UNEDITED

P.O.V. Νεφέλης🌹

Άνοιξα με δισταγμό τα μάτια μου και έβαλα το χέρι μου πάνω από αυτά καλύπτοντας τα γιατί το δυνατό φως της ημέρας με ενοχλούσε πολύ.

Προσπάθησα να στηριχθώ στους αγκώνες μου, μα μια τρομερή ζάλη με κυρίευσε.

-Ε πάρτο λίγο πιο μαλακά!

Είπε κάποιος Άγνωστος προς το παρόν για εμένα, ξαπλώνωντας με μαλακες κινήσεις πάλι πίσω στο κρεβάτι

-Π-ποίος είσαι εσύ;

Ρώτησα αδύναμα βάζοντας το δεξί μου χέρι πάνω από το μέτωπο μου. Τα μάτια μου ήταν ακόμη λίγο θολά.

-Με λένε Ματέο.

Είπε ήσυχα, κάθοντας στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι μου, στηρίζοντας τα χέρια του στα γόνατα του,περιεργάζοντας με.

Η χροιά του τόσο όμορφη. Ηχούσε στα αυτιά μου σαν μελωδία. Τα μάτια του, πανέμορφα με κοιτούσαν με συμπόνια.

Γαμώτο.

Είχα καιρό να νιώσω έτσι.

-Ε με λεν-

-Μην κουράζεσαι, ξέρω ήδη.

Είπε δείχνοντας μου ένα υπέροχο γλυκό χαμόγελο, περνώντας το δεξί του χέρι μέσα από τα ανακατεμένα καστανά μαλλιά του.

Ώσπου ξαφνικά επανήλθα στην πραγματικότητα.

Το μέρος όπου βρισκόμουν πριν, δεν υπήρχε κρεβάτι και σίγουρα ούτε το φως του ήλιου έμπαινε από κάποιο παράθυρο γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΑΡΑΘΥΡΑ

-Μισο μισο...

Είπα αναστατωμένη σηκώνοντας λίγο  τον κορμό μου.

-Που βρίσκομαι; Που είναι ο Αχιλλέας; Τι του έκανες;;;

-Ε ε ε ηρέμησε Νεφέλη!

Είπε λίγο αγχωμένος μπορώ να πω και καθησυχάζοντας με βάζοντας τα δροσερά του χέρια στους ώμους μου.

-Βαθιές ανάσες, ναι;

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου ακολουθώντας τον ρυθμό του.

-Για αρχή, βρίσκεσαι στο σπίτι μου

Είπε και κουνησα για άλλη μια φορά καταφατικά το κεφάλι μου ηρεμώντας λίγο.

-Και από όσο ξέρω

Συνέχισε.

-Δεν γνωρίζω κάποιον Αχιλλέα. Λυπάμαι.

Με κοίταξε μέσα στα μάτια σουφρώνοντας τα φρύδια του ελάχιστα.

-Τι τ-τι εννοείς; Δηλαδή δεν ήρθε ποτέ;

Είπα ενώ συγκρατούσα τα δάκρυα μου για να μην κυλήσουν στα μάγουλα μου.

Δεν είπε τίποτα. Κούνησε μόνο διστακτικά καταφατικά το κεφάλι του.

Άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες προσπαθώντας να καταλάβω γιατί έτσι. Που έφτεξα εγώ γαμώτο;

-Μα εγώ... Εγώ άκουσα την φωνή του δεν μπορεί...

Είπα ξέπνοα κοιτώντας το κενό. Ώσπου ξαφνικά δύο ζεστά και δυνατά μπράτσα με τυλίχθηκαν γύρω μου.

Δεν μπόρεσα άλλο να κρατήσω τα δάκρυα μου. Μου είναι πολύ δύσκολο πλέον.

Άρχισα να κλαίω με λίγμους μέσα στην αγκαλιά αυτού του αγνώστου άντρα.

Που αν το καλοσκευτώ, είναι ο μόνος που μέχρι τώρα μου έχει δείξει έστω και λίγη συμπόνια.

-Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που ρίσκαρες την ζωή σου για μια άγνωστη...

Είπα μέσα από τους λιγμούς μου αφίνωντας το κορμί μου ολοένα και περισσότερο σε αυτά τα ζεστά χέρια.

Έχω κουραστεί πια.

