Η Δήμητρα σηκώθηκε αργά και μουδιασμένα να μιλήσει μετά το κάλεσμα του Πλούτωνα. Φαινόταν κουρασμένη κι εξαντλημένη από όλα τα γεγονότα των ημερών. Οι καταιγιστικές κι αρνητικές εξελίξεις πάντα είχαν σοβαρό αντίκτυπο στην ψυχή της θεάς· έμοιαζε όπως τότε, που είχε χάσει την Περσεφόνη. Και αυτό το είχε ξεπεράσει γιατί τότε ήταν πολύ νεότερη από ό,τι εκείνη την ώρα. Δεν μπορούσαν παρά να αναρωτιούνται αν θα ξεπερνούσε ποτέ τον θάνατο του αδερφού της και πατέρα του μοναδικού της παιδιού.

Η φωνή της ακούστηκε βραχνή και γερασμένη όταν ξεκίνησε να εκφράζει τη γνώμη της πάνω στο θέμα της διαδοχής.

"Είναι αλήθεια ότι και οι τέσσερις υποψήφιοι είναι ιδιαίτερα δελεαστικοί. Απέναντί μου έχω δυο αδέρφια και δυο αγαπημένα μου ανίψια. Αλλά, θα μιλήσω για τον καθένα ξεχωριστά. Πρώτα, ο Ποσειδώνας, κάποτε παραλίγο να κερδίσει τον θρόνο των Θεών, όμως τελικά κέρδισε τον θρόνο της Θάλασσας. Είναι φανερό ότι γνωρίζει πολύ καλά τη δουλειά του στα νερά, αφού ποτέ δεν παρουσιάστηκε πρόβλημα -όπως κι εκείνος ανέφερε. Παρόλα αυτά, κωλύομαι να τον στηρίξω, διότι δε γνωρίζει τίποτα πέρα από τη θάλασσα και τα νερά του. Κι ύστερα η Ιστορία αποδεικνύει ότι πολλές φορές άλλοι θεοί τον έχουν κατανικήσει." Η θεά έριξε μια φευγαλέα ματιά στην Αθηνά και την Ήρα και οι δυο τους κατάλαβαν το υπονοούμενο. "Στη συνέχεια, ο Άρης. Πραγματικά, με χαροποίησε το γεγονός ότι δείχνει να έχει ωριμάσει και να είναι έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες του. Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι επί δεκάδες αιώνες ζούσε μέσα στο σκοτάδι του ίδιου του μυαλού του και το μόνο που αποζητούσε ήταν καταστροφή. Θα αποδεχόμουν τον Άρη ως βασιλιά μου μόνο αν πίσω του βρίσκονταν ικανοί βοηθοί και σύμβουλοι, πράγμα το οποίο δε θα συμβεί ποτέ. Η αδερφή μου δε, η Ήρα, απαιτεί τον θρόνο από καθαρό εγωισμό και αλαζονεία. Δεν επιθυμεί να κυβερνήσει επειδή το επιθυμεί, αλλά επειδή θέλει να εκδικηθεί και να επισκιάσει τον Δία. Μέχρι ένα σημείο τη δικαιολογώ αφού ο εκλιπών της είχε κάνει πολλά αλλά όλα έχουν όρια. Τέλος, η Αθηνά δείχνει πραγματικά η πιο άξια από τους τέσσερις υποψήφιους λόγω της γνώσης και της συγκροτημένης προσωπικότητας της που ταιριάζει σε ηγέτη. Παρόλα αυτά, υπάρχουν ορισμένοι τομείς στους οποίους δε διαθέτει πείρα. Κι αυτοί οι τομείς θαρρώ θα της επιφέρουν μειονεκτήματα στη συνέχεια. Για αυτόν τον λόγο, θα επιλέξω την πλευρά της αδερφής μου, της Ήρας, και θα τη στηρίξω ώσπου να τη δω στον θρόνο των Αθανάτων. Η οικογένεια βρίσκεται πάνω από όλα κι έτσι θα στηρίξω αυτό από τα υποψήφια αδέλφια μου που θεωρώ αξιότερο.»

