Δώρο στην υπέροχη panagiotouli με πάρα πολλή αγάπη κι ευχές για υπέροχα Χριστούγεννα και μια θαυμάσια Πρωτοχρονιά! Για την ανταλλαγή δώρων Secret Santa που οργάνωσα στο προφίλ μου!

Ξέρατε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες τον Δεκέμβρη γιόρταζαν τα γενέθλια του Απόλλωνα; Ηλιούγεννα τα έλεγαν κι ιδού! Ο Ερμής, η Άρτεμις κι ο Απόλλων γιορτάζουν τον Δεκέμβριο του 2006 τα γενέθλια των δίδυμων σε μια μείξη με παγανιστικά και χριστουγεννιάτικα έθιμα. Μόνο που τα πράγματα δεν πρόκειται να εξελιχθούν όπως περίμεναν...

~Είπα να γράψω λίγο «θεϊκό» χιούμορ μιας κι η περίοδος χάριτος στο βιβλίο αυτό παρήλθε ανεπιστρεπτί 😈😆~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Άρτεμις σήκωσε το κινητό της τηλέφωνο που δονούταν ζωηρά στη θέση του συνοδηγού, δίπλα στα δώρα και στα τελευταία ψώνια των ημερών με έναν ελαφρύ εκνευρισμό και μπόλικη ενόχληση, τα οποία εκτινάχθηκαν μόλις αντίκρισε τον γνώριμο αριθμό του αδελφού της.

«Τι θέλεις, Ερμή;»

«Πού είσαι;» Αντήχησε η φωνή του θεού των Κλεφτών κρυστάλλινη και φρενήρης, αναστατωμένη. «Έπρεπε να ήσουν εδώ πριν μια ώρα.»

«Κίνηση,» ήταν η απάντηση της, πύρινη κι οργισμένη. «Καταραμένη κίνηση στον δρόμο. Αν δεν ήμουν κολλημένη καταμεσής της λεωφόρου, θα παρατούσα το αυτοκίνητο και θα ερχόμουν με τα πόδια. Ωστόσο, δε γνωρίζω αν η θεϊκή μου φύση θα αντέξει τις κατάρες των οδηγών γύρω μου.»

«Τα φαγητά σου είναι έτοιμα; Πρέπει να κάνω κάτι μέχρι να γυρίσεις;» Ρώτησε ευγενικά ο Ερμής, αφότου άφησε ένα σύντομο γέλιο στην άβολη κατάσταση της, που μονάχα δυσχέραινε η ανυπόμονή της φύση. Παρόλα αυτά, προσευχόταν ενδόμυχα να μην του απαντούσε, διότι δεν είχε ιδέα από μαγειρική και σίγουρα μόνο κακό θα μπορούσε να κάνει στο γενέθλιο δείπνο-έκπληξη του Απόλλωνα.

«Φυσικά και μπορείς!» Αναφώνησε η Άρτεμις και του κόπηκαν τα γόνατα. Σωριάστηκε στον καναπέ σαν τραυματίας πολέμου και περίμενε την οδηγία σαν θανατική καταδίκη. «Ζέστανε λίγο τα ρολά στον φούρνο, φτιάξε μια βινεγκρέτ για τη σαλάτα και κάψε τις κρεμ-μπρυλέ με το φλόγιστρο. Έχεις κάποια απορία;»

«Όχι,» ήταν το μόνο που κατάφερε να ψελλίσει, έντρομος και σε πλήρη απόγνωση μα και άγνοια. Έκλεισε το τηλέφωνο και κοιτούσε το κενό, παρακολουθώντας τα μόρια σκόνης που χόρευαν ανέμελα στον αέρα.

Όσα του είχε υποδείξει η αδελφή του είχαν χαραχτεί στη μνήμη του αλλά αδυνατούσε να κατανοήσει. Δεν του φαίνονταν Κινεζικά, διότι αυτά τα μιλούσε τέλεια· πιότερο σαν εκείνα τα παλιό-Σουαχίλι, τα οποία δεν είχε χωνέψει ποτέ.