-Σε παρακαλώ μην το κάνεις αυτό...

Είπε συμπομετικα σφυγκωντας με περισσότερο στην αγκαλιά του.

-Εξάλλου μπορεί εσύ να μην με ξέρεις, αλλά εγώ ερχόμουν σχεδόν κάθε βράδυ αυτά τα τρία χρόνια και σε έβλεπα όταν κοιμόσουν. Ήταν η μόνη ώρα που μπορούσα ελεύθερα να σε παρατηρώ.

Παραξενευτηκα από τα λόγια του αλλά δεν μίλησα. Τον άφησα να συνεχίσει αυτό που είχε να μου πει.

-Μπορεί να μην με συγχωρήσεις για αυτό, αλλά εγώ ήμουν εκείνος που σε έβαλα σε εκείνη την φυλακή. Θεέ μου δεν ξέρεις πόσο έχω μετανιώσει για αυτό αλλά βλέπεις, τα χρήματα ήταν καλά...

Έλεγε και έλεγε χωρίς να σταματάει ούτε για να πάρει ανάσα. Ένιωθε τύψεις και η ψυχή του ζητούσε συγχώρεση.

Το ξέρω, το νιώθω.

-Για αυτό ήθελα να βεβαιωθώ πως κάθε μέρα που άνοιγα εγώ τα μάτια μου το έκανες κι εσύ.

-Δεν ξέρω αλλά από την πρώτη στιγμή που σε είδα, κάτι άναψε μέσα μου για σένα. Ένοιωθα πως σε ήξερα από κάπου άσχετα που αυτό ήταν αδύνατο.

Τότε τύλιξα κι εγώ τα χέρια μου γύρω του όσο μπορούσα δηλαδή, αιφνιδιάζοντάς τον.

-Μην φοβάσαι, είσαι ο μόνος που μέχρι τώρα έδωσε σημασία σε εμένα. Δεν πρόκειται να σου κρατήσω κακία για τίποτα. Σε καταλαβαίνω.

Του είπα ήρεμα και στοργικά. Για μια στιγμή, ένιωθα πως βρισκόμουν στην δική του αγκαλιά και μου είχε λείψει πολύ αυτό.

Την δική του αγκαλιά;;;Τι έκανε αυτός για σένα κοπελιά όσο εσύ βρισκόσουν σε μια τρύπα προσπαθώντας να ζήσεις;; Τίποτα...

Γιατί μια φορά όντως έχεις δίκιο.

Χωρίς να το έχω καταλάβει, είχα βάλει τα νύχια μου στο δέρμα του Ματέο με δύναμη.

-Ειιι εσύ δεν είπες πως δεν κρατάς κακία;

Είπε γελώντας τον πόνο του, βγάζοντας με από την αγκαλιά του.

-Συγνώμη απλώς... Θυμήθηκα κάτι.

Είπα δαγκώνωντας το κάτω χείλος μου και τριβοντας τον καρπό του αριστερού χεριού μου από την αμηχανία.

Εκείνος δεν είπε τίποτα γιατί τόση ώρα με περιεργάζονταν εξονυχιστικά.

-Εμ, συγνώμη αλλά αυτό που κάνεις δεν είναι καθόλου ευγενικό ξέρεις!

Είπα και καλά θυγμενη κοιτώντας τον με περιέργεια σταυρόνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος του.

Μια στιγμιαία μάτια του πήγε εκεί αλλά αμέσως ξαναγύρισε στα μάτια μου.

-Πρέπει να φας κάτι... Έχεις μείνει η μισή από όσο σε θυμάμαι!

Είπε και μέσα σε δευτερόλεπτα είχε εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο.

Αρχίζω να συμπαθώ πάρα πολύ αυτόν τον άντρα!

***

Γειά σας μωρά μου!Από δω, ο Ματέο μας💘

Ό

σες βλέπουν Ρίβερντεϊλ ξεεερουυυν❤

Το περιμένατε αυτό;;;

Εε είπα να δώσω λίγο spice στην ιστορία μας!

Αν σας άρεσε ψηφήστε και σχολιάστε για να ξέρω αν θέλετε κι άλλα κεφάλαια!

Αυτά από εμένα.

Μέχρι το επόμενο Φιλουμπεςςς 😘😘😘

-Μαμα πατάτα 💘