Η Αθηνά και η Ήρα δεν έλαβαν με καλό μάτι την αρπαγή της Ωραίας Ελένης. Ούτε ξέχασαν ότι οχτώ χρόνια μετά, η ύβρις των Τρώων παρέμενε ατιμώρητη. Μισούσαν αυτόν τον λαό περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, μη μπορώντας να διανοηθούν ότι ένα παιδάριο σαν τον Πάρη, παρέσυρε  έναν βασιλιά, σαν τον Πρίαμο, σε μια εγκληματική ενέργεια, την οποία γνώριζαν ότι θα πλήρωναν. Ακόμα και μια δούλα να είχαν αρπάξει κι όχι την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου, οι θεές θα τους τιμωρούσαν. Θα δίδασκαν ότι η Ομορφιά δε μπορεί να νικήσει τη Δύναμη και τη Σοφία. Οι Τρώες έδειξαν ασέβεια στις Θεές και θα το πλήρωναν όλοι τους, όχι μόνο η Βασιλική Οικογένεια.

Για αυτό, η Αθηνά φώτισε τον νου του Παλαμήδη και τον οδήγησε στο κόλπο που επιστράτευσε τον Οδυσσέα. Για αυτό, εξαπάτησε το μόνο θνητό παιδι που ευλόγησε ποτέ. Για αυτό, η Ήρα φύτεψε αλαζονεία και αιμοδιψία στις ψυχές όλων των Ελλήνων βασιλέων, ώστε ούτε ο γηραιός βασιλιάς Νέστωρ της Πύλου να μην αρνηθεί τη διεξαγωγή του πολέμου. Οι δύο θεές είχαν στήσει τα τέλεια θεμέλια για την καταστροφή της Τροίας. Το μόνο που εμένε ήταν να διαβρώσουν το τρωικό συμπαγές. Έτσι είχε ονομάσει η Ήρα τον άρρηκτο δεσμό ανάμεσα στον Πάρη και την Ελένη, τον πυρήνα της συμφοράς. Αν ράγιζαν αυτόν τον συμπαγή δεσμό, όλα θα άλλαζαν.

Ήδη τα τελευταία οχτώ χρόνια που διέμενε η βασίλισσα της Σπάρτης και πλέον Πριγκίπισσα της Τροίας στο Ίλιο, οι θεές είχαν φροντίσει για την όσο το δυνατόν λιγότερο ευχάριστη ζωή της. Είχε μείνει έγκυος πέντε φορές και είτε γεννούσε νεκρά παιδιά, είτε τα απέβαλε. Κάθε χειμώνα αρρώσταινε και έπεφτε ανήμπορη στο κρεβάτι για τουλάχιστον ένα μήνα. Η βασίλισσα Εκάβη τη μισούσε, αν και ο βασιλιάς Πρίαμος τη λάτρευε, αναγνωρίζοντας την ευγένεια, την εξυπνάδα και επιβλητικότητά της. Όλοι οι Τρώες συγχώρεσαν τη γυναίκα που τόσο απλά τους είχε φέρει στο επίκεντρο ενός σεισμού που σε λίγο θα ξεσπούσε και θα ισοπέδωνε τα πάντα. Κι όμως, όλοι έκρυβαν ένα κρυφό μίσος για την ωραιότερη γυναίκα του κόσμου, το οποίο η Ήρα περίμενε την κατάλληλη στιγμή να αναζωπυρώσει.

"Χίλια εκατόν ογδόντα εφτά πλοία," σχολίασε με υπερηφάνεια και θαυμασμό η Αθηνά, ενώ οι δυο τους παρατηρούσαν τον αγκυροβολημένο στόλο στην Τένεδο. "Έχεις δει ποτέ μεγαλύτερο στόλο από αυτόν, Ήρα;"

"Μα την αλήθεια, ποτέ," απάντησε η Μητέρα των Θεών και των Ανθρώπων με δέος. "Το κατόρθωμά μας είναι αξιέπαινο. Ποτέ δε συνενώθηκαν τόσοι Έλληνες για έναν κοινό σκοπό."