Ζέστανε τα ρολά... Βινεγκρέτ... Φλόγιστρο...

Ποιά ρολά; Τα ρολά της κουζίνας; Η Βινεγκρέτ ήταν πόλη στη Νότια Γαλλία; Το φλόγιστρο ήταν το αντίθετο του πυροσβεστήρα; Τις της έφταιγαν οι κρεμούλες κι έπρεπε να τις κάνει παρανάλωμα;

Κι ενώ η μαγειρική, η φιλοσοφία κι η γεωγραφία με αποκορύφωμα τη γλωσσολογία συγχέονταν στο αθάνατο μυαλό του, η πόρτα άνοιξε και δεν ασχολήθηκε καν, περιμένοντας πως ήταν η Άρτεμις κι ερχόταν να διασώσει το μενού. Άλλωστε, ο Απόλλων είχε πάει στους Δελφούς και θα επέστρεφε όχι πριν τις οχτώ. Η ώρα δεν ήταν καν έξι. Είχαν άπλετο χρόνο να προετοιμάσουν τα πάντα στην εντέλεια, ακόμη κι αν η Άρτεμις αργούσε μια ώρα επιπλέον.

Όταν, όμως, άκουσε μια συγκρατημένη κραυγή ενθουσιασμού σε έναν τόνο που η θεά του Κυνηγιού δε θα κατόρθωνε ποτέ, στράφηκε έντρομος κι αντίκρισε τον Φοίβο.

Κι έλεγα ότι η ημέρα δεν μπορούσε να χειροτερέψει άλλο. Μόλις η έκπληξή μας εξαϋλώθηκε. Η Άρτεμις θα με σφάξει, θα με ταΐσει στις γάτες της και θα φοράει το τομάρι μου έναντι του δερμάτινου μπουφάν της.

«Τι γίνεται εδώ, Ερμή;» Φώναξε σαστισμένος ο δίδυμος της. «Τι είναι όλα αυτά;»

«Εσύ τι λες;» Υποκρίθηκε τον αθώο ο Ερμής κι ήταν πράγματι δεξιοτέχνης ψεύτης, αρχέγονος και πρωτοπόρος. «Η Άρτεμις ήθελε να γιορτάσουμε τα πρώτα μας Ηλιούγεννα μαζί λίγο πιο χριστουγεννιάτικα. Ξεσήκωσε όσα έθιμα βρήκε σε περιοδικά κι εφημερίδες που της τράβηξαν την περιέργεια, δώσαμε έναν σκασμό λεφτά σε στολίδια που θα κρατήσουμε για τριάντα ημέρες σε κοινή θέα κι άλλες τριακόσιες τριάντα πέντε θαμένα στο πατάρι! Στη συνέχεια, μαγειρεύαμε για τέσσερις ημέρες -ή μάλλον η Άρτεμις μαγείρευε κι εγώ δοκίμαζα- φτιάξαμε λίστα με τραγούδια εποχιακά και χθες είδαμε το χριστουγεννιάτικο του Doctor Who!"»

«Δηλαδή θέλεις να πιστέψω ότι όλο αυτό το άκρως εορταστικό συνονθύλευμα συμβαίνει για τη γέννηση του Χριστού;» Τον ειρωνεύτηκε ο Απόλλων, μετά τον σύντομο σχολιασμό τους για το επεισόδιο και τη Ντόνα Νόμπλ που εκείνος είχε λατρέψει κι ο Ερμής διόλου. «Με τα αγαπημένα μου φαγητά και τέσσερις διαφορετικές τούρτες στο ψυγείο, μια εκ των οποίων είναι το μπανόφι που εσείς μισείτε κι εγώ έχω αδυναμία; Είσαι σίγουρος πως δε μου κρύβεις κάτι;»

«Δεν καταλαβαίνω γιατί είσαι τόσο καχύποπτος! Μια απλή, καλοήθης σύμπτωση εξελίσσεται σε συνομωσία!» Πέρασε στον εκπεσμό και στην προσβολή ο Ερμής, απτόητος, αλαζονικά σίγουρος πως θα επικρατούσε. «Πρέπει να είσαι ο μόνος που τέτοια εποχή σκέφτεται τόσο ζοφερά, άντε κι ο Σκρουτζ! Τόσο πονηροί και κρυψίνοες θαρρείς πως είμαστε, να λειτουργούμε εν άγνοια σου!»

