UNEDITED

(3 Χρόνια αργότερα Μιλάνο, Ιταλία... P.O.V Νεφέλης.🌙)

Καθόμουν στο πάτωμα αυτών των τεσσάρων τοίχων όπου "ζω" εδώ και αρκετά χρόνια περιμένοντας όπως κάθε μέρα να μου φέρουν το ο Θεός να το κάνει φαΐ.

Από τότε που έχω μπει εδώ μέσα έχω μείνει η μισή η ακόμα και η λιγότερη.

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το που βρίσκομαι. Δεν ξέρω καν εάν είμαι ακόμη στην Ελλάδα. Δεν ξέρω ούτε την ώρα αλλά ούτε και τι χρόνια έχουμε.

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν ζω ή πέθανα.

Θα αναρωτιέστε αν έμαθα ποτέ μου την αλήθεια για την ψεύτικη ζωή που ζούσα και ένα έχω να σας πω.

Θέλω να την ξεχάσω και δεν μπορώ.

Τραγικό, έτσι;

Από εκεί που δεν θυμόμουν τίποτα, που ζούσα μέσα στο ψέμα να μην μπορώ τώρα να ξεχάσω.

Την πρώτη κιόλας μέρα που με έφεραν εδώ μέσα θυμήθηκα τα πάντα και με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Θέλω να πεθάνω.

(flashback 3 years ago)

-Πρέπει να σου πω κάτι. Βασικά, πρέπει να μάθεις κάτι.

Είπε και με κοίταξε έντονα μέσα στα μάτια.

-Τι πρέπει να μάθω Αχιλλέα;;; Λεγε!

Είπα με θυμωμένο τόνο κοιτώντας τον άγρια.

-Λοιπόν..

Πήγε να πει τι στο καλό ήθελε να μου πει μα, δεν πρόλαβε.

Ξαφνικά έσβησαν τα φώτα.

Ένιωσα δύο δυνατά χέρια να με ακινητοποιούν.

Έβγαλα μια δυνατή κραυγή και στην συνέχεια έντρομη φώναξα το όνομα του.

-Αχιλλέαα!!!

Μόλις το έκανα αυτό, το άτομο που με κρατούσε τόση ώρα ακινητοποιημένη τοποθέτησε βίαια ένα μαντίλι το οποίο μύριζε πολύ άσχημα πάνω από την μύτη και το στόμα μου.

-Νεφέλη;;;

-ΝΝΕΦΕΛΗ!

Άκουσα για τελευταία φορα να φωνάζει και να ορίεται.

Μετά από αυτό τα βλέφαρά μου άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο βαριά και με πήρε ο ύπνος μην έχοντας την παραμικρή ιδέα για το τι πρόκειται να μου συμβεί.

Την επόμενη μέρα ξύπνησα με έναν τρομερό πονοκέφαλο σε ένα ασφυκτικά μικρό και βρώμικο δωμάτιο.

Αμέσως σηκώθηκα όρθια επεξεργάζοντας τον χώρο γύρω μου.

-Που στον διαόλο βρίσκομαι;;;

Αναρωτήθηκα φωναχτά και πλησίασα την σιδερένια πόρτα μπροστά μου.

Κοίταξα ανάμεσα από τις τρεις μπάρες που βρισκοντουσαν στην μέση την πόρτας και αντίκρισα έναν μεγαλόσωμο άντρα, να κόβει βόλτες πέρα δώθε.

-Έι εσύ! Που στον διαόλο βρίσκομαι και γιατί είμαι εδώ!!!

Άρχισα να του φωνάζω κουνώντας μανιωδώς τις μπάρες με τα χέρια μου.

-Che diavolo?

Είπε στα ιταλικά πλησιάζοντας γρήγορα προς το μέρος μου.

Ιταλικά;; Βρίσκομαι στην... Ιταλία;;;

-Che esistere?

Του είπα και εγώ στα ιταλικά.

Πάλι καλά που είχα κάνει κάποια μαθήματα στο γυμνάσιο αλλά θυμάμαι μόνο τα βασικά και τίποτε άλλο.

-in Italia, bella!

Αμέσως τον κοίταξα με ένα βλέμμα γεμάτο αηδία με τον τόπο που μου το είπε.

Παλιό μαλακα.

-Voglio parlare con il tuo capo ora!

Γεμάτη θυμό του είπα πως θέλω να μιλήσω με το αφεντικό του αν και δεν νομίζω πως το έπιασε καλά το νόημα.

Έξυσε σκεπτικά το πιγούνι και ύστερα έβγαλε το κινητό του που την πίσω τσέπη του παντελονιού του πληκτρολογόντας έναν αριθμό.

Πήρα μια αρκετά βαθιά ανάσα κλείνοντας τα μάτια μου και χτυπώντας με δύναμη την πόρτα.

Δεν πέρασαν πολλά λεπτά μέχρι που άκουσα φωνές πίσω από την πόρτα.

Κοίταξα ανάμεσα από τις σκουριασμενες μπάρες για να αντικρίσω μια πολύ γνωστή φιγούρα.

-Όχι... Δ-δεν μπορεί!

Εξέφρασα την σκέψη μου φωναχτά κάνοντας γρήγορα βήματα προς τα πίσω μέχρι που ένιωσα το σώμα μου να ακουμπά τον κρύο και βρώμικο τοίχο αυτού του "δωματίου"

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δύναμη και μπήκε μέσα ένας Άγγελος με άλλους δύο μεγαλόσωμους μπράβους.