"Κι αν θες τη γνώμη μου, ούτε πρόκειται να ενωθούν ποτέ ξανά," αποκρίθηκε με πικρία η Θεά της Σοφίας. "Όλο μας το σχέδιο ήταν εξαίσιο. Ο κοινός όρκος των μνηστήρων της Ελένης, η γρήγορη ανταπόκριση στο κάλεσμα του Αγαμέμνονα για πόλεμο, η καταλυτική συμβολή του Οδυσσέα που εντόπισε μέχρι και τον Αχιλλέα, όλα σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν άρτια."

"Εσύ δε χάνεις ευκαιρία να εξαίρεις τον προστατευόμενό σου," παρατήρησε ειρωνικά η Ήρα.

"Άδικο έχω; Απορείς σαν να μην ξέρεις όσα έχει ήδη πράξει ο βασιλιάς της Ιθάκης. Είμαι βέβαιη ότι τα επόμενα χρόνια θα παρακολουθήσουμε κατορθώματα ισάξια των Ηράκλειων άθλων."

"Κατά τύχη έκανες αυτή την άθλια παρομοίωση ή εσκεμμένα θες να μου χαλάσεις τη διάθεση; Τι σχέση έχει ο αχαΐρευτος γιος του άντρα μου με τα τεκταινόμενα;" Αναρωτήθηκε θυμωμένα η Ήρα.

"Άσε πια το αδικαιολόγητο μίσος για τον Ηρακλή. Είναι άνδρας της Ήβης πλέον, και μάλιστα με τη δική σου ευχή και πρωτοβουλία," την επέπληξε η Αθηνά. "Κοίταξε εκείνη τη βάρκα. Τρεις εκλεκτοί Έλληνες οδεύουν στο παλάτι του Πριάμου, ελπίζοντας να λήξουν τον πόλεμο, πριν καν τον αρχίσουν."

"Μα πόσο ανόητοι," σχολίασε με ένα πικρό γέλιο η Ήρα. "Πώς πιστεύουν ότι οι τυφλωμένοι από την ομορφιά της Ελένης Τρώες θα τους τη δώσουν πίσω με καλή θέληση; Κι έπειτα, λησμονούν την προφητεία της Θέτιδας· ότι ο πρώτος που θα πατήσει το πόδι του στην Τροία, θα είναι και ο πρώτος νεκρός του πολέμου."

Στα τελευταία λόγια της, η Αθηνά σκίρτησε. Μα πώς το είχε ξεχάσει αυτό; Μα πώς άφησε τον Οδυσσέα και τον Παλαμήδη να φύγουν έτσι, ενώ υπήρχε αυτή η προειδοποίηση;

Η θεά πετάχτηκε και ύψωσε το σώμα της μετέωρο στον ουρανό, έτοιμη να πετάξει. Έριξε ένα θυμωμένο βλέμμα στην Ήρα και έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, για να προλάβει τη βάρκα, που είχε σχεδόν φτάσει στην παραλία της Τροίας. Ο Μενέλαος τραβούσε κουπί και ως σωστός Ατρείδης, ήταν εξαιρετικά χειροδύναμος.

Πρόφτασε λίγο πριν αράξουν στη στεριά. Συγκέντρωσε το βλέμμα της μόνο στον Οδυσσέα και εμφανίστηκε μπροστά του.

"Οδυσσέα, σταμάτα αυτό που πας να κάνεις και γύρισε γρήγορα πίσω στο πλοίο σου," τον διέταξε στωικά.