Ο Φοίβος γέλασε σαρκαστικά και το γέλιο του πεφώτισε το δωμάτιο σε βαθμό εκτυφλωτικό. Τον πλησίασε με λυκεοιδή απειλή στο καθαρό του βλέμμα, χαμήλωσε τη φωνή επιτηδευμένα και σταμάτησε μόνο όταν απείχαν ελάχιστα εκατοστά. Οι ανάσες τους πρακτικά συγκρούονταν. Ο Ερμής πάγωσε. Επρόκειτο πράγματι για αριστοτέχνη γητευτή, φυσικό ταλέντο, μα κι ο γιος της Λητούς είχε εκπαιδευτεί άρτια.

«Λοιπόν;» Αναρωτήθηκε βραχνώς, με ένα άψογο και πανούργο μειδίαμα. «Μήπως η μνήμη σου εξασθενεί με τα χρόνια; Μήπως ξέχασες ότι την πρώτη σου απάτη, που εφάρμοσες σε εμένα κιόλας, την ξεσκέπασα και σε ξεμπρόστιασα; Όλους μπορείς να τους ξεγελάσεις, εκτός από εμένα, αδελφέ! Παραδέξου το, όπως τότε παραδέχτηκες ότι μου είχες κλέψει τα βόδια. Μου ετοιμάζετε γενέθλιο έκπληξη!»

Ο γιος της Μαίας εξέπνευσε, μιμούμενος την ήττα, διότι ένα συμφέρον σχέδιο ζυμωνόταν στο μυαλό του.

«Έχεις δίκιο,» ομολόγησε απολογητικά. «Μάντεψες σωστά. Κι η Άρτεμις για αυτό θα με τιμωρήσει βάναυσα, συνεπώς χρειάζομαι τη βοήθεια σου.»

«Τη βοήθεια μου;» Απόρησε εκείνος, λησμονώντας στιγμιαία τον θρίαμβο.

«Έχει κολλήσει στην κίνηση καθοδόν και μου ζήτησε τρία πράγματα τα οποία δεν έχω ιδέα πώς να φέρω εις πέρας. Πρέπει να ζεστάνω στον φούρνο κάτι ρολά-»

«Μάλλον θα ανατιναχθεί το διαμέρισμα κι είναι κρίμα,» το απέπεμψε ο Απόλλων με αυτογνωσία.

«Να φτιάξω βινεγκρέτ για τη σαλάτα-»

«Έγκλημα να καταστρέψουμε τη δημιουργία της,» το απέρριψε κι αυτό. Αν ήταν μια φορά άσχετος μάγειρας ο Ερμής, εκείνος ήταν δέκα.

«Και να κάψω τις κρέμ-μπρυλέ με φλόγιστρο.»

«Αυτό, μάλιστα!» Κατέληξε επιδοκιμαστικά ο Φοίβος. «Αυτό είναι εύκολο! Και δε θα χρειαστεί το φλόγιστρο, θα το κάνω μόνος!»

«Είσαι σίγουρος ότι μπορείς;» Αναρωτήθηκε προσεκτικά ο θεός των Εμπόρων. «Έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες από την τελευταία φορά που επικαλέστηκες το Πυρ, πόσο μάλλον νυχτιάτικα, απουσία του Ήλιου.»

«Προ ολίγου γέλασα και φωτίστηκε το δωμάτιο,» επισήμανε ο Απόλλων. «Θαρρώ δε θα είναι δύσκολο.»