-Αν ήξερα πως μπορείς να μιλήσεις ιταλικά, πίστεψέ με γλυκιά μου δεν θα σε έφερνα στην Ιταλία!

Άρα όντως... Είμαστε στην Ιταλία.

Είπε και τα λόγια του έσταζε μίσος και ειρωνεία ταυτόχρονα

-Μα.. Δεν καταλαβαίνω! Για ποιον πουστη λόγο με έχεις κλεισμένη εδώ μέσα!

Είπα με θυμό "φτύνοντας" στην ουσία τα λόγια μου.

-Α ώστε δεν θυμήθηκες... Ε, τι να κάνουμε δεν πειράζει.

Είπε χωρίς να τον νοιάζει καθόλου και γύρισε την πλάτη του έτοιμος να φύγει.

-Όχι δεν μπορείς να φύγεις! Θέλω εξηγήσεις τώρα!!

Φώναξα εξαγριωμένη τρέχοντας από πίσω του και τραβώντας τον βίαια από τον ώμο.

-Noi non tocchiamo!

Είπε ένας από τους δύο μπράβους και με έσπρωξε επίσης βίαια από δίπλα του κάνοντας με να πέσω κάτω χτυπώντας άσχημα το κεφάλι μου.

Λίγα λεπτά πριν κλείσω τα μάτια μου άκουσα τον Άγγελο να του φωνάζει "Τι έκανες εκεί ρε παπαρα!"

***

Μου έπιασε το χέρι και μου το φίλησε.

-Είσαι έτοιμη?

Με ρώτησε με ένα βλέμμα που έλαμπε από ζωντάνια.

-Είμαι πανέτοιμη μωρό μου.

Του είπα με σιγουριά και ανέβηκα στην μηχανή.

Αν δεν θέλουν να μας βλέπουν μαζί, υπάρχουν και λύσεις.

Έβαλε μπρος την μηχανή και ξεκινήσαμε για όπου μας βγάλει ο δρόμος.

***

Αρκετές ώρες μετά και αρκετά μακριά από την Θεσσαλονίκη, είπαμε να κάνουμε μια στάση σε ένα βενζινάδικο.

Μπροστά μας όμως από το πουθενά, εμφανίστηκε ένα όχημα.

-Αχιλλέα!;

-Μην φοβάσαι μωρό μου, κρατήσου.

Μου είπε και έκανε έναν ελιγμό για να αποφύγει το όχημα που ερχόταν καταπάνω μας.

Η μηχανή δεν συγκρούστηκε με το όχημα, αλλά μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκε με τις βραχονησίδες, αναποδογυρίζοντας βάζοντας μας μέσα σε κάτι χωράφια με μεγάλη ταχύτητα.

Θεέ μου. Ήρθε η ώρα να φύγω.

Λιγα δευτερόλεπτα αργότερα το σώμα μου ήρθε σε επαφή με την καυτή άσφαλτο αλλά το πρώτο μέρος του σώματος μου που ήρθε σε επαφή μαζί της, ήταν το κεφάλι μου.

Αιμόφυρτη πλέον είχα παραλύσει από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ακούω τις φωνές του κατατρομαγμένου Αχιλλέα.

-Σε παρακαλώ καρδούλα μου μην με αφήσεις!

Επαναλάμβανε συνέχεια και συνέχεια πιστεύοντας πως θα γίνει στ'αλήθεια.

Έχετε ακούσει που λένε πως λίγα λεπτά πριν αφήσεις αυτόν τον κόσμο περνάει όλη η ζωή μπροστά από τα μάτια σου; Ε, έτσι και έγινε.

Αντίο μωρό μου.

***

Ξύπνησα λαχανιασμενη και λουσμένη μέσα στον ιδρώτα.

Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Ένιωθα πως θα εκραγόντουσαν τα πνευμονία μου από στιγμή σε στιγμή.

Σηκώθηκα έντρομη στα πόδια μου κοιτώντας γύρω μου για κάποιο παράθυρο.

Σωστά. Δεν υπάρχουν παράθυρα!!

Πήγα γρήγορα προς την πόρτα μα δεν ήταν κανείς.

Κάθισα στα γόνατα μου προσπαθώντας να ξαναβρώ και πάλι την αναπνοή μου.

-Χριστέ μου! Γιατί σε εμένα! Γιατί τώρα;

Είπα μέσα στα κλάματα μου περνώντας τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου.

-Γιατί...

(end of the flashback)

***

Γειά σας μωρά μου!

Να σημειώσω πως είναι η 3η ή 4η φορά που προσπαθώ απεγνωσμένα να ανεβάσω αυτό το κεφάλαιο!

Μάλλον το wattpad περνάει κλιμακτήριο!

Τέλος πάντων αν δεν καταλαβαίνετε τις ιταλικές λέξεις μην διστάσετε να μου το πείτε να σας βοηθήσω!

Επίσης, πως σας φάνηκε η σχετικά μικρή αποκαλυψουλα;

Και ναι γιατί αυτή δεν είναι ούτε καν η αρχή! Έχω να πω πως θα αργήσουμε να μάθουμε ακριβώς τι έγινε.

Μην φοβάστε όμως! Θα κάνω και σποιλ βρεεε.

Σχολιάστε και Ψηφίστε για να ξέρω αν σας άρεσε!

Αυτά! Μέχρι το επόμενο, φιλουμπεςςς😘😘😘

-Μαμα πατάτα 💘💘💘