"Μεγάλη θεά," αναφώνησε ο νέος και έπεσε στα γόνατα. "Δεν είναι δυνατόν να σταματήσουμε τώρα. Ήμαστε σχεδόν στην Τροία. Ο Μενέλαος έχει επιτέλους φουντώσει από την οργή που τόσα χρόνια συγκρατεί. Πώς θα τολμήσω εγώ να του πω να γυρίσουμε;"

"Η Ήρα σε παγίδευσε," του είπε πιο μαλακά η Αθηνά. "Δεν αντέχει το μυαλό σου και φοβάται τις ικανότητες σου. Φύγετε τώρα που είναι καιρός, αλλιώς δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σε προστατεύσω."

"Δε θα αντιταχθώ στο θέλημά σου," ήταν η μόνη απάντηση του Οδυσσέα. Η Αθηνά του χάρισε ένα μειδίαμα και εξαφανίστηκε από τα μάτια του.

"Τι έπαθες Οδυσσέα; Μοιάζεις σαν υπνωτισμένος," άκουσε τον Παλαμήδη να τον ρωτά και μια αηδία ξεπήδησε από μέσα του. Ο θυμός του για αυτόν τον άνδρα δε θα έσβηνε ποτέ.

"Η Αθηνά μου εμφανίστηκε, φίλοι μου," αναφώνησε ο βασιλιάς της Ιθάκης. "Μενέλαε, πήγαινε μας πίσω στα πλοία. Σήμερα δεν πρέπει να πάμε στην Τροία. Αύριο θα δώσουμε μάχη."

"Οδυσσέα, σου σάλεψε ο λογισμός μετά τη θεϊκη επιφάνεια;" Απόρησε οργισμένα ο Μενέλαος. "Έχουμε σχεδόν φτάσει και αυθαίρετα διατάζεις να γυρίσουμε;"

"Άκουσε με," τον παρακάλεσε ο Οδυσσέας. "Η Αθηνά με προειδοποίησε ότι οι Τρώες μας έχουν στήσει παγίδα."

Είπε ψέματα. Δεν είχε άλλη επιλογή.

"Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Η θεά-"

Μα τότε ο λόγος του κόπηκε απότομα, αφού είδε μια θαλασσιά κουκουβάγια να πετά από πάνω τους. Το ιερό πτηνό της θεάς Αθηνάς.

"Η θεά είναι μαζί μας," ψιθύρισε με δέος ο Παλαμήδης.

"Πράγματι," συμφώνησε αδύναμα ο Μενέλαος. "Ας είναι τότε. Θα γυρίσουμε πίσω. Αύριο, πριν καλπάσουν από πάνω μας τα άλογα του Ήλιου, θα πλεύσουμε στην Τροία, θα αγκυροβολήσουμε και θα επιτεθούμε."

"Μας βρίσκεις σύμφωνους," αποκρίθηκε βιαστικά ο Παλαμήδης και η βάρκα απομακρύνθηκε από την ακτή, με προορισμό την Τένεδο.

Τότε, ο Οδυσσέας θυμήθηκε την προφητεία της Θέτιδας και φόβος τον πλημμύρισε.

Ο πρώτος Αχαιός που θα πατήσει πόδι στο Τρωικό χώμα, θα πέσει πρώτος νεκρός από Τρωικό χέρι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Αθηνά επέστρεψε στον Όλυμπο και δεν άργησε να βρει την Ήρα να κάθεται στον θρόνο της μαζί με το παγώνι της.

"Πώς πήγε η διάσωση;" Τη ρώτησε ειρωνικά η θεά.

"Μη μου απευθύνεσαι με αυτό το ύφος," της αντιμίλησε με μάτια που πετούσαν φωτιές η Αθηνά. "Παγίδευσες τον Οδυσσέα και τον Παλαμήδη, για να τους ξεφορτωθείς. Ανέκαθεν γνώριζα ότι απεχθάνεσαι τους προστατευόμενους μου, όμως ποτέ δεν περίμενα να λειτουργήσεις ενάντια στα συμφέροντά σου. Είσαι άθλια και ύπουλη, Ήρα. Για αυτό, στο ορκίζομαι στον κεραυνό του Δία, του πατέρα μου, ότι αν ποτέ ξαναπροδώσεις την εμπιστοσύνη μου, καμία κρυψώνα δε θα σε σώσει από την οργή μου. Και επιτέλους, μάθε να μην εχθρεύεσαι τους θνητούς που προστατεύω. Θυμίσου τον Περσέα, τον Σίσυφο, τον Βελλερεφόντη, τον Ηρακλή και τόσους άλλους που έζησαν υπό την αιγίδα μου. Μην ξανασχοληθείς με τον Οδυσσέα. Την επόμενη φορά δε θα είμαι τόσο ανεκτική."