Ο Ερμής, θέλοντας να προφυλαχτεί κυρίως, πήρε μαζί του το γεμιστό κοτόπουλο και την τούρτα τιραμισού που ήταν οι αδυναμίες του κι εξαφανίστηκε στο μπάνιο, όπου κρύφτηκε στη μπανιέρα, για να διαφύγει του κινδύνου όπως μπορούσε. Για αρκετά λεπτά, επικρατούσε σιγή. Έπειτα, μια δυνατή κραυγή έσκισε τον αέρα κι αμέσως μετά ο ήχος μιας έκρηξης. Σιωπή ξανά.

Βγήκε από το καταφύγιο του και πλησίασε την κουζίνα με κάθε προφύλαξη, κρατώντας τη μύτη του σφιχτά. Το θέαμα που αντίκρισε δεν αποτελούσε μεγάλη κτηνωδία μα σίγουρα καταστροφή. Οι κρέμες είχαν θυσιαστεί στον βωμό της ματαιοδοξίας του μεγάλου αδελφού του κι είχαν σκορπίσει στον πάγκο, όχι πια γλυκά λευκοκίτρινες μα αποκρουστικά καφέ.

«Πρώτα από όλα, πες μου ότι έχεις γοητεία για να το καθαρίσουμε αυτό,» τον παρακάλεσε κουρασμένα. «Δεύτερον, πρέπει να αντικατασταθούν. Ειδάλλως, η Άρτεμις θα μας γδάρει αμφότερους.»

Γοητεία δε βρέθηκε, σε πλήρη αντίθεση με το σχέδιο διάσωσης. Ο Απόλλων έμεινε να καθαρίσει με σφουγγάρι βρεγμένο και χαρτί κουζίνας τη ζημιά του κι ο Ερμής ξεχύθηκε στα ζαχαροπλαστεία της γειτονιάς -κυριολεκτικά σαν σίφουνας- αναζητώντας κρεμ-μπρυλέ συγγενείς εμφανισιακά σε εκείνες που είχε ετοιμάσει η αδελφή τους. Ήλπιζαν πως το κόλπο θα πετύχαινε.

Η Άρτεμις επέστρεψε στις οχτώ παρά είκοσι, φορτωμένη δώρα, τα οποία υπερήφανα τοποθέτησε κάτω από το θεόρατο χριστουγεννιάτικο δέντρο, το υπερφορτωμένο στολίδια· τόσο πολύ, ώστε τα κλαδιά δε διακρίνονταν· ιδέα του Ερμή. Συμφώνησαν να τα ανταλλάξουν την επομένη, αποφασισμένοι να περάσουν τη βραδιά των Χριστουγέννων με λίγη τηλεόραση, πολλά επιτραπέζια παιχνίδια και ακόμα περισσότερο φαγητό. Ευτυχώς, η Άρτεμις κοίταξε επιδοκιμαστικά τις άρτια καμένες κρεμ-μπρυλέ και συνεχάρη τον Ερμή, ώστε έφτιαξε βινεγκρέτ και ζέστανε τα ρολά αγόγγυστα και γελαστά.

Ο Απόλλων είχε επιλέξει να γιορτάζει τα γενέθλια του τον Δεκέμβριο, τον μήνα που είχε φάει για πρώτη φορά αμβροσία κι είχε ανδρωθεί, ενώ η Άρτεμις παρέμενε στην πραγματική ημερομηνία γέννησης τους, τον Μάρτιο.

Κάθισαν στο τραπέζι, έφαγαν με την ψυχή τους, έσβησαν την τούρτα μπανόφι του Απόλλωνα και συνέχισαν να τρώνε με περιστασιακά ανέκδοτα, ως τις εννιά και είκοσι πέντε, που κουδούνισε το ξυπνητήρι του Φοίβου κι εκείνος πετάχτηκε σαν ελατήριο όρθιος, έκλεισε τη μουσική από το ραδιόφωνο κι άνοιξε την τηλεόραση.

