UNEDITED

P.O.V Νεφέλης 💫

Αφού έφυγε αφήνοντας με μόνη στο δωμάτιο, πήρα για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια μια βαθιά ανάσα περιεργάζοντας τον χώρο γύρω μου.

Το δωμάτιο είναι τόσο φωτεινό, τόσο λαμπερό που κάνει τα ευαίσθητα πια στο φως μάτια μου τσούζουν ελαφρά.

Το κρεβάτι στο οποίο κάθομαι επάνω είναι στην απόχρωση του μαύρου μα τα σεντόνια και τα μαξιλάρια είναι κάτασπρα,όπως επίσης και το χαλάκι κάτω από τα πόδια μου.

Υπάρχει ένα τεράστιο παράθυρο στην μέση του δωματίου το οποίο έχει μια εκθαμβωτικά υπέροχη θέα,με τις κουρτίνες του πάλι άσπρες.

Αποφασίζω να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κάνω μια βόλτα προς το κομοδίνο όπου ένα μικρό, αλλά όμορφο πράγμα που τράβηξε την προσοχή.

Πάνω του υπήρχαν λογής βιβλία και άλλα μπιχλιμπίδια μα αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν μια έντονη άσπρη κορνίζα με φτερά αγγέλου δεξιά και αριστερά της.

Μέσα της απικονίζονταν ένα μικρό κοριτσάκι με κατάμαυρα μαλλιά τα οποία έκαναν αντίθεση με το λευκό της φόρεμα.

Το κοριτσάκι φαινόταν πανευτυχής στην αγκαλιά του Ματέο. Και εκείνος επίσης.

-Το αγαπημένο της χρώμα;

Εξέφρασα την σκέψη μου φωναχτά, ακουμπώντας το χέρι μου απαλά πάνω στο γυαλί της κορνίζας.

-Της πήγαινε τόσο πολύ το άσπρο..

Γεμάτη περιέργεια γύρισα τον κορμό μου προς την πόρτα για να δω τον Ματέο να κρατάει έναν όμορφο μαύρο δίσκο με ένα τόστ και ένα ποτήρι χυμό.

Η φωνή του ελάχιστα μελαγχολική μα στο πρόσωπο του ακόμη είχε σχηματισμένο ένα γλυκό αχνό χαμόγελο.

-Είναι η αδερφή σου; Είναι τόσο γλ-

-Ήταν η κόρη μου.

Δεν πρόλαβα να τελειώσω την πρόταση μου και με διέκοψε με έναν σκληρό τόνο στην φωνή του, αφήνοντας τον δίσκο δίπλα μου στο κομοδίνο.

Είχα μείνει έκπληκτη με στόμα ορθάνοιχτο.

-Συ-συγνωμη δεν ήθελα να σου ξυπνήσω στιγμές που μάλλον θα έκανες καιρό να θάψεις μέσα σου.

Είπα με μετάνοια στον τόνο της φωνής μου, ακουμπώντας το χέρι μου στοργικά στον ώμο του, κοιτάζοντας τα γαλανά μάτια του.

Θεέ μου.

Είναι πανέμορφος. Πρώτη φορά τον παρατηρώ έτσι με τέτοιον τρόπο.

-Δεν πειράζει. Δεν φτές εσύ. Εξάλλου δεν ήξερες.

Είπε ευγενικά κάθοντας στο κρεβάτι πίσω μου, βάζοντας τα χέρια του στα απαλά σκεπάσματα.

-Δεν της άρεσαν ποτέ τα σκούρα χρώματα. Το αγαπημένο της ήταν πάντα το άσπρο. Το λάτρευε. Όπως και η μητέρα της... Την χάσαμε στην γέννα.

Είπε με νοσταλγικό τόνο. Τα μάτια του είχαν γεμίσει δάκρυα μα δεν τα άφηνε να πέσουν στα μάγουλα του
Το έβλεπα.

-Λυπάμαι. Αλήθεια, λυπάμαι.

Είπα με στοργή κάθοντας και εγώ δίπλα του, βάζοντας το χέρι μου κάνω από το δικό του σφιγγκοντάς το σφιχτά.

-Αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Δεν χρειάζεται να στεναχωριόμαστε για αυτά πλέον.

Είπε απλά χωρίς να έχει πάρει καθόλου τα μάτια του από το μεγάλο και φωτεινό παράθυρο όλη αυτήν την ώρα.

Μετά από μερικά λεπτά αμηχανίας και σιωπής, την σπάει ο Ματέο λέγοντας μου πως έχει μια δουλειά εδώ πιο κάτω και πως δεν θα αργήσει.

Παράξενο που με εμπιστεύεται τόσο πολύ.

Είμαι μια ξένη για αυτόν μα μου χάρισε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου, φαΐ, στοργή...

Μου ανοίχτηκε για την οικογένεια του. Για το παιδί του, την γυναίκα του και εγώ με τις ανοησίες μου του προκαλώ πόνο.

-Είμαι ηλίθια.

Λέω φωναχτά και πέφτω με φορά πίσω στο κρεβάτι.

Ωραία. Τώρα, νιώθω τύψεις. Μπράβο Νεφέλη!

***

Γειά σας αγάπες μου!

Μου λείψατε μωρέ. :'(

Δεν είχα έμπνευση να γράψω. Ή μάλλον δεν ήμουν καλά για να γράψω.

Ευχαριστώ Δανάη που μου έφτιαξες το κέφι και με έκανες να γράψω κεεεφφ💕

Λίγο θλιβερό κεφ αλλά ήθελα να μάθετε το παρελθόν του Ματέο.. (που να μάθετε και το πως πέθανε η κόρη του.. :'(  )

Αυτά μωρέ...

Αν σας άρεσε ψηφιστε και σχολιάστε ❤

Μέχρι το επόμενο Φιλουμπεςςς 😘😘😘

-Μαμα πατάτα που σας αγαπάει πολυυυυ💘

Υ.Γ άκουγα το τραγούδι επάνω γιαυτό είναι λίγο sad το κεφ 😅💕