"Νομίζεις ότι σε φοβάμαι, ανόητη μπάσταρδη του άνδρα μου; Αν θες να ξέρεις-"

"Με συγχωρείτε, ευγενείς θεές," τις διέκοψε πάνω στην ώρα η Ίρις. "Ο Μέγας Δίας επιθυμεί να συσκεφθείτε."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γύρω από την τράπεζα του συμβουλίου συγκεντρώθηκαν όλοι οι θεοί, χωρίς τις συνοδείες και τα ζώα τους. Οι Ολύμπιοι περίμεναν υπομονετικά να αρχίσουν, αναμένοντας το σήμα του Δία.

Στην κεφαλή κάθισε ο Πατέρας των Θεών και των Ανθρώπων, στα δεξιά του η Ήρα, στα αριστερά του η Αθηνά. Δίπλα στην Ήρα κάθισαν οι γιοί της Άρης και Ήφαιστος, η Αφροδίτη, η Δήμητρα και ο Διόνυσος. Δίπλα στην Αθηνά κάθισαν τα αδέρφια της Ερμής, Απόλλων και Άρτεμις, ο Ποσειδών και ο Πλούτων, που για λίγο άφησε το υπόγειο βασίλειό του.

"Σας κάλεσα σήμερα εδώ," άρχισε χωρίς προλόγους ο Δίας, "για να θίξω το σημαντικότερο γεγονός στη μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας. Περίπου χίλια διακόσια ελληνικά πλοία πλέουν στην Τροία, μεταφέροντας στρατιώτες έτοιμους να πολεμήσουν, για να πάρουν πίσω την κόρη μου, την Ωραία Ελένη."

"Όνειδος στους Αχαιούς!" Φώναξε η Αφροδίτη. "Αυτοί οι αγροίκοι δε μπορούν να σεβαστούν το γεγονός ότι η Ελένη ερωτεύτηκε τον εύμορφο Πάρη και τώρα ζουν ευτυχισμένοι στην πατρίδα του!"

"Χαμήλωσε τον τόνο σου, γυναίκα," δεν άργησε να έρθει η επίπληξη του συζύγου της, του Ηφαίστου. "Βλέπω δε σε τάραξε το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα εφερε την αισχύνη στη Σπάρτη και έκανε την Ελλάδα περίγελο των Τρώων και όλων των βαρβάρων. Αυτός ο πόλεμος θα ξεπλύνει τη ντροπή και θα αποκαταστήσει την τιμή όλων των Αχαιών."

"Ήφαιστε, φανατίζεσαι," ακούστηκε ο αντίλογος της Αφροδίτης. "Η Ελένη δεν ντρόπιασε κανέναν. Απλώς ακολούθησε την καρδιά της."

"Το θέμα είναι ότι μαζί με αυτή την καρδιά έσυρε και το μισό θησαυροφυλάκιο της Σπάρτης στην Τροία!" Τόνισε ο Ποσειδώνας. "Εδώ δεν πρόκειται για αθώα απόδραση, αλλά για σωστή ληστεία! Αυτός ο άμυαλος Τρώας όχι μόνο έκλεψε την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου -που ήταν και κόρη θεού- αλλά και κατάκλεψε το παλάτι του Μενέλαου! Του αξίζει η χειριστή μοίρα."