«Γιατί χαλάς την ατμόσφαιρα με το χαζοκούτι;» Απόρησε η δίδυμη του.

«Σιωπή!» Τη σίγησε σοβαρά. «Έχει 'The Vicar of Dibley' σε πέντε λεπτά!»

«Όχι!» Αναφώνησε απογοητευμένα εκείνη. «Όχι πάλι αυτό το τρελοχώρι! Μήπως να βάλουμε τον Παπαδόπουλο στη ΝΕΤ;»

«Δεν υποχωρώ,» επέμεινε ζωηρά ο Απόλλων και έχωσε το τηλεκοντρόλ προστατευτικά στη βαθιά τσέπη του. «Σήμερα εμφανίζεται εκτάκτως ο Ρίτσαρντ Άρμιτατζ, δεν τον χάνω με τίποτα!»

«Ποιός;» Ρώτησαν ταυτόχρονα τα αδέλφια του, μολονότι η Άρτεμις συνέχισε μόνη.

«Αυτός που βλέπεις κάθε Σάββατο σε εκείνη την ανεκδιήγητη, παιδαριώδη, γελοία σειρά, όπου τοξεύουν χειρότερα από όσο εσύ όταν ήσουν νεογνό; Εκείνη που μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι όποτε σε θωρώ να την παρακολουθείς αποσβολωμένος;»

«Μόνο απόλυτη αφοσίωση του αρμόζει!» Δήλωσε υπερήφανα κι ολίγον ονειροπόλα ο Απόλλων.

Η Άρτεμις επέλεξε να τον αγνοήσει ένεκα της ημέρας κι έμεινε μόνη στο τραπέζι να τρώει σιωπηλά, ενώ ο Ερμής πήρε μια θέση στον καναπέ κοντά στον αδελφό τους, γεμάτος περιέργεια.

«Για ποιόν μιλάμε;»

Τα Σάββατα δεν έμενε στο σπίτι παρά μόνο για ύπνο. Επέλεγε συνεχώς να βρίσκεται έξω και να κοινωνικοποιείται. Συνεπώς, αγνοούσε την εκκεντρική συνήθεια του Φοίβου που η Άρτεμις αποδοκίμαζε παθιασμένα.

«Αυτόν εδώ,» έδειξε λίγο αργότερα εκείνος τον επιδεικτικά ψηλό και αρρενωπό άνδρα με τη χαρακτηριστική μύτη και τα σπινθηροβόλα γαλανά μάτια που περιδιάβαινε στην οθόνη με χάρη και ανεπιτήδευτη γοητεία.

«Τώρα μάλιστα!» Ενέκρινε ο Ερμής κι αποσβολώθηκε δίπλα του μαγνητισμένος.

Πέραν από την τηλεόραση, μονάχα το πιρούνι της Αρτέμιδας αντηχούσε νευρικά, μέχρι που κι εκείνη τελικά ήρθε κοντά τους, κουβαλώντας τις γεμάτες τουρτίερες με τρία κουτάλια που τους μοίρασε πρόθυμα, μολονότι τα θυληπρεπή τους τσιρίγματα και τα «κάνε στην άκρη, μας κόβεις τη θέα!» της προκαλούσαν βλοσυρότητα. Κάθισε αναγκαστικά ανάμεσα τους και τρώγοντας νωχελικά την τούρτα μπλακ φόρεστ, παρακολούθησε απρόθυμα το επεισόδιο και τον εν λόγω άνθρωπο και λίαν συντόμως, εθίστηκε.

Στις έντεκα παρά εικοσιπέντε, μόλις το χριστουγεννιάτικο επεισόδιο ολοκληρώθηκε με εκπληκτική ανατροπή, η ίδια έγειρε στον δίδυμο της, που μαζί με τον Ερμή κοιτούσαν την οθόνη ονειροπαρμένα και αποχαυνωμένα.

