Γεια σας!

Πριν προχωρήσουμε στο πρώτο επίσημο κεφάλαιο της ιστορίας αυτής, θα ήθελα να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τις ψήφους και τα ενθαρρυντικά σχόλια σας.
Ελπίζω να συνεχίσετε έτσι....

Τέλος πάντων, προχωράμε λοιπόν.
Σας εύχομαι ΚΑΛΗ ΑΝΆΓΝΩΣΗ!!!

¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

Φθινόπωρο.
Μηνάς Μεταγειτνιών (Σεπτέμβριος)
Μεσάνυχτα.

Η Νύχτα άπλωσε το μαύρο της πέπλο πάνω από την Πόλη του Πριάμου. Η Σελήνη περνούσε πάνω από το Ίλιο με το ασημένιο της άρμα και έλουζε τις επάλξεις του κάστρου με το φεγγαρόφωτό της. Η Άρτεμις είχε πάρει το τόξο της στον ώμο και προχωρούσε στα βουνά μοναχή χωρίς συνοδεία. Έτσι συνήθιζε η θεά της Πανσελήνου όποτε το φεγγάρι γέμιζε. Φορούσε τον κατάλευκο χιτώνα της και περπατούσε στα βουνά και στις πεδιάδες επιτηρώντας τη φύση θέλοντας να σιγουρευτεί πως όλα πάνε καλά. Μόνο που ήξερε ότι εκείνη τη νύχτα κάτι δεν θα πήγαινε καλά. Εκείνη τη νύχτα τριγυρνούσε στο βουνό της Ίδης, έξω από την Τροία, και περίμενε υπομονετικά να ακούσει ένα και μόνο χαρακτηριστικό ήχο.
Κι όταν τον άκουσε έτρεξε προς την κατευθυνσή του ψάχνοντας για ένα και μόνο πρόσωπο. Τον αδερφό της τον θεό Απόλλωνα. Τον θεό της Μαντικής και της Μουσικής.

Ένα ουρλιαχτό έσπασε την ησυχία στο παλάτι της Τροίας. Μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό, όλοι ήταν ξύπνιοι. Ένα όνομα τριγυρνούσε στα χείλη όλων. Η βασίλισσα Εκάβη. Κάτι είχε συμβεί στη βασίλισσα Εκάβη. Οι βασιλικές θεραπαινίδες της με τον μικρό πρίγκιπα Έκτορα, μόλις ενός έτους, στην αγκαλιά τους έτρεξαν πρώτες στη βασιλική κρεβατοκάμαρα νομίζοντας ότι είχε έρθει η ώρα να γεννήσει. Διότι η βασίλισσα ήταν ξανά έγκυος κι όπως όλα έδειχναν ήταν θέμα χρόνου νε γεννήσει και μάλιστα έναν δεύτερο γιο. Όλοι στο παλάτι ήταν πανευτυχείς.
Όμως, τι είχε συμβεί τώρα και η βασίλισσα ούρλιαζε ξέφρενα σαν τρελή; Μήπως συνέβη τίποτα κακό; Μήπως τους επιτέθηκε πρόσωπο εχθρικό; Μήπως είδε κάτι που την τρόμαξε; Μήπως.... Μήπως....

Η Άρτεμις έφτασε σε ένα ξέφωτο και άφησε το φεγγαρόφωτο να λούσει τα καστανά της μαλλιά και τα νυκτόβια πουλιά να την περιτρυγυρίσουν αναγνωρίζοντας την αφέντρα και κυρά τους. Η Θεά όμως δεν μπορούσε να τα αφήσει να μείνουν κι έτσι τα διέταξε να φύγουν. Εκείνα υπάκουσαν στο θέλημα της.
Τότε η Άρτεμις ένιωσε μια χρυσή αύρα γύρω της, ένδειξη ότι ο δίδυμος αδερφός της ήταν κοντά. Σε λίγο θα τον έβλεπε.

Οι πόρτες της βασιλικής κρεβατοκάμαρας άνοιξαν και οι θεραπαινίδες μαζί με δύο φρουρούς όρμησαν στο βαρυστόλιστο με χρυσάφι και πολύτιμους λίθους δωμάτιο. Στο καρυδένιο κρεβάτι του βασιλικού ζεύγους, τυλιγμένους στα πάλευκα σκεπάσματα, βρήκαν τους βασιλείς τους στην πιο τραγική κατάσταση που τους είχαν ποτέ δει. Ένας κατατρομαγμένος, τρομοκρατημένος και συνάμα αγριεμένος Πρίαμος κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του μια Εκάβη που ελάχιστα θύμιζε την περήφανη και πανέμορφη νεαρή βασίλισσα. Στην αγκαλιά του άντρα της η νέα χτυπιόταν και με κλειστά μάτια σπάραζε καθώς δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της κι έβρεχαν τα ρούχα της και του άντρα της και μόνο ουρλιαχτά έβγαιναν από το στόμα της. Ήταν στα αλήθεια η χειρότερη κατάσταση που είχαν δει το βασιλικό ζεύγος.