Ο λόγος της Δήμητρας έφερε το χαμόγελο στα χείλη της Ήρας, την αγανάκτηση στα πρόσωπα των υπολοίπων δυο υποψηφίων κι όχι στης Αθηνάς, αλλά και πολλά ανήσυχα πρόσωπα στους θεούς. Άρχισαν να συζητούν ψιθυριστά και να μουρμουρίζουν ταυτόχρονα μέχρι που ο Πλούτωνας επέβαλε ξανά ησυχία.

"Παρακαλώ, ας δώσουμε τον λόγο στον Άδη, τον Άρχοντα του Κάτω Κόσμου." Ακούστηκε μια φωνή, η φωνή της Εστίας, της πιο λιγομίλητης και ταπεινής θεάς.

Ο Πλούτωνας όρθωσε το σώμα του και ο μαύρος του χιτώνας ίσιωσε πάνω του. Η Περσεφόνη δίπλα του δεν τολμούσε να τον κοιτάξει. Αν ο άνδρας της επέλεγε την πλευρά της Ήρας, όλα θα ήταν καλά. Αν όμως αυτό δε συνέβαινε, θα ερχόταν στο μεγαλύτερο δίλημμα της ζωής της.

"Η Δήμητρα μίλησε πολύ σωστά. Συμφωνώ με τα λεγόμενά της. Ωστόσο, δεν μπορώ να ξεχάσω όσα αυτοί οι τέσσερις έχουν κάνει για μένα. Συγκεκριμένα, η Ήρα μέχρι πρότινος αγνοούσε ακόμα και την ύπαρξή μου. Η δε Αθηνά μόνο χάρες μου ζητούσε, ενώ ποτέ δεν τις επέστρεφε. Οι μόνοι θεοί που με έχουν ευνοήσει είναι ο Ποσειδώνας και ο Άρης. Ο Ποσειδώνας κάποτε βούλιαζε ολόκληρους στόλους και μου συσσωρεύονταν χιλιάδες οι νεκροί στον Άδη. Ο Άρης, όμως, με τις συρράξεις του όλα αυτά τα χρόνια, στέλνει χωριά και πόλεις ολόκληρες στο βασίλειό μου. Δεν ξεχνώ την Τροία, την Ερέτρια, την Αθήνα, την Πομπηία και τόσες άλλες που προσφέρθηκαν θυσίες στον απέραντο βωμό μου που απλώνεται σε όλο το μήκος και το πλάτος της γης. Ο Άρης τιμάει διαχρονικά τη συνεργασία μας κι εγώ αυτό δε θα πάψω ποτέ να το εκτιμώ. Μαζί του θα ταχθώ ως το τέλος, λοιπόν."

Ο Άρης χαμογέλασε ευχαριστημένα ενώ η Περσεφόνη έκλεισε τα μάτια της για να αποτρέψει τα δάκρυα της από το να κυλήσουν. Ώστε, τελικά, θα έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στη μητέρα της και στον σύζυγό της. Δε θα ήταν άλλωστε και η πρώτη φορά.

Όλη η υπόλοιπη ώρα πέρασε σαν μια αχνή αντανάκλαση του χρόνου. Η Περσεφόνη δεν έδωσε καμία σημασία σε όσα ειπώθηκαν. Μετά τον άνδρα της, μίλησαν ο Απόλλωνας, η Άρτεμις, η Εστία, ο Διόνυσος. Ανέλυαν ενδελεχώς τα προτερήματα του κάθε υποψηφίου και στο τέλος τάσσονταν με αυτόν που είχαν εξαρχής αποφασίσει. Τι στόχο είχαν να αναλύουν τα προτερήματα όλων; Μήπως αυτό θα άλλαζε κάτι; Ίσως απλά ήταν όλα ζήτημα μιας τεράστιας υπόληψης που έπρεπε να διατηρηθεί άθικτη πάση θυσία. Η Περσεφόνη δεν τα είχε καταλάβει ποτέ. Είχε περάσει περισσότερες χιλιετίες από όσες μπορούσε να μετρήσει κάτω από τη γη και δε χρειαζόταν να έχει κανενός είδους υπόληψη ή καλοφημία.Ήταν η γυναίκα του Άδη κι αυτό υπεραρκούσε.

