Μετα το χτυπημα το κεφαλι ξυπνησες μετα απο ωρε... "Γιωργο ξυπνα, Γιωργο ξυπνα λεει μια φωνη και νοιωθω το σωμα μου,

σκια- σε φωναζουν , θα συνεχισουμε καποια αλλη στιγμη.

εγω- στασουυ δεν απαντησες σε καμια απορ...(και χαθηκε)

ενοιωθα ενα χερι να με πηγαινει περα δωθε μα τι στο καλο γινεται, τα ματια μου ανοιγουν και αντικριζω τον μαρκο και την ναταλια απο πανω μου, η ναταλια ειχε βουρκωμενα ματια και ο μακρος κουλ και ανετος οπως παντα , ασχετα που μου εσφιγγε πολυ δυνατα το χερι, τι εγινε τους κοιταω αλλα δεν μακουνε, "μαλλον καποιο ονειρο θα ειναι παλι" σκεφτομαι αλλα το σφιξιμο που νοιωθω στο χερι μου δεν μπορει να ειναι της φαντασιας μου, κοιταω την ναταλια εντονα και με αγκαλιαζει για λιγα λεπτα , μετα με αφηνει και μου φτιαχνει το μαξιλαρι και καθομαι σαν  ανθρωπος μετα απο 2και κατι χρονια, προσπαθω να μιλησω αλλα μαλλον θα ειναι απο την εξάντληση η μούγκαθηκα, η Ναταλία φεύγει σφαίρα να φέρει έναν γιατρό και ο Μάρκος με κοιτάει απλός χωρίς  να πει κουβέντα, φαινόταν στα μάτια του ή χαρά και η ανακούφιση μετά από τόσα χρόνια που ήταν δίπλα μου και μου έκανε παρέα ακόμη και ας γνώριζε ότι μπορεί και να μην ξυπνούσα ποτέ, ο μαρκος παει να μιλησει αλλα η ναταλια κοπαναει την πορτα και μπαινει με φορα μαζι με τον γιατρο που ειχε χασει τα αυγα και τα πασχαλια και φαινοταν λιγο λαχανιασμενος, ο μαρκος την ρωταει