"Όχι μόνο σε αυτόν, μα και στην πόλη του!" Πρόσθεσε η Ήρα. "Όλη η Τροία πρέπει να πληρώσει αυτό το ειδεχθές έγκλημα!"

"Ησυχία!" Βροντοφώναξε ο Δίας και αμέσως εισακούστηκε. "Χαίρομαι που είστε τόσο λεπτομερώς ενημερωμένοι για το πώς έχει η κατάσταση, όμως δε σας κάλεσα εδώ για να ακούσω τη γνώμη σας. Εφόσον η συμμετοχή των Ελλήνων είναι τόσο καθολική, πρέπει θεωρώ να ασχοληθούμε πολύ σοβαρά με το ζήτημα. Ο καλύτερος τρόπος είναι ο καθένας μας να επιλέξει την πλευρά που θα υποστηρίξει, ανάμεσα στους Αχαιούς και τους Τρώες. Εγώ δηλώνω από τώρα ότι θα διατηρήσω ουδέτερη στάση."

"Πολύ καλά, αδερφέ μου. Επίτρεψε μου τότε να ακολουθήσω το παράδειγμά σου και να μείνω κι εγώ ουδέτερος," μίλησε πρώτος ο Πλούτωνας και χωρίς να χαιρετήσει, μεταμορφώθηκε σε κοράκι και έφυγε πετώντας. Κανένας δεν εξεπλάγη. Πάντα του άρεσε να κάνει την πιο απρόσμενη και εντυπωσιακή έξοδο.

"Σοφή η επιλογή του Άδη, αλλά όχι δίκαιη. Δεν είμαστε ίσα και όμοια με τον Δία," σχολίασε ο Ποσειδώνας. "Εγώ επιλέγω να στηρίξω τους Αχαιούς, αυτούς που ποτέ δε λησμόνησαν να με τιμούν."

"Αίσχος, Ποσειδώνα!" Ξέσπασε ο Απόλλωνας και το πρόσωπό του έπαψε για λίγο να ακτινοβολεί. "Ξεχνάς ότι μαζί μόνοι μας χτίσαμε τα τείχη του Ιλίου μετά από εντολή του Δία και επιθυμείς το δημιούργημά σου να το συντρίψεις! Εγώ δε θα σου μοιάσω και δηλώνω περήφανα ότι θα υποστηρίξω τους Τρώες και θα σκοτώσω με το ίδιο μου το χέρι όποιον άτυχο Αχαιό συναντήσω στη μάχη."

"Εγώ θα ακολουθήσω τον αδερφό μου," δήλωσε με τη σειρά της η Άρτεμις.

"Κι εγώ τον δικό μου αδερφό," συνέχισε η Δήμητρα. "Θα υποστηρίξω τους Αχαιούς."

"Κι εγώ το ίδιο θα πράξω," συμφώνησε η Εστία, δίπλα της. "Οι Αχαιοί έχουν έναν βωμό μου σε κάθε σπίτι τους και με τιμούν ως προστάτιδα. Δε θα τους γυρίσω την πλάτη τώρα."

"Όσοι υποστηρίζουν τους Δαναούς, δεν έχουν καμία ευαισθησία ή γυναικεία κατανόηση," σχολίασε πικρόχολα η Αφροδίτη. "Εγώ θα υποστηρίξω τους Τρώες."

"Μεγάλο λάθος αυτό, γυναίκα," την επέπληξε ο Ήφαιστος. "Εγώ θα στηρίξω τους Αχαιούς, για να μάθουν οι Τρώες να μην εξευτελίζουν άνδρες και λαούς ολόκληρους. Οι γυναίκες ανήκουν με τους συζύγους τους, έτσι δεν είναι, Αφροδίτη;"

"Δε θα σου απαντήσω," τον αγριοκοίταξε η σύζυγος του.