Στο τέλος, αφού όλοι σχεδόν οι θεοί είχαν πάρει τον λόγο κι είχαν εκφράσει τη γνώμη τους, ο άνδρας της επέβαλε ξανά ησυχία με ένα χτύπημα του ποδιού του στο τραπέζι.

"Τώρα -επιτέλους- έφτασε η ώρα της φανερής ψηφοφορίας. Ο καθένας μας θα ταχθεί με το μέρος ενός από τους τέσσερις υποψήφιους. Έπειτα, θα ξεκινήσει επίσημα η εκστρατεία τους για την κατάκτηση του θρόνου του Ουρανού. Εμείς δεν έχουμε καμία δικαιοδοσία να εκλέξουμε τον ηγεμόνα μας. Αυτό θα το αποφασίσει η Μοίρα και η Τύχη. Ας σηκώσουν το χέρι τους, λοιπόν, όσοι θα υποστηρίξουν τον θεό Ποσειδώνα!"

Η Αμφιτρίτη και ο Απόλλωνας ήταν οι μόνοι που σήκωσαν τα χέρια τους.

Η Άρτεμις γούρλωσε τα πράσινα μάτια της, φανερά έκπληκτη από την απόφαση του αδερφού της. Στον λόγο του προηγουμένως είχε αφήσει να εννοηθεί ότι σκεφτόταν να ταχθεί με την Αθηνά, αν και δεν επιβεβαίωσε τίποτα· ο μόνος από τους θεούς που μίλησαν και δεν ξεκαθάρισε ποιόν θα ακολουθούσε.

Για μερικά δευτερόλεπτα, η Άρτεμις αναθεώρησε την απόφασή της και παραλίγο να σήκωνε κι εκείνη το χέρι της και να ταχθεί με τον Ποσειδώνα, ώστε να παραμείνει δίπλα στον αδερφό της. Το αίσθημα της αξιοπρέπειας και της ανεξαρτησίας, όμως, μέσα της την ώθησαν στο να μην το πράξει. Κι έτσι, συνέχισε να κοιτά με την άκρη του ματιού της τον δίδυμο αδερφό της να προχωρά και να στέκεται πίσω από τον Ποσειδώνα με τα ξανθά του μαλλιά να ακτινοβολούν κάτω από το φυσικό φως του Ολύμπου.

"Και τώρα ας σηκώσουν το χέρι τους οι υποστηρικτές της θεάς Ήρας," αντήχησε η βροντερή φωνή του Πλούτωνα.

Αμέσως, η Δήμητρα και η Εστία ανταποκρίθηκαν. Η Περσεφόνη πέτρωσε την καρδιά της και αποφάσισε να μην ακολουθήσει τη μητέρα της. Το στιγμιαία περίλυπο βλέμμα της Δήμητρας δεν πέρασε απαρατήρητο από τα σκοτεινιασμένα μάτια της.

Ο Ήφαιστος, που καθόταν δίπλα στην Αφροδίτη, δίσταζε να σηκώσει το χέρι του. Αγαπούσε τη μητέρα του και θα ήταν περήφανος αν στεφόταν βασίλισσα των Θεών. Από την άλλη, η γυναίκα του η Αφροδίτη, δεν έδειχνε να συμφωνεί κι αυτό τον προσέβαλε.

Ήφαιστε, αγόρι μου, γιατί δε σηκώνεις το χέρι σου; Αντήχησε η φωνή της μητέρας του στο κεφάλι του. Ορισμένες φορές η τηλεπάθεια μεταξύ των θεών τον εκνεύριζε επικίνδυνα.

Μητέρα, δεν πρόκειται να το κάνω αν δεν το κάνει και η γυναίκα μου. Πείσε την.

Η Ήρα μισόκλεισε τα μάτια της και πια θύμιζαν περισσότερο μάτια ερπετού παρά ανθρώπου. Στράφηκε επιδεικτικά προς την Αφροδίτη και μετά από λίγο επέστρεψε στον Ήφαιστο.