μαρκ- απο που τον εφερες τον ανθρωπο

νατ- μην ρωτας πολλα αδερφουλη :3

μαρκ- τον ξεθέωσες  τον άνθρωπο 

νατ- δεν φταιω εγω που ειναι αγυμναστος

γιατρ- ρε βγαλτε τον σκασμο και βγειτε εξω να εξετασω το παλικαρι

μαρκ-μα

νατ-μα

γιατρ- εξω ειπα

χωρις κουβεντα και με κατεβασμένο το κεφαλι βγαινουν προς τον διαδρομο και καθονται στα παγκακια καθως ο γιατρος με εξετάζει, με βλεπει απο πανω εως κατω δεν εχει αφησει σημειο ανεγκιχτο μονο το εργαλείο μου που δεν έπιασε στην τελικη και σημειωνει κατι ψηλα στο μπλοκακι του και μου λεει πως εχω χασει την φωνη μου για εναν μικρο χρονικο διαστημα και ισος εχω και μικρες ζαλαδες και με πολύ ξεκούραση θα γίνω όπως πριν. Ο γιατρός βγήκε από το δωμάτιο και ενημέρωσε τους άλλους δύο και μπαίνουν με φόρα μέσα και με αγκαλιάζουν σφιχτά η Ναταλία με κοιτάει και με ανακούφιση, μου λέει ότι είναι πολύ χαρούμενη που ξύπνησα μετά από τόσο καιρό ο μαρκος Στο μεταξύ φαινόταν ότι θέλει να πει πολλά αλλά δεν το έκανε , ε οσο ναναι δεν ειναι ατομο που εκφραζεται πολυ, οποτε βγαινει απο το δωματιο, η ναταλια στο μεταξυ μου πιανει το χερι και καθεται διπλα μου στο κρεββατι και αρχιζει να μου λεει "συγγνωμη για την ταλαιπωρία, αργησαμε πολυ να καταλαβουμε οτι εκεινη την ημερα ειχαμε ενα ατομο που δεν ανηκε σε μας λογο χαρας και λυπης ταυτόχρονα, ο τυπας  αυτος ο μουσατος που καθοταν διπλα σου και σε κερνουσε συνεχως σου ειχε ριξει ισχυρο δηλητήριο στο φαγητο αλλα με μικρες ποσοτητες συνεχως για να μην καταλαβεις την διαφορα γευσης, ο θειος εβλεπε οτι κατι δεν πηγαινε καλα με την ακρη του ματιου του και μολις ειδε οτι ο αλλος κατι βγαζει απο την τσεπη του σηκωσε το οπλο του και τον πυροβολησε στον ωμο, τρομαξαμε ολοι αρχικα και μετα ο θειος ευτυχως ειχε φερει και τον γιατρο του μαζι και χοντρα χοντρα καταφέραμε να μειώσουμε τον κίνδυνο εκείνη την στιγμή, τα πράγματα ηταν ασχημα ο μαρκος ειχε παγώσει, μονο η μάνα μου είχε την απαραίτητη ψυχραιμία ωστε να καλεσει ενα ασθενοφόρο, ο θείος μόλις σε τέτοια κατάσταση ήθελε να τον σκοτώσει με το ζόρι τον σταματήσαμε ώστε να μάθουμε ποιος τον έβαλε και γιατί ήθελαν το τέλος σου κα.... "Μπουκάρει μέσα ο Μάρκος με ένα μπλοκ ζωγραφικής και μαρκαδόρους  και η Ναταλία αρχίζει να γελάει σαν χαζό και να τον κοροϊδεύει ο Μάρκος προσπαθεί να την αγνοήσει και έρχεται προς το μέρος μου και το προσφέρει χωρίς να με κοιτάει, ένοιωθε αμήχανα αλλά το έκανε, ήταν πάντα σαν αδερφός μου και από τότε που η γονείς μου αποφάσισαν να κάνουν την ζωή τους αυτος ήταν πάντα στήριγμα, ανοίγω σιγά και γράφω με μεγάλα γράμματα, ευχαριστώ για την στήριξη και την αγάπη που μου δείχνετε όλα αυτά τα χρόνια, η Ναταλία με ένα απλό χαμόγελο αποχωρεί και ο Μάρκος κάθεται σε μια καρέκλα και αρχιζει να θυμάται παλιές ιστορίες, τον άκουγα με μεγάλη προσοχή και η διάθεση του, είχε επανέλθει και ειλικρινά  μου έδειχνε συνεχως πως υπαρχει  αληθινή φιλία, επιασε και μια παλια ιστορια τοτε που ειμασταν μικρα και γνωρισε την πρωτη του αγαπη και το κεφαλι μου αρχισε να ποναει μου θυμησε λιγο το περαστατικο που ειχα δει στον υπνο μου και τα γεγονοτα εμοιαζαν σε πολυ μεγαλο βαθμο , ξανα και ξανα η ιδια ιστορια σαν η ζωη να μην ηθελε να ξεχασω, τον σταματησα και του εγραψα πως θελω να σταματησει διοτι θελω να ξεκουραστω, μου ευχηθηκε περαστικα και αποχωρησε καθως εγω ξαπλωσα στο κρεββατι χαλαρα και προσπαθουσα να κλεισω τα ματια μου για να ξεκουραστω λιγο διοτι ολο αυτο μου δημουργησε τεραστιο ψυχολογικο βαρος και η σκεψη μου γιατ αυτην γινοταν ολο και πιο εντονα δεν μπορουσα να το χωνεψω οτι την εχασα για παντα και οτι δεν εμαθε ποτε οτι τοσο καιρο ειμαι σε κομμα η ακομα και να πεθαινα δεν θα το μαθαινε ποτε, εκεινη την στιγμη χιλιαδες σκεψεις γυρνουσαν απο το μυαλο μου και η θλιψη με τυλιγε , ηθελα απλα να τα ξεχασω ολα και εκλεισα με δυναμη τα ματια μου και δακρυα αρχισαν να τρεχουν δεν μπορουσα να τα ελενξω ουτε να καταλαβω το γιατι ημουν ετσι το μονο που ηθελα ηταν αυτο. Μετα απο αρκετη ωρα καταφερα να ηρεμησω και να κλεισω τα ματια μου χωρις να σκεφτομαι κατι μεχρι που ακουσα τον χτυπο της πορτας , γυρνω προς την πορτα και βλεπω μια κοπελα να στεκεται μπροστα μου με ενα μπουκετο λουλουδια και μια αποφασιστηκοτητα, επειδη δεν μπορουσα να μιλησω πηγα να γραψω στο μπλοκακι οτι εχω θεμα αλλα μου επιασε το χερι και μου ειπε πως δεν χρειαζεται και οτι γνωριζει την κατάσταση μου και οτι θελει να μου πει κατι σημαντικο που ισως να αλλαξει ολη την ζωη μου, η αγωνια μου μεγαλη και το βλεμμα μου καρφωμενο αλλ....

η συνεχεια στο επομενο κεφαλαιο :3