Ο Απόλλωνας δεν άργησε να φανεί. Ντυμένος με έναν χρυσό χιτώνα και με τη λύρα του στο χέρι, φάνταζε ωσάν κάτι τελείως αλλόκοτο κι απόκοσμο μπροστά στο σκοτάδι της νύχτας που μόνο μια ασημένια πανσέληνος φώτιζε. Όμως ακόμα και στο αμυδρό του φωτός ξεχώριζε κάνεις το θεϊκό του ανάστημα, τη φωτιά που έκαιγε ασβέστη στα μάτια του ή την απόλυτη ανδρική γοητεία που τον τύλιγε όπως το χιόνι τυλίγει τα έλατα στους πρόποδες του Ολύμπου τον χειμώνα.

"Πώς κι από τα μέρη μου, αδερφή;" ρώτησε ο θεός σαν να μην ήξερε.

"Ξέρεις γιατί ήρθα. Περεπιπτόντως, χαίρομαι που σε βλέπω. Πάει καιρός από τότε που συναντήθηκε τελευταία φορά," ήρθε ξεκάθαρη η απάντηση από τη θεά του Κυνηγιού.

"Τα αισθήματα είναι αμοιβαία αδερφούλα," ομολόγησε ο θεός της Μουσικής και ένα αχνό χαμόγελο εμφανίστηκε στο αγγελικό πρόσωπο του και το καταφώτισε.

"Λοιπόν, τι έγινε εδώ;" ζήτησε να μάθει η Άρτεμις.

"Όλα πάνε κατ ευχήν. Το σχέδιό μας προχωράει τέλεια. Αν συνεχιστεί εξίσου σωστά, θα καταφέρουμε να αποτρέψουμε το κακό να συμβεί," έδωσε πλήρη αναφορά ο Απόλλων.

"Έτσι θα γίνει. Είναι όλα άρτια μελετημένα. Δεν θα γίνει λάθος."

"Όπως και δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους."

Ο Θεός σταμάτησε λίγο και αφουγκράστηκε τον αέρα γύρω του.

"Νομίζω πως με χρειάζονται πίσω στο παλάτι. Θα σε δω στον Όλυμπο. Πες στον Πατέρα ότι το θέλημά του έγινε."

"Θα του το πω. Αντίο. Πρόσεχε, Απόλλωνα."

Κι έτσι όπως τα δίδυμα αδέρφια, τα παιδιά του Δία και της Λητούς, χώρισαν δρόμους, χωρίστηκε μαζί τους και η Μοίρα μιας πόλης κι ενός λαού. Ο Απόλλων επέστρεψε στο παλάτι της Τροίας ενώ η Άρτεμις τράβηξε για τον Όλυμπο θέλοντας να μεταφέρει την πρόοδό τους στον Πατέρα Δία.

Ήταν σίγουροι πως όλα θα γίνονταν όπως συμφωνήθηκε. Το μωρό θα γεννιούνταν και την ίδια κιόλας μέρα θα χάνοταν. Θυσία για την πόλη της Τροίας. Κλειδί για την επιβίωση της. Δεν υπήρχαν περιθώρια λάθους. Δεν θα γίνονταν λάθη.