Η γυναίκα σου πείστηκε. Εσύ;

Ο Ήφαιστος δε χρειάστηκε δεύτερη έκκληση. Σήκωσε το χέρι του με σιγουριά. Η Αφροδίτη όμως δεν έκανε το ίδιο. Προτού προλάβει να αναιρέσει την κρίση του, ο Πλούτωνας συνέχισε τη διαδικασία.

"Σειρά έχουν οι υποστηρικτές της Αθηνάς."

Ο Ερμής σήκωσε το χέρι που κρατούσε το κηρύκειό του με υπερηφάνεια που ξεπερνούσε το παγώνι της Ήρας. Η Άρτεμις ήταν η επόμενη που ακολούθησε το παράδειγμα του Ερμή. Όπως είχε πει και στον λόγο της προηγούμενα, πίστευε στην Αθηνά και τη θαύμαζε όσο καμία άλλη θεά· θεωρούσε τιμή να ταχθεί στο πλευρό της. Κανένας άλλος δε διάλεξε να υποστηρίξει την Αθηνά.

"Απομένουν οι υποστηρικτές του Άρη," κατέληξε ο Πλούτωνας.

Τα χέρια του Διονύσου, του Πλούτωνα, της Περσεφόνης και της Αφροδίτης πετάχτηκαν σαν σμήνος περιστεριών.

Ο Ήφαιστος κόντευε να αφρίσει από τον θυμό του.

Ώστε έτσι, Ήρα; Ώστε την είχες πείσει;

Μη με αγριοκοιτάς, Ήφαιστε. Μου ορκίστηκε ότι θα ακολουθούσε εμένα. Νομίζεις ότι εγώ δεν έχω θυμώσει; Απλά, δεν είναι η κατάλληλη ώρα για επίδειξη συναισθημάτων.

Θα τα πούμε αργότερα εμείς, Μητέρα.

Μετά το πέρας της ψηφοφορίας, η Αθηνά πήρε τον λόγο.

"Τώρα που ο κύβος ερρίφθη για όλους μας, αποφάσισα ότι η δική μου συμμαχία θα φέρει το όνομα Συμμαχία του Αιθέρα. Ο άνεμος αποτελούσε πάντοτε το στοιχείο που με εξέφραζε. Αυτό θα γίνουν κι οι εχθροί μου όταν ηττηθούν."

Φυσικά, η Ήρα αποδέχτηκε την πρόκλησή της και απάντησε με καθαρή κακιά.

"Μείνε εσύ στον αέρα σου κι άσε για μένα όλα τα υπόλοιπα. Η δική μου συμμαχία από σήμερα θα είναι η Συμμαχία της Φωτιάς· αυτή και η μοίρα όσων μου αντισταθούν."

Έσπευσε κι ο Άρης να αντιταχθεί.

"Η γη, η μητέρα όλων μας, θα χαρίσει τη νίκη. Προς τιμήν της, ονομάζω τη συμμαχία μου Συμμαχία της Γης και κάτω της θα θάψω τους στασιαστές."

"Μάζεψε τα λόγια σου, νιάνιαρο," τον έκοψε ο Ποσειδώνας. "Στο τέλος, η θάλασσα θα σας συντρίψει όλους. Και η δική μου Συμμαχία του Ύδατος αυτό θα συμβολίζει."

Εκείνη τη στιγμή, οι θεοί διαλύθηκαν κι καθένας ακολούθησε τον αρχηγό του. Ο πόλεμος είχε ήδη κηρυχθεί.

Είθε να νικήσει ο καλύτερος και αξιότερος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αυτό ήταν το κεφάλαιο.

Θα αναρωτιέστε γιατί δεν παρέθεσα όλους τους λόγους των θεών. Έχω συγκεκριμένους σκοπούς τους οποίους φυσικά και δεν θα αποκαλύψω.

Θα σας δω στο επόμενο κεφάλαιο.

Μέχρι τότε να είστε όλοι καλά και να σχολιάζετε❤️

Spoiler

Στο επόμενο κεφάλαιο έρχονται περισσότεροι χαρακτήρες και μερικοί Ήρωες...