Μία φορά και έναν καιρό ήξερα τη Σούλα. Η Σούλα από χόμπυ μάζευε πτυχία. Είχε τόσα πολλά, που στο τέλος για την τρολιά, είχε βάλει μερικά και στο wc απέναντι από την τουαλέτα. Έκανες την ανάγκη σου και χάζευες και μερικά, υποθέτω tribute στο Oscar του Χατζηδάκι καθώς στην έξοδο είχε παρκαρισμένο ένα πιάνο με πλήρη μικροφωνική εγκατάσταση και κιθάρες παρκαρισμένες στην σειρά γιατί αν μαζεύονταν οι φίλοι για κανα τραγουδάκι στο τσακίρ κέφι, να μην έχουν και την ανάλογη ηλεκτρολογική εγκατάσταση;
Η Σούλα ήταν και συλλέκτρια έργων τέχνης από όλον τον κόσμο. Ούτε θυμάμαι ακριβώς πόσοι όροφοι ήταν το σπίτι της αλλά αρκεί να σημειώσω ότι οι σκάλες ήταν καθαρά διακοσμητικές καθώς το σπίτι είχε δικό του εσωτερικό ασανσέρ για να μην ξεποδιαράζεσαι. Καταλαβαίνεις....
Φαντάσου όλους αυτούς τους ορόφους με έργα τέχνης σε μία γκαλερί στημένη με το σωστό φεγκ σούι πού θα πάει ο Βούδας, πού η χελώνα κτλ Μόνο τα πτυχία ήταν από εδώ και από εκεί για την τρολιά.
Για να μην πλήττει η Σούλα το είχε χωρίσει και σε θεματικές περιοχές πχ το σαλόνι ήταν το πιο maison et decoration που έχω δει ποτέ και φυσικά αμέσως την ρώτησα
- αυτό το χρησιμοποιείτε ποτέ ή έτσι το στήσατε για μια ξαφνική φωτογράφηση;
και απαντά η Σούλα
- Αυτό είναι για τις δεξιώσεις, εμείς θα πάμε στο καθημερινό σαλόνι, το casual στον άλλο όροφο.
Μην σου τύχει να πας σε σπίτι Παρθένου, συλλέκτη έργων τέχνης που ξέρει και το σωστό φεγκ σούι. Έλεγα θα φάω καμιά σκουντούφλα, θα πάρω τίποτα παραμάζωμα, θα χαλάσω το φεγκ σουι και θα ξεκινήσει ακόμα ένας εμφύλιος σε κάποια χώρα της Αφρικής γιατί κάποιος βούδας-πεταλούδα θα φύγει από την θέση του.
Οπότε έχω παλουκωθεί και κάνω τον φίκο και χαζεύω την γκαλερί του ορόφου, προσπαθώντας να μαντέψω από ποια ήπειρο έχει ξεκουβαλήσει το κάθε τι. Η Σούλα φτιάχνει καφέδες με φτερά στρουθοκαμήλου και εγώ δεν θυμάμαι τι κουλαμάρα καινούρια έχει βρει και θέλει οπωσδήποτε να δοκιμάσουμε αντάμα και εγώ είμαι "αν είναι να αποθάνω, εδώ να με βρούνε για την τελευταία φωτογράφηση, ζενιαλ και ας μην έχω τα πέπουλα μαζί μου, κομμάτια να γίνει!" και με παρακολουθεί ταυτοχρόνως. (Παρθένος. το μόνο ζώδιο που βγαίνει και με μάτια στην πλάτη με το πρώτο ουά.)
Φέρνει τον καφέ και με την μία με ρωτάει (Παρθένος με Παρθένο, μην σου τύχει, ωμότητα στο τετράγωνο.)
- Οκ και τώρα θα μου πεις τι σπουδές έχεις κάνει πάνω στην τέχνη.
- Τίποτα, απαντώ ενώ τρέμει η ψυχή μου με τον καφέ και το φεγκ σουι και τον Βούδα-πεταλούδα.
- Οκ, αφού δεν λες εσύ θα σου πω εγώ. Ανάμεσα στα φτυχία μου έχω και ιστορίας της τέχνης από το τάδε γνωστό Πανεπιστήμιο. Όλο το σπίτι είναι σκοπίμως στημένο όπως είναι σαν γκαλερί. Εδώ μέσα έχει περάσει κόσμος και κόσμος, ανάμεσά τους οι πιο γνωστοί καλλιτέχνες και κριτικοί τέχνης, είσαι η μόνη που το έπιασε ότι είναι στημένο σαν γκαλερί και σε τσάκωσα γιατί τα κοίταζες με την σωστή σειρά που τα είχα βάλει για να τα βλέπουν και δεν σου ξέφυγε τίποτα. Έχω ξοδέψει ΤΑ εκατομμύρια για να αποκτήσω το μάτι που έχω. Ξέρω πως εσύ δεν τα ξόδεψες. Τώρα θα μου πεις πώς ενώ δεν σου φαίνεται, τα ξέρεις καλύτερα από την πλειοψηφία όσων έχουμε το πτυχίο.
Και η Σούλα είχε μία εξαιρετική συλλογή, την ποικιλία της οποίας δεν ξαναπέτυχα σε προσωπική συλλογή. Η Σούλα τα είχε τοποθετήσει όλα άψογα, είτε για μια ξαφνική δεξίωση, είτε για μια εκπαιδευτική εκδρομή μαθητών αν αποφάσιζε να το δώσει για εκπαιδευτικές ξεναγήσεις.
Και ενώ ήταν το πλέον άψογο σπίτι που έχω μπει ποτέ, από άποψη σχεδιασμό και η Σούλα από τους πλέον φιλόξενους ανθρώπους (αρκεί να μην έπαιρνες ζβάρνα τίποτα και ξεκινούσε πόλεμος κάπου αλλού, τα είπαμε αυτά να μην τα ξαναλέμε.) και είχε τα πάντα που μπορούσες να σκεφτείς και να ζητήσεις και σε πέντε λεπτά θα ήταν μπροστά σου, είχε μία θλίψη, τόσο διακριτική, όσο το άρωμα που έχει το απορρυπαντικό που τρίβεις τα πατώματα.
Ενώ η Σούλα ήταν αστέρι στο να σου μιλήσει για οτιδήποτε ήθελες για τέχνη, σε οποιοδήποτε σχεδόν γεωγραφικό σημείο της γης από Βερολίνο μέχρι Νέα Υόρκη, Παρίσι, Λονδίνο, Ιταλία μπλα μπλα μπλα και ενώ είχε την ικανότητα να αγοράζει πανάκριβα έργα τέχνης, κοψοχρονιά από ανερχόμενους καλλιτέχνες γιατί έκοβε το μάτι της ποιος θα ανέβαινε και ποιος όχι, οπότε πρακτικά ήταν εξαιρετική επένδυση, πολύ γρήγορα κατάλαβε πως ήταν καλύτερη στο να αγοράζει έργα τέχνης, παρά να δημιουργεί η ίδια.
Ευτυχώς για την ίδια, έκανε νωρίς αυτήν την συνειδητοποίηση