι ο δολοφόνος και ο έρωτας μου. Είσαι το τέλος και η αρχή μου. Είσαι κάτι διαφορετικό. Η σχέση μας είναι κάτι σαν..》 Ο Τζοσεπ γελά και βγαίνει έξω.

《 Σε αγαπάω πολύ Σοφία. 》 Είμαι έτοιμη να απαντήσω, να πω χιλια δύο πράγματα μα η πόρτα ανοίγει και ο Τζοσεπ μετά μέσα την χτυπημένη και πληγωμένη Βικτόρια. Μια κραυγή βγαίνει από το στόμα μου και δάκρυα συσσωρεύονται στα μάτια μου.

《 Γιατι γαμωτο σου; Γιατί 》 Ψιθυριζω αδύναμα.

* Τέλος κεφαλαίου ❤

Ελπίζω να σας άρεσε ❤

Σε πολύ λίγο το επόμενο κεφάλαιο ❤

Τα λέμε🔜*