"Βασιλιά μου, τι συμβαίνει; Τι έπαθε η Υψηλοτάτη; Γιατί φωνάζει και χτυπιέται; Σήκωσε όλο το παλάτι στο πόδι; Τι σας συμβαίνει, πείτε μου," παρακάλεσε όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε η πρώτη θεραπαινίδα της Εκάβης, η Θεολένη. Ο μικρός Έκτορας είχε μεταφερθεί στην άλλη άκρη του παλατιού. Δεν ήθελαν να δει τη μητέρα του έτσι ούτε να την ακούσει.
"Μάλλον είδε εφιάλτη," εξήγησε επίπεδα, σχεδόν ψιθυριστά, ο βασιλιάς Πρίαμος.
"Ναι αλλά σαν τι είδους εφιάλτης θα μπορούσε να την τρομάξει τόσο έντονα;" αναρωτήθηκε φωναχτά η Θεολένη.
"Σωπάστε. Η βασίλισσα προσπαθεί να πει κάτι," τους διέκοψε η δεύτερη θεραπαινίδα, η Ινώ.
Και πράγματι η βασίλισσα είχε σταματήσει να σπαρταράει σαν το ετοιμοθάνατο ψάρι στα χέρια του άντρα της και τώρα ψέλλιζε κάτι σιγανά ενώ τα μάτια της ήταν ακόμα κλειστά.
"Φωτιά...... Αίμα...... Παντού..... Δαυλός..... Ο Θάνατος... Φωτιά.... Θάνατος.... ΦΩΤΙΆ!!!!"
Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και τότε η νέα κοπέλα συνειδητοποίησε ότι όλα ήταν ένα όνειρο.
Κοίταξε πάνω της και είδε τον άντρα της να της χαμογελάει. Ένα ζεστό κύμα ανακούφισης πλημμύρισε το σώμα της. Τρέμοντας ακόμα, αγκάλιασε τον Πρίαμο όσο πιο σφιχτά μπορούσε μιας και μεσολαβούσε η παραφουσκωμένη της κοιλιά.
"Δία.... Τι ήταν αυτός ο εφιάλτης;" ρώτησε ρητορικά και ξέσπασε σε αναφιλητά.
"Ηρέμησε, Εκάβη. Ήταν μόνο ένα όνειρο. Τίποτα παραπάνω. Ηρέμησε."
Η βασίλισσα έθαψε το πρόσωπο της στο στήθος του και συνέχισε να κλαίει.
Έτσι, οι θεραπαινίδες τους καληνύχτισαν για άλλη μια φορά και μαζί με τους φρουρούς αποσύρθηκαν και άφησαν πάλι το ζεύγος μόνο.
"Πες μου τώρα, Εκάβη, τι είδες στον ύπνο σου;" την ρώτησε ο Πρίαμος αφού είχε σιγουρευτεί ότι είχε ηρεμήσει πλήρως.
"Ήταν τόσο ζωντανό.... Σαν αληθινό. Είδα ότι αντί για μωρό γέννησα έναν αναμένο δαυλό ο οποίος λαμπάδιασε όλη την Τροία. Η πυρκαγιά αγκάλιασε όλο το Ίλιο και όλοι πέθαιναν μπροστά στα μάτια μας. Στο ορκίζομαι, σε όλη μου τη ζωή, πιο ζωντανό όνειρο και πιο καθαρό δεν έχω ξαναδεί," είπε η Εκάβη ενώ ανέπνεε βαριά και δύσκολα, μην μπορώντας ακόμα να ξεπεράσει την ταραχή.
Ο Πρίαμος δεν είπε τίποτα άλλο. Παρέμεινε σκεφτικός και βαθυστόχαστος. Λίγο αργότερα, η Εκάβη αποκοιμήθηκε στα χέρια του αλλά εκείνον δεν τον έπαιρνε ο Ύπνος. Έμεινε ως το πρωί και σκεφτόταν. Ώσπου, όταν ο Ήλιος ξεπρόβαλε με το άρμα του από τις βουνοκορφές της Ίδης, σηκώθηκε ήσυχα από το κρεβάτι, ντύθηκε στα γρήγορα, και έτρεξε να βρει τον μάντη της πόλης έτσι ώστε να του εξηγήσει το όνειρο.

Η απάντηση που πήρε τον συνέτρψε.

¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
Ε λοιπόν, δεν ξέρω αν σας άρεσε πάντως εγώ είμαι ευχαρστημένη.

Σχολιάζετε και ψηφίζετε όπως πάντα...

Επίσης και κάτι άλλο. Εχθές έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος που θα λείψει σε όλους μας. Ο Alan Rickman. Για όσους δεν κατάλαβαν πρόκειται για τον Severus Snape από τον Harry Potter.....
Αυτός λοιπόν πέθανε εχθές 14/01/2016 σε ηλικία 69 χρονών. Έπασχε από καρκίνο.
Rest In Peace. We will never forget you.

Παιδιά Συγγνώμη αλλά δεν μπορούσα να μην το γράψω.... Μου στοίχισε πολύ....

Τέλος πάντων. Θα σας δω σύντομα. Την Κυριακή θα μπει το επόμενο κεφάλαιο.

Μέχρι τότε καλό Σαββατοκύριακο.