«Αυτά τα επεισόδια εκείνης της σειράς του Σαββάτου, τα γράφεις στο "DVD"?"

«Μα και βέβαια!» Αποκρίθηκε ο Φοίβος με καμάρι. «Δε φτάνει μια φορά θέασης μόνο!»

«Τέλεια!» Αναφώνησαν Ερμής κι Άρτεμις κι έσπευσαν να ανάψουν την ανάλογη συσκευή, αποφασισμένοι να παρακολουθήσουν τα δώδεκα κυκλοφορημένα επεισόδια ευθύς. Ο Απόλλων απολάμβανε τον δεύτερο θρίαμβο του, μιας κι είχε αποδειχθεί μια φορά αλάνθαστος στο γούστο του στους καλλιτέχνες μα και στους άνδρες.

Η ώρα πέρασε από δώδεκα και ο μαραθώνιος δεν έλεγε να πάψει. Τότε, ο θεός της Μουσικής ανησύχησε, διότι ανυπομονούσε να παίξουν επιτραπέζια και δε φαινόταν καμία τέτοια πρόθεση. Δε θα το παραδεχόταν ποτέ, ωστόσο για αυτό είχε αφήσει το πιο πρόσφατο του φλερτ -τον Ανδρέα- στους Δελφούς κι είχε έρθει για τις γιορτές πίσω στο σπίτι τους.

«Μήπως να φέρω τη 'Monopoly';» Ρώτησε διακριτικά και δυο χέρια του έκλεισαν το στόμα εκνευρισμένα.

«Σιωπή! Παρακολουθούμε!»

Κοίταξε στιγμιαία στα ουράνια κι άξαφνα μετάνιωσε την απόφαση του να τους γνωρίσει την πρόσφατη υποκριτική του αδυναμία. Ωστόσο, δεν πτοήθηκε.

«Νομίζω είναι έθιμο της ημέρας τα επιτραπέζια, όπως και το ότι το επιθυμώ σφόδρα κι είναι τα γενέθλια μου!»

«Ησύχασε, μη μας αποσπάς!» Τον μάλωσε η Άρτεμις. «Εντάξει, θα παίξουμε. Συνεχίζουμε αύριο τη θέαση, που θα λείπεις εσύ και δε θα μπορείς να μας ενοχλήσεις!»

Αν δεν διασκέδαζε με την ψυχή του τη μεταστροφή της, ο Απόλλων θα την κορόιδευε ανελέητα. Έφεραν τα δώδεκα διαφορετικά τους παιχνίδια από τη βιβλιοθήκη μαζί με τον Ερμή, καθώς ταυτόχρονα η αδελφή τους έβγαλε να δοκιμάσει μια κρεμ-μπρυλέ από το ψυγείο. Όταν κατέφθασαν στο σαλόνι, ήταν πια αργά.

«Για μισό λεπτό! Αυτό το γλυκό δεν το έχω φτιάξει εγώ!» Φώναξε μπερδεμένη κι έκθαμβη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ιδού!

Σας άρεσε;

Το χαρήκατε; Εγώ πάρα πολύ!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που το διαβάσατε, σας εύχομαι ολόψυχα καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα, ευτυχισμένο το νέο έτος και να σας φέρει ό,τι επιθυμείτε. Το Θείο Φως της Γέννησης να γεμίσει τις ψυχές μας ελπίδα, δύναμη, γαλήνη και κυρίως ευτυχία! Τα καλύτερα έρχονται κι η έξοδος από αυτή τη δύσκολη χρονιά θα μας κάνει μονάχα δυνατότερους και καλύτερους ανθρώπους!

Να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τους εαυτούς σας και τους αγαπημένους σας!

Υ.Γ Αν ενδιαφέρεστε για το "The Vicar Of Dibley" μη διστάσετε! Εδώ είμαι εγώ να σας κατατοπίσω για την αγαπημένη μου βρετανική κωμωδία!!!

🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