"Η αυταρχικότητά σου, Ήφαιστε, όσο προσποιητή με διασκεδάζει," είπε ο Άρης με ένα χαιρέκακο χαμόγελο. "Εγώ θα στηρίξω τους Τρώες, λοιπόν, και μαζί με τον πανίσχυρο Έκτορα δε θα αφήσω ούτε ελληνικό άλογο ζωντανό."

"Άρη παρεκτρέπεσαι!" Ήρθε η θυμωμένη φωνασκία της Ήρας. "Ξεχνάς θαρρώ ότι υπάρχουν Έλληνες πολύ πιο πανίσχυροι από τον Έκτορα. Εγώ θα υποστηρίξω αυτούς."

"Μεγάλη Ήρα, έχεις δίκιο," την πλαισίωσε ο Διόνυσος. "Όμως, οι Τρώες δεν είναι παγεροί και λακωνικοί, σαν τους Ατρείδες σου. Εγώ θα στηρίξω τους Τρώες."

"Μαλθακές κουβέντες από μαλθακό άνδρα," σχολίασε δυσαρεστημένα η Αθηνά. "Εγώ θα ταχθώ με τους Έλληνες, τώρα και για πάντα."

"Ξέχασες κι εσύ ότι τους δώρισες το Παλλάδιο, που ήταν εργόχειρό σου;" Προσπάθησε να τη μεταπείσει ο Απόλλωνας.

"Όχι βέβαια," αποκρίθηκε η Θεά των Τεχνών. "Εσύ ξεχνάς προφανώς ότι το όνομά μου το έχω δωρίσει εδώ και αιώνες σε Έλληνες."

"Μήπως έχεις δωρίσει και τίποτα άλλο σε κανέναν Έλληνα και για αυτό τους υπερασπίζεσαι τόσο;" Την ειρωνεύτηκε ο Άρης.

Η Αθηνά, χωρίς καν να μετακινηθεί από τη θέση της, σήκωσε το σκαμνί της και το πέταξε κατευθείαν στο κεφάλι του Άρη, θρυμματίζοντας την περικεφαλαία του. Ο θεός του πολέμου γρύλισε θυμωμένα, αλλά δεν τόλμησε να αντιδράσει περαιτέρω. Αυτό εισέπραξε ένα χαμόγελο ευχάριστης από τον Δία κι ένα 'εγώ δεν του φτιάχνω νέα περικεφαλαία' από τον Ήφαιστο.

"Και μιας και έμεινα μόνο εγώ αναποφάσιστος," είπε ο Ερμής, για να διαλύσει την περίεργη σιωπή, "δηλώνω ότι θα υποστηρίξω τους Αργείους όσο καλύτερα μπορώ."

Ο Ερμής κοίταξε την Αθηνά, που του χαμογέλασε επιδοκιμαστικά.

"Ωραία, λοιπόν," κατέληξε ο Δίας. "Τώρα που επιλέξαμε όλοι, ας παρακολουθήσουμε την πρώτη μάχη, που σε λίγο θα λάβει χώρα."

Οι θεοί κάθισαν σε ένα σύννεφο πάνω από την Τροία και αγνάντευαν τον Ήλιο να ανατέλλει.

Δεν πέρασε πολύς χρόνος και το πρώτο ελληνικό πλοίο φάνηκε στον ορίζοντα. Είχε στην πρύμνη σκαλισμένο το πρόσωπο του Ποσειδώνα και δύο μάτια βαμμένα μαύρα και γαλάζια. Η Ήρα αναγνώρισε το πλοίο του Μενέλαου.

Οι Αχαιοί, μετά από οχτώ χρόνια ανυπομονησίας και καθυστέρησης, είχαν επιτέλους φτάσει στην Τροία.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τέρμα τα παιχνιδάκια. Στο επόμενο κεφάλαιο ξεκινούν οι μάχες. Περιμένετε και λίγο την Ωραία Ελένη, αλλά και την Αφροδίτη ;)

Περιμένω σχόλια, αρκετά σχόλια, αλλιώς δεν έχει κεφάλαιο...