Σωτήρης Pov

Πηγαίνω στο σπίτι φορώντας το μαύρο μου κοστούμι. Ανοίγω την πόρτα και προχωρώ προς τα μέσα τοποθετώντας τον χαρτοφύλακα μου σε μια καρέκλα.

Με τα μάτια μου σκανάρω το μέρος και αντιλαμβάνομαι πως η Ειρήνη είναι εδώ και όχι στην δουλειά. Με γρηγορα βήματα πηγαίνω στο σαλόνι και την κοιτάζω σκεπτικός. Κάθεται στο καναπέ και πίνει καφέ. Συνέχεια τηλεφωνεί και έπειτα σβήνει τα ονόματα από την λίστα.

《 Αγάπη μου; 》 Χρωματιζω κατάλληλα την φωνή μου και παίρνω μια ανησυχεί έκφραση. Κάθομαι δίπλα της και χαϊδεύω τα ξανθά μαλλιά της.

《 Καρδιά μου τι συμβαίνει; 》 Την φιλάω απαλά μα εκείνη με κοίτα παγωμένη.

《 Η Σοφία αγνοείται. Δεν ήρθε το βράδυ. Δεν είναι στους φίλους της και δεν σηκώνει το τηλέφωνο της. Φοβάμαι πολύ. 》 Βουρκωνει και τρέμει ολόκληρη. Κρατάει μια λίστα ονομάτων εντελώς αφηρημένη. Φαίνεται πως υποφέρει. Η Σοφία είναι η μόνη οικογένεια που της έχει απομείνει.

Την βάζω στην αγκαλιά μου και χαϊδεύω απαλά την πλάτη της.

《 Θα την βρούμε στο υπόσχομαι. Αν χρειαστεί θα προσλαβω κάποιον ειδικό. Υπόσχομαι πως θα την βρούμε. Και θα είναι καλά. 》 Η Ειρήνη  κουνάει αβέβαια το κεφάλι της και δάκρυα ξεχύνονται από τα πανέμορφα μάτια της.

《 Σωτήρη φερτην πίσω σε παρακαλώ. Δεν θα αντέξω αν την χάσω. Είναι ότι έχω. Είναι η οικογένεια μου. Σε ικετεύω ψάξε. 》 Μου ψιθυρίζει αδύναμα.

《 Εννοείται αγάπη μου. 》 Ενα δάκρυ κυλά στο πρόσωπο και μετά από λίγο άλλο ένα κάνει την εμφάνισή του. Είμαι τόσο καλό ηθοποιός τελικά.

《 Θα μιλήσω εγώ με τους φίλους της. 》 Μου απαντά και δέχομαι. Εκείνοι ήδη με υποψιάζονται. Αυτό μου έλειπε τώρα. Να τους έχω πάνω στο κεφάλι μου. Σηκώνομαι αργά παίρνοντας μια σοβαρή έκφραση.

《 Πάω να ψάξω. Θα πω σε έναν φίλο μου να βοηθήσει. Μην ανησυχείς. 》 Μου κουνάει θετικά το κεφάλι και φεύγω από το σπίτι. Μπαίνω στο αμάξι και τηλεφωνώ στον καλό μου φίλο τον Τζοσεπ.

Ουσιαστικά αυτός έκανε την δύσκολη δουλειά με την Σοφία. Έστελνε πακέτα, την έβγαζε φωτογραφίες και την παρακολουθούσε.

Αυτός της επιτέθηκε στο στενάκι και έγραψε κάποια προφητικά λόγια στον καθρέφτη.

《 Τζοσεπ είσαι ήδη στην αποθήκη; 》

《 Ναι και περιμένω. 》 Ληγω την κλήση και βάζω μπρος το αυτοκίνητο. Ανοίγω το ραδιοφωνο και βγάζω ένα τσιγάρο από το πακέτο. Τοποθετεί το τσιγάρο στα χείλη μου και το ανάβω.

Αφήνω τον καπνό να φύγει αργά από τα χείλη μου. Πατάω το γκάζι και στρίβω σε πολλά στενά. Μετά από λίγη ώρα παρκάρω βιαστικά το αυτοκίνητο και μπαίνω σε ένα μικρό αποθηκακι.

《 Τζοσεπ; 》 Βηματιζω προς το τραπέζι και κάθομαι σε μια σκονισμενη καρέκλα.

《 Σωτήρη. Ποια είναι η επόμενη κίνηση μας; 》 Τον κοιτάζω σκεπτικά και αφήνω τα κλειδιά στο ξύλινο τραπέζι.

《 Οι ανώτεροι δεν με έχουν ειδοποιήσει. Απλά δεν θέλουν η Ειρήνη να με υποπτευθεί. Και ταυτόχρονα να είναι πάντα με κάποιον. 》 Ξεφυσαει και κάθεται πιο αναπαυτικά στην καρέκλα. Με κοιτάζει σοβαρός.

《 Άρα εγώ πρέπει να μείνω με την μικρή. 》 Νευω καταφατικά.

《 Όμως φρόντισε να είναι καλά. Εκτός αν προσπαθήσει να ξεφύγει. Αλλά να είσαι ευγενικός. 》 Τον κοιτάζω αυστηρά μα εκείνος γελάει νευρικά.

《 Νοιάζεσαι γι'αυτήν. Να φανταστώ ευχόσουν να μην μπλεχτεί. Για αυτό και της έστελνες μηνύματα. 》 Γελάει δυνατά. Κλείνω τα μάτια μου και χτυπάω με δύναμη το τραπέζι. Αυτό αναπηδα και δημιουργεί ένα βαθουλωμα.

《 Βγάλε τον σκασμό. Ζεις μονο κάνει μόνο επειδή σε λυπήθηκα και σε έσωσα. Μην ξεπερνάς το όρια σου κύριε Greco. 》 Κουνάει θετικά το κεφάλι και σηκώνεται.

《 Εγώ πάω στην μικρή. Θα είμαστε σε επαφή. 》 Κουνάω θετικά το κεφάλι. Μόλις φεύγει απελευθερωνω μια κραυγή. Πατάω κάτω το τραπέζι και καλύπτω το πρόσωπο μου με τα χέρια μου. Γιατί νοιάζομαι για αυτή την κοπέλα; Γιατί δεν θέλω να την χτυπήσει; Γιατί την λυπάμαι; Τι μου έχει κάνει;

Πρέπει να την σκοτώσω μόλις τελειώσουμε με όλα αυτά. Κανείς δεν πρεπει να μάθει πως αυτή η κοπέλα είναι η μοναδική μου αδυναμία. Πρέπει όπως και ο αδελφός μου να σωπάσει. Ίσως για πάντα.

*Τέλος κεφαλαίου ❤

Είναι λίγο μικρό αλλά έρχεται ένα κεφάλαιο γεμάτο εξελίξεις και μυστήριο.

Τι λέτε να γίνει; Θα ακούσει ο Τζόσεπ τα λόγια του Σωτηρη; Θα μαθευτεί πως η αδυναμία του είναι η Σοφία; 

Αφήστε μου ένα σχόλιο με την γνώμη σας❤

Stay turned